Καμπάνες... Η πιό συνηθισμένη πηγή ήχου που μπορείς να εμπιστευτείς για να συγκεντρώσεις ανθρώπους. Να τους πάρεις από εκεί που κάθονται και να τους καλέσεις ή απλά να τους πεις, να τους πληροφορήσεις για ένα χαρμόσυνο ή ένα θλιβερό γεγονός. Καμπάνες μεγάλες, καμπάνες μικρές, κουδούνες για τα γελάδια...καμπάνες που παράγουν τη νότα si ή τη νότα do. Στο καμπαναριό τού Τζόττο έχει επτά καμπάνες, κάθε μιά με δικό της όνομα, λένε. Διαστάσεις και σύσταση, όλα παίζουν ρόλο. Πόσα κιλά μέταλλο με πόσο καλά μελετημένες τις ιδιότητές του!
Πόσο οξειδώνεται το μέταλλο από το οποίο αποτελείται μια μεγάλη επιβλητική καμπάνα; Πόσο από το βάρος της χάνεται στην φυσική της φθορά, πόσο επηρεάζεται εξαιτίας αυτού το εύρος τής ταλάντωσής της κι επομένως ο ήχος της; Παρόλα αυτά ο ένας ήχος ακολουθεί τον άλλον. Προχωρούν ανά δύο, σαν ζευγαράκια, για την ακρίβεια...Ντιν-Ντον, λέμε για τον ήχο της. Χμ... λες κι ο ένας ήχος είναι "Ντιν" και το δίδυμο ταίρι του είναι ..."Ντον".. Για κάθε ντιν, πάντως, υπάρχει ένα ντον κι ύστερα ένα άλλο ντιν. Τίποτα, ποτέ δεν προαναγγέλλει την σιγή τής καμπάνας. Όταν γίνει ησυχία σκέφτεσαι πως "μα ναι, φαινόταν πως θα γινόταν ησυχία...το τελευταίο χτύπημα είχε κάτι διαφορετικό από τα προηγούμενα...δεν ξέρω τι μα δεν ήταν σαν τα άλλα..."
Είναι παράξενο, ασυνήθιστο για μένα: όση ώρα γράφω για τις καμπάνες, νιώθω μέσα μου μια ηρεμία, την ησυχία μιας γόνιμης ερημιάς, την έλλειψη κάθε ανάγκης να διαβαστούν αυτές οι λίγες γραμμές. Αν ήμουν μια καμπάνα, θα ήθελα να βρίσκομαι κάπου όπου θα "στριγγλίζω" δίχως να με ακούει κανένας. Χα! Και ποιός με πιστεύει;! Θα έπαιζα συνέχεια με τον κόσμο το παιχνίδι "Κατάλαβες αυτή τη φορά πότε θα σταματούσα; Ένιωσες στο τελευταίο "ντιν" τι είναι αυτό που κάνει τη διαφορά στον τελευταίο χτύπο; Μα πες μου...δεν είναι ανοξείδωτο το μέταλλό μου; Ε;"
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου