Κρεβάτι στο κέντρο τού δωματίου και περιφερικά καρέκλες τοποθετημένες κατά μήκος τών τριών από τους τέσσερις τοίχους. Εκείνος ο τύπος είναι ακίνητος στο κρεβάτι και βλέπει τις πλάτες τών καρεκλών. Αυτοί που κάθονται, μιλάνε στα ντουβάρια ... μεταφορικά αλλά και κυριολεκτικά, φυσικά.
Ίδια συζήτηση κι απόψε. Αναρωτιέται κανείς πώς μπορεί να διακρίνει κάτι που διαρκώς, αενάως, επαναλαμβάνεται στην πραγματικότητα, από μια ανάμνηση που ταλαντεύεται σαν ακίδα σεισμογράφου σπρώχνοντας τις ίδιες εικόνες στη συνείδηση, χωρίς νόημα, χωρίς ουσία. Απλώς παρουσιάζονται με κάποιο όνομα ή ένα τίτλο.
Από πού ξεπηδάει η ζωή; Πώς ξεγλιστράει μέσα από τα χέρια τις περισσότερες φορές; Ζουν τη ζωή τελικά μόνο όσοι έχουν στο κεφάλι τους αυτές τις μπόρες σεροτονίνης, καταιγίδες ντοπαμίνης; Μάλλον ...οι υπόλοιποι κείτονται σε κρεβάτια στα κέντρα δωματίων απευθύνοντας ερωτήσεις σε καθήμενους που τού γυρίζουν την πλάτη.
Άσε τη μνήμη να ψάξει ανάμεσα στις εικόνες σαν χέρι μέσα σε συρτάρι. Η ακίδα θα σταματήσει ακριβώς σε ένα σημείο. Ασήμαντη εικόνα σημείου που όμως στο exif του αναφέρει τοπωνύμιο και ημερομηνία.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου