Ποιο συναίσθημα;

Ο κόσμος αυτός που απελπίζεται, που οδύρεται, που δυστροπεί ...δεν ξέρω ποιό συναίσθημα αξίζει να νιώθει κανείς γι' αυτόν. Το ότι είναι "οι πολλοί" μάλλον παραπέμπει σε έναν όχλο με συμπεριφορά ορδής. Η ανάγκη τους για συσπείρωση κάνει φανερούς τους φόβους και τις φοβίες τους. Ο ...ομαδικός εγωισμός τους, που ορθώνεται μόλις μεταμορφωθούν σε ένα πλήθος μεγαλύτερο από ένα άλλο μικρότερο το οποίο μπορούν να τσαλαπατήσουν, έχει δυο όψεις: "θρίαμβος" όταν είμαστε οι πολλοί, "καταπίεση" όταν είμαστε οι λίγοι.

Το γεγονός πως ανήκω σ' αυτόν τον "χύδην όχλο" δεν με εμποδίζει να αντιληφθώ την ασημαντότητά μας - "ασημαντότητα"... πόσο επιεικής είμαι!

Η δοξασία πως ό,τι λέγεται Λαός, κοσμάκης, πολίτες, δικαιούται να ...έχει πάντα δίκιο είναι μια αυθαιρεσία που βολεύει όλους: κράτα εσύ την αίσθηση πως είσαι ο δίκαιος, άντλησε την ουσία τής ύπαρξής σου από το "αίσθημα δικαίου" τού οποίου το μονοπώλιο νομίζεις πως έχεις. Οι άλλοι θα κρατήσουν το δικαίωμα των "τελικών αποφάσεων" αν και θα σου τονίσουν πως οι αποφάσεις θα έπρεπε να είναι τελικά δικές σου αλλά -τι κρίμα!- δεν είναι.

Τυχεράκια! Άντε πάλι ...σου έλαχε ο ρόλος τού αδικημένου, εκείνου που τελικά έχει το δικαίωμα, το μοναδικό δικαίωμα, να καυχιέται πως ...αδικείται.

ΥΓ
Το τηλέφωνο χτυπάει, όλοι το ακούνε. Το ακουστικό είναι πολύ βαρύ για να το σηκώσει κάποιος.