Ζωής γυναίκες

Πριν την ατυχία να καταλήξεις σε μια "κακή" σύζυγο, έχει προηγηθεί η κατάρα να μεγαλώσεις με μια "καλή" μάνα. Οι ερωμένες; Δεν ξέρω. Σπάνια μπορείς να είσαι βέβαιος πως δεν ήταν τρανσέξουαλ.

Οι σκέψεις του

Είχε αρχίσει να παρασύρεται και να γίνεται υπερβολικός στις προφυλάξεις που έπαιρνε. Ό,τι περιείχε τις σκέψεις του, τις φράσεις που έλεγε ή έγραφε, φρόντιζε να το κρατάει μακριά από τα αυτιά και τα μάτια τών άλλων. Εκτός αυτού τρόμαζε μπροστά στο ενδεχόμενο πως οι σκέψεις του θα διέρρεαν κατά κάποιο τρόπο και θα έφταναν στην αντίληψη άλλων, ξένων προσώπων. Όοοχι, δε θα του άρεσε αυτό καθόλου. Θα τον αναστάτωνε τόσο που ...καλύτερα, αν γινόταν, να μην το μάθαινε.

Ναι, τελικά κατέληξε να ψάχνει περισσότερο το πώς δεν θα μάθαινε ποτέ ότι κάποιοι τρύπωσαν στον κόσμο τών σκέψεών του παρά με το πώς θα κρατούσε τις σκέψεις του στεγανά κρυφές - "Ωχ!...κι αν βγαίνοντας έξω για περίπατο συναντήσω κανέναν γνωστό;! Δεν είναι δα τόσο δύσκολο να συναντήσω κάποιον που με ξέρει...κάποιον που, από τον τρόπο που θα με κοιτάξει, θ' αντιληφθώ είτε πως άκουσε κάτι που είπα είτε πως φαντάζεται το περιεχόμενο τών σκέψεών μου... Οι σκέψεις μου, οι σκέψεις ΜΟΥ...".

Αλλά τι στο καλό ήταν αυτές οι σκέψεις του που τόσο τον απασχολούσαν ώστε να νομίζει πως απασχολούσαν και τους άλλους; Γιατί τόσος ντόρος; Δεν είχε νόημα πια...Περνώντας οι βδομάδες, η ετοιμότητά του ξεπερνούσε τα όρια τής φυσιολογικής εγρήγορσης, απείχε πια πάρα πολύ από την ετοιμότητα που πρέπει να έχουμε όλοι φυσιολογικά, για να μη βρισκόμαστε κάθε τρεις και λίγο "προ απροόπτου".

Κάποιο χτύπημα τού κουδουνιού ακόμη και στο διπλανό διαμέρισμα, μια φωνή από το δρόμο ειδικά τα βράδια που έξω ερήμωνε, ο αέρας που δυνάμωνε κι έκανε θόρυβο στο μπαλκόνι...κι αυτά ακόμα τον έκαναν να σκέφτεται πως κάποιος θέλει μια γνώμη να πει για τις σκέψεις του, τις σκέψεις ΤΟΥ, ΤΟΥ, ΤΟΥ, ΤΟΥ... Στ' αλήθεια δεν τον ένοιαζε αν θ' ακούσει κάτι καλό ή κακό για αυτά που έχει στο μυαλό του. Απλά, δεν ήθελε να γίνεται λόγος. Γιατί ο λόγος φέρνει σκέψεις και οι σκέψεις φέρνουν λόγο. Ο λόγος σε βάζει σε άλλες σκέψεις...

Stop gun

-ΜΕΓΑΛΟΠΟΛΗ!
-Μέσα από τη Μεγαλόπολη;
>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>

(Αλήθειες υπάρχουν πολλές. Μας ενδιαφέρει αυτή που ανατρέπει αυτό που πιστεύουμε)

Κράτος

Διερωτάται κανείς: πώς στην Ελλάδα διαχειρίζονται τις αρμοδιότητες τού κράτους ώστε αυτό να λειτουργεί τόσο αποτελεσματικά, ουσιαστικά και γρήγορα; Πρακτικό πνεύμα, εργατικότητα, ακεραιότητα, οργάνωση. Με άλλα λόγια, το Ελληνικό κράτος στηρίζεται στους κάτωθι πυλώνες:

• Υπουργείο Αγροτικής Ανάπτυξης και Τροφίμων
• Υπουργείο Δικαιοσύνης, Διαφάνειας και Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων
• Υπουργείο Διοικητικής Μεταρρύθμισης και Ηλεκτρονικής Διακυβέρνησης
• Υπουργείο Εθνικής Άμυνας
• Υπουργείο Εξωτερικών
• Υπουργείο Επικρατείας
• Υπουργείο Εργασίας και Κοινωνικής Ασφάλισης
• Υπουργείο Εσωτερικών
• Υπουργείο Οικονομικών
• Υπουργείο Παιδείας, Δια Βίου Μάθησης και Θρησκευμάτων
• Υπουργείο Περιβάλλοντος, Ενέργειας και Κλιματικής Αλλαγής
• Υπουργείο Περιφερειακής Ανάπτυξης και Ανταγωνιστικότητας
• Υπουργείο Πολιτισμού και Τουρισμού
• Υπουργείο Προστασίας του Πολίτη
• Υπουργείο Υγείας και Κοινωνικής Αλληλεγγύης
• Υπουργείο Υποδομών, Μεταφορών και Δικτύων
• (Από wikipedia)

Τι θα ήταν όμως οι πυλώνες αυτοί αν δεν είχαν "τα λαμπρά μεγάλα ονόματά τους"; Τίποτα...Έρχεται όμως η φαντασία (βλ. Η φαντασία στην εξουσία) και μοιράζει τα κατάλληλα ονόματα ώστε -κάτω από την πίεση τού ονόματός του- το κάθε υπουργείο να "ντοπάρεται" και να ξεπερνά τον εαυτόν του.

Παλαιά τα υπουργεία είχαν ένα ξερό, στεγνό, σκέτο τίτλο που σου αφαιρούσε την όρεξη να συνεργαστείς. Μετά το πέρασμα τών δύο κομμάτων από την εξουσία, και χάρη στη μεγαλοστομία τού ενός από αυτά, τα τωρινά ονόματα τών υπουργείων εμπνέουν τον πολίτη, εμφυσώντας του τη διάθεση να στηρίξει το κράτος! 

La dolcissima effigie

Από την Adriana Lecouvreur (A. Cilea)

'Νταξ...

Αυτοί που επιμένανε να υποστηρίζουν την χρησιμότητα τού γέλιου, έχουν κρυφτεί τώρα. Οι περισσότεροι, όχι όλοι. Άλλοι το γυρίσανε στο θυμό και λένε πως κάνουν πικρό χιούμορ ... 

Μπουρμπούτσαλα! Ποιό μπλακ χιούμορ...Δεν τραβάει το χιούμορ τους, δε στέκεται πια. Το γέλιο τους μοιάζει σαν να τους έκατσε ψαροκόκκαλο στο λαιμό. Αν το προσέξεις, μόλις αποτύχει ο σύντομος και επιφανειακός συντονισμός ανάμεσα σε δυο άτομα, αρχίζει ο αλληλοσπαραγμός. Αυτή η επιθυμία να κατασπαράξεις τον άλλον ελευθερώνεται. Θα κατέβαζες τα μούτρα τού άλλου για το τίποτα.

Σήμερα οι διαφορές ανάμεσα στους ανθρώπους έχουν λιγοστέψει. Αυτές που υφίστανται ακόμα έχουν αμβλυνθεί. Ποιος καυγαδίζει πια για χάρη τής ομάδας του; Για χάρη τού κόμματός του; Για χάρη τής ιδεολογίας του; Για χάρη τής τιμής του;

Κανένας. Ακόμα και οι καλλιτέχναι, αυτοί οι κατ' εξοχήν ναρκισσιστές, δεν μαλώνουν για τις δημιουργίες τους: 

-Δε σ' αρέσει;

-Όχι, ρε φίλε

-Νταξ...υποκειμενικά είναι αυτά!

-Ναι. Μου αρέσει ο Βέρντι, σου αρέσει ο Βέρτης. Νταξ!

-Γούστα είναι αυτά.

-Και τι έγινε; Όπως τη βρίσκει κανείς. Το θυμάσαι το Τζων Τίκης;

-Ακριβώς.

Κι εκεί που θα περίμενε κανείς να πέσει και ξύλο ακόμα ανάμεσα στους δυο συνομιλητές, φτάνει εκείνο το "Νταξ" που δε σημαίνει βέβαια συναίνεση, συμφωνία, συμβιβασμό (πολυτέλεια είναι κι αυτά). Σημαίνει το "Νταξ..." , εν ολίγοις αυτό το γνωστό "δε γαμ1έται!".

Το Νταξ, ακολουθείται σχεδόν πάντα από αποσιωπητικά (όχι "αποσιωποιητικά" που γράφουν μερικοί, ξέροντας ότι είναι λάθος αλλά λένε "Νταξ..."). Αποσιωπητικά που θα πει πως μένουν πράγματα ανείπωτα, ανολοκλήρωτα, αιωρούμενα μέσα στην ανοχή που προσφέρει η εκκρεμότητα. Σαν ακκόρντο 7ης που αφήνει τη γεύση τού μεταβατικού. Κανένα κομμάτι μουσικό δεν τελειώνει με ακκόρντο 7ης.

Το "Νταξ..." είναι ...

Έστιν ούν "Νταξ", [η επιπολαία, βραχυπρόθεσμος μεν αλλ' επ' αόριστον δε, μετάβασις ενός θέματος από το πεδίον τής Διαλεκτικής εις το αρχείον τής Εκκρεμότητος.] 

 

Ουρανός, Ήλιος και Θάλασσα

Suzel

Δάγκωσε τα χείλη του
Για μια στιγμή μονάχα μπλέχτηκε
Σε σκέψεις γύρω απ' την καταγωγή
Της ξένης, ίσως και παράξενης Σουζέλ
Που νωχελικά μάζευε λουλουδάκια
Τραγουδώντας με αθωότητα
Κινηματογραφημένη σε προφίλ
Τέτοιο που θύμιζε την αδελφή της
Εκείνο το πρόστυχο νυμφίδιο

Ορατότητα

Κέντρο Πειραιά. Ντάουντάουν. Αυτά τα τσουτσούνια προφανώς μπήκαν εκεί για να εμποδισθεί το παρκάρισμα οχημάτων (αλλοιώνει την ορατότητα, ρε φίλε...). Όμως δεν είναι από Τιτάνιο, ούτε από μπετόν. Πλαστικό είναι...η δουλειά του  είναι να σου πει να μην παρκάρεις εκεί και έτσι εσύ, υποτίθεται, θα πράξεις αναλόγως. Όμως οι διάφοροι ...Μεγαλέξανδροι, έλυσαν το Γόρδιο δεσμό: επί πέντε τσουτσουνίων έχουμε 2 όρθια, 2 κομμένα, 1 πεσμένο.

Είμαστε όλοι Έλληνες; Όχι, ρε παιδιά...όχι.

Η ποιότης τού οδοστρώματος αναδεικνύεται επίσης στη φωτό... Βαλκάνια '80. 

Ciao a te

Ακόμα και η Παναγιά

Ο οσφυοκάμπτης τύπος πήγε κοντά στην εικόνα της Παναγιάς και σπρώχνοντας τους άλλους έφτασε ενώπιος ενωπίω με την Θεομήτορα και είπε ψιθυριστά:

-Τίποτ' άλλο, Παναγιά μου, να μου περάσει ο πόνος στη μέση θέλω. Μόνο για να μπορώ να υποκλίνομαι και να σε προσκυνώ. Για τίποτε άλλο δε με νοιάζει.

Η Παναγία, κάνοντας ένα από τα απλούστερα θαύματα τής καριέρας της, έδωσε ένα τέλος στον πόνο τής ράχης τού ανθρωπάκου. Εκείνος όμως, μετά από 3 μήνες, επανήλθε και -ενώπιος ενωπίω με την ίδια εικόνα- με κατεβασμένο το κεφάλι ζήτησε:

-Ακόμα κάτι, Παναγιά...τα χέρια μου δυσκολεύονται πολλές φορές να έρθουν και τα 2 μπροστά μαζί, να ενωθούν για ν' αρχίσω την προσευχή μου.

Απρόθυμα η Παναγία τού σύστησε ένα ρευματολόγο ο οποίος τού έδωσε μια θεραπευτική αγωγή με την οποία τακτοποιήθηκε ο αχόρταγος. Για λίγο καιρό όμως. Μετά από μήνες βρισκόταν  πάλι εκεί, μπροστά στην (ίδια!) εικόνα:

-Παναγία μου, είμαι πάλι εδώ...για τελευταία όμως φορά. Το θαύμα σου, το στερνό για μένα σού ζητώ: στο δεξί χεράκι μου, τα 3 δαχτυλάκια δεν μπορούν να ενωθούν, να κάνω κι εγώ το Σταυρό μου!

Απομακρυνόμενος, κοντοστάθηκε να ακούσει, από περιέργεια, τι θα ζητούσε ο γείτονάς του, αυτός ο έκφυλος που με την ηθική καμία σχέση δεν είχε αλλά τώρα, νάτον στην Εκκλησία!. Έφριξε όταν άκουσε, με τα ίδια του τα αυτιά, ποια ήταν η χάρη που ζητούσε ο λέρας:

-Παναγία μου, το μεσαίο το δάχτυλο στο δεξιό το χέρι, δεν κάνει πια κάμψη φυσιολογική προς το εσωτερικό τής παλάμης. Ξέρω, μικρή η απώλεια...αλλά για εκείνη τη χειρονομία που κάνω σ' αυτούς που με χαλάνε, είναι απαραίτητη η ευκινησία τού δαχτύλου. Πράξε τα δέοντα.

Ααααχαχαχα, έβαλε τα γέλια ο οσφυοκάμπτης. Σιγά μην ασχολιόταν η Παναγία με τέτοιο αίτημα, από τέτοιο άνθρωπο και με τέτοιον τρόπο διατυπωμένο!

Η συνέχεια τής ιστοριούλας, όμως, λέει πως μια βδομάδα μετά ο οσφυοκάμπτης ακόμα προσπαθούσε (εις μάτην) να κάνει το σταυρό του ενώ ο βλάσφημος αχρείος κυκλοφορούσε κραδαίνοντας το χέρι του στην γνωστή χειρονομία (αν και όχι τέλεια, σάμπως τη δύναμη τού Laplace να επεδείκνυε). Ο σφογγοκωλάριος τότε, νιώθοντας προδομένος, έψαξε και μορφώθηκε από σοφό πνευματικό που τον διέταξε να διαδώσει το νόημα τού θαύματος:

Πιο πρόθυμος είναι ο οποιοσδήποτε -ακόμη και η Παναγία- να κάνει από ένα θαύμα για τον καθέναν παρά πολλά θαύματα για έναν μοναχά πιστό Της. Ό,τι κι αν έχει επιλέξει ο καθένας.

Βγες

Όταν στο χώρο επιλογής σου αρχίζουν να μαζεύονται πολλοί άλλοι άνθρωποι, μη χαίρεσαι, μη νιώθεις δικαιωμένος. Σίγουρα, αν κάτσεις να το καλοσκεφτείς, θα δεις πως κάποια κακή συνήθεια, κάποια βολική ευκολάντζα έχεις υιοθετήσει. Βγες από το δωμάτιο και περίμενε πίσω από την πόρτα. Σε λίγο, ένας-ένας, οι άλλοι θ' αρχίσουνε να φεύγουν. Όταν θα έχουν πια εγκαταλείψει όλοι το χώρο, με την ησυχία σου, κάθισε στην παλιά σου θέση. Όχι για πολύ, όμως. Άλλοι περίεργοι θα έρθουν μετά...

Principessa delle rose

I barbieri di Sicilia

Βλέποντας το Άμαρκορντ σήμερα -για τέταρτη, ίσως και πέμπτη φορά στη ζωή μου- συνάντησα σε μερικές σκηνές τού έργου κι εκείνον τον συμπαθή Τσίτσο Ινγκρασία. Αυτόν που με τον Φράνκο Φράνκι σχημάτιζαν εκείνο το καταπληκτικό δίδυμο. Είχα πολύ καιρό να τους δω και μια παράξενη νοσταλγία με έκανε να ψάξω καμμιά από τις τόσες κωμωδίες τους.

Το θέλησε η περίσταση και, από όλες τις ταινίες τους, πέτυχα μια ταινία τής οποίας κάποιος πριν πολύ καιρό μου είχε γράψει σε κασέτα μαγνητοφώνου(!) όλους ή σχεδόν όλους τους διαλόγους. Τουλάχιστον τους διαλόγους στους οποίους συμμετείχαν οι δυο κωμικοί. Οι κωμικοί αυτοί ανήκαν στην κατηγορία τών κωμικών που σε αφήνουν με την ...ανησυχία μήπως όντως είναι χαζούλιακες.

Στην κατεχόμενη Σικελία, δυο μπαρμπέρηδες, άσπονδοι εχθροί στο χωριουδάκι, μετά από διάφορα ευτράπελα γίνονται οι κύριοι συντελεστές τής επιτυχίας τής κατάληψης τού νησιού από τους Αμερικάνους και τού διωγμού τών Γερμανών. Υπομονή που είχε ο φίλος μου να εγγράψει σε κασέτα απλή όλους σχεδόν τους διαλόγους! Πριν τριάντα χρόνια, όμως...

Με τα γέλια που κάναμε τότε, πριν τριάντα χρόνια, το φιλμ μου φάνηκε πιο οικείο, πιο οικογενειακό.
  

Counselor!

Μαξ Κέιντι (Ντε Νίρο): "I am like God, and God like me. I am as large as God, He is as small as I. He cannot above me, nor I beneath Him be... Silesius, 17th Century. "

Φάε σκορδαλιά

Εγώ ξέρω έναν κήπο

που δεν γνωρίζει κανένας

μια φωλιά βελουδένια

κάτω από τυρκουάζ ουρανό

Από την Maristella τού Pietri. 

Κι αυτά δεν είναι θέμα "μου αρέσουν" ή "δε γουστάρω". Κάποιος έλεγε "Δεν τον μπορώ το Βέγγο...μου προκαλεί άγχος, έτσι που κινείται συνέχεια!". Και ποιος σου είπε, ρε φίλε, ότι η Τέχνη νοιάζεται αν εσύ είσαι στουρνάρι και αγχώνεσαι ή βαριέσαι εκεί που τα πάντα είναι αρμονία, ηρεμία και γαλήνη. Αλήθεια, από πότε βάλαμε τον καθένα, μ' ένα "έτσι γουστάρω κι έτσι τη βρίσκω", κριτή τής Τέχνης;;; Δικτατορικό να επιβάλλουμε την τέχνη, ε; Μήπως πρέπει να ψηφίζουμε και την Τέχνη; Αξίζει τόσο το γούστο τού καθενός, με την αμφίβολη παιδεία; Δεν μιλάμε για πολιτική εδώ!!! 

Ενεχυροδανειστήριο

Το αεράκι έμπαινε από το άνοιγμα που άφηναν, σα φούστα, τα φύλλα τής ντουλάπας και από κάτω προς τα πάνω προχωρώντας, στοίβες χαρτιά ανακάτευε, σημαντικά συμβόλαια μπέρδευε με επιστολές, φωτογραφίες με ενθύμια τής πλάκας.


Το αεράκι που είναι τού αέρα γιός, ένα πονηρεμένο κι άτακτο τσογλάνι, συνέχισε να ψαχουλεύει μες τη ντουλάπα, λες κι ήταν κανενός μουρντάρη χέρι κάτω από τής Μέριλυν το φουστάνι σ' εκείνη την πασίγνωστη πια φωτό.

Τρυφερό δέρμα από τσάντες χάιδευε απαλά, όμως μακριά έμενε από μέταλλα ψυχρά, ρολόγια πανάκριβα γυαλισμένων ρετρό συλλογών, βραχιόλια, βέρες και δόντια χρυσά. Όπου έβρισκε, χωνόταν σα γλώσσα υγρή μες τις σχισμές που έβρισκε ανάμεσα στους φακέλους.


Τέλος, σε μισάνοιχτο πορτοφολάκι που έχασκε στην κορφή τής ντουλάπας απούλητο, κι είχε πιάσει ένα σωρό αράχνες τόσο καιρό, τελική κρυψώνα-καταφύγιο βρήκε τ' αεράκι. Πολλές γωνιές είχε το μέρος μα δεν αξίζαν όλες να σταθείς να τις γνωρίσεις. Στο πορτοφολάκι έμεινε τ' αεράκι και, κάπου κάπου, από κει έκανε σύντομες εξορμήσεις.

Μανεκέν(ε)

Το "αντίπαλον δέος" τής Άριας. Η τσιρίδα βρήκε επιτέλους, μετά από 2 αιώνες, το δάσκαλό της. Ούτε στα πιο διάσημα λιμπρέττα δεν υπήρξε τέτοιος στίχος. Ο μουσουργός έχει παίξει και σε φεστιβάλ τής ΚΝΕ, αν δεν κάνω λάθος. Αυτά σε καιρούς "μη-Κρίσης". Τώρα, ίσως, το επίπεδο να κατέβει λίγο αλλά θα παραμείνει σε αξιοπρεπή επίπεδα.

Αρχή αποχέτευσης: μπιντές

Σαν άνθρωποι μιλούσανε, κυλώντας δίπλα-δίπλα, μια σταγόνα ιδρώτας κι ένα δάκρυ. Λίγα εκατοστά είχαν διανύσει πάνω σ' εκείνο το πρόσωπο ώσπου φρακάρανε σ' ένα αραιό μουστάκι χωρίς όμως να σταματήσουν ούτε στιγμή την κουβέντα. Αφού διαπέρασαν το τριχωτό προστέθηκε στην συνομιλία τους μια σταγόνα σάλιο κι έγιναν έτσι τρεις.
Γνωστό είναι ότι μόλις μαζευτούν τρεις, τότε η κουβέντα γίνεται καυγάς κυρίως επειδή περιορίζεται ο χρόνος για τον μονόλογο καθενός, αφού μοιράζεται πλέον στα τρία χρόνος. Πορεύονταν λοιπόν και λέγαν:

-Εγώ είμαι ένα δάκρυ, ρε. Υπάρχει συγκίνηση χωρίς εμένα; Υπάρχει χειρότερος πόνος από το να λες "εστέρεψε το δάκρυ...";
-Εγώ είμαι ιδρώτας...τοξίνες, νερά, ηλεκτρολύτες κουβαλάω. Θέμα ζωής και θανάτου, ρέεε! Έχετε ακούσει που λένε "έχυσα πολύ ιδρώτα...";
-Εγώ είμαι σάλιο: διαλύω τροφές, φτύσιμο γίνομαι, λιπαίνω, απολυμαίνω. Έχετε ακούσει που λένε "δεν έχει μείνει σάλιο...";

Παράλληλα, οι τρεις σταγόνες κυλούσαν μαλώνοντας πάνω στον κορμό τού αντρός που απολάμβανε καθιστός, στα πλαίσια τής αφόδευσης, κάποιες πρόσθετες απολαύσεις. Τινάχτηκαν σταγόνες πολλές, άπειρες, που πήγαν και προστέθηκαν στον άγριο καυγά τών τριών, υπεροπτικά λέγοντας το δικό τους:

-Εμείς είμαστε οι πιο σπουδαίες από όλες τις σταγόνες. Χωρίς εμάς δεν υπάρχει ζωή, χωρίς εμάς απόγονοι δεν υπάρχουν. Εμείς είμαστε η σπορά για το χωράφι όπου φυτρώνουν οι ανθρώποι. Έχετε ακούσει που λένε "στείρος άνθρωπος, άκληρος μαγκούφης";

Μαλώναν, τσακωνόντουσαν οι τέσσερις λογιών σταγόνες, την πιο σπουδαία απ' όλες θέλοντας ν' αναδείξουν. Ώσπου ο άντρας κάθισε απάνω στο μπιντέ και, με τρεις τέσσερις χεριές νερό, έπνιξε όλες τις σταγόνες. Τι "πιο σπουδαία", τι "ασήμαντη", τι "ζωοποιός" και τι "ρομαντική"... Ανώφελη διαμάχη, δίχως δικαίωση καμία.

Πάνω στού ανθρώπου το κορμί, ζωτικό τίποτα δεν μένει. Φροντίζει, αυτό το είδος, να καθαίρεται από όλα όσα παράγει. Όλα αυτά που εξυμνεί, που κάνει παροιμίες, γνωμικά και λαϊκή σοφία, σαν να ναι βρωμιά κοινή, όλα τα αποβάλλει. Και έμβρυα ακόμα, άνθρωποι έτοιμοι δηλαδή, λέει αντάμωσαν σαν πρώτη εικόνα τής ζωής, τής αποχέτευσης σωλήνες.

Δυο ξένοι στην ίδια πόλη

Το πέρασμα

Κάθεται αιώνες στο μόνο παγκάκι που 'χει η πλατεία κοντά στη θάλασσα,  με τρόπον ώστε να μην μπορείς από δίπλα του να μην περάσεις. Θέλεις - δε θέλεις θα τονε δεις, θα σου αρέσει ή θα σ' απωθήσει. Ο μόνος φόρος στο πέρασμά σου: δεν μπορείς να τον αγνοήσεις, αν θες την πορεία σου να συνεχίσεις και να φτάσεις κάποτε στη δουλειά σου. Κάτι για εκείνον, αφού ενώπιόν του κοντοσταθείς, πρέπει να πεις. Πρέπει να κρίνεις τη ζωή του. Αμίλητος εκείνος, σαν τη Σφίγγα, στοχαστικός σαν τού Ροντέν το άγαλμα, το πέρασμα σού κλείνει.

Τον λένε άγγελο μερικοί, άλλοι τον λένε τέρας, πολλοί τον έχουν για σοφό, για ανόητο κάτι άλλοι και πάει λέγοντας. Άντε, πες κάτι κι εσύ γι' αυτόν, για να μπορέσεις να περάσεις. Δεν σου ζητάει ποιος είσαι να του πεις, δεν βάζει αινίγματα άλυτα και στοιχήματα ώστε να φοβάσαι μήπως χάσεις. Ο άνθρωπος εκείνος πέρασε τη ζωή του όλη σε κείνη την πλατεία, ακούγοντας για κείνον καθένας τι πιστεύει, ποια είναι η γνώμη καθενός που τον συναντάει.

Τόσον υπομονετικά που έμεινε εκεί επί αιώνες, πάντα μου θύμιζε Εσταυρωμένο Βούδα. Γαλήνιος και υπομονετικός φαίνεται στον κάθε ξένο που θα σταθεί μπροστά του, εικόνα τελειότητας και αιώνιας αρμονίας. Εύκολα του λες πως θες να γίνεις οπαδός του, να γίνεις κι εσύ όπως αυτός. Μα δεν κρατά πολύ η επιθυμία αυτή κι ο θαυμασμός σου: " Ένας δύσμοιρος είσαι!", του λες μόλις δεις τους ήλους στα χέρια του που τον κρατάνε στο παγκάκι ενώ στο μέτωπό του ματώνει ένα στεφάνι.

Είπες την κρίση σου και προχωράς, τρέχεις να φτάσεις στη δουλειά σου. Τον αφήνεις πίσω σου έρμαιο τών όρνεων, γλάρων αθώων που με τα ράμφη τους ψαχουλεύουν βαθιά στα τρυπημένα από τις λόγχες υποχόνδριά του.