Πλεύκη

Ειδήσεις διάφορες διάβαζε στην εφημερίδα που ξεφύλλιζε πηγαίνοντας στην Ομόνοια με τον ηλεκτρικό: "Ξένος Επίτροπος χρειάζεται στην Ελλάδα... Πακιστανοί βίασαν 86χρονη μέσα στο τζαμί...Δασκάλα δίδασκε σεξ σε νέους μαθητές."

"Βλακείες", σκέφτηκε και άρχισε να βρίζει πάλι το δερματολόγο του που τον ανάγκαζε να κάνει αυτή τη διαδρομή. Παρακολούθηση κάθε μήνα κι εκείνο το ξινό ύφος με το οποίο έλεγε "Βάζε τις αλοιφές σου, έτσι κι αλλιώς οι κοκκινόμαυρες αυτές κηλίδες στο δέρμα σου δεν φεύγουνε. Βάλε τις αλοιφές μην χειροτερέψει η Πλεύκη σου. Πώς κάνεις έτσι; Εγώ, αν τις είχα δεν θα έδινα τόση σημασία!"

-Ξέρεις, γιατρέ, εσένα ίσως να μην σε πείραζε αλλά έτσι κι αλλιώς -με το συμπάθιο- δεν διακρίνεσαι  για την ομορφιά σου οπότε μικρό το κακό. Εγώ όμως κατά γενική ομολογία είμαι αρκετά νέος και εμφανίσιμος κι είναι κρίμα να έχω Πλεύκη .

-Ε...τι να κάνουμε...

-Άκουσα για μια νέα θεραπεία με μπύρα και πιπέρι πάνω στο δέρμα καθημερινά και πάπρικα με ούζο την Κυριακή...

-Χα χα χα... Δυστυχώς, φίλε μου. Είναι όλα Μ Π Ο Υ Ρ Δ Ε Σ! Δεν υπάρχει θεραπεία για την Πλεύκη! Μ Π Ο Υ Ρ Δ Ε Ε Ε Σ!

Είχε κάτι το ειρωνικό ο τρόπος τού δερματολόγου και σίγουρα απείχε πολύ από τον τρόπο που μιλούσε στους άλλους ασθενείς. Πικράθηκε ο ανθρωπάκος και σταμάτησε να πηγαίνει σε γιατρούς. Πέταξε τις κρέμες, τα διαλύματα και τις πομάδες. Δεν κατέβαινε πια Ομόνοια. Στενοχωριόταν για την κατάστασή του αλλά θυμόταν με χαρά την ατάκα "εσύ μπορεί να είσαι ασχημομούρης και να μη πολυφαίνονται οι λεκέδες στο πρόσωπο (που δεν το πιστεύω) αλλά εγώ..." Μουαχαχαχαχαχα!

Πέρασαν χρόνια -δέκα, ίσως και πιό πολλά- κατά τα οποία ο άνθρωπος ταξίδεψε πολύ, ξεκουράστηκε πολύ, δούλεψε πολύ, κοιμήθηκε πολύ αλλά ποτέ μόνος. Όλα στην υπερβολή. Είχε τόσο ξεκόψει από την προηγούμενη ζωή του, τις παλιές σκέψεις και συνήθειες ώσπου ένα μεσημέρι στο τραίνο, ενώ διάβαζε την εφημερίδα του ("Και δεύτερος Ξένος Επίτροπος χρειάζεται στην Ελλάδα... Πακιστανοί βίασαν 89χρονη μέσα στο τζαμί...Δασκάλα δίδασκε επί χρήμασι σεξ σε νέους μαθητές...") κάποιος τού έπιασε το χέρι:
-Ματθαίε, εσύ;

-Μάρκο... τι κάνεις;

-Περίφημα φίλε μου, στο τρέξιμο... πέντε χρονάκια ακόμα για τη σύνταξη. Κι εσύ; Καιρό έχω να σε δω. Ούτε στου γιατρού μας δε σε συναντάω. Μα τι έγιναν τα σημάδια στα μούτρα σου; Τέλειο χρωματάκι, τέλειο μαίηκ απ. Εγώ χάλια έγινα, κοίτα!

-Δεν είναι μαίηκ απ, είναι το φυσικό μου. Έγινα καλά. Να 'ναι καλά ο γιατρός μας στην Ομόνοια. Όντως, το δέρμα μου είναι όπως πρώτα. Τι μου θύμισες τώρα! Τρέχαμε τότε με τις αλοιφές, τις λοσιόν, ό,τι ακούγαμε το δοκιμάζαμε.

-Καλά εσύ. Εμένα και τους περισσότερους άλλους γιατί δεν μας έκανε καλά ο κερατάς;

-Τι να σου πω; Ούτε κι εγώ δεν ξέρω. Τα ίδια, ασφαλώς, τον πλήρωνα κι εγώ. Μονάχα, ίσως...ξέρεις κάτι...είχε γεννηθεί μια μεγάλη κόντρα μεταξύ μας, μια αμοιβαία αντιπάθεια, θυμάμαι. Μια περιρρέουσα ατμόσφαιρα πως ανταγωνιζόμασταν ποιος από τους δυο μας ήταν που τελικά θα κατατρόπωνε την Πλεύκη. Η νίκη ήταν μέσα στα μυαλά και τών δυο μας αλλά ποιος  θα ήταν δίκαιο να την καρπωθεί;