Περί Μάσσιμο Τροΐσι

Ξαφνιάζονται οι Γερμανοί με τους Ιταλούς πολιτικούς κλόουν. Όμως είναι δύσκολο να βρεις Ιταλό που να μην είναι και ...λίγο "κλόουν".
Φυσικά δεν θα χρησιμοποιούσαν ποτέ αυτόν το χαρακτηρισμό για τους δικούς μας πολιτικούς.

Μια διάγνωση!

Παρά το εξεζητημένο τής διαδικασίας, αυτή επαναλαμβανόταν μονότονα κάθε φορά που ο γιατρός μας προσπαθούσε να βρει λύση σε κάποιο διαγνωστικό πρόβλημα. Κάτω από τους ήχους τής Εβδόμης τού Μπετόβεν, ο επιστήμονας επιστράτευε όλες τις αισθήσεις του προκειμένου να διαλευκάνει το καλά κρυμμένο πρόβλημα.

Με την 7η Συμφωνία λοιπόν να ακούγεται και με το μυαλό τού γιατρού στη λύπη τού Ναπολέοντα όταν ο Μπετόβεν τού ανακοίνωσε πως δεν θα ξαναπαίξει για εκείνον, άρχιζε κάθε φορά μια μάχη τού Άουστερλιτς. Ο ασθενής πάνω στο ανάκλιντρο κι ο επιστήμονας επί το έργον: Στριφογύριζε, πρακτικά μπουσουλώντας πάνω στον ασθενή, σαν το λαγωνικό για να τσακώσει από το σβέρκο τις πρώτες ενδείξεις παθολογίας.

Τον ασθενή έπρεπε να τον εξετάζει διεξοδικά...Με τα μάτια, ψάχνοντας το δέρμα του αν παρουσιάζει δυσχρωμίες, πόσα δόντια τού λείπουν από το στόμα. Τα αυτιά τον πληροφορούσαν για τα γουργουρητά τού εντέρου. Έχωνε, μεταφορικά και κυριολεκτικά, τη μύτη του παντού...η γλώσσα του δεν γνώριζε από περιορισμούς. Είναι γνωστά από τους πιονιέρους τής μαγικής αυτής τέχνης, τα διάφορα διαγνωστικά σημεία. Η τάδε μυρωδιά τού ιδρώτα, η δείνα γεύση που είχαν ορισμένων τα ούρα...

Πώς γυρίζει ο σκύλος κυνηγώντας την ουρά του; Έτσι και κείνος τριβόταν, μερικές φορές επί ώρες, πάνω στον ασθενή, ώσπου να βρεθεί η αλήθεια, να σχηματισθεί η υπόθεση. Να συνεχίσει ο Μπετόβεν να παίζει την Εβδόμη χωρίς να είναι χολωμένος.

Το λίγο δεν πειράζει...

Κύριε Γλέζε, παραβρεθήκατε στην παρουσίαση τού βιβλίου τού κ. Μητσοτάκη; Το σύμβολο τής Αντίστασης πήγε να ακούσει (πρώτο τραπέζι πίστα) τον κομπορρήμονα περιαυτολόγο ιεράρχη τής Γερμανικής κατοχής; Εκείνο το δακρυγόνο, που δεχτήκατε κατάμουτρα, δεν ξέρω τι περιείχε, κ. Γλέζε. Ό,τι και να περιείχε πάντως, ήταν πολύ, πάρα πολύ. Το λίγο δεν σε κάνει τόσο ...

Πάλι αυγά

Οι μνήμες στάζουν από τα ραγίσματα
που προστέθηκαν στο κέλυφός μου
με το πέρασμα τού χρόνου

Στο κέλυφός μου;
Άραγε ήμουν κάποτε ένα αυγό;
Ούτε κι αυτό καλά-καλά θυμάμαι

Ποια κότα θα γεννούσε τέτοιο αυγό
χωρίς με το πόδι της να το πατήσει
ώσπου να σπάσει

Σωστά...δεν είναι η γονιμότητα τού αυγού
το συναίσθημα, η ουσία τής ύπαρξής μου

Μέσα σε ένα θέατρο, προς τη σκηνή πετώ
ολοένα πιο πολύ πλησιάζοντας τον ηθοποιό
που φωνάζει υστερικά:
"Φυλαχτείτε...Μας πετούν κλούβια αυγά!"

Οι αδελφοί Ταβιάνοι

Οι αδελφοί ... Ταβιάνοι απευθύνονται στην ανθοπώλιδα (όπου πήγαν να ψωνίσουν), προκειμένου να πετύχουν μια πιο καλή τιμή. Α! Είναι ίδια η Άννα Καρένινα! Της προτείνουν συνεργασία αφού διαπιστώνουν πως "το 'χει". Και από ασπρόμαυρο κιν/φο πρέπει να σκαμπάζει (ένεκα το χαμόγελο με το μαύρο δόντι).

Συμπρωταγωνιστής θα είναι ο Αλέν Ντελόν...Αν υπάρχει πρόβλημα τον αλλάζουν. Η σκηνή είναι δύσκολη και χρειάζεται πρόβες. Ανάμεσα σε δυο αδέλφια, πολλές φορές, υπάρχει μεγάλη ψαλίδα εξυπνάδας. Έτσι, αρχίζει η πρόβα με τον "Καρένιν" να γκρινιάζει στη σύζυγό του, ότι εκείνη, ναι μεν τον εκτιμά, αλλά δεν τον ποθεί πλέον (συνήθης γκρίνια). Εκείνη, για να τον πείσει για το αντίθετο, αρχίζει να ξεγυμνώνεται.

Ο χαζούλης Ταβιάνος, όμως, στις πρόβες όπου και αποκαλύπτεται το ευμέγεθες κρεμάμενο στήθος, κωλώνει και τα χάνει στην πρόβα:
"Έλα Παναγίιιια μου! Τώρα είναι που δε σε ποθώ εγώ, Άννα!"

Νέες ισοτιμίες

Κάθε βράδυ σ' ένα ρολόι τοίχου σταματημένο, να προχωράς το λεπτοδείκτη ένα κλικ μπροστά λες κι αντί για ολόκληρη μέρα να πέρασε μονάχα ένα λεπτό. Ο μήνας θα αξίζει μισή ώρα στο ρολόι, σε έξι μόνο ώρες τού ρολογιού θα έχει φύγει ένας χρόνος. Τέτοιες, πάνω κάτω, θα βάλεις νέες ισοτιμίες με τη ζωή. Σαν να αλλάζεις νόμισμα στις συναλλαγές μεταξύ σας. Αν η ζωή σου φαίνεται πολύ ακριβή...αν τα ισοζύγια σ' έχουν κάνει υποζύγιο και σκέφτεσαι αν αξίζει τον κόπο.

Μερικά εικοσιτετράωρα θα κρατήσει όλη η υπόλοιπη ζωή σου με τις νέες ισοτιμίες. Έτσι αγαπητέ μου αυτόχειρα, ανυπόμονε -που την αποχαιρετιστήρια επιστολή σου την έλαβα προτού τη γράψεις- κάποια μέρα θα σε βρουν να προσπαθείς, ματώνοντας τα χέρια σου, να ξεκολλήσεις απ' το ρολόι τον καταραμένο λεπτοδείκτη ο οποίος συμβολίζει το χρόνο από πρωί σε πρωί, από βράδυ σε βράδυ.

Όλοι κάποια στιγμή στη ζωή τους σκέφτονται το Σίσυφο. Θαυμάζουν την υπομονή του να ξαναρχίζει το κουβάλημα τού ίδιου βράχου, στην ίδια διαδρομή, την ίδια ώρα, χωρίς να νοιάζεται για το αν έχει κάποιο νόημα όλο αυτό. Κάτι όμως δεν "δένει": κάποια στιγμή ο Σίσυφος δεν ένιωσε μέσα του την ανάγκη να αυθαδιάσει και να φωνάξει στους θεούς "Επιτέλους, αν η τιμωρία μου δεν είναι η ανία, τότε δώστε μου να κουβαλάω μια πιο μεγάλη πέτρα, αυτήν την έχω συνηθίσει...σχεδόν την έχω βαρεθεί!".

Κάνε μου λιγάκι

Πολύ ανώτερος από την Αμάντα Ληρ (και τον βασιλιά Ληρ μαζί), πιο αισθαντικός, σχεδόν Διονυσιακός. Εκείνη ήταν στατική, αποσβολωμένη, σαν μυξοπαρθένα... 

Δυσλεξία

Παιδιά καθισμένα στα σκαλοπάτια
διαβάζουν τα πόδια τών μεγάλων
που περνούν από μπροστά τους

Τα πόδια Λάμδα: βηματίζουν
Τα πόδια Χι: είναι σταυρωμένα
Αδιάφορο αλφαβητάρι

Τα μάτια τών παιδιών les boys
γουρλώνουν καθώς από μπροστά τους
περνάει το άλογο τού Τζένκις Χαν

Ρίχνει εκείνος με το τόξο του
την ώρα που του ζωντανού τα τέσσερα πόδια
στον καλπασμό τους χάνουνε τη γη

Black Ballroom

Ήταν κάτι που είπε εκείνη -κάτι σχετικό με την Αρχή τής Αβεβαιότητας, σε εκχυδαϊσμένη βερσιόν- για να γελάσουν όλοι, για να εδραιώσει την παρουσία της ως χιουμορίστριας. Είπα μέσα μου: "Ναι, καλά...χρειάζεται πολύ περισσότερη προσπάθεια από αυτές τις κρυάδες για να με κάνεις να γελάσω!".

Έτρεξα στο μπάνιο κι έσκασα μέσα στις χούφτες μου ένα γέλιο που είχε τη δύναμη χιλίων και άνω φταρνισμάτων. Αυτό το τσόλι είχε κρύψει έντεχνα ένα τρελό, εντελώς σούπερ αστείο, τυλιγμένο μέσα στο πρώτο μπανάλ, δήθεν, λογοπαίγνιο. Ο μηχανισμός ήταν απλός...ενώ χαλάρωνες από το χαζό, κρύο πρώτο αστείο (σε ένα βράδυ σαν κι αυτό) και πάνω στο απόγειο τής πλήξης, έσκαγε το μεγα-αστείο.

Σαν βόμβα (ηχητικά) και σαν στράικ με είκοσι κορίνες (οπτικά), η αντιπαθέστατη είχε ανταπεξέλθει στον συνεχή πόλεμο που έκανα για να την μειώσω, ει δυνατόν να την εκμηδενίσω ώστε να αφανιστεί και να αδειάσει την πίστα τού Μαύρου Μπώλλρουμ. Την ήθελα όλη δική μου...και το τσόλι και την πίστα.

Χα! Να 'μαι τώρα ηττημένος στην τουαλέττα, να γελάω. Πονάει ο λαιμός από το γέλιο και ματώνω. Μάλλον μου έφυγαν οι φωνητικές χορδές, πακέτο με τις αμυγδαλές. Πάμε στην αντεπίθεση. Φτάνει η κλάψα.

Επώνυμα

Δεν είναι το θάρρος σου
η αιτία τούτης της συνήθειας

Όπου βρεθείς κι όπου σταθείς
βιάζεσαι να παρουσιαστείς
Ένα όνομα θα πεις, ένα επώνυμο
ή έστω ένα σου παρατσούκλι

Λες και συνέχεια βρίσκεσαι στο Τμήμα τής περιοχής
ή σαν να πρέπει
στην πρωινή αναφορά τού Λόχου
"διώρου εξόδου" να αιτηθείς

Φουσκώνεις το στήθος
στέκεις ευθυτενής
Σούζα
ΟΝΟΜΑΖΟΜΑΙ:
Φούφυ, Ρίνγκο, Κατρουλής

Όπως άλλοτε

Κι όμως...θα 'ρθει καιρός που θα πούμε "κάποτε υπήρχαν υπουργοί με καρύδια, όπως ο Άρης"

Τα αυγά μου

"Κοιτάξτε...εγώ θα άρχιζα την ένοπλη επανάσταση! Όμως η σύνταξή μου είναι καλή, έχω και κάτι ακίνητα που νοικιάζω, οπότε ξέρετε...όλοι θα άρχιζαν να λένε πως είμαι ένας κωλόγερος, παιδί διαλυμένης οικογένειας που τα έχει όλα και πήρε τα όπλα ενώ οι συνομήλικοί μου, που δεν τα βγάζουν πέρα, κάθονται στ' αυγά τους"

Είσαι και πολύ λαΐκας συν τοις άλλοις

"Ρίτα, θέλω να' ρθεις να σε γνωρίσει η μανούλα μου...τώρα που το φαναρτζίδικο πάει καλά, είναι καιρός να φτιάξουμε το σπιτικό μας."

Έλεγα κι εγώ πως εξαφανίστηκε εκείνο το είδος τού αμετακίνητου λαϊκοφασίστα που με όπλο την ...ψυχολογία (το αγαπημένο όπλο κάθε αυταρχικού υποκειμένου) χώριζε τους νέους σε:

(α) κακομαθημένους (ή κωλόπαιδα) όταν δεν έχουν δουλέψει από τα ...12 χρόνια τους, όταν οι γονείς τους δεν είναι φτωχομπινέδες, όταν δεν συμμετείχαν σε νεολαίες φυτών, όταν δεν έπαιζαν με τις ώρες ποδόσφαιρο στις αλάνες, όταν δεν επεδίδοντο στη λαοφιλή μπουρδελότσαρκα.

και
(β) προκομένους (ή φιλότιμα παιδιά) όταν από τα 19 τους είχαν κιόλας 5.000 ένσημα, όταν τρώγανε 10 σφαλιάρες/ημέρα από τον σκληρό macho πατέρα για ψύλλου πήδημα, όταν μάζευαν τα λεφτά για το μπορντέλο, όταν γύριζαν στο σπίτι στο οικογενειακό τραπέζι, τη συνηθισμένη ώρα...

Δυστυχώς, όμως, οι βρωμίλοι αυτοί συνεχίζουν την κριτική τους. Εξασφαλίζουν το αλάθητο δε κάνοντας, κάθε τόσο, μια δήθεν αυτοκριτική!  

Δυο Παράγοντες

"Μα εσύ είσαι...ζεις στον κόσμο σου, ε;"

Παράγων 1 (αδύνατος άντρας, 83 ετών, μακρύ άσπρο μαλλί, ξερακιανός, άγριο βλέμμα, παλτό ψαροκόκαλο, κασκόλ κι ένα σακουλάκι σταφίδες στο χέρι):
- Μα εσύ είσαι...ζεις στον κόσμο σου, ε; Δεν είναι δυνατόν να διαβάζεις συνέχεια σκυφτός, σαν κακομοίρης, για να βρεις ποιος εκδότης ή δημοσιογράφος προωθεί τις υποθέσεις τών 80αρηδων, τών υπέργηρων. Ή πιο κόμμα σε έχει στις προτεραιότητές του...

Παράγων 2 (κοιλιά, άσπρο μούσι, ύφος φοβισμένο, ηλικία γύρω στα 88, καπνίζει σα φουγάρο και πίνει ρακί, με το ποτήρι ακουμπισμένο πάνω στη ΧΡΥΣΗ ΗΛΙΚΙΑ):
- Γιατί; Βλέπεις...είμαστε τόσοι πολλοί 79-99 ετών, με όλα αυτά τα προβλήματα υγείας που μαζέψαμε από τις κακουχίες! Ποιος θα μας σκεφτεί εμάς, εμάς που περάσαμε κατοχή και πολέμους και τώρα μας έχουν παραπεταμένους στη γωνία της ζωής;

Π1: Μα είσαι παρανοϊκός ή δεν καταλαβαίνεις πως όχι μόνο παροπλισμένος δεν είσαι, αλλά είσαι κι ένας σημαντικός μοχλός πίεσης τών πραγμάτων. Ο κόσμος βλέπει εσένα, 86 χρόνων, και σκέφτεται "μα αφού αυτός κατάφερε να περάσει τόσες δυσκολίες, πολέμους κ.λπ. κι ακόμα κινείται, πολιτεύεται, κυνηγάει γυναίκες, τότε σημαίνει πως είναι από μια σούπερ-ράτσα ή ότι οι Γερμανοί, στον πόλεμο, τούς βομβάρδισαν με βιταμίνες, με ορμόνες, ξέρω γω με τι... με αλόη!!!"

Π2: Μας έχουν πεταμένους...οι συντάξεις μας, τα φάρμακά μας, μαύρα χάλια, θα πεθάνουμε στο δρόμο, μέσα στο κρύο. Τόπο στα νιάτα, λέει ο άλλος...Ποια νιάτα; Αυτά με τα ντουφέκια; Κι εμείς στο δρόμο; Και οι κόποι μιας ζωής, τόσα χρόνια γλείψιμο εδώ, άλλα τόσα εκεί. Γλείψε...γλείψε...

Π1: Σταμάτα να κλαψουρίζεις. Έλα στα συγκαλά σου: Ποιος φοβάται μερικά παιδιά με όπλα; Κανείς. Για φαντάσου τι μπορούνε να καταφέρουν 10-12 γέροι...γέροι σαν εσένα, με βαρύ οπλισμό... Δεν θα ήταν και παράξενο...όπου σταθείτε κι όπου βρεθείτε λέτε για μπόμπες.

Π2: Πολύ περισσότερα, έχεις δίκιο, έχουμε περάσει από πολέμους εμείς και ξέρουμε πώς είναι να παίρνεις ζωές από τον εχτρό. Εμείς είμαστε ο κίνδυνος, εμείς δεν έχουμε ακόμα ούτε 40 χρόνια ζωής μπροστά μας...ούτε 35. Θα ζωστώ δυναμίτη ή ποντικοφάρμακο και θα πάω να πέσω μέσα στα φαγητά τους...

Π1: Κατάλαβες; Πρέπει να δείξουν πως τα φροντίζουν τα παιδιά, τους νέους ανθρώπους, αλλιώς αυτοί μπρος στην προοπτική να ζήσουν "έτσι" άλλα 40-50 χρόνια, θα φρικάρουν, θα τα διαλύσουν όλα. Ενώ τώρα λένε κι εκείνοι πως οι ριγμένοι είναι τα γεροντάκια...

Π2: Τα οποία όμως δεν μιλάνε. Παραδόξως δεν μιλάνε κι όταν μιλάνε παραπονιούνται πως οι συντάξεις δεν φτάνουν να δώσουν κάτι και στα παιδιά ή στα εγγόνια τους, λίγα ευρώ...Πονάω ρε, όταν έρχεται Λαμπρή και δεν έχω να τους πάρω ούτε ένα βεγγαλικό...

Π1: Αυτοί λοιπόν οι ξεμυαλισμένοι γέροι, σαν εσένα, που δίνουν στα εγγόνια τους χαρτζιλίκια, τα οποία θα ξοδευτούν σε υποπολυβόλα, χειροβομβίδες και μάγκνουμ ...αυτούς θες να εκπροσωπείς, ε; Κοίτα, θα σε καταγγείλω, ε; Μα, για δες...ύστερα λένε οι φασιστοψυχολόγοι πως φταίει ο μπαμπάς κι η μαμά. Ή η διαλυμένη οικογένεια...ΣΤΟ ΔΙΑΟΛΟ ΟΛΟΙ....Ο παππούς φταίει, που έμεινε κολλημένος στα όπλα και τους σκοτωμούς, για την ελευθερία τής πατρίδας, τού βουνού, τού χωριού, τής γειτονιάς, τού κοτετσιού.

Π2: Εντάξει, ρε φίλε. Μην τα ξεχνάς...τρώμε κι εμείς ξύλο. Για τα εγγόνια μας...Σε κοιτάζει ο υπεύθυνος καταστολής τής πορείας στα μάτια και καταλαβαίνει τι παιδιά και τι εγγόνια έχεις βγάλει. Φαίνεται... αν έχεις μεταδώσει σε άλλους αυτό το κόλλημα με τα όπλα. Εσύ είσαι ο υπεύθυνος βασικά...εσύ είσαι και η διαλυμένη οικογένεια. 

Η ΑνάκρισιΣ

Σουτ του '70

"Πολύ λίγα χρήματα σπατάλησα. Τα περισσότερα τα επένδυσα: σε αυτοκίνητα, αλκοόλ και γυναίκες. Ό,τι έμεινε το σπατάλησα"
Τζωρτζ Μπεστ


Πότε θα πάμε όπως παλιά για μπάλα στο πάρκο να μου δείξεις ξανά πως τ' άσπρα μαλλιά
τα παχάκια και το λουμπάγκο δεν μετράνε;
"Έχουμε εμείς της νιότης το ελιξίριο" Ποτέ δεν γερνούσαμε ούτε γερνάμε
Τερματοφύλακας πάντα εσύ και σουτάρω εγώ...Πιό αργά πηγαίνω εγώ στο τέρμα

(Ανεβαίνω τις σκάλες για το γραφείο
ελαφρώς αγκομαχώ
Σαν να είσαι πίσω μου και μουρμουρίζεις
λαχάνιασες, νομίζω
και για μια στιγμή
μου φάνηκε πως το τσιγάρο σου μυρίζει
αν και είμαι μόνος στις σκάλες )

Κοίτα, όταν πάμε στο πάρκο να "βγάλουμε" όλο τον αγώνα. Μη μασήσουμε όταν αρχίσουν οι κράμπες
Τα όμορφα αγόρια μάς προσπερνούν καθώς τ' αφράτα κορίτσια τα στήθη προτάσσουν
κάτω από τη μύτη μας τα στριμώχνουν

Πλάκα μας κάνουν;
Μα τι λες!...Να... εκείνες οι δυο εμάς κοιτάζουν, εδώ και βδομάδες,
μήνες,
δεκαετίες.
Τις θυμάμαι από το '70 να μας κλείνουν το μάτι τότε που τα γήπεδα ήταν μικρά για μας

(Ύστερα άρχισαν να μεγαλώνουν
Τώρα τρέχω δυο μέτρα, με δύναμη κλωτσάω
Χάνεται η μπάλα, βολέ σουτ άουτ... σε κενή εστία
Τι έπαθα σήμερα και με κυνηγά κείνη η παλιά μαγεία
μα πάνω απ' όλα μου έχει κολήσει
πως όλα είναι ακόμα όπως τότε, του '70 τη δεκαετία)



Τα λέει κανείς αυτά γιατί είναι κάπως άβολο να είσαι ο νεότερος ανάμεσα σ' εκείνους που θυμούνται κι ο γεροντότερος ανάμεσα σ' εκείνους που διδάσκονται.

Άντε μπράβο!

Ο συνήθης φίλος μου (όχι ο Σουητκόρνερμποϋ ούτε ο Σκεντέρμπεη, ένας άλλος...) ωρυόταν πάλι με την επικαιρότητα:

Μα έτσι φέρονται τώρα οι νέοι ανθρώποι;! Αντί να πάνε σε κανένα τηλεοπτικό κανάλι να εκλιπαρήσουν διαλαλώντας πως είναι άνεργοι, άπλυτοι, πεινασμένοι ...δεν μπορούν να βγάλουν γκόμενα, πως θα έκαναν τα πάντα για μιά δουλειά ...

Αντί να βγουν στο γυαλί μπας και τα λυπηθεί ο κ. Λεφτάς ή να πάνε στη Χρυσή Αυγή να στρατολογηθούν, να βγάλουν το κάτι τις, ετούτοι παίρνουν όπλα. Σιχτίρ! Βγάλετα φωτό και βουρ στην πρώτη σελίδα!

Πάλι καλά που δεν πρότεινε το ΚΚΕ. Η Χ.Α. δεν ήταν άσχημη πρόταση!

Ομορφαίνει η πολιτική

Η πολιτική σε ομορφαίνει
το πάθος που δείχνεις στα κοινά σε κάνει σέξι
Δε χρειάζεσαι όλα αυτά τα καλλυντικά
που οι αισθητικοί σου έχουν διαλέξει
Οι αλήθειες που λες, το όραμά σου
κάνουν άχρηστα τα σχιστά φορέματά σου
Το άρωμά σου φτάνει σ' εμένα από την τι-βι
Σε κάνει τόσο όμορφη η πολιτική

Ποιος ήταν ο Σουητκόρνερμποϋ;

Δεν υπάρχει αυθεντική φωτό τού Σ... Μάλλον όλες ήταν αυθεντικές.



Ποιος είναι/ήταν, λοιπόν:

Λοιπόν... παρόλο που ακούγεται σαν κάτι ερωτικό τύπου εφηβείας, τύπου λυκειακού φλερτ ας πούμε, δεν είναι κάτι τέτοιο. Ο Σ. βρίσκεται πολύ πιο πίσω εξελικτικά. Είναι μεν 25 ετών αλλά οι τρόποι του, τα αισθήματά του, ο ψυχισμός του γενικά απέχει από το λυκειακό επίπεδο. Απέχει πολύ... Ομορφιά, ναι έχει, εκείνην τού δεκαπεντάρη, με το παιδικό πρόσωπο κι έχει επίσης φροντίσει να κάνει το σώμα του αρμονικό κι ευλύγιστο, σμιλεμένο προσεκτικά μέσα στα χρόνια που πέρασαν από τότε που το πρόσεξε και διαπίστωσε πως είναι (το σώμα του) εργαλείο γητέματος και πολιορκίας. Ας μην επεκταθούμε στην προσοχή που δείχνει στα ζωτικά (κατ' αυτόν) όργανα. Έχει βεβαιωθεί πως είναι δυνατά και λειτουργικά τόσο όσο χρειάζεται.

Και γιατί αυτό το παρατσούκλι; Το έβαλε ο ίδιος στον εαυτό του, αρχικά με πρόθεση να υπογραμμίσει την εκδοχή "το αγόρι τής γλυκιάς γωνιάς" (περνούσε αρκετές ώρες στη γωνία όπου βρισκόταν ένα οικείο του ζαχαροπλαστείο). Αργότερα έριξε περισσότερο βάρος στην εκδοχή "το γλυκό αγόρι τής γωνίας" (αργότερα το ζαχαροπλαστείο έκλεισε κι έτσι..."πήρε τη γλύκα πάνω του"). Ούτως ή αλλέως, σε όλα τα ρομάντζα που ζούσε, το μέρος όπου περίμενε την καινούργια του (ή την παλιά του) αγάπη, ήταν πάντα εκείνη η γωνία.

Με αργό ρυθμό καταλάβαινε πως είχε ερωτευτεί τη γωνιά του...τι να λέμε τώρα; Μπορεί να τον πει κανείς "Ένοχο", "Απλοϊκό", "Εγωκεντρικό", "Στερεοτυπικό" αλλά όχι "Ανόητο". Αδιάφορος ναι, όχι "ψυχρός". Τελετουργικό, άνθρωπο τής συνήθειας...ε...είναι "μομφές" που θα τις δεχτεί. Ως εκεί όμως το φταίξιμό του. Η Γλυκιά Γωνιά ήταν, γι' αυτόν, το σίγουρο ορμητήριο...η Σκηνή όπου οι ατάκες του "πετύχαιναν διάνα", οι κινήσεις του είχαν μια πλαστικότητα ξεχωριστή. Έμοιαζε εκεί να υπάρχει ένα ακροατήριο που κάθε φορά χειροκροτούσε σε κάθε άνοιγμα τών χειλιών του.