Χέλλε

Σε μια διαδρομή 400 χλμ με το αυτοκίνητο, στην οποία σκεφτόμουν πολλά πράγματα και κυρίως την Χέλλε Τόρνινγκ Σμιτ, διεπίστωσα πως το να ταξιδεύεις σού δίνει εκείνη την υπέροχη αίσθηση του να σε προσπερνούν και του να προσπερνάς.

Μπορεί να πει κανείς πως και τα δυο δίνουν μια ξεχωριστή ευεργετική αίσθηση. Το να προσπερνάς σε γεμίζει ντοπαμίνη, σε κάνει να θες να επαναληφθεί αυτό, ξανά και ξανά. Το να σε προσπερνούν σού τροφοδοτεί όλα τα αρχέτυπα συναισθήματα αδικίας. Ακόμα και η δικαιότερη ήττα σε κάνει να σκεφτείς: "Κι άλλα πράγματα είναι δίκαιο να συμβούν αλλά δεν συμβαίνουν... Έπρεπε να ηττηθώ εγώ για θριαμβεύσει το Δίκαιο;;;". Και τότε, πάλι δυναμώνεις.

Πιο μετά -πάντα με την αίσθηση πως η Χέλλε με παρακολουθεί και μοιράζεται τις σκέψεις μου- συμπέρανα (χωρίς να μπορώ να το αποδείξω) πως, αν η διαδρομή είναι κούρσα, τότε πρέπει να διαλέξεις ένα άλογο όπου θα ποντάρεις όλα σου τα λεφτά. Κι επειδή εδώ μιλάμε για ΟΛΑ σου τα λεφτά, καλύτερα να καβαλήσεις εσύ ο ίδιος το άλογό σου. Να απορρίψεις την επιλογή τής συμμετοχής σου αλλάζοντας πολλά γαϊδουράκια, το ένα μετά το άλλο. Δεν το αναφέρουν πουθενά αλλά...ξέρω γω... είναι φανερό πως "εννοείται".

Στις 8.00 μμ, μέσα στην τηλε-ενημέρωση, ο πλούσιος Βορράς θα νιώσει ζεστή την ανάσα τού φτωχού πεινασμένου Νότου, μέσα σε μια ατμόσφαιρα Μονεταριστικού Ρομάντσου κι όλα θα θυμίσουν εφηβεία, όνειρα και τσεκούρια. Όνειρα κοινά για όλους: για μένα που ζεσταίνομαι κάτω από τον ήλιο τής Μεσογείου και για κείνην που φευγαλέα διαβάζει μια εφημερίδα, μέσα στο ψυχρό κλίμα τής Δανίας.