"Ε άει στο διάολο!" ήταν η ενστικτώδης απάντηση που έφυγε από τα χείλη μου, όταν ο σαραντάχρονος απέναντί μου ανακοίνωσε πως ο λόγος που ήρθε (και αυτός, ο νιοστός) σε μένα ήταν για να τον βοηθήσω να απαλλαγεί από την πεποίθηση πως ο Εξωαποδίτης είχε καταλάβει το μιαρό του σαρκίο.
Ο λεγόμενος Σατανάς ή Κατσικοπόδαρος ή Εξωαποδώ ή Διάτανος, Κόρακας, Γέρος, Παπάς, Σκατόψυχος κ.ο.κ. είχε καταλάβει, όπως ισχυριζόταν, το κορμί του με τα γνωστά αποτελέσματα: βρώμαγαν οι μασχάλες του θειάφι, ρευόταν κι έβγαινε φωτιά και τα παπούτσια του έφευγαν από τα κατσικίσια πόδια του.
Σκέφτομαι πως έτσι είναι η δουλειά μου, αυτό είμαι ταγμένος να κάνω. Κατά βάθος και τρόπον τινά πρέπει να δείχνω πως πιστεύω σε τέτοιες "θεολογικές ανησυχίες" αλλά -θερμή παράκληση- μην δυσκολεύετε τη δουλειά μου. Φτάνει πια με το τέλος τού κόσμου, ήμαρτον με τα αεροπλάνα που μας ψεκάζουν, αλτ! με το Ελληνικό Ράιχ που θα βηματίσει στα δρομάκια της Αθήνας μέσα στα μαύρα μεσάνυχτα.
Προσοχή στα μίγματα: Εξαποδίτες ιπτάμενοι μας ψεκάζουν και έχουν στα φτερά τους διακριτικά τής Λουτβάφε...προσγειώνονται στα σκουπίδια. Αυτά ακόμα δεν μάθαμε να τα αντιμετωπίζουμε και θα είναι πολύ δύσκολο. Εγώ παραιτούμαι. Εσείς κρατήστε το διάολο, με τον καιρό θα τον συνηθίσετε. Μάθετε να ζείτε μαζί του, τόσα περνάτε κάθε μέρα...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου