Γάλα σε σκόνη

Περπατάω αργά τα βράδια, αφήνοντας πίσω μου τις φωνές τής γκρίνιας μες τα σπίτια. Προχωρώ στους λευκούς κήπους. Τα κλαδιά τών δέντρων μοιάζουν να υπέφεραν χρόνια ολόκληρα λυγισμένα, δεμένα από αόρατο νήμα. Τινάζονται τώρα καθώς τα αγγίζω, με ραντίζουν χρώμα χιονιού, γάλα σε σκόνη. Όλα ολόγυρα γίνονται λευκά σαν εμένα. Το σκοτάδι μπροστά με προσκαλεί, πάλλεται ντροπαλά γεμάτο διάθεση υποδοχής. Να σωπαίνεις έχει νόημα μόνο όταν έχεις κάτι να πεις και δεν το λες. Τα υπόλοιπα είναι για μετά την Άνοιξη, όταν τα λόγια ξοδεύονται...Τότε που μέσα στο κεφάλι σου γυρίζουν οι εμμονές κι οι ψυχαναγκασμοί. Το χτύπημα τής γλώσσας πάνω στα δόντια αρχίζει πάλι. Μα εκείνο δεν είναι ακόμα σιωπή, δεν είναι βουβαμάρα. Μοιάζει πιο πολύ με απουσία πλήρη.

Στο τέλος γραφικοί

Ούου... σήμερα είμαστε εμείς αυτοί που περνούν το λούκι. Οι αξιοπρόσεκτοι τού αύριο, το αντικείμενο μελέτης τού μεθαύριο. Από κει και πέρα, άλλος γενναίους θα μας πει...άλλος ενεργούμενα κι όλοι, στο τέλος, γραφικούς-παρωχημένους.

Πώς φτάσαμε ως εδώ - ΔΝΤ

Συνοδοιπόροι

Αυτοί, οι υποτιθέμενοι συνοδοιπόροι μου, αυτοί είναι που θα με εκθέσουν και θα με φέρουν σε ταπεινωτική θέση. Αυτοί θα με κάνουν να ντρέπομαι για τις συναναστροφές μου, για τη συνάφεια και τη γειτνίασή μου με αυτούς. Αυτοί τελικά θα με κάνουν να ιδιωτεύσω. Ίσως να ήταν αυτός ο κυριότερος λόγος ύπαρξής τους.

Αυτοκριτική

Μια στιγμή μονάχα είχε μπροστά του.
Κι έπρεπε, μέσα στη στιγμή εκείνη, λάθος απόφαση να πάρει, έπειτα να την κάνει πράξη, να παραδεχτεί μετά πως ήταν ένα λάθος και για λίγο να φορτώσει το φταίξιμο σε κάποιον άλλον.

 Έπειτα, επί τροχάδην κι άρον άρον, έπρεπε να κάνει την Αυτοκριτική του.

Αυτοκριτική...Αυτή ήταν και η πιο λανθασμένη από όλες του τις πράξεις και τις νέες του αποφάσεις.
Κι όλο το φταίξιμο στην Αυτοκριτική το έριχνε. Κι αυτή επίσης έφταιγε που πάντα -και για τα δυσκολότερα εγχειρήματα ακόμη- μια μονάχα στιγμή είχε πάντοτε μπροστά του.

La boheme

Όμοια μαξιλάρια

Στο τραπέζι ήμουν χαμηλότερα από όλους, ώσπου έβαλα πάνω στο κάθισμά μου ένα μαξιλάρι. Ξανακάθισα. Ααα, έτσι ένιωσα τόσο καλά που ήμουν σαν όλους τους άλλους. Πειρασμός νέος: ψηλότερα από τους άλλους γίνεται; Μα βέβαια...Έβαλα ένα δεύτερο μαξιλάρι, ήμουν ξεκάθαρα πιο ψηλά από τους άλλους. Κι ένιωσα τόσο πιο καλά! Θέλω ακόμα πιο ψηλά, να δείξω σ' αυτούς τους αλαζόνες ότι μπορώ να τους ταπεινώσω!

Μαξιλάρι πάνω σε μαξιλάρι...παράξενο ύψος αυτό που σου δίνουν τα μαξιλάρια. Πάνω στα έξι-εφτά μαξιλάρια παλάντζαρα κι έπεσα κάτω, στα χαμηλά τών χαμηλών. Μα δεν είναι αυτό το ζήτημα. Το θέμα είναι: ποιο από όλα τα μαξιλάρια έφταιξε για το πέσιμό μου; Μοιάζανε όλα τόσο βολικά, όλα τόσο κατάλληλα γι' αυτό που τα χρησιμοποίησα.

Αλαζονεία

Η αλαζονεία, εάν δεν είναι έμφυτο ελάττωμα, τότε είναι ένας καλός τρόπος αυτοδιαφήμισης για ντίβες.

Στα δύσκολα, εσύ φάτα

Ρώτησα να μάθω
Αρώτηξα:
Πού είναι πιό ασφαλές
Να φυλάξω τα λεφτά μου
Όταν θα 'ρχότανε ο πόλεμος;

Σε κουτιά από τιτάνιο
Στο τούνελ τού Αγ. Γοτθάρδου
Κάτω απ' το στρώμα τής γιαγιάς
Στον τάφο τού προπάππου;

"Φάε τα, καλύτερα!" μου είπαν

Τόσα πολλά...Μα πώς;
Μια Μαζεράτι Μπιτούρμπο
Μιαν έσκορτ κάθε βράδυ
Μια λευκή, μια κινέζα, μια μαύρη
Μαγνητικό τομογράφο για το Νοσοκομείο να πάρω;

"Φάε τα, καλύτερα μωρέ!
Κι όταν σου λέω "φά' το"
Το εννοώ:
Στο στόμα σου χώστα, με δύναμη, βαθειά
Ώσπου να σου βγουν από τον πάτο!"

Τι θα πει "Ποιός είσαι; Δε σε ξέρω..."

Θα μπαινοβγαίνουμε στο σπίτι τού γεροπαράξενου από την πόρτα, από τα παράθυρα...απ' όπου βρίσκουμε τρύπα που να χωράμε να περάσουμε. Μια εγώ, μια εσύ. Θα πλησιάζουμε το γερόντιο και θα τού λέμε, εκεί που θα κάθεται μονάχο:

- Ρε παππού, τι κάνεις ξύπνιος τέτοια ώρα; Τι; ...Τι με κοιτάς έτσι; Τι θα πει "Ποιος είσαι; Δε σε ξέρω..."; Έλα να σε πάω για ύπνο. Έλα να σε πάει στο κρεββάτι σου ο ανηψιός σου, το καλό παιδί, ο γιός τής αδρεφής σου. Άσε την πλάκα τώρα "Δεν έχω αδρεφή, ήμουν μοναχοπαίδι"! Εξυπνάδες πάλι...Ξέχασες τον παππού μου; Λοιπόν, ο παππούς μου είχε δυο παιδιά, παππού: εσένα και τη μάνα μου. Τη μάνα σου τη θυμάσαι; Πάει καλά, δεν είναι και τόσο τρομερό να μη θυμάσαι καλά τους γονείς σου. Έχουν πεθάνει άλλωστε από καιρό. Πιό χοντρό θα ήταν να μη θυμάσαι την αδρεφή σου. Ναι...κι εκείνη "έφυγε" πρόσφατα, βέεεεβαια. Ναι, θλιβερή περίπτωση...ιατρικό λάθος. Πόσο υπέφερα! Κι ακόμα υποφέρω...Κι έχω κι εσένα που όλο ξεχνάς αυτά που σου λέω πως έχω τραβήξει!



Τη μια φορά θα του τα λέω εγώ, την άλλη θα τού τα επαναλαμβάνεις εσύ:

- Ρε παππού, ακόμα ξύπνιος είσαι; Έλα να σε πάω για ύπνο εγώ, ο καλός σου ο ανηψιός...Να δούμε τι θα θυμηθούμε κι απόψε από τα παλιά. Πιο πολύ εσύ, δηλαδή...Εγώ τα θυμάμαι. Να δούμε τι θυμάσαι. Κι αν μου πεις πάλι από κείνα τα τρελά σου, ότι τάχα ήσουνα μοναχοπαίδι, πως ταξίδευες στη θάλασσα τόσα χρόνια και δε σε θυμάται πια κανένας, θα γελάσουμε πάλι. Είναι ποτέ δυνατόν, υπάρχει άνθρωπος που να μην τονε θυμάται κανένας;

Αστεία

Δυο άνθρωποι που μαλώνουν είναι κωμικοί κι αστείοι, ανεξαρτήτως ηλικίας. Δυο νήπια που προσπαθούν να βγάλουν το ένα το μάτι τού άλλου είναι αστεία, τόσο όσο δυο γέροι που χτυπούν ο ένας το κεφάλι τού άλλου με το μπαστούνι. Οι καυγάδες ανά δυο μοιάζουν με κοκορομαχίες και κανείς δε δικαιώνεται από το αποτέλεσμα. Μια η Σελήνη κρύβει τον Ήλιο από τη Γη, την άλλη είναι η Γη που κρύβει τον Ήλιο από τη Σελήνη. Παλεύουν κι οι πλανήτες, μια ο ένας, μια ο άλλος... Διελκυστίνδα. Η απόσταση από δω ως εκεί, όμως, τα μεγέθη τών ουρανίων σωμάτων καθώς και το προβλέψιμο (κι υπολογίσιμο) τού πράγματος, καταργούν την αστειότητα.

Κατωκειανοί

Κανένας δεν φοβάται Κάτω εκεί
Όλοι οι Βάρβαροι είναι μαζεμένοι εδώ
Σκοτώνοντας τα μικρά μας αδέλφια
Χλευάζοντας ευνουχισμένους πατεράδες
Πατώντας τα παιχνίδια τών παιδιών
Είναι πολύ απασχολημένοι με μας εδώ οι Βάρβαροι
Γι' αυτό, Κάτω εκεί, κανένας δε φοβάται

Ψυχή...
Από τότε που εκείνη έφυγε από μέσα μου
Το σώμα μου δεν ξεπέφτει πιά σε ανοησίες
Γίνεται όλο και πιό εύρωστο, πιό δυνατό
Εξίσου δυναμώνουν μυαλό και μύες
Εύρωστος νους, αποζητάει το φευγιό
Το θαρραλέο σώμα διώχνει τη σκέψη τής λιποταξίας

Προσεύχομουν, ξερίζωνα κι έκοβα δέντρα
Με το ξύλο τους έφτιαχνα σχεδίες με ψηλούς σταυρούς
Μα όπως δεν αποφάσιζα ποτέ να φύγω από εδώ
Τα έκαιγα όλα και ζεσταινόμουν στη φωτιά τους

Μ' αυτή τη ζέστη περνώ μια χαρά εδώ
Εδώ που μου σκοτώνουνε τ' αδέλφια
Προτιμότερη η ζωή εδώ με όλους της τους θρήνους
Παρά η ανεμελιά τού "Κάτω εκεί"
Εκεί όπου ζουν όλοι οι Κατωκειανοί αρμονικά
Φύλαξ άγγελος τους φυλάσσει από κινδύνους
  

P. Kaaaaaaaaas

Όχι όπως εσύ

                                           Κίνδυνοι διάφοροι για τα παιδιά
                                                   
Το φάντασμα που βλέπεις ν' απλώνεται σαν το άρωμα τού καφέ, κατακάθεται στα έπιπλα ολούθε μέσα στο δωμάτιο. Πάνω στις κεφαλές ημών και των τέκνων μας σταματά το χρόνο. Εμείς, όλη η σύναξη, αγαλιάζουμε κι ευτυχούμε.



Πατροπαράδοτη η ευχή (για το νήπιο):

Αχ και να ζήσει, ποτέ ας μην αποθάνει
Τι πιο όμορφο απ' το ότι παραμένει ζωηρό και δυνατό
Που δεν γνωρίζει τη φθορά και
Θα δεις, δε θα πεθάνει!
Συνάμα μένει μικρό κι αθώο όπως ήταν
Δεν ενηλικιώνεται



Δώρο (για το νήπιο):

Ταξίδι μακριά πήγαν σε χώρα που δε βρέχει ποτέ, περίμεναν να βρέξει πέρλες. Πήραν πολλές για το μωρό, πιο λίγες για τους καλεσμένους.



Σκέφτηκα (γι' αυτό το πλάσμα):

Νουνεχής να είναι άνθρωπος
Θύμα ενηλικίωσης και γήρατος και τέλους
Όχι σαν κάτι άλλους
Όπως εσύ, που κανένας ποτέ, την ιστορία σου δεν πίστεψε:
Τάχα, τόσων χρόνων άνθρωπος, ποτέ
ΜΑ ΠΟΤΕ';  ΠΟΤΕ';
δεν σε είχε αγγίξει ο θάνατος.

Σκύλαρος

Όποιος πληρώνει, ξέρει...Έχει και ψιλά πάντα μαζί του, για να επιστρέφει ρέστα. Ειδάλλως μπορεί να σε κεράσει έναν καφέ ώστε να του επιστρέψουν κέρματα.
Κανένας δεν κοιτά αυτόν που πληρώνει, όλοι προσέχουν το μαγαζί:
Μήπως κλείσει, μήπως δεν θα 'ναι αυτό που είναι, μήπως δεν θα είναι καθαρό;

Είπα να μείνω με την ίδια εικόνα στα μάτια, για να γίνω πιο ανθεκτικός στην αδικία. Γέρνω το σώμα μου ώστε να βγάζω το κεφάλι μου από το παράθυρο. Δεν μου αρέσει η μελαγχολία, μα αν εσύ τη μισείς τότε θα την αγαπήσω...και θα ευχηθώ να βρέξει. Σε βλέπω εκεί έξω, να γίνεσαι μούσκεμα.

Δυστυχώς, σε λίγο σταματά η βροχή. Δε βρέχεσαι πια, αρχίζεις να στεγνώνεις. Χαμογελάς κιόλας!
Τεράστιος σκύλος ήθελα να γινόμουνα και να πηδούσα από το παράθυρο τού μαγαζιού, να σε πάρω από πίσω στο κατόπι. Να μαζευτούνε όλοι να χαζέψουν, να δούνε την κατάληξή σου, που σε δαγκάνει και σε τσαλαπατάει ο σκύλαρος. Κι εκεί που θα ήλπιζες, προς στιγμή, πως ήσυχο θα σε παρατήσω, τότε πάλι να άρχιζε δυνατή βροχή να πέφτει. 

You do something to me

Οι καλοί φίλοι

Για σένα, φίλε μου, πρέπει να κάνω ένα σωρό θυσίες. Μπορώ...αλλά εδώ δεν υπάρχει "μπορώ" ή "δε μπορώ". Πρέπει να μπορώ. Αν εσύ χρειάζεσαι χρήματα, εγώ είμαι αυτός που πρέπει να προστρέξει αρωγός. Κι εγώ να μην έχω χρήματα, θα πρέπει να βρω, να κόψω το λαιμό μου και να βρω. Κι αν έχεις ανάγκη τη νύχτα να μιλήσεις σε κάποιον για τα βάσανά σου, για τις εμμονές σου με τις αρρώστιες, πράγματα ανούσια, που όμως κάπου πρέπει κι αυτά να τα πεις, εγώ πρέπει να καθίσω να σε ακούσω. Τόσα κι άλλα τόσα θα έκανα για σένα, φίλε μου. Τόσα κι άλλα τόσα πρέπει για σένα να κάνω. Πρέπει, πρέπει, πρέπει...Χαριτολογώντας (αλλά στα σοβαρά) θα σού πω: "Μου έχεις σπάσει τα α..., φίλε!"

Λίστεν, πληζ

Πήγε να πάθει εγκεφαλικό (διότι, ών κυβερνητικό στέλεχος ευρωπαϊκής χώρας, διατηρούσε σχέση με παχύδερμο ζώον κι αυτό θα απεκαλύπτετο) με την είδηση τής πιθανής παρακολούθησης τού κινητού του...Ο άνθρωπός μας συγκρατήθηκε, όμως.

Άλλος που έμαθε ότι πάθαινε τα ίδια, διαμαρτυρόταν:

- Ρε φίλε, το κινητό μου παρακολουθείς; ...Δεν κάνει έτσι ο κόσμος!
.................
- Δε σέβεσαι ρε φίλε, δε σέβεσαι...
.................
- Δεν έχω τίποτε να κρύψω...αλλά είσαι πολύ ξεφτίλας, ξαναγυρίσαμε στην εποχή τών κατασκόπων τού ψυχρού πολέμου!

Κι όμως, ο δικός μας ένιωσε πως για να είναι εντάξει έπρεπε να προβεί σε κάποια κοφτή αλλά συνάμα και κόσμια δήλωση:

- Λίστεν, μίστερ πρέζιντεντ...Ιν Γκρίς γουί χάβ νο πρόμπλεμ ιφ γιου φόλλοου μαη φόουν, μπηκώζ γουι χαβ νάθινγκ το χάιντ. Γιούροπ ιζ ρέντυ το γκο φόργουορντ ον δε γουεη δατ Αμέρικα πλήζες. Γουι ώλσο φόλλοου αουαρ ένεμις φόουνς μπικώζ γουι ντοντ μην του αλλάου ρέησιστς εντ κόμμιουνιστς ντιστρόυ ωλλ δε ατσίβμεντς δατ γουι τσέρις τουνταίη.

Ό,τι φαίνεται

Κάθε χρυσαλλίδα δεν είναι δα και μια κοκότα
Που πετάει από φως σε φως
Υπάρχει στη φύση της ένα ένστικτο
Μι' ακατανίκητη ανάγκη για θερμότητα

Κάθε οδοιπόρος δεν είναι δα κι ένας τεμπέλης
Που ξαπλώνεται όπου βρίσκει σκιά, οκνός
Είναι μια κούραση που τον βαραίνει
Ποιός έχει τη δύναμη να μένει εσαεί ορθός;

Δυο άνθρωποι, ένας άντρας και μια γυναίκα
Δεν είναι πάντα ένα ζευγάρι ερωτευμένων
Καθώς τα παιδιά ζευγαρώνουν και πολλαπλασιάζονται
Ένας πατέρας και μια μητέρα μοιάζει να πεθαίνουν

O cielo ce manna sti cose

Πριν αναχωρήσω

Είπα: θα φύγω, Ρία. Θα φύγω μα όχι για τιμωρία, πρέπει να ξεφύγω από τη συμμορία που φτιάξαν εναντίον μου η αδράνεια, το τέλμα κι όλη αυτή η υποκρισία. Θα φύγω Σία, κρυφά...ούτε από αεροδρόμιο θα περάσω ούτε από λιμάνι. Θα πάρω το πούλμαν για τη Βουλγαρία κι από κει, πάλι μπρος-πίσω...Σόφια - Μόσχα >>> Μόσχα - Μιλάνο -Μαδρίτη. Όχι από δειλία, Λία. Χτες κατάλαβα πως με είχε πάρει ο ύπνος, παρακολουθώντας μια μεγάλη πολιτική καινοτομία. Καινούργια κίνηση, γενναιόδωρες ιδέες, όλα γίνανε μια κουραστική έρευνα, ένας ύμνος στην κοινοτυπία. Κάποιος μου έστειλε σήμερα ταχυδρομικά, σε διαφημιστική συσκευασία, μερικά δισεκατομμύρια μποζόνια. Σωματίδια, λέει, τού Θεού! Να θυμηθώ, πριν αναχωρήσω, να τα αφήσω στην εκκλησία.

Ασπρόβατο

Επέμεναν ότι πρωταγωνίστησε στο "Το όνομα του Ρόδου", πράγμα που δεν στέκει.


ΑΣΠΡΟΒΑΤΟ


Όταν η φωνή μου ακουστεί στο ραδιόφωνο το βράδυ, ξέρω πως όλη η ανία και το κενό τών ημερών σου θα σε οδηγήσουν στη γωνία σου, στο σαλόνι το δίχως δάπεδο. Εκεί όπου τα έπιπλα ακουμπάνε στο χώμα, απευθείας στη γη και...

Μα εσύ, τι είχες στο μυαλό σου όταν έβαζες το διπλό κρεββάτι στο υπνοδωμάτιο εκείνο της τρώγλης-έπαυλης, εκεί στου Ασπροβάτου; Συσκευές κι έπιπλα αμερικάνικα, στον τόπο όπου ακόμα ο αδελφός αγαπούσε την αδελφή, ο πατέρας την κόρη και "ο διάβολος πολύ συχνά δεν είχε τι να κάνει".

Η βροχή μύριζε κάτουρο ποντικού, το φθινόπωρο, όταν έλουζε τα δέντρα. Η άνοιξη πολλές φορές, λόγω τών ιώσεων και των κρίσεων τού άσθματος, έφερνε το γιατρό κοντά στις μοναχές του μοναστηριού, κάπου κοντά στα μέρη σου.

Μοναχές...Γυναίκες ήταν. Γυναίκες, όλες τους κοντές, κατά λίγο πιο ψηλές από το ένα μέτρο. Χαμογελαστές, ευγενικές...Καλούσαν το γιατρό μοναχά νυχτερινές ώρες. Αυτό το γεγονός συν το ότι οι πιο πολλές δεν σε κοιτούσαν ποτέ στα μάτια, πρόσθετε ένα μυστήριο στο χωριό όπου κι εσύ ζούσες και προφανώς ανήκες.

Τσίγκος

Κρατήσου στη θέση σου... Ισορρόπησε!

Μείνε ακίνητος, όρθιος πάνω στο ψηλό σκαμνί ή στην ακμή τού ξυραφιού
Μέχρι ν' ακουστεί το ρολλάρισμα τών τυμπάνων μην κινείσαι, μην αφήνεσαι, τίποτε δεν έχει κριθεί ακόμα και είμαστε όλοι ελεύθεροι.

Η ώρα σου θα ανατείλει:
Όταν ακουστεί εκείνος ο θόρυβος που κάνει το χαλάζι πέφτοντας πάνω στην τσίγκινη οροφή με διαβολεμένα γρήγορο ρυθμό, όταν τραβήξεις τη θαλασσιά κουρτίνα να δεις τι κάνει θόρυβο και πίσω της φανεί (ακόμα κι εκεί) άλλος γκρίζος τσίγκος

Όταν θα γκρεμίζεται αυτός ο κόσμος, εσύ θα πρέπει -συνεπής- να κοροϊδέψεις τον εαυτό σου. Θα του ορκιστείς πως όλα είναι ένας υποκειμενικός, δικός σου προσωπικός πανικός. Όλα, όσα  δήθεν μεγαλοπρεπώς καταρρέουν γύρω σου, δεν είναι παρά φύλλα τσίγκου.

Κρακ

Κάποιον άλλον, όμοιον με μένα στις πιό πολλές παράμετρους, θα τον άφηνα (ακόμα και μισοζώντανο) σ' ένα ΧΥΤΑ να σαπίσει αλλά η σορός που είδα να κείται πάνω στο πεζοδρόμιο, με εντυπωσίασε επειδή εξέπεμπε κάτι το ευτελισμένο - τι ζωή άραγε είχε ζήσει; 

Παρ' όλα ταύτα έπρεπε να τον βοηθήσω να επανέλθει. Φαίνεται πως είχε οστά σαθρά, καθώς άκουγα να σπάνε ένα ένα τα πλευρά του (κρακ κρακ κρακ), κάτω από το βάρος τών χεριών μου, ενώ προσπαθούσα μήπως και καταφέρω να επανεκκινήσω την καρδιά του. Καρδιά βαριά, απρόθυμη, θα την έλεγα "καρδιά με τουπέ"- τι ζωή άραγε είχε ζήσει κι είχε τόσο βαρεθεί;

Την προσοχή μου τράβηξαν κείνες οι πλαστικές τσάντες δίπλα του. Μερικά λεμόνια, κάτι ντομάτες και... λίγα μέτρα πιο πέρα είχαν κυλίσει δυο αυγά. Πεθύμησα μια ομελέτα εκείνη τη στιγμή χωρίς να χαλαρώσω τους μύες τών χεριών μου, ούτε κατά ένα χιλιοστό. Μα κι εγώ -τι στο διάολο!- τι ζωή (μέχρι εκείνη τη στιγμή) είχα ζήσει;

Έμεινα λίγο σ' εκείνη την κολοκυθιά (τι ζωή είχε ζήσει...τι ζωή ζω...) και εν τω μεταξύ κρακ κρακ κρακ σκεφτόμουνα...Άσχετη η στιγμή αυτή από όλα αυτά που είχα σκεφτεί. Συνέβη, συμβαίνει, θα συμβεί. Δεν ακουγόταν μετά πια κρακ κρακ κρακ, σταμάτησα και σηκώθηκα όρθιος. Η επιθυμία για ομελέτα μού είχε περάσει. 

Ο κόσμος είχε μαζευτεί, αποχωρούσα διακριτικά, προσέχοντας να μην πατήσω και σπάσω τα αυγά. Κανείς πια δεν ήθελε ομελέτα εκεί γύρω...κι εγώ, αυτό που λιγότερο ήθελα να ακούσω ήταν ακόμα ένα κρακ.

Σιχαμένα φλόκια

Σε κάθε μέρος που επισκέπτομαι, βρίσκω μια παραλία, μια θάλασσα χακί, μιά λίμνη, όπου οι άντρες ξεπλένουν τις ζωές τους. Ανάλογα την ηλικία, ανάλογα τα βάσανα και τις ενοχές τους, άλλος βρέχει τα πόδια του στο νερό, άλλος πίνει τη θάλασσα ...
Άλλος καθρεφτίζεται στη λίμνη, παρότι είν' ο πιο άσχημος.

Μέσα σ' αυτά τ' απόνε(ι)ρα κολυμπάνε εφηβείες κοριτσιών-ανύποπτοι κύκνοι, που λάσπης πιτσιλιές δέχονται στα λευκά τους στήθη. Λάσπη μαύρη, λάδι μηχανής...Τι πίκρα, τι κρίμα να χρειάζεται αυτή η πηχτή βρομιά, το άχρηστο λάδι μηχανής, τα σιχαμένα φλόκια, για να πάρει μπρος το θαύμα τού Έρωτος, τής Αναπαραγωγής!

Το θέμα οικείο μού είναι και στο μυαλό μου, ευκαιρίας δοθείσης, βασανίζοντάς με τριγυρνά. Τόσο, που θέλω μακριά από όλα αυτά να μείνω. Χωρίς μεγάλωμα, χωρίς ωρίμανση, θα έμενα ένα νήπιο. Πόσο θα μού άρεσε όμως να στέκομαι σε μια γεφυρούλα, φτύνοντας πάνω από το νερό, ξεγελώντας τα ψάρια που νομίζουν πως ό,τι πέφτει από ψηλά στη λίμνη τους είναι φαγάκι.

Wrapping paper

Φάουλ από πίσω

Ακριβώς όπως έπεφτε το άγαλμα τού Λένιν, δυο χρόνια μετά την πτώση τού τείχους... Ή μήπως μια επιβλητική γωνία λήψεως;

Αυγό τού φιδιού και τής ώρας

Η κότα κειτόταν ανάσκελα, με τα πόδια στον αέρα και ταλαντευόταν δεξιά-αριστερά, στριγγλίζοντας από τον πόνο. Εκείνη τη στιγμή κατέφθασε ένα περιπολικό από όπου κατέβηκε ένας Αστυνόμος Α' κι ο υπαστυνόμος Φ.

Ο πρώτος έκανε αμέσως, οργισμένος, την προσέγγισή του στο θέμα: "Χρυσή Αυγή, πάλι αυτοί! Αίσχος..."

Ο υπαστυνόμος Φ. δεν άφησε τα συναισθήματα να τον παρασύρουν. Σκέφτηκε για λίγο επιστημονικά και κατέληξε:

"Καλύτερα να περιμένουμε τα γεννητούρια...έτσι θα μάθουμε το βιαστή τής καημένης κότας πιό τεκμηριωμένα. Είμαι πάντως σίγουρος πως θα γεννήσει ένα αυγό τού φιδιού!"

Αιώνιες φιλίες

Το παίρνεις απόφαση πιά πως έφυγαν όλοι τους, όταν φωνάζεις τα ονόματά τους και δεν ακούς να απαντά πια κανείς. Ήταν να γίνει, σκέφτεσαι μετά. Ναι, αλλά και πάλι...τόσο βιαστικά; Πόσο βιαστικά!
Άρον άρον έφυγαν, όπως φεύγουμε εμείς όταν θέλουμε να προλάβουμε κάποια γιορτή στην οποία είμαστε προσκεκλημένοι. Μα ποιά γιορτή;...Υπάρχει γιορτή για τους νεκρούς; Αυτοί μου φαίνεται περισσότερο, πως όταν θα έρθει η ώρα τους, σάμπως να παρουσιάζονται, να κατατάσσονται, κρύα χαράματα σε μέρη δημόσια, κοινόχρηστα, αυτά που λέμε οτι είναι "της πολιτείας": πρόχειρα κατασκευασμένα, πρόχειρα καθαρισμένα, πρόχειρα και φτηνά διακοσμημένα. Σε μέρη όπου το κρύο και η αίσθηση πως είσαι ένας ξένος, σε κάνουν να θέλεις να πλησιάσεις κάποιον άλλον που είναι το ίδιο ξένος με σένα.
Δειλά-δειλά, λοιπόν -στο υπέδαφος εκτάσεων γεμάτων από σταυρούς και μαρμάρινες πλάκες- οι νεκροί εγκαινιάζουν ανά δυο, ανά τρεις ή και περισσότεροι, αιώνιες φιλίες.

Duck, you sucker

Γενναία απόφαση

Σαν από ντροπή, σαν τον ρεζίλη, μάζεψα όλα όσα είχα απλώσει χάμω, εκεί όπου βρήκα μέρος πρόσφορο, σαν υστερικός για να χτυπιέμαι, μπροστά στα μάτια τών περαστικών. Ολόγυρά μου πλίνθοι ατάκτως ερριμμένοι, σκορπισμένα φύλλα τράπουλας με ανόητες απεικονίσεις...Ανάμεσα σ' αυτά έψαχνα μια ταυτότητα, στην ουσία, ενώ -πού και πού- έκρωζα σαν το ματαιόδοξο πτηνό.

Ένας αφορισμός, ένα θέσφατο, πόσο εύκολα λέγεται απ' τον καθέναν! Συνηθισμένο θέαμα είναι κάποιος που σεληνιάζεται, βγάζοντας κραυγές τών οποίων το νόημα αναρωτιέσαι ποιό είναι κι αν υπάρχει...Από την άλλη, πιό βολικό γιά όλους είναι να υποκρίνονται πως ολοφάνερο είναι το ηθικό δίδαγμα και τάχα κάτι εύγλωττο θέλει να πει μια ομοβροντία από μεγαλοστομίες.

Έτσι, ευθύς σαν μάζεψα τα υπάρχοντά μου, μια κατοστή μέτρα παρακάτω πήγα κι αναίρεσα τη γενναία απόφασή μου. Πάλι στρογγυλοκάθισα και άρχισα να κρώζω, να χτυπιέμαι, μπροστά σους περαστικούς... Κι εκείνοι πάλι άρχισαν συμπεράσματα να βγάζουν: "Έτσι είναι...", "Μα τι λες!;", "Συμφωνώ μα όχι σε όλα".

   

Μπουρού

Είναι όπως όταν κάποιος αναγκάζεται να θορυβεί, για να γίνεται αισθητή και καταγράψιμη η ήρεμη παρουσία του. Ένας προσποιητός βήχας, ένα δήθεν μελωδικό σφυριγματάκι, ένα σύρσιμο επίπλων, μοιάζει με το θόρυβο που "αποκοιμίζει" την προσοχή τού δεσμοφύλακα ούτως ώστε να μην ακούγεται το πριόνισμα τών καγκέλων...το σκάψιμο τού σαθρού τοίχου.

Καμιά φορά, βέβαια, οι θόρυβοι αυτοί μοιάζουν τόσο ένοχοι, ίσως πιο ένοχοι από αυτό που θέλουν να κρύψουν. Ίσως ο θόρυβος κάνει τον πόλεμο πιο τρομερό...πιθανόν ένας βουβός πόλεμος να μη φοβίζει κανέναν. Ίσως το αυτί δεν ήταν ποτέ (τουλάχιστον πρωτίστως) όργανο συνεννόησης ή μουσικής απόλαυσης.

Ένα αισθητήριο κινδύνου, ένας σπινθήρας που πυροδοτεί το φόβο, ένα απαραίτητο εργαλείο για να γεννηθεί η αίσθηση τού πανικού, είναι μάλλον το αυτί. Κινείται η αγέλη έτσι, το πλήθος το βάζει στα πόδια, όταν αρχίζει να "φωνάζει" η μπουρού.

Φωτογραφία αστεία

Η φωτογραφία εκείνη
καθόλου δεν έμοιαζε τού ανθρώπου
Μύτη γαμψή, αφεστώτα ώτα
μισόκλειστο λεπτό στόμα
εκεί απεικονιζόταν

Το σύνηθες λάθος θα συνέβη
τ' αρνητικά μπέρδεψε ο φωτογράφος, ε;

Ή θα έλεγε κανείς
πως μοναχά για μια στιγμή
κείνη η φωτογραφική μηχανή
το περίβλημα παράβλεψε
κι αποτύπωσε μιας ψυχής την εικόνα

Un uomo in frack

Έπρεπε να' χει γίνει πιο νωρίς

Ο Μάκης... The way we were

Έπρεπε να είχε γίνει εδώ και καιρό...έεεπρεπε και -πού ξέρεις;- αν κάτι είχε γίνει με το μαλακό πριν από καιρό, μπορεί τώρα να μη χρειαζόταν όλη αυτή η μαζεμένη υπερπροσπάθεια που πιθανόν και να αποτύχει.

"Έπρεπε, από τότε...", λέει το γεροντάκι, έπρεπε, λέει και ο συνδικαλιστής...Από πότε έπρεπε, τώρα, άγνωστον! "Έπρεπε" λέει και το παπαγαλάκι κικιρικικί, λες και μιλάει για κάποια συγκεκριμένη χρονική στιγμή:
Λ.χ. τότε που ήρθε ο Καραμανλής από το Παρίσι;
Τότε, τη νύχτα που έφυγε ο Μπούκοβι;
Κάποτε, γενικώς, στη Δύση;

Από τότε, "όταν πηγαίναμε μαζί σχολείο"; Ή μήπως από "το καλοκαίρι", τότε που μαζί πηγαίναμε στην αμμουδιά;

Μάλλον δεν έπρεπε να γίνουν ορισμένα πράγματα, λένε αργότερα...Δεν έπρεπε να παίξουμε στο Χρηματιστήριο, αν και, σαν λαός, είμαστε πολύ "παίχτες". Εν πάση περιπτώσει, δεν ήταν ανάγκη να παίξουμε χρηματιστήριο. Αφού είχαμε τέτοια φόρμα, ώστε να κερδίζουμε ποδοσφαιρικά ευρωπαϊκά κύπελλα, Ολυμπιακούς αγώνες, τι στο διάολο!

Έτσι κι ο άνθρωπος, όταν βαριέται τη ζωή του, αρχίζει:
Τη μια φταίει ο πατέρας του που παντρεύτηκε τη μάνα του, τη νοσοκόμα...την άλλη φταίει η μπανανόφλουδα που πάτησε ο πατέρας κι έσπασε το πόδι του και κατέληξε στην Πολυκλινική, όπου γνώρισε τη νοσοκόμα, που αργότερα παντρεύτηκε... Μήπως άραγε έφταιγε το κωλόπαιδο που πέταξε τη φλούδα στο πεζοδρόμιο;

Μήπως φταις εσύ, τελικά;

Εσύ φταις! Εσύ! Όχι εσύ...δε μιλάμε για σένα τώρα, λέμε τώρα. Εσένα σε σέβομαι, το ξέρεις, και σε υπολήπτομαι.

Joe Hymbine

Ο  Joe Hymbine κατά βάθος γελά διαρκώς. Πιθανόν υποκρίνεται καμιά φορά πως κλαίει και πως καθόλου δε γουστάρει τη ζωή. Στην ουσία ποτέ "δεν τρέχει τίποτα" γι' αυτόν. Ο Joe Hymbine θα πρέπει να είναι μάλλον αμερικανός ή κάτι τέτοιο, πολύ αισιόδοξος, παγκόσμιος πολίτης, ελαφρώς αντικοινωνικός, χιουμορίστας.

Δίνει στον εαυτό του, τακτικά, μιαν ευκαιρία να ξεδώσει. Ο Joe είναι μυώδης, με στρογγυλό ποπό, χρειάζεται να κάνει μπάνιο συνέχεια, το δέρμα του βγάζει μια χαρακτηριστική οσμή και γλιστράει όπως η φαλάκρα του. Είναι γεμάτος σμίγμα, δίχως χοληστερίνη - τσεκ απ, συνέχεια. Καρδιογράφημα, τεστ κοπώσεως non stop.

Στριμώχνει το μυαλό του σε sites ψυχολογίας...Η ψυχολογία είναι το παν γι' αυτόν. Τη χρησιμοποιεί κυρίως για να ξέρει τί σκέφτονται οι άλλοι, αν μπορεί ποτέ να πάθει σχιζοφρένεια κι αυτός (στα καλά καθούμενα). Επίσης είναι πολύ περίεργος γιά ό,τι λένε γι' αυτόν οι κοπελιές και πώς βρίσκεις εύκολα το σημείο G με κανόνα και διαβήτη.

Κερδίζει στοιχήματα εξειδικευμένης κουλτούρας, έχει μόρφωση σφαιρική. Ξέρει ποιος μεγάλος σταρ "ήτανε λούγκρα", ποιος κοντός και ποιος ψηλός. Ποιος ήταν πλούσιος κι έγινε φτωχός, ποιος θα ανέβει προσεχώς. Λίγα για όλους ξέρει ο Joe μα κανείς δε νοιάζεται γι' αυτόν. Ως είδος δεν τον ξέρει ουδείς. Εντελώς συμπτωματικά, λίγα πράγματα για κείνον έμαθα εγώ.

Εσύ ήξερες πιό καλά

Εγώ τα έλεγα, γέρο.
Ο άλλος τα έλεγε, όλοι σχεδόν τα λέγανε αλλά η δική σου η γνώμη μέτραγε.
Εσύ ήξερες καλύτερα...

Λέγανε πως όλα πάνε κατά διαόλου κι όμως δεν μιλάει κανείς.
Εσύ απαντούσες "Άντε καλέ!"
Η δική σου γνώμη μέτραγε. Εσύ ήξερες πιό καλά...

Στο τέλος ήρθε η καταστροφή. Ο κόσμος σε πήρε με τις πέτρες: "Πιάστε τον...Αυτός έπρεπε στο ύψος του να σταθεί"

Πόσο το χάρηκα!

Μέχρι που όλους τούς τούμπαρες...Στράβωσες λίγο τον κόμπο τής γραβάτας σου, κούμπωσες το πουκάμισο στραβά κι άνοιξες το φερμουάρ τού παντελονιού σου - κατρουλής. Ξεχτένισες τ' άσπρα σου μαλλιά, στράβωσες το στόμα σου και καλά. Με γλαρωμένο βλέμμα ψέλλισες:

"Κύριοι, είμαι γέρος πιά, πολύ γέρος...δεν το βλέπατε; Μα τόσο καλά τα έλεγα που σας έπεισα πως ... εγώ ήξερα πιό καλά;"

Passione

Το προσκλητήριο

Προτροπή τού Βιργιλίου προς την Αφροδίτη, να εγκαταλείψει τον Όλυμπο και να κατέβει στα νερά τού Κάπρι που είναι (κατά τον Βιργίλιο) ακόμη ομορφότερα!

Με ποιά έννοια;

Επέμενε ο ένοχος να λέει πως, στο παρελθόν, στο λύκειο, είχε πηδήξει μια τάξη. Μόνο ο υπαστυνόμος Φ. κατάλαβε πως επρόκειτο για ένα παιδεραστή κι όχι για ένα παιδί-θαύμα...

Παλιός Σεπτέμβρης

Μην τα βάζεις με το Σεπτέμβρη
Έχει και 5 τού μηνός, έχει και Πέμπτη
Έχει και 5 μετά μεσημβρία
Ξαφνικές κλήσεις τηλεφωνικές
Καλούν να σου πουν μακάβρια νέα
Φθινόπωρο δε θα 'ρθει στην ουσία
Δεν αλλάζει πιά η εποχή
Δε θα βρέξει πρωτοβρόχια
Εγώ, μόνο ανοίγω τα στόρια
Κοιτάζω το μπαλκόνι μου που τέτοιο καιρό
Μοιάζει σχεδόν έναν τόνο πιο γκρίζο

Nastro rosa

Προνόμιο παράνοιας

Η δική μου γενιά είχε το ...προνόμιο να ενηλικιωθεί με τη φοβία τού κομουνισμού και να γεράσει με τη φοβία τού νεοφασισμού.

Την έχω κι εγώ βαμμένη;

Η ιστορία τού πατέρα σου, που έπαθε άνοια και δε γνώριζε πια κανέναν, η ιστορία τής μάνας σου που έγινε εκατό κιλά κι έσκασε από το φαγητό ...τελικά δε με συγκίνησαν, δε με άγγιξαν, δε λένε τίποτα σχεδόν. Μα ...δεν ξέρεις να λες μια ιστορία;

Πόσο ανιαρές γίνονται ακόμα και οι ιστορίες θανάτων και πάσης φύσεως απωλειών, όταν τις διηγείται ο άνθρωπος, αυτός ο ίδιος ο άνθρωπος που θεωρείται άμεσα ενδιαφερόμενος! Αν έχεις όρεξη, μπορεί και να βάλεις τα γέλια ακούγοντάς τον. Πολλοί από αυτούς δεν ξέρουν να διηγούνται γεγονότα ούτε απλά να εξιστορήσουν μια ακολουθία συναισθημάτων φθαρμένων, επιβεβλημένων, μηχανικών και στερεότυπων. Δυσκίνητο υλικό...

Σε κινηματογραφική έκδοση οι διηγήσεις τους, ίσως αποκτούν μια ανιαρή πλοκή, ένα βαρετό σενάριο, μια υποτονική μουσική, κοιμισμένα βλέμματα και μια κακομοίρικη, μίζερη ατάκα που κορυφώνεται:

-Γιατρέ μου, αυτή η αρρώστια τού πατέρα μου, εν ολίγοις...θέλω να πω ... είναι άραγε κληρονομική; Με άλλα λόγια...Την έχω άραγε κι εγώ βαμμένη;;;

Το στυλό δε γράφει

L. Banfi - A. Vitali

Πόρτα

Εκείνη η πόρτα θα πρέπει να είναι τέτοια που...

...αρκεί να μπορεί να εισχωρήσει Ένας, μονάχος του, κι αυτό θα σημαίνει πως μπορούν να εισχωρήσουν και δυο ταυτόχρονα

...κι όποτε δεν μπορούν να εισχωρήσουν δυο ταυτόχρονα, αυτό να συνεπάγεται πως ούτε και Ένας μόνος του μπορεί να περάσει

Ciao...ciao bambina

Ξεμυάλισμα

"Ήταν όμορφος σαν τον Διάβολο", είπε ο παπάς κι άρχισε να παραπονιέται πως ο μορφονιός εκείνος τού ξεμυάλισε την κόρη. Το μυαλό του κόλλησε σε κείνη τη σκέψη και συνέχισε να λέει την ίδια πρόταση:

Όμορφος σαν το Διάβολο ...Όμορφος σαν το Διάβολο ...Όμορφος σαν το Διάβολο ...

Ύστερα πάλι από την αρχή. Ζαλίστηκα τόσο που μου φάνηκε πως, αν και χρησιμοποιούσε τις ίδιες λέξεις, κάθε φορά ήθελε να τονίσει κάτι διαφορετικό στη φράση του. Ο Διάβολος ήταν όμορφος; Το να είναι κανείς όμορφος ήταν κακό;

Αγκάλιασα τον παπά-Αντώνη, παρηγορώντας τον, που τού ξεμυάλισαν την κόρη. Τόσο που ξέχασα πως το κορίτσι εγώ ήμουν αυτός που το είχε χάσει, γι' άγνωστη αιτία...χωρίς εξήγηση καμία. Κακάσχημος είναι ο Διάβολος κι αυτό το γνωρίζουν όλοι.