Εικοσιτετράωρα κοινής ησυχίας

Μετά την τόση αλληλογραφία μας, ύστερα από τα τόοοσα σου γράμματα (με τα τόοοσα σου ορθογραφικά λάθη), είπα πως εσύ ήσουν ο άνθρωπος που θέλω να κατακτήσω. Τον τελευταίο μήνα σε βομβάρδισα με αγωνιώδεις επιστολές που κατέληγαν στην ίδια ερωτικο/ϋπαρξιακο/αρλεκινική ερώτηση:

"Αδελφή ψυχή μου ...πώς θα σε γνωρίσω ανάμεσα σε τόσο κόσμο;
Είναι μια τόσο ανήσυχη μάζα το πλήθος τών ανθρώπων
που όλοι μοιάζουμε μεταξύ μας, ο ένας με τον άλλον
η μια με την άλλην
και σαν τη λάβα κατεβαίνουμε,
σαν υποτονική εκσπερμάτωση
έτσι κυλάμε...κυλάμε
χωρίς εκτίναξη πορευόμαστε
μέσα σε εικοσιτετράωρα ολόκληρα κοινής ησυχίας

Πες μου ...πώς θα σε γνωρίσω;"

Εσύ, φαντασμένη, μού απάντησες πως είναι αδύνατον να αστοχήσω. Κάτι, μού είπες, έχεις που ξεχωριστή σε κάνει μέσα σ' αυτό το πλήθος. Δεν θυμάμαι τώρα τι ήταν αυτό ... ένα κόκκινο φουστάνι, ένα μωβ κασκόλ. Εγώ δεν "τσίμπησα" και φαντάστηκα πως θα έχεις κανένα υφάκι συγγραφέως, κάτι ανάμεσα σε Jane Austen κι Emily Bronte'...

Η ίδια ιστορία επαναλήφθηκε καμιά εικοσαριά φορές. Μέσα στο πλήθος πάντα έβρισκα καμιά Bronte', καμιά Austen που όταν ερχόταν η στιγμή ομολογούσε πως είχα κάνει λάθος ...δεν ήταν καμία από αυτές εκείνη που μαζί μου αλληλογραφούσε. Εγώ λέει επέμενα (άκουσον, άκουσον) πως αναγνώριζα σ' εκείνες την αδελφή ψυχή κι εκείνες ...γιατί να με απογοητεύσουν;!

Εγώ πάντως δεν το βάζω κάτω. Ξέρω πως θα σε βρώ. Όμως τώρα δεν πάω καρφωτός στα μπαρ τών διανοούμενων, στα βιβλιοπωλεία ούτε και στα ΙΚΕΑ. Σ' ένα καφάσι τής λαϊκής, κάθομαι και χαζεύω τις νοικοκυρές που διαλέγουνε καρότα.