Περαστικός στον κόσμο σου

Έμαθα σήμερα, εντελώς συμπτωματικά, ότι εξέλιπε εδώ και καιρό ο Κώστας Καφάσης. Δεν είπαν γι' αυτόν τίποτα στην TV - κι αυτό βέβαια δεν σημαίνει ότι ήταν μεγάλος παρεξηγημένος καλλιτέχνης, ότι ο νεκρός δεδικαίωται κ.ά. βλακείες. Στο Μοσχάτο έβλεπα τον Καφάση κι όλοι οι παλαιότεροι θυμόνταν διάφορα περιστατικά/φήμες που τον συνόδευαν. Στο youtube είδα πως έχει φανατικούς θαυμαστές. Έκανα λοιπόν κάποιες σκέψεις πάνω σ' αυτά.

Μπροστά σε όλο αυτό το ποικίλο υλικό (όπερα, τζαζ, σάουντρακς, ελαφρά ιταλικά) που παρακολουθώ, πολλές φορές σκέφτομαι το χαρακτηρισμό "Τα χρόνια τής αθωότητος".

Αθώο το ένα, αθώο το άλλο...

Όλα τα χρόνια είναι αθώα ή όλα ένοχα, δικασμένα ερήμην τους. Εμείς είμαστε αυτοί που άλλοτε τα αποκαλούμε "της Αθωότητας" άλλοτε "Πέτρινα" κι ας μιλάμε όλο για τα ίδια χρόνια. Ο καθένας μας μιλάει διαρκώς για κάποια χρόνια, γύρω από κει περιστρέφεται η ύπαρξή του.

Μερικά από αυτά έχουν ζυμωθεί με τα μουσικά μας βιώματα. Τα χρόνια που προανάφερα λ.χ. για μένα ζυμώθηκαν με "Το Μόριο" του Κ. Καφάση που τραγουδούσαν τότε οι συμμαθητές, "Το παιδί με τα γυαλιά" που ψευτοτραγουδούσε ο αδελφός, το "Με σκότωσε γιατί την αγαπούσα" (Διονυσίου πολύς) που τραγουδούσε ένας συνάδελφος πανβρώμικος, αξύριστος, κοντόχοντρος, με γυαλιά.  Άσχετος παντελώς φώναζε πως δεν έβλεπε την ώρα να αρχίσει τα χειρουργεία(!).

Όπως είθισται θα μπει εδώ, σ' αυτήν την ανάρτηση, ένα τραγούδι τού Κ.Κ. Καθυστερημένο αφιέρωμα αλλά τώρα το έμαθα πως πέθανε. Επαναλαμβάνω: δεν γίνεται γι' αυτό μεγάλος καλλιτέχνης.