Θ,ε,ό,κ,λ,η

Πήρα από τού ονόματός σου τα γράμματα
κρυφά το θήτα και το κάπα
Βούτηξα στη θάλασσα μ' αυτά
νιώθοντας πως σε παίρνω μαζί μου

Κολύμπησα ως τις βάρκες, κείνες με τους κωπηλάτες
που ρυθμικά φώναζαν "εεε οπ!", "εεε οπ!"
κι έκλεψα δυό γράμματα απ' τις φωνές τους
Παρ' όλα αυτά εσύ έμενες ακόμα
ακίνητη, μπρούμυτα στην άμμο

Πριν φύγει ο Ήλιος τού 'πεσε ένα λάμδα κι ένα ήτα
- σαν το πελοποννησιακό εκείνο "γλη"

Να, επιτέλους, κοντά μου ήσουν κι έτριβες από κακία
την καμμένη πλάτη μου μ' ένα κοχύλι.