Ποδοσφαιρικοί παράγοντες

Casta Diva

Λάθε βιώσας

Να μη σε ξέρει κανείς ή -το πολύ- ελάχιστοι να είναι οι γνωστοί σου. Εύκολο, λένε, είναι. Μίλα το ελάχιστο, σύντομος να είσαι. Γέλα λίγο και μην κλαις πολύ. Μην χαιρετάς ούτε αυτούς που σε καλωσορίζουν. Στράβωνε τα μούτρα σου κι όλο λιγότεροι θα απευθύνονται σε σένα. Μη θυμώνεις ούτε με το άδικο και τ' άσχημο να μη σ' αναστατώνει. Οι θόρυβοι τής μέρας να μη σε ενοχλούν, μη γίνεσαι ένας φωνακλάς κι εσύ μήπως και βγάλει το σκασμό ο άλλος. 

Κάτι τέτοιο θα εννοούσε ο εμπνευστής τού "Λάθε βιώσας". Συμβουλές απαρατήρητος για να περνάς ήθελε να σου δώσει: Εγχειρίδειον Σιωπής. Ό,τι κι αν νιώθεις μην το πεις. Λίγοι οι χτύποι τής καρδιάς τη μέρα, τη δε νύχτα -αλίμονο!- μηδένισε τους σφυγμούς σου. Μόνο που και που, μην το ξεχνάς, πως δικαιούσαι ν' αναπνέεις.

Private dancer

Γέλιο, κρασί και φασαρία

Εκείνος, ένας αποτυχημένος συγγραφέας γύρω στα εξήντα. Όλο έγραφε κι έγραφε και τίποτα δεν αποτέλειωνε. Είχε τις συνήθειες, το ύφος και τη φωνή του Σαμ Σπέηντ, τον ήρωα τού Χάμετ. Πάντα με τα ίδια ρούχα, πάντα με την ίδια καπαρντίνα που χιλιάδες φορές τού είχα πει να την αλλάξει:

"Πάρε μια άλλη, να χαρείς...κι ας είναι ολόιδια".

Στο ραντεβού μας, εκεί στο 801, έκατσε αφήνοντας το σιχαμερό του πανωφόρι στο διπλανό μου κάθισμα, σ' απόσταση που η βρόμα έφτανε στα ρουθούνια μου. Πήρε το πιο μυστήριο ύφος και μου είπε σχεδόν χωρίς να ανοίξει το στόμα του:

- Ο άνθρωπος αλλάζει.

Μπαϊλντισμένος να ακούω όλες αυτές τις καλές ειδήσεις, και τις αισιόδοξες -σχεδόν πάντα γυναικείες- διαπιστώσεις, τον αγριοκοίταξα. Έσπευσε να μου ξεκαθαρίσει πως δεν εννοούσε ότι αλλάζει ο χαρακτήρας τού ανθρώπου (από κακός σε καλός κι από καλός σε καλύτερος). "Αυτό που αλλάζει είναι ο άνθρωπος σαν είδος", μου ξεκαθάρισε την πεποίθησή του.

- Όλα ηλεκτρονικά, όλα πολύ τέκνο, ε;

Κοιτώντας δεξιά-αριστερά κι ανοιγοκλείνοντας ανεπαίσθητα το στόμα του συνέχισε:
- Όχι αυτό, μόνο...Φαίνονται χαμένοι, έχουνε ύφος απλανές κι έτσι που είναι όλοι ψιλόλιγνοι λες και με δυσκολία ισορροπούν, μιλάνε λέγοντας δεκάδες φορές "εεε", δεν κουνάνε τα χέρια όταν συζητούν. Τελευταία, από νωρίς το βράδυ έως αργά τη νύχτα, παρατηρώ από το παράθυρο διάφορους τύπους. Πηγαινοέρχονται στα δωμάτια τών σπιτιών τους, χάνονται από το ένα παράθυρο κι εμφανίζονται στο άλλο. Σαν τρικ ταχυδακτυλουργού μοιάζει. Περιμένω πότε θ' αρχίσουν να χάνονται από το ένα διαμέρισμα και να εμφανίζονται σε άλλο. Δεν υπέπεσε και στη δική σου αντίληψη πως όλα τα σπίτια γύρω σου επικοινωνούν μεταξύ τους, αφήνοντας έξω από αυτόν τον ιστό το δικό σου σπίτι;


- Μερικές φορές, σαν να...αλλά τι σημασία έχει; Θέλω να πω δεν μ' ενοχλεί. Εσένα τι σε νοιάζει; Δεν είσαι δα και τόσο κοινωνικός τύπος ώστε να στενοχωριέσαι που δεν είσαι μαζί τους.

- Εγώ θα βρω κάποιο βράδυ πού είναι το μέρος όπου συναντιούνται όλοι αυτοί οι αλλόκοτοι τύποι, εκεί που μοιράζονται τα μυστικά τους. Κάπου θα μαζεύεται όλο αυτό το προσωπικό. Υπάρχουν στιγμές που νιώθω έντονα ότι είναι κάπου μαζεμένοι, ξέρεις είναι μια φάμπρικα όλο αυτό κι όλοι αυτοί οι τύποι είναι φοβερά παράξενοι κι ενδιαφέροντες. Θα ήθελα να βρεθώ ανάμεσά τους. Αλήθεια σου λέω, το νιώθω και πρέπει να βιαστώ. Πιστεύω πως πολύ σύντομα πρόκειται όλος αυτός ο κόσμος να αρχίσει τις ετοιμασίες για μια βραδιά χορού, με μπαλόνια, με πολύ γέλιο, κρασί και φασαρία σε κάποιο ρουφ γκάρντεν ...και θέλω να συμμετάσχω. Όχι, βέβαια, δεν έγινα ξαφνικά κοινωνικός κι ούτε ζητάω να κάνω πολλές-πολλές φιλίες μαζί τους. Ένα βράδυ μόνο θέλω δίπλα τους, να προσποιηθώ κι αν χρειαστεί να αισθανθώ πως είμαι ένας από αυτούς. Μετά από τη συναναστροφή τής μιάς βραδιάς, θα δεις πόσα μυστικά τους θα καταφέρω να κάνω δικά μου. Εννοείται πως υπόσχομαι να μην κρατήσω τίποτα κρυφό από σένα.

Αντί σχολίου

Αντί σχολίου, μερικές σκέψεις για το προηγούμενο βίντεο. 

Το ζήτημα δεν είναι "ξέρω" ή "δεν ξέρω", που τελικά σημαίνει "μπορώ να ξέρω" ή "δεν μπορώ να ξέρω". Τουλάχιστον δεν είναι το σημαντικότερο όλων αυτό.

 

Άλλα διλήμματα όπως "θέλω να ξέρω" / "δεν θέλω να ξέρω" ή "πρέπει να ξέρω" / "δεν πρέπει να ξέρω", φαίνονται πιο σημαντικά. Με οφελεί να ξέρω ένα πράγμα; Πόσα άχρηστα πράγματα ξέρω;

Το "Γνώθι σεαυτόν" , η αυτογνωσία, έχει καταχωρηθεί σαν η υπέρτατη γνώση, σαν η γνώση των γνώσεων, αυτή που αποκτιέται δυσκολότερα από όλες τις γνώσεις. Ναι αλλά γιατί; Εκ των πραγμάτων είναι κτήμα ενός μόνου ανθρώπου: Ένας άνθρωπος γνωρίζει τον εαυτό του. Πάνω σ' αυτό κανείς δεν μπορεί ούτε να συμφωνήσει ούτε να διαφωνήσει. Τρίτος δεν χωρεί.

Αν ισχυριστείς πως γνωρίζεις τον εαυτό σου, εγώ δεν μπορώ να πω πως δεν είναι έτσι αλλά ούτε μπορώ να σε συγχαρώ - "μπράβο, ρε!". Και τα δυο απαιτούν να γνωρίζω κι εγώ εσένα, τόσο καλά, ώστε να συγκρίνω εσένα με την εικόνα που έχεις για την αφεντιά σου.

Κι όταν, υποθετικά, γνωρίσεις τον εαυτό σου, τι έχει να σου προσφέρει αυτή η σοφία; Θα σου επιβάλλει το επόμενο, πιο δύσκολο, καθήκον: Εμπρός, λοιπόν, τώρα που ξέρεις, τώρα που ανακάλυψες, έχεις ένα εφόδιο. Τόσο άχρηστο όσο ένα πτυχίο σ' έναν άνεργο.  

Αγνωστικισμός - Ρ.Α.

The Sicilian Clan

Ψέματα, ναι...

Τάχα κατά πόσο μοιάζουν οι αναμνήσεις μου με τα γεγονότα, όπως αυτά στην πραγματικότητα εκτυλίχθηκαν;

 

Όσο πιο πίσω πάω στο χρόνο, τόσο πιο ελεύθερο αναγκάζομαι να αφήσω το νου μου να αμφιβάλλει. Να αμφιβάλλει στην αρχή  και στη συνέχεια να φαντάζεται.

 

Τελικά να εφευρίσκει ψέματα. Ψέματα, ναι. Προκειμένου να έχω μια απεικόνιση τής ζωής μου, θα μου αρκούσε και μια ατέλειωτη σειρά από ψέματα εκεί που είναι αδύνατη η ακρίβεια στην εξιστόρηση.

!7

                         Γερμανία. Χαρούμενο σπίτι.

Τι πολυτέλειες!

Ο μυστήριος αυτός ο τύπος, ενώ προσπαθούσα να κοιμηθώ, μού ανάβει το φως. "Η ζωή πνέει τα λοίσθια", άρχισε να ουρλιάζει μέσα στο σπίτι, "ο πλανήτης μας είναι κιόλας νεκρός". Τυλιγμένος μέσα σ' ένα τσουβάλι άρχισε μέσα στο σπίτι να τριγυρνά. Διαμαρτυρήθηκα, του λέω "είναι η ώρα τρεις, ξάπλωσε στον καναπέ και τα λέμε αύριο το πρωί νωρίς".

Προσπάθησα να τον πείσω πως, αφού το μέλλον είναι τόσο λίγο, δεν αξίζει γι' αυτό κανείς να μιλά. Πιο καλά να τυρβάζουμε περί άλλα, τις χαρές και τις λύπες απ' το παρελθόν. Τα περασμένα έχουν απ' όλα: γέλιο, κλάμα, λύπη, χαρά και σου χαρίζουν του μουσείου τη γαλήνη που λέει πως ποτέ δε θα 'ρθούνε ξανά.

Ο τύπος μες το τσουβάλι, όπως όλοι όσοι προβλέπουν τού κόσμου το τέλος, το μόνο που έψαχνε ήταν ένας φίλος. Κάποιος στον κόπο να μπει να τον πείσει πως δεν τελειώσαν όλα εκεί. Υπάρχει ένας ολόκληρος κόσμος που περιπλανιέται χωρίς να γυρεύει λύπη, γέλιο ή χαρά- τι πολυτέλειες! Κρέμεται από τα χείλη σου, το σίγουρο βλέμμα, τη συμβουλή σου κι αναβολή ζητά: "Κοιμήσου τώρα, αύριο τα λέμε. Έχουμε ακόμα καιρό γι' αυτά!". 

Greta Garbo as Anna Karenina

!6

Γερμανία. Ποτάμι πάνω από ποτάμι.

Will You Still Love Me

Οι καλές κάμερες

-Καλησπέρα. Άκουσε λιγάκι προσεκτικά τον Νάνο, κύριε. Στο κάτω-κάτω εσύ με νοίκιασες. Με νοίκιασες πριν ένα μήνα μαζί με τις κάμερες παρακολούθησης εσωτερικών χώρων που έβαλες σ' όλο το διαμέρισμά σου. Αυτές που φαγώθηκες να βάλεις σ' όλο το σπίτι, πλην όμως μόνο στην αρχή -σαν παιγνίδι- λιγάκι τις χρησιμοποίησες. Μετά ούτε που ξανακοίταξες στην οθόνη να δεις αν όλα πηγαίνουνε καλά.

Ο Νάνος, δηλαδή εγώ, είμαι ένα πρόσθετο ηλεκτρονικό όργανο επίβλεψης χώρων που δεν έχει θέση σταθερή παρ' όλο που περιλαμβάνομαι στη συσκευασία και στην τιμή τού προϊόντος. Αφού στηθούν οι κοινές κάμερες στους χώρους, το καθήκον μου είναι να πάω να εγκατασταθώ στο σημαντικότερο από τα δωμάτια, στην περίπτωσή σου στο υπνοδωμάτιο τών γιών σου. Εκεί με οδήγησε το λογισμικό μου, εκεί εντόπισα μεγάλη συγκέντρωση αρνητικών ιόντων.

-Τι τρέχει με τα παιδιά μου, Νάνε; Ξέρω, το μεγάλωμα χωρίς τη μητέρα αφήνει τα ίχνη του αλλά είναι πανέξυπνα παιδιά, φαντάσου ότι ο μικρός έχει ήδη γράψει μικρό αστυνομικό μυθιστόρημα στα Αγγλικά. Ο μεγάλος παίζει φοβερό σκάκι, επίπεδο γκραν μετρ, αστρονομικό. Ίσως εννοείς ότι δεν επικοινωνούν μεταξύ τους τόσο πολύ όσο πρέπει. Είμαι περήφανος, πάντως, γι' αυτά.

-Δεν κοιμούνται σχεδόν καθόλου τη νύχτα, κύριε. Ο μικρός κοροϊδεύει συνεχώς τον μεγάλο, του λέει πως δεν έχει φίλους κι από ντροπή κρύβεται ο άλλος. Μετράνε τη μαγκιά τους με τα μαχαίρια, με τα πιρούνια, παίρνουνε θάρρος από το αλκοόλ. Τρυπάνε τις πατούσες τους με πιρούνια και καρφίτσες, τα βιντεοσκοπούν και τ' ανεβάζουν στο youtube, βάζουν και μουσική υπόκρουση στο δράμα, κάνουν σκηνοθεσία μα τα αίματα είναι αληθινά κι οι σβάστικες είναι στους τοίχους. Καπνίζουν δεκάδες βρωμοτσίγαρα. Δε σου μυρίζει τίποτα τη νύχτα;

-Σκάσε, χαλασμένο εργαλείο, από που έχεις μαζεμένες τούτες τις εικόνες;! Reset ξέχασαν να σου κάνουν κι εικόνες από σπίτια άλλων κάθεσαι και μου διηγείσαι; Ποιος σε είχε νοικιασμένο προτού έρθεις εδώ; Μα κι έτσι όπως τα λες να είναι, ποιος ζήτησε τη γνώμη σου; Περιττεύουν οι υπηρεσίες σου. Άχρηστο εργαλείο είσαι, για δες...γι' αυτό περιλαμβάνεσαι δωρεάν στο υπόλοιπο πακέτο. Καλά κάνω και δεν εμπιστεύομαι τις τζάμπα υπηρεσίες. Να σηκωθείς να φύγεις από δω, φτάνουν οι κάμερες οι άλλες!

Συμφωνία χωρίς επικοινωνία

Το τραγουδάκι εκείνο αναγκαζόμουν να το ακούσω περίπου πέντε έως εφτά φορές την ημέρα. Δεν πιστεύω πως προοριζόταν μόνο για μένα η τακτική αυτή εκτέλεση. Άκουγα το κομμάτι μια φορά στο ραδιόφωνο τού αυτοκινήτου πηγαίνοντας στη δουλειά, μια άλλη επιστρέφοντας από τη δουλειά και μια φορά σίγουρα άκουγα κάποιον στο γραφείο να το τραγουδά χαμηλόφωνα. Άλλες δυο φορές το έπαιζαν στην τηλεόραση σε διαφημιστικά σποτ. Μια-δυο φορές το άκουγα σαν ringtone από κινητά στο δρόμο κι όποτε πήγαινα για καφέ, το άκουγα κι εκεί. Μισούσα αυτό το άκουσμα κι ένα πρωί, στο γραφείο, ρώτησα τον συνάδελφό μου που το τραγουδούσε, δίπλα στο αυτί μου:
-Κομματάρα, ε;

-Σκέτη αηδία, δεν ξέρω πώς μου κόλλησε...Σού αρέσει κι εσένα;

-Όχι αλλά νόμιζα ότι, όπως στους περισσότερους, αρέσει και σ' εσένα. Το σιχαίνομαι αυτό το κομμάτι, είναι η αλήθεια.

-Σκέψου πως άλλοι το έχουν στο διαφημιστικό τους σποτάκι!

-Από ό,τι έχω καταλάβει, για να είναι πετυχημένο ένα επικοινωνιακό εγχείρημα πρέπει να περιέχει ή κάτι πολύ συμπαθές ή κάτι πολύ αντιπαθητικό έως και πολύ αποκρουστικό. Ένα όμορφο μουσικό κομμάτι ή μια κακοφωνία λ.χ...

-Πιστεύω πως δεν φτάνουν αυτά, πάντως.

-Δηλαδή; Δεν αρκεί να γίνει μια "πλύση εγκεφάλου",για να λέμε όλοι τα ίδια, να ακούμε όλοι τα ίδια, να πιστεύουμε όλοι τα ίδια;

-Δεν μου φεύγει από το μυαλό η σκέψη πως όλα αυτά, τα τραγουδάκια, οι ατάκες, τα σποτάκια, οι λόγοι, δεν έχουν καμία ξεχωριστή δύναμη απέναντί μας. Μας αιχμαλωτίζουν τη στιγμή που είμαστε μόνοι ίσως. Ίσως δεχόμαστε κάτι μόνο από κόπωση ή μοναξιά...

-Άρα λες πως όλες οι ατάκες που καθιερώνονται, που τις επαναλαμβάνουμε εμείς αντανακλαστικά, δεν είναι επιτυχίες τού δημιουργού τους;

-Πάρτο σαν παραξενιά αλλά θα συνεχίσω να πιστεύω πως τα μαζικής εμβέλειας αστεία, τα ανέκδοτα, οι νεολογισμοί, οι χειρονομίες, οι στερεοτυπίες στο ντύσιμο -τελικά όλο αυτό το πράγμα που λέμε μόδα- είναι το απομεινάρι τής αποτυχίας για επικοινωνία.

-Συμφωνώ μαζί σου.

-Πιθανόν. Όμως δυσκολεύομαι να το αντιληφθώ ότι "συμφωνείς-μαζί-μου". Πάντως και να συμφωνήσαμε δεν σημαίνει πως επικοινωνήσαμε. Ίσα ίσα, όποτε συμφωνώ με κάποιον, έχω την αίσθηση πως δεν επικοινωνώ μαζί του.

Εγώ δεν είμαι πια ποιητής

Μαλώνουν στο απέναντι οικόπεδο οι σκύλοι όλη τη νύχτα. Δεν σταματούν έως ότου κάποιος χριστιανός ανοίξει το παράθυρό του κι αρχίσει κι εκείνος να φωνάζει ή πάλι αν κάποιος από την πόρτα του σπιτιού του βγει κι εξαπολύσει καμιά πέτρα εκεί προς τα σκοτάδια. Μάταια ψάχνει ησυχία ο ποιητής να ολοκληρώσει ένα γραφτό του, τέλος να δώσει σ' ένα ποίημα. Τι έγραψε ως τα τώρα, δυο ώρες πάνω απ' το χαρτί;


Εγώ δεν είμαι ποιητής
κι αν γράφω ποιήματα, ύμνους, έπη
να με παρεξηγείτε σεις δεν πρέπει

Θόρυβοι πάλι από σκυλιά, πέτρες που χτυπούν σε ξύλα, άλλες σπάνε κατά λάθος τζάμια. Ύβρεις διόλου ποιητικές, σταυρογαμίδια ένα σωρό, αυτοκίνητα παρκάρουν ή απλά περνάνε από κεί και οι προβολείς τους φωτίζουν τους τοίχους τής κάμαρής του. Δυο ώρες ακόμα πέρασαν κι απάνω στο χαρτί μονάχα αράδες τρεις - 3 στίχοι- προστεθήκαν:

Με βδελυγμία το απορρίπτω
"δεν είμαι ποιητής, δόξα δεν θέλω"
απλά βγάλτε μου το καπέλο

"Ποίημα, έτσι, δεν γράφεταιαιαι!" ούρλιαξε ο ποιητής κι επέταξε το μολύβι του στον τοίχο. Με τόσο θόρυβο πώς να συγκεντρωθεί, πώς να βάλει μουσικότητα στο στίχο, πού να τη βρει τη γλυκιά τη συλλαβή, τη ρίμα την πετυχημένη... Σχεδόν μια ώρα πριν το χάραμα επιτέλους συμπληρώνει:

Σκυλιών που μαλώνουν, θεατές
Ποίημά μου η ανήσυχη νύχτα μιάς ζωής
....;;;

"Εεεε...Εγώ δεν είμαι πια ποιητής" σκέφτηκε να συμπληρώσει, να τα κλείσει, να το παραδώσει. Δεν γίνεται υπό τοιαύτας συνθήκας! Ξαφνικά σκέφτηκε, μάλλον θυμήθηκε, πώς έτυχε, πότε και πού, και "υπό ποίας συνθήκας" είχε γράψει το πρώτο ποίημά του. Στο ίδιο το δωμάτιο ήταν πάλι, χειμώνας και το οικόπεδο απέναντι, οικόπεδο ήταν ακόμα. Σκυλιά γαυγίζανε και τότε, νύχτα ήτανε περίπου το ίδιο κρύα. Μα ήταν όλα αυτά ακριβώς που τον έκαναν να πιάσει το μολύβι και τις συνθήκες τις ίδιες τότε είχε βρεί ιδανικές μια δεκαριά στίχους να γράψει και να 'ναι με αυτούς τρισευτυχής.

Τη νύχτα τούτη όμως, με το ζόρι, εννέα στίχους μόνο έγραψε...μάλλον μόνον οχτώ. Τελευταίο στίχο έβαλε:
"Εεεε...Εγώ δεν είμαι πια ποιητής!"  

Rod

David

Προορισμός

Μέρες θολούρας οι τελευταίες και ο ύπνος της τις νύχτες γεμάτος με την επανάληψη ενός ονείρου: Ένα αδύνατο γεροντάκι με κατουρημένο παντελόνι εμφανιζόταν και τής υποσχόταν πως θα την περιμένει σ' ένα σταθμό τρένου για να την οδηγήσει από κει στο μοναστήρι, στον τόπο όπου θα έβρισκε ησυχία το πνεύμα της. Το όνειρο "έκανε παράσιτα" και έτσι άργησε να ακούσει καθαρά το όνομα τού σταθμού. Τελικά άκουσε καθαρά πως λεγόταν Κβασιορκόρ. Βρισκόταν κοντά στα σύνορα τής Ζουριλάντ και της Νουιλάντ, πέντε ώρες δρόμος δηλαδή.

Καθόταν ύστερα ανάμεσα στο παράθυρο τού τρένου και σ' έναν συνεπιβάτη κι όλο κοίταζε το χλωμό του πρόσωπο με τα μακριά μαλλιά πάνω στα κλειστά του μάτια. Σκανδαλιζόταν γιατί ο νέος είχε το πρόσωπο γυρισμένο προς αυτήν κι όπως ο φωτισμός άλλαζε μέσα στα τουνέλια, έτσι άλλαζε και το ύφος τού προσώπου του. Μια σαν κοιμισμένο παιδί, μια σαν πεινασμένος άντρας, μια τής φαινόταν πως σηκώνεται, μια πως είναι πολύ κοντά της. Περισσότερο ντράπηκε όταν ο ξένος, βλέποντάς την να τρέμει από αιδώ, της πρόσφερε το κόκκινο μακρύ, τεράστιο κασκόλ του για να ζεσταθεί. Μα ήταν τόσον το πάθος! Και η υπόσχεση στο γέρο κατρουλή; Θα την περίμενε αυτός, θα ένιωθε σπουδαίος κερδίζοντάς την.

Ναι αλλά πέντε ώρες εκεί, με τον ερωτολήπτη νεαρό, θα ήταν σίγουρα αρκετές για να την πείσουν να συνεχίσει το ταξίδι πέραν τού σταθμού τού Κβασιορκόρ. Όχι, έπρεπε να συναντήσει τον γέρο, το δίχως άλλο. Με δυσκολία απομακρύνθηκε από εκείνο το σώμα στο οποίο κι η πλέον εγκρατής γεροντοκόρη δύσκολα θ' αντιστεκόταν. Έδεσε δυνατά τη μια άκρη τού κασκόλ στο πόμολο τής "ΕΞΟΔΟΣ ΚΙΝΔΥΝΟΥ" και την άλλη άκρη σφιχτά στο δεξιό αστράγαλό της. Χάζεψε καμιά ώρα ακόμα το νεαρό που ακόμα άλλαζε πρόσωπα και ύφος. Απόλαυσε τη θωριά του από μακριά, μ' όλη της την ησυχία - το μήκος τού κασκόλ δεν της επέτρεπε να τρέξει πια κοντά του.

Μια ώρα πριν το Κβασιορκόρ, εκεί που σκεφτόταν πως πάει να τελειώσει η ζωή τής ηδονής, άνοιξε την πόρτα "ΚΙΝΔΥΝΟΣ" για να πηδήξει έξω. Ο νεαρός μεταλλάχτηκε ακαριαία και κει στη θέση του καθόταν ο γέρο κατρουλής που, μ' ένα τρομαγμένο νεύμα, την ικέτεψε να μην το κουνήσει ρούπι. Ούτε μια στιγμή αυτή δε σκέφτηκε να αλλάξει τα σχέδιά της. Λίγο την ένοιαζε αν μέσα στο βαγόνι ήταν ο γέρος ή ο νεαρός, η μυρωδιά από κάτουρο ή ο νεανικός ιδρώτας. Ο προορισμός της ήταν ομολογουμένως ο συγκεκριμένος ο σταθμός. Αυτός που τ' όνομά του δυσκολεύτηκε ν' ακούσει τόσες νύχτες. Αβέβαιη ήταν τώρα αν το όνομά του ήταν αυτό που θυμόταν...Κβασιορκέρ, -κορ;

Άνοιξε την πόρτα "ΚΙΝΔΥΝΟΣ" και κατέβηκε με το τρένο εν κινήσει, έτσι όπως ήταν, δεμένη από τον αστράγαλο με το μακρύ κασκόλ. Κάπου ένα τέταρτο μετά από αργό σύρσιμο στο έδαφος, έφτανε με το τρένο στο σταθμό τού προορισμού της. Σταμάτησε, ξεψυχώντας, δυο-τρία μέτρα μακριά από τα πόδια ενός μεσήλικα που μόλις πρόλαβε να τής προσφέρει τα απαραίτητα για να επανέλθει. Αυτά που είναι απαραίτητα για να επανέλθει μια γυναίκα στη ζωή μα πολύ λίγα για να την κρατήσουν για πολύ καιρό σ' αυτήν. Ήταν σαν τη φλόγα τής φωτιάς που, σβήνοντας, ξανανάβει λίγο κι ύστερα σβήνει οριστικά.

Gone fishin'

Εγκεφαλικά, άνοιες κ.ά.

Χτες το βράδυ το πλήθος τών εικοσάρηδων μας είχε στριμώξει -εμάς τους πενηντάρηδες- σε μερικά μόνο από τα τραπέζια τού "Un mundo guapo". Κάπνιζαν όλοι τους, σχεδόν, ενώ εμείς το 'χουμε κόψει το τσιγάρο όλοι, ο ένας από το φόβο τού εμφράγματος, ο άλλος για να αποδίδει στο σεξ, λέει . Με το εγκεφαλικό δε τού Σωτήρη, πέρσι, ακόμα και οι πιο τσαμπουκάδες από μας έβαλαν μυαλό.

Μπορεί να φαίνεται κάπως αστείο αλλά, όταν επεξεργάστηκαν οι εγκέφαλοί μας αυτό που έπαθε ο εγκέφαλος τού Σωτήρη, γίναμε όλοι πιο σοβαροί και εχέφρονες. Φταίει κι εκείνη η εικόνα που είδαμε τελικά όλοι με τη σειρά μας σε κείνα τα τεράστια φιλμ με τα πολλά τετραγωνάκια. Την αξονική τομογραφία τού εγκεφάλου του, εννοώ. Όχι πως καταλάβαινε τίποτα κανείς από μας, βλέποντας τις ασπρόμαυρες πλάκες, αν εξαιρέσεις εκείνη την ασυμμετρία στις εικονίτσες. Και ασυμμετρία>ανισορροπία>διαταραχή>παύση.

Έτσι είναι ο εγκέφαλος. Πάντα πιο ευαίσθητος κι επιφυλακτικός και φοβιτσιάρης σε ό,τι μπορεί να τον βλάψει. Ακούει για εμφράγματα, αναπηρίες, ακρωτηριασμούς και -φυσικό είναι- ταράζεται. Όταν όμως ακούσει για εγκεφαλικό, για άνοια, για σχιζοφρένεια, τότε σταυροκοπιέται, παθαίνει σοκ. Αμάν μην μας βρει κάνα τέτοιο κακό. Να 'ναι καλά το μυαλό μας, ο νους μας! Μα, η αλήθεια ποιά είναι; Είναι όντως στα καλά του ο νους μας;

Cine

Όσον αφορά το βιβλίο του Έκο (Το Όνομα τού Ρόδου), οι μελετητές εντόπισαν πως στο μενού τών μοναχών τής μονής εκείνης τών Βενεδικτίνων τού 14 αι., αναφερόταν συχνά η πιπεριά. Οι πιπεριές όμως, όπως λένε, εισήχθηκαν στην Ευρώπη από την Αμερική, που ανακαλύφθηκε καμιά εκατοστή χρόνια αργότερα.

William, Adso, Salvatore...και οι τρεις σε εξαιρετικές ερμηνείες.

Το όνομα

Όλα ήταν πιο εύκολα για εκείνον, όσο αυτό από το οποίο έπασχε δεν αποκτούσε κάποιο όνομα. Μόλις αυτό αποκτούσε όνομα τότε κι εκείνος θα γινόταν κάποιος που στη ζωή του παλεύει μόνο ένα πράγμα. 

Η άγραφτη όπερα

Ο Φαφφούττι κι ο Τζιγκουνέττι είναι δυο λιμπρεττίστες, από αυτούς δηλαδή που γράφουν τα λόγια που λένε τραγουδιστά στις όπερες οι τενόροι, οι σοπράνο κι οι μπάσοι. Ο πρώτος τσακώνει τον δεύτερο με ένα λευκό χαρτί μπροστά του κι έτοιμος είναι να τον περιπαίξει. Ο Τζιγκουνέττι κρύβει το χαρτί και προσποιείται πως έτοιμη έχει σχεδόν τη μισή όπερα, καμώνεται μάλιστα πως φοβάται μην τού κλέψουν την ιδέα.



Στην "πραγματικότητα" οι δυο λιμπρεττίστες δεν είναι παρά τα πρόσωπα μιάς όπερας κι όχι εκείνοι που τη γράφουν. Είναι, λέει, δυο συγγραφείς σε κόντρα διαρκή. Υποφέρουν όταν δε γράφουν και σ' αυτό το περίεργο, κωμικό ζευγάρι, η ενσάρκωση τής κριτικής -ο διάβολος ο ίδιος- είναι ο ένας για τον άλλον. Έχουμε λοιπόν δυο μπάσους: Τι άλλο θα ήταν ο διάολος σε μια όπερα;! 
Αρχίζει ο Φαφφούττι, περιπαίζει ο άλλος σ' ένα ντουέττο αληθινό.



-Θα ήθελα να σου το δείξω μα δεν μπορώ
 Πραγματικά είναι περίφημο, άσε το εδώ!

-Τι έγραψες πάλι
  αρτίστρα μεγάλη;

-Έγραψα κείμενο μικρό
  σαν το μαχαίρι αιχμηρό!

-Ω, τους κλασικούς θ' αντέγραψες πάλι
 μήπως και σε θαυμάσουν όλοι οι άλλοι;

-Πνεύμα ταγμένο στην αντιλογία
 ξένη σού είναι τού συγγραφέως η αγωνία!

-Γιατί παιδεύεις τον εαυτό σου
 δεν βγάζει σήμερα ούτε ένα στίχο το μυαλό σου...

-Τι να το κάνω, όταν έχω στίχους ένα σωρό...
  στην ανομβρία, αν επιζήσω, θα διακριθώ!

-Καλλιτέχνη μεγάλε, το δράμα μας
 κανείς δεν καταλαβαίνει άλλος
 o πόνος στην καρδιά είν' μεγάλος
 όταν ένα ποίημα
 ή μια άρια δεν βγαίνει

-Στην ανομβρία, αν επιζήσω, θα διακριθώ!

-Στην ανομβρία, αν επιζήσω, θα διακριθώ!

Οι δυο λιμπρεττίστες, αφού συμφώνησαν πως το δύσκολο είναι να γράφεις όταν δεν έχεις ιδέες, φεύγουν αγκαλιασμένοι. Η αυλαία πέφτει. Η πράξη τελειώνει. Στην επόμενη πράξη, όπως πάντα, ο τενόρος θα κατορθώσει τ' ακατόρθωτα κι η όπερα θα γραφεί.

Περαστικός στον κόσμο σου

Έμαθα σήμερα, εντελώς συμπτωματικά, ότι εξέλιπε εδώ και καιρό ο Κώστας Καφάσης. Δεν είπαν γι' αυτόν τίποτα στην TV - κι αυτό βέβαια δεν σημαίνει ότι ήταν μεγάλος παρεξηγημένος καλλιτέχνης, ότι ο νεκρός δεδικαίωται κ.ά. βλακείες. Στο Μοσχάτο έβλεπα τον Καφάση κι όλοι οι παλαιότεροι θυμόνταν διάφορα περιστατικά/φήμες που τον συνόδευαν. Στο youtube είδα πως έχει φανατικούς θαυμαστές. Έκανα λοιπόν κάποιες σκέψεις πάνω σ' αυτά.

Μπροστά σε όλο αυτό το ποικίλο υλικό (όπερα, τζαζ, σάουντρακς, ελαφρά ιταλικά) που παρακολουθώ, πολλές φορές σκέφτομαι το χαρακτηρισμό "Τα χρόνια τής αθωότητος".

Αθώο το ένα, αθώο το άλλο...

Όλα τα χρόνια είναι αθώα ή όλα ένοχα, δικασμένα ερήμην τους. Εμείς είμαστε αυτοί που άλλοτε τα αποκαλούμε "της Αθωότητας" άλλοτε "Πέτρινα" κι ας μιλάμε όλο για τα ίδια χρόνια. Ο καθένας μας μιλάει διαρκώς για κάποια χρόνια, γύρω από κει περιστρέφεται η ύπαρξή του.

Μερικά από αυτά έχουν ζυμωθεί με τα μουσικά μας βιώματα. Τα χρόνια που προανάφερα λ.χ. για μένα ζυμώθηκαν με "Το Μόριο" του Κ. Καφάση που τραγουδούσαν τότε οι συμμαθητές, "Το παιδί με τα γυαλιά" που ψευτοτραγουδούσε ο αδελφός, το "Με σκότωσε γιατί την αγαπούσα" (Διονυσίου πολύς) που τραγουδούσε ένας συνάδελφος πανβρώμικος, αξύριστος, κοντόχοντρος, με γυαλιά.  Άσχετος παντελώς φώναζε πως δεν έβλεπε την ώρα να αρχίσει τα χειρουργεία(!).

Όπως είθισται θα μπει εδώ, σ' αυτήν την ανάρτηση, ένα τραγούδι τού Κ.Κ. Καθυστερημένο αφιέρωμα αλλά τώρα το έμαθα πως πέθανε. Επαναλαμβάνω: δεν γίνεται γι' αυτό μεγάλος καλλιτέχνης.

Ωριμότητα

                                 Πρώιμη κι όψιμη ωριμότητα: ακριβώς το ίδιο κακό.

Ππρπ-ρόρρ-οδοος

Η γυναίκα κοιτούσε την τηλεόραση με όλη της την προσοχή εστιασμένη στην υπόθεση, μακρινές ιστορίες αγάπης, I had a farm in Africa. Ο άντρας κοίταζε το καθρέφτισμα τής οθόνης πάνω στο γυαλιστερό πάτωμα κι αυτό που έβλεπε τού θύμιζε κάτι σαν ιστορία αγριάδας και αγάπης, Appaloosa.

Τη γυναίκα την έβαλε ο διάολος να ταράξει τα νερά κι είπε ξαφνικά:
-Κοίτα πώς καταντήσαμε...καρφωμένοι στην τηλεόραση και οι δυο. Άλλοτε θα ήμασταν μέσα στο ζεστό κρεβάτι αγκαλιασμένοι.

-Δεν' τίποτα. 'Νταξ. Φυσιολογικό είναι με το πέρασμα τού χρόνου.

-Τι φυσιολογικό, ρε Σούλη; Ο παππούς μου κι η γιαγιά μου ήταν, λέει ερωτευμένοι μέχρι τα τελευταία τους.

-Άλλοι καιροί τότε, σου λέω. Άσε να δούμε τώρα το Απαλούζα. Άμα περάσει ο καιρός τα ζευγάρια περνάνε φάσεις. 'Νταξ...

-Έχουμε θέμα εδώ, αγόρι μου!

-'Νταξ!

Η γυναίκα δεν είπε πως κατά τη γνώμη της ο καιρός δεν τα κάνει όλα μαντάρα στο πέρασμά του αν και σκέφτηκε να το πει. Πάντως -και πάνω απ΄ όλα- το φιλμ ήταν το "Πέρα από την Αφρική". Τι έλεγε ο αργόστροφος, τώρα...Κι επέμενε κιόλας πως ήταν το Απαλούζα!

Οι γυναίκες είναι πλάσματα εκδικητικά όπως και οι άντρες, μόνο που αυτές ξέρουν να περιμένουν.

Πέντε χρόνια αργότερα, ένα βράδυ, το ζευγάρι ήταν μπροστά στην τηλεόραση. Ο άντρας έβλεπε μια ταινία αγάπης στην ερημιά, βασισμένη σε καποιανής την ιστορία. Έπαιζαν ο Ρέντφορντ και η Στρηηπ. Άρχισε τότε ο Σούλης να φωνάζει ενθουσιασμένος, πάνω στο αναπηρικό του αμαξίδιο:
-Κάααρ-ρεν, Κάρτ-εεεν!

Δεν μπορούσε να θυμηθεί το επώνυμο, όμως ήταν ικανοποιημένος που ανακάλεσε το μικρό της όνομα. Πιο χαρούμενος ήταν που μόλις δυο χρόνια μετά την αιμορραγία που τού είχε προκαλέσει ένα ανεύρυσμα στο αριστερό ημισφαίριο τού εγκεφάλου θυμήθηκε (αν και αδυνατούσε να θυμηθεί τον τίτλο τού φιλμ ούτε κάτι άλλο σχετικό) το μικρό όνομα τής συγγραφέως στο βιβλίο τής οποίας βασίστηκε το φιλμ! Και το άρθρωνε κιόλας! Πρόοδος! Ανέκραξε:

-Πρρρ-οδ-όος, πρόρδ-δος, ππόρ-ρδοςς! Θθθυμ-μμάμ-μμαι-μαι!

Βρήκε ευκαιρία, τότε, η γυναίκα του η οχιά και τον κάρφωσε:
-Ακόμα τίποτα, Σούλη μου, θάλασσα τα κάνεις! Άσε το, αγόρι μου...Κάρεν, λες εσύ και μάλλον εννοείς την Κάρεν Μπλίξεν. Μα αυτό το φιλμ, αγόρι μου, καμία σχέση δεν έχει με τη Μπλίξεν. Αυτό είναι το Απαλούζα.