Θυμάμαι τη θεία μου που τραγουδούσε συχνά πυκνά:
Σ' αγαπώ, πολύ μού αρέσεις
γιατί είσαι από άλλο αστέρι
είσαι από κει που ο Ήλιος κι η Σελήνη
δεν είναι ρουτίνα καθημερινή
μήτε γεωμετρία τού κόσμου
μα τών ανθρώπων είναι η καλοσύνη
κι η καλοσύνη είσαι συ, εμπρός μου!
Η θεία μου, ας την πούμε θεία Χ, μεταξύ τών άλλων μεγαλομανιών της, ηρέσκετο να λέει πως όλοι τη θεωρούσαν μεγάλη και σπουδαία μαγείρισσα με εντυπωσιακάς επιδόσεις ακόμα και εις την μαγειρίτσαν. Τόνιζε βέβαια πως δεν ήταν έτσι τα πράγματα και πως όλες αυτές οι κολακείες την άφηναν αδιάφορον, τελείως αδιάφορον.
Κατάφερνε να δείξει όντως αδιάφορος εκτός από τις φορές που τρία, τέσσερα άτομα άρχιζαν να την πιέζουν με τα "μπράβο" τους οπότε εκείνη παρεδίδετο στας συνήθεις οπτικοακουστικάς, οσφρητικάς, ψευδαισθήσεις της, μυστικιστικού χαρακτήρος διανθισμένας με στοιχεία κοσμογονίας: Οι άγγελοι, ας αφήσουμε τας μετριοφροσύνας ... οι Αρχάγγελοι Μιχαήλ και Γαβριήλ κατέβαιναν ενδεδυμένοι με σμόκιν δεξιώσεων καθώς και μωρουδιακάς σαλιάρας (ουρανίου ραφής και προελεύσεως) ίνα συμφάγουν από το φαγητόν της. Οι κάλυκες στο μακρύ της τραπέζι ήσαν πανέτοιμοι να γεμίσουν οίνον εκλεκτόν.
Ματαίως προσπαθούσε η θεία Χ να αλλοιώσει τας φαντασιώσεις της...συγκεκριμένως να φαντασθεί, αντί τού Μιχαήλ ή τού Γαβριήλ, εκείνον δια τον οποίον τραγουδούσε το ανωτέρω ταπεινόν ασματίδιον το οποίον επαναλάμβανεν εις το ρεφρέν του περί τας είκοσι φοράς εκείνο το "η καλοσύνη είσαι συ, εμπρός μου!" (x20).
Λέγουν πως υπάρχει όνειρον μέσα στο όνειρον, ποίημα μέσα στο ποίημα, φιλμ μέσα στο φιλμ... ακόμα και αιδοίον εντός αιδοίου (πώς γίνεται τώρα το τελευταίον, τρέχα γύρευε ...). Γεγονός ήτο πως η θεία διαπίστωσε λίαν συντόμως πως "ψευδαίσθησις εντός τής ψευδαισθήσεως" δεν υπάρχει. Αυτή ήταν η ...βαρετή παρέα της: ο Μιχαήλ, ο Γαβριήλ και άλλα, μικρά αγγελούδια τής προσκολλήσως, ούτως ειπείν "μαρίδα ούράνιος".
Τούς αναθεμάτιζε όλους τότε η θεία, μονολογώντας, συνήθως, τηλεφωνικώς, νευρίαζε και τελικώς -από την σωματοποίησιν τού άγχους της- εξέρναγεν ολούθε εις την κουζίνα, κυρίως εις την χύτραν, γεγονός που επέσυρεν την μήνιν τών καλεσμένων της και τας αποδοκιμασίας τού τύπου:
- Αχ μωρέ, χρυσοχέρα είσαι ... μα τούτην την φορά δεν το επέτυχες το γεύμα. Σάμπως πολύ αλατισμένον μού εφάνη, με το συμπάθιο!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου