Οι σκέψεις του

Είχε αρχίσει να παρασύρεται και να γίνεται υπερβολικός στις προφυλάξεις που έπαιρνε. Ό,τι περιείχε τις σκέψεις του, τις φράσεις που έλεγε ή έγραφε, φρόντιζε να το κρατάει μακριά από τα αυτιά και τα μάτια τών άλλων. Εκτός αυτού τρόμαζε μπροστά στο ενδεχόμενο πως οι σκέψεις του θα διέρρεαν κατά κάποιο τρόπο και θα έφταναν στην αντίληψη άλλων, ξένων προσώπων. Όοοχι, δε θα του άρεσε αυτό καθόλου. Θα τον αναστάτωνε τόσο που ...καλύτερα, αν γινόταν, να μην το μάθαινε.

Ναι, τελικά κατέληξε να ψάχνει περισσότερο το πώς δεν θα μάθαινε ποτέ ότι κάποιοι τρύπωσαν στον κόσμο τών σκέψεών του παρά με το πώς θα κρατούσε τις σκέψεις του στεγανά κρυφές - "Ωχ!...κι αν βγαίνοντας έξω για περίπατο συναντήσω κανέναν γνωστό;! Δεν είναι δα τόσο δύσκολο να συναντήσω κάποιον που με ξέρει...κάποιον που, από τον τρόπο που θα με κοιτάξει, θ' αντιληφθώ είτε πως άκουσε κάτι που είπα είτε πως φαντάζεται το περιεχόμενο τών σκέψεών μου... Οι σκέψεις μου, οι σκέψεις ΜΟΥ...".

Αλλά τι στο καλό ήταν αυτές οι σκέψεις του που τόσο τον απασχολούσαν ώστε να νομίζει πως απασχολούσαν και τους άλλους; Γιατί τόσος ντόρος; Δεν είχε νόημα πια...Περνώντας οι βδομάδες, η ετοιμότητά του ξεπερνούσε τα όρια τής φυσιολογικής εγρήγορσης, απείχε πια πάρα πολύ από την ετοιμότητα που πρέπει να έχουμε όλοι φυσιολογικά, για να μη βρισκόμαστε κάθε τρεις και λίγο "προ απροόπτου".

Κάποιο χτύπημα τού κουδουνιού ακόμη και στο διπλανό διαμέρισμα, μια φωνή από το δρόμο ειδικά τα βράδια που έξω ερήμωνε, ο αέρας που δυνάμωνε κι έκανε θόρυβο στο μπαλκόνι...κι αυτά ακόμα τον έκαναν να σκέφτεται πως κάποιος θέλει μια γνώμη να πει για τις σκέψεις του, τις σκέψεις ΤΟΥ, ΤΟΥ, ΤΟΥ, ΤΟΥ... Στ' αλήθεια δεν τον ένοιαζε αν θ' ακούσει κάτι καλό ή κακό για αυτά που έχει στο μυαλό του. Απλά, δεν ήθελε να γίνεται λόγος. Γιατί ο λόγος φέρνει σκέψεις και οι σκέψεις φέρνουν λόγο. Ο λόγος σε βάζει σε άλλες σκέψεις...