Φωνάζει παθιασμένα ο Καίσαρ
Στην κίνησή του διακρίνεις έναν σταρ
Τινάζεται, υποκλίνεται, τα γόνατα λυγίζει
Στρέφει το βλέμμα του δεξια-αριστερά
Κατόπιν καρφώνει εσένα
Εσένα που μένεις εκεί στη σκιά
Είναι το φως εκείνος, είναι ο Ήλιος
Κι εσύ που πολέμησες στον ιερό του αγώνα
Τότε, σε θυμάμαι να φωνάζεις:
Προχώρα μπροστά
Γίνε ο Ποιμήν μου, Αδόλφε, Τσε
Ιησού, Μπενίτο, Ιωσήφ
Δείξε μου νέο μακρινό ορίζοντα
Πορεία σε δρόμο ευθύ, πλατύ
Οδήγησέ με, Καθαγιασμένε Μακελλάρη
Κάτω από αψίδες και μπαλκόνια
Ούτως και εγένετο...
Τους ακολούθησες όλους ώσπου εκείνοι
Κουρασμένοι από σένα που όλο ζητούσες
Σε ξεφορτώνονταν ο ένας στον άλλο
Στεναχωρήθηκες μόλις το είδες
Ο Καίσαρ φαίνεται τόσο μικρός!
Από Φύρερ, Σύντροφους και Τσάρους
Έχεις απομείνει ορφανός
Ένας επαίτης κάτω απ' τις Αψίδες
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου