Αρμένικη επίσκεψη

-Έλα...σε ξυπνάω πάλι;

-Όχι, δεν πειράζει...αρκετά κοιμήθηκα. Δεν θυμόμουν αν είχα πάρει τα χάπια μου και μάλλον πήρα τετραπλάσια δόση. Πρέπει να φτιάχνω φακελάκια με τα πρωινά, τα μεσημεριανά και τα βραδινά.

-Α, εντάξει. Σε πήρα να δω τι δυναμική βλέπεις να διαμορφώνεται. Τι αίσθηση έχεις;

-Μου έρχεται εμετός. Κάποιο από τα χάπια με ανακατεύει. Πήρα μεγάλη δόση, σου λέω...

-Καλά, αυτή την ιστορία με τις δόσεις πώς τη βλέπεις πάλι; Κάθε τρεις και λίγο η δόση, σου λέει! Η 6η, η 7η κ.λπ.

-Αφού τα χρειάζομαι τα φάρμακα. Πρέπει να κόψω το αλκοόλ, επιτέλους. Χρειάζομαι τα φάρμακα, τι πρόβλημα έχεις εσύ με τα φάρμακα; Δεν είπα για φυτοφάρμακα. Μήπως είσαι αυτός ο ξεδοντιάρης τών οικολόγων και παράκουσες;

-Γουέλλ... είμαι και οικολόγος αλλά πάνω από όλα είμαι Αντιμνημονιακός!

-Ωχ...έχεις κι εσύ προβλήματα μνήμης; Μα το Θεό, μερικές φορές δεν θυμάμαι τίποτα εγώ...κοιτάζω το λίβινγκ-ρουμ μου και δεν το αναγνωρίζω. Έχω την αίσθηση πως κάπου έχω πάει επίσκεψη κι έχω αργήσει να φύγω.

-Πάντα ζούσες περιθωριακά... η επανάσταση όμως, δεν είναι οι βόμβες που έλεγες εσύ ούτε οι σκοτωμοί!

-Τώρα που τ'αναφέραμε! Είχα ξεχάσει πως στο κρεβάτι μου έχω κοιμισμένη μια υγειονομική βόμβα που κάλεσα ...το κάτι άλλο, λέει!

-Έχεις κολλήσει στη βία...δεν αλλάζει με τη βία ο κόσμος. Το έχει δείξει η Ιστορία πολλές φορές αλλά εσύ -παρ' όλο που είσαι διαβασμένος- έχεις κολλήσει...έχεις κολλήσει!

-Δεν έκανα ακόμα τίποτα με τη γυναίκα, από όσο θυμάμαι...πότε να κολλήσω;!

-Εννοώ ότι παραμένεις δέσμιος τών κομμάτων που προβάλλονται σαν φλου "επαναστατικά", σαν φλου "προοδευτικά", σαν γενικά ακτιβιστικά και, φυσικά, πάντα αριστερά. Αρκεί να μην είναι συγκροτημένα και ιεραρχημένα, όπως το ΚΚΕ. "Αυτό είναι σοβιετικό" έλεγες πάντα.

-Υγειονομική βόμβα από τη Ρωσία είναι αυτοί. Προωθούνε το σεξ και το paint ball, όπως καταλαβαίνω όταν τις βλέπω γυμνές στα χιόνια. Μα γιατί να χωριζόμαστε σε αντιευρωπαϊκούς, αντιδραχμικούς, αντιξέρωγώ; Γιατί δε μαζεύονται οι πιο ικανοί από τους νέους... ο Νερουλάνος, ο Φατζηδάκης ...καθαρά πρόσωπα, κάτι νέοι και νέες. Έχει κάτι νέες με φανταστικά οράματα...

- Μην μπλέκεις σε πολιτικούς χειρισμούς...όχι, η Γκερέκου δε θα μπορούσε να συνομιλήσει επί ίσοις όροις με το Στρως Κάαν, όπως υποστήριζες. Πρέπει να είσαι ρεαλιστής...δεν μπορούμε συνέχεια να είμαστε κάτω από την επήρεια αυτού του σεξιστικού υπερκαταναλωτισμού! Είναι απαραίτητο, αν θέλεις να έχεις τα στοιχειώδη: να ένα σπίτι να στεγαστείς, τουλάχιστον!

-Α, δε σκάω. Εντός τών ημερών μετακομίζω, έτσι κι αλλιώς... Άκουσα πως πράγματι στα κοντέινερ η ζωή κυλάει ήσυχα με καθημερινό κέτερινγκ, συχνές επισκέψεις συνεργείου καθαρισμού και λοιπά. Δεν με ενοχλεί τίποτα...Ξένοι εδώ, ξένοι εκεί...σιγά σιγά θα μάθω και καμιά γλώσσα να συνεννοούμαι.

-Και θα ζεις έτσι; Σε ένα κοντέινερ;

-Ε και; Δε σου είπα ότι και στο σπίτι μου καμιά φορά ξεχνάω πού βρίσκομαι... μου φαίνεται πως έχω πάει κάπου επίσκεψη και άργησα να φύγω...Πώς λέμε "αρμένικη επίσκεψη"; Ε, κάτι τέτοιο μόνο που ντύνομαι, φεύγω κι ύστερα βλέπω το όνομά μου στο κουδούνι...

Είχε λύση για μας

Είχε λύση την οποία αναλύει στη φωτό, με την εύγλωττη χειρονομία του. Στο μπλογκ αυτό, ό,τι λύση και να απεργαζόταν ο εικονιζόμενος, προτιμούμε αυτόν παρά τον άλλο γύφτο.

ΥΓ
Ο DSK -υπ' όψιν- ξέρει πως η Ελλάδα είναι "χώρα γκαρσονιών"...

Almeno tu nell' universo

Τα χιλιοστά

Πέρασε ένα χιλιοστό τού δευτερολέπτου κατά τη διάρκεια τού οποίου είχα εκείνη την αίσθηση τής πτώσης από το κρεβάτι στο κενό. Μέσα στο επόμενο χιλιοστό τού δευτερολέπτου αντιλήφθηκα πως δεν ήταν απλά μια αίσθηση πως πέφτω, μα έπεφτα στην πραγματικότητα. Στο επόμενο χιλιοστό τού sec προσπάθησα να προφυλάξω το κεφάλι μου από το χτύπημα με το πάτωμα βάζοντας το χέρι στο μέτωπο ώσπου άκουσα το γδούπο τής πρόσκρουσης με το έδαφος κι ένιωσα τον πόνο τού χτυπήματος. Μετά, επί ένα χιλιοστό του δευτερολέπτου είχα την αίσθηση πως δήθεν πέφτω πάλι στο κενό αλλά αμέσως μετά διαπίστωσα πως έπεφτα...κι έπεφτα...χτυπούσα...έπεφτα... Μέσα σ' ένα ατέλειωτο ημερολόγιο χιλιοστών.

Uomini semplici / Φτάνει πια το αλκοόλ

Απλοί άνθρωποι...καθημερινοί, για λύπηση είναι;...για ξύλο;

Είναι αυτοί που στις κουβέντες τού καφενείου θυμούνται τον Παπαδόπουλο κι αμέσως μετά είναι έτοιμοι να πιάσουν τα καλάσνικοφ! Προς το παρόν κρατούν το ουισκάκι ή το τσίπουρο.

Μοιάζουν τού πατέρα σου, τής μάνας σου, τού αδελφού σου...μοιάζουν σε σένα.

Ίδιας ελάχιστης αξίας όλοι, περαστικοί από τη ζωή γκρινιάρηδες. 

Η φάσις

Ύστερα λένε για τις Κυριακές
πως είναι ευκαιρίες για νίκες,
πανηγυρισμούς από τους νικητές
και οδυρμούς μετά τις ήττες

Να, η ενέργεια, η μεγάλη στιγμή
δύναμη, έμπνευση, θάρρος και τέχνη
Μα, ας δούμε τι λένε οι κανονισμοί:
"Η φάσις θεωρείται ως μη γενομένη"

Η Κυριακή όντως είναι μια μέρα
που παίζονται όλα σε μια στιγμή
μα, όπως στο φουτ μπωλ, έτσι και στ' άλλα
μην έχεις εναντίον σου το διαιτητή

Πολεμάτε

"Πάτερ ο εν τοις ουρανοίς", είπε ο υποτιθέμενος σοφότερος άνθρωπος στη Γή καθισμένος σε σημείο ψηλό ώστε όλοι να τον βλέπουν...παριστάμενοι, κάμερες, διαμαρτυρόμενοι, ακόμα και τετράποδα.

-Πάτερ, πάτερ, γιατί όλη αυτή η τιμωρία; Ανέχεια, Αρρώστιες, Παράλογο, Ζωή χωρίς αξίες. Κάναμε πολλά! Ναι ...αλλά ποιο από όλα σε εξόργισε περισσότερο;

Ακούστηκε βαριεστημένη και απογοητευμένη η φωνή τού Θεού, πίσω από τον δίσκο τού ήλιου που άρχιζε να δύει.

-Δημιούργησα το βασίλειό μου κι έβαλα μέσα όλα τα είδη...Όλα και στους σωστούς συνδυασμούς, στην άριστη αναλογία. Τα πάντα εν σοφία εποίησα - στην αρχή το είπα σαν αστείο, αυτοσαρκαζόμενος αλλά σε δεύτερη φάση κατάλαβα πως δεν επρόκειτο καθόλου για αστείο. Όταν αρχίσατε να το λέτε κι εσείς κάθε τρεις και λίγο...ε, τότε το πίστεψα για τα καλά.

-Εν σοφία εποίησας!

-Εν τελειότητι, στενόμυαλοι! Ποιος θεός τής Αγάπης θα είχε την έμπνευση να δημιουργήσει και επίσης να βάλει σε τόσο στενό συγχρωτισμό, είδη με τόσο διαφορετικές ανάγκες, πολλές φορές αντικρουόμενες. Ποιος τεχνίτης θα έφτιαχνε αμάξι με τρίγωνες ρόδες, ποιος θεός δεν θα έδινε φτερά στον Άνθρωπο που μεταφέρεται εδώ κι εκεί πυρετωδώς, τη στιγμή που και το τελευταίο κουνούπι διαθέτει αερομεταφορά;

-Εν τελειότητι εποίησας. Συ γνωρίζεις και συ είπας! Άσπρο και Μαύρο να συμπληρώσουν το ένα το άλλο...

-Το νόημα τής Δημιουργίας μου, ούτως ειπείν ο πυρήνας, ο ακρογωνιαίος λίθος, ήτο: Πολεμάτε, Πολεμάτε...Μην παραδίνεστε στη εύκολη λύση τής ήσυχης και ειρηνικής συμβίωσης. Εκείνο το εφεύρημά σας "Ανέξου τον άλλον για να σε ανεχτεί κι εκείνος" ήταν όλο δικό σας...Μια ηλίθια παρερμηνεία τού "Αγάπα τον πλησίον σου". Μα εννοούσα "Αγάπα τον ημέτερο..." όχι κάτσε κι αγάπα τον κάθε ένα που σιχαίνεσαι, που απορρίπτουν τα άντερά σου. Αααα...

-Εν τελειότητι...

Ο Θεός είχε ανεχτεί πολλά. Περισσότερα από όσα χωράει μια συνέντευξη σε έναν πολιτικό ή ροκ σταρ. Στις συνεντεύξεις ακούγονται πολλά κουλά και είναι οι δημοσιογράφοι που τα προκαλούν τις περισσότερες φορές.

-Αρχίστε να σκοτώνεστε από τώρα, πριν είναι πια αργά!
Δίνει μια ο Παντοκράτωρ στο στύλο που καθόταν ο σοφός εκπρόσωπος τής Ανθρωπότητας και ...παρ' τον κάτω! Νομίσαν όλοι τότε πως ο Θεός τούς παράγγειλε να σκοτώνονται μεταξύ τους αδιακρίτως. Έτσι άρχισαν να πέφτουν κεφάλια ένα σωρό αφού πρώτα έκοψαν εκείνο του εκπρόσωπου τού είδους, τού σοφότερου από όλους...

Η ντροπαλή Λιλλή

Οι γυναίκες οι πιο φιλάρεσκες ξεγυμνώνουν τον αφαλό και την οσφύ τους, κρεμούν ένα κομμάτι από το όνομά τους, ανάμεσα στις δυό τους ωμοπλάτες ... όπως η Νίκη και η Βίκη, έτσι και η Λιλλή.

Κάθονται μόνες, ανέμελα στα καφέ με το ένα χέρι κάτω από το τραπέζι ενώ το άλλο, με αυτοπεποίθηση απλωμένο, σημειώματα γράφει που τα παίρνει ο αέρας - χαρτάκια που γράφουν ντροπαλά τα μικρά ονόματά τους ...Νίκη, Βίκη ...το ίδιο κάνει κι η Λιλλή.

Ο συνήθης τών ποιημάτων περαστικός κοιτάζει αποχαυνωμένος, μεθυσμένος από την ομορφιά της. Θέλει πιο βαθιά να μπει, πιο πολλές πληροφορίες για την πανέμορφη να μάθει...κι έχει μονάχα ένα όνομα στα χέρια!

Τρέχει κοντά στη Λιλλή, απαλά τής δίνει το χαρτάκι να γράψει και το επώνυμο κοντά στο όνομά της. Εκείνη χαμηλώνει τα μάτια, στρέφει το πρόσωπο ελαφρώς αλλού. Δεν έχει εκείνη την ξιπασιά τής Νίκης, τής Βιβής. Δεν την αφήνει η συστολή, το επώνυμο να γράψει πλάι στ' όνομά της.

Μπρος την επιμονή τού αγνώστου, όμως, κοιτάζει δεξιά κι αριστερά ... και επιτηδευμένα -σαν φιλανθρωπία για φοροαπαλλαγή- συμληρώνει 34'-26'-38' δίπλα στο όνομά της και τού επιστρέφει το χαρτί. Μα τι την επέρασε κι αυτός;!

Τι θα ψηφίσω, Ο Ιησούς, Οι Τράγοι

Ναπολετάνικο ροκ: ρημέικ τής zingarella από τους δημιουργούς της alunni del sole
.......................................................................................................................................

Καλές οι εκλογές, τι να κάνουμε...αναγκαίο κακό. Αυτό που με εκνευρίζει είναι όχι τόσο οι υποψήφιοι αλλά οι ψηφοφόροι που αρχίζουν και κάνουν βούκινο το "τι-στάση-θα-κρατήσουν".
Μικρό κόμμα ο ένας...
Μεγάλο κόμμα ο άλλος...Να μπει βαθιά.
Κανένα κόμμα, Αποχή ο άλλος
Κανένα κόμμα, Λευκό ο άλλος
Τον ξάδελφο στο χωριό που μπορεί να είναι πασόκ αλλά είναι τίμιος
Βρε, άστε στο διάολο. Η ψήφος είναι μυστική...
.............................................................................

Ο Ιησούς εν ολίγοις

Λοιπόν, αν είχαμε από μικροί παρακολουθήσει ταινίες τού τύπου "Το κατά Ματθαίον Ευαγγέλιο" (Παζολίνι), σήμερα θα ήμασταν πολύ περισσότερο Χριστιανοί από όσο είμαστε τώρα, μετά την διαπαιδαγώγησή μας από τους τράγους που μας δίδαξαν και μετέδωσαν τη θρησκεία με το στόμφο που τους διέκρινε.

Ο Ιησούς, στην παραπάνω ταινία, είναι ...ανθρώπινος. Δεν είναι σαν τον Μπραντ Πιτ...Δεν είναι γαλανομάτης ούτε έχει ξανθές μπούκλες. Μιλάει με δύναμη και πάθος στη φωνή του. Οι παραβολές του πέφτουν στα κεφάλια τών υποκριτών σαν κοτρώνες. Δεν είναι παθητικός. Στο βλέμμα του υπάρχει η Αγάπη αλλά και το Γαμώτο. Δεν είναι ένας λαπάς. Ούτε ένας παπάς...

Κουρέλια φοράει κι όχι ράσα σιδερωμένα, ελαφρώς τσαλακωμένα, επιμελώς ατημέλητα. Όχι, ο Ιησούς δεν ντύνεται στού Σαράφη (στα Τρίκαλα, στον Πειραιά, στην Ιερουσαλήμ). Το λαδωμένο του μαλλί ταιριάζει με τα ξεδοντιάρικα στόματα που τον περιτριγυρίζουν. Δεν υπάρχουν χαμόγελα AIM WHITE εδώ.

Οι γυναίκες δεν φοράνε ψεύτικες βλεφαρίδες, βραχιόλια και μενταγιόν. Δεν είναι φτιασιδωμένοι όλοι αυτοί. Ο ψαράς είναι σαν ψαράς κι ο βοσκός είναι σαν βοσκός. Ο πετεινός δεν ακούγεται να λαλεί (και γιατί πρέπει να υπάρχει πάντα στα πέριξ ένας πετεινός να κάνει κικιρίκουουου μετά την τριπλή άρνηση-προδοσία;)

Και χιλιάδες άλλα...Να, όπως οι μύγες στο σάβανο τού Ιησού...τ' αδέξια (και γι' αυτό ανεπιτήδευτα) χαμόγελα τών παιδιών και τής Παναγίας μπροστά στην κάμερα...η κατά τα άλλα αδιάφορη Σαλώμη (που συνήθως παρουσιάζεται σαν σεξ σύμπολ που ηδονίζεται με το κεφάλι τού Βαπτιστή) μοιάζει απλώς ένα βιτσιόζικο κοριτσάκι.

Και απλά, χωρίς τσιριτσάντζουλες, η φωνή τού Ιησού υψώνεται, είναι σταθερή όταν δεν βροντάει... Μαλακώνει, γλυκαίνει στη θέα τών μικρών παιδιών αλλά, όταν αντικρίζει τα σπίτια τών ανόητων αμετανόητων, μπουμπουνίζει:

"Αληθώς λέγω υμίν ... Δεν θα απομείνει πέτρα πάνω σε πέτρα..." 

Σε αναμονή

Δεν είχα προλάβει και να πω πολλά
Άκουγα τον ένα, άκουγα τον άλλον
ώσπου μου τέλειωσε ο διαθέσιμος ο χρόνος
Κι όπως οι υπόλοιποι αφηρημένοι
όλοι οι στον κόσμο τους αποσυρμένοι
οικονομία δεν έκανα στις στιγμές μου
Δεν έκανα...

Τη μια σκεφτόμουν τη λύπη μου να διηγηθώ
σε υπνωτισμένα ακροατήρια
την άλλη να χύσω πάνω τους χολή και ξύδι
άλλοτε μια σκέψη αλλόκοτη φωναχτά να πω
κάπως να βγω από το καζάνι όπου βράζουμε όλοι ίδιοι
καθώς πίστευα πως διαφέρω
Ναι, πίστευα...

Απάντηση όμως στο "τι ήμουν, ποιος υπήρξα;"
- έστω και λάθος- έπρεπε να πάρω
Θα μελετήσουν είπαν, λοιπόν, το βίο μου
ενδελεχώς στο Ανατομικό Τραπέζι:
οι μέντορες τής Ηθικής, οι υπηρέτες τής Αλήθειας
μερικοί τής Τέχνης κριτικοί κι άλλοι πολλοί σπουδαίοι
Ως τότε με σκεπάσαν και μ' αφήσαν στο τραπέζι
τόσο πολύ καιρό που σκέφτομαι
πως κάποιος με εμπαίζει
Ναι, με εμπαίζει...

Όπως παλιά

-Καλησπέρα...μάλλον καλημέρα, φίλε. Τα άκουσες, έτσι; Εκλογές, εκλογές. Έφτασε η ώρα να μιλήσουμε...Μα, κοιμόσουν, ε;

-Έχω ξαπλώσει στον καναπέ, δε θυμάμαι γιατί. Α, μμμ θυμάμαι, το κρεβάτι μου είναι κατειλημμένο από την ...εεε δε θυμάμαι και την άλλη, την ...πώς τη λένε; Έχω πονοκέφαλο, δε θυμάμαι τίποτα. Πρέπει να το ξεφτίλισα πάλι...Αου, τόση ώρα ήμουνα ξαπλωμένος πάνω σ' ένα άδειο μπουκάλι.

-Ξύπνα...Εκλογές, σου λέω, έχουμε ...είσαι έτοιμος;

-Πίνω λίγο πολύ τελευταία και είμαι κάπως αγύμναστος αλλά ...ναι, είμαι πάντα έντιμος. Πιάνω πάλι δουλειά;

-Έτοιμος, λέω. Είσαι έτοιμος να κατέβεις με το κίνημά μας;

-Στάσου γιατί δε θυμήθηκα ακόμα ποιος είσαι, σόρρυ ε; Είσαι από το κίνημα με τις Ουκρανές που τα βγάζουν όλα και γράφουν διάφορα πάνω στα βυζιά τους;

-Όχι, είμαι ο Παύλος, ρε...σε είχα πάρει περίπου πριν ένα χρόνο περίπου, αν θυμάσαι.

-Για ποιο πράγμα; Εννοείς πως μου τηλεφωνείς περίπου κάθε χρόνο να δεις πώς είμαι;

-Όχι, δεν ακούς; τώρα είπαν για εκλογές.

-Α, ναι ...όπως πριν ένα χρόνο που ξαναπήρες;

-Όχι μη μπερδεύεσαι. Τώρα χρειάζομαι μερικούς δυναμικούς φίλους, ψημένους στην πιάτσα αλλά τίμιους και με όραμα, να τρέξουν για την ιδέα...

-Την ιδέα...κάτσε να θυμηθώ ποιάς ιδέας ήσουνα ρε Πέτρο. Ισότητα;

-Παύλος. Ναι, υπέρ της Ισότητας είμαι αλλά πρωτίστως μάχομαι για την Αξιοκρατία. Και Ισότητα αλλά ...ναι, κάπως έτσι. Ευχαριστημένος τώρα;

-Για μένα είναι Ο.Κ. ...Ασφάλιση και δουλειά, μπιλιάρδο και Δικαιοσύνη. Δε σου τα λέω σε σειρά προτεραιότητας, όπως μου έρχονται στα λέω, Πετράν. Ισοπολιτεία, Ισοδιασκέδαση, Αυτοκίνηση. Ο πολίτης πρέπει να επενδύει ελεύθερα σε αλκοόλ, αυτοκίνητα και γυναίκες. Τα υπόλοιπα λεφτά του ας τα σπαταλάει καθένας όπως θέλει. Πότε λέτε να ξεκινήσουμε; Και τώρα έντιμος είμαι αλλά ψιλοζαλίζομαι κι είμαι καταϊδρωμένος.

-Ε, πόσο θες για να συνέλθεις, να κυνηγήσουμε πάλι το όνειρο; Μαχητικά, Δυναμικά και Έντιμα. Σε θέλω πολεμιστή κι αυτή τη φορά...Νταξ; Παύλος, είπαμε.

-Νταξ'...Ο.Κ., Παύλο... Να ξεζαλιστώ, να ξεκολήσω από δω, να αλλάξω μπλουζάκι κι έφτασα. Τα λέμε.

Νούμερα

Ο φίλος Φριτζ

Το περίφημο "Ντουέττο Των Κερασιών" από την όπερα Ο φίλος Φριτζ  του Μασκάνι. 

Πάλι πίσω

Πλουτίσατε το λεξιλόγιό σας με μερικές λέξεις και τώρα τις λέτε συνέχεια. Επιστρέψτε στο παλιό, φτωχό, σας καθημερινό λεξιλόγιο.

Dave Berry

Καθημερινοί θόρυβοι

Ο θόρυβος της δουλειάς μου
Είναι η μουσική τής αναμονής
Στον αυτόματο τηλεφωνητή
Ύστερα το τικ τακ τού ρολογιού
Στο χέρι που το κεφάλι μου κρατά
Τα φιλιά που με αηδία φτύνω μακριά
Των κρεάτων μου το πλαπ πλαπ
Το τράβηγμα πάνω τού παντελονιού
Το κούμπωμα τού φερμουάρ
Εκείνο το κουδούνισμα από τα κλειδιά

Vagabondo

Πλουτίστε

Πλουτίστε το καθημερινό σας λεξιλόγιο. Είναι υπερβολικά περιορισμένο.

Αυταπάρνηση

I mostri (Τα τέρατα) του  D. Risi με τον Β. Γκάσμαν και τη δική μας Ρ. Διαλυνά.
Ο ...άμοιρος Γκάσμαν εξηγεί στη Διαλυνά πόσο πολύ λυπάται αλλά, για λόγους ηθικής και τιμιότητος, πρέπει να την αφήσει. "Δεν είμαι αντάξιός σου... κ.λπ.".

Chet

Quanno chiove