Ναι αλλά εσύ φταις!

Στον Franco Califano


Μα, είχε (τουλάχιστον) βαρεθεί να ακούει όλη τη μέρα αναλύσεις επί αναλύσεων...Τα πετρέλαια, οι τόκοι, τα σπρεντς, τα συμφέροντα. Όλοι αυτοί που παρήλαυναν από την τηλεόραση  -και με το τρομαγμένο ύφος τους έκαναν μπαμ πως είχαν πέσει τραγικά έξω στις προβλέψεις τους-  τώρα είχαν νέες προβλέψεις. Αποδείκνυαν συνάμα πως το προηγούμενο λάθος τους είχε πιθανότητες μόνο q=1/1000000000, αλλά...

Είχε βαρεθεί κι αφού έβγαλε τη ρόμπα της, έβαλε λίγο κραγιόν κι ένα παλτό και βγήκε στο δρόμο.

Έξω βρέθηκε στους ίδιους δρόμους που πάντα έπαιρνε και πάντα στο σπίτι της πάλι την οδηγούσαν, μετά από μισή ώρα το πολύ. Σαν τα ηλεκτρικά αλογάκια όπου ανεβαίνουν τα παιδιά και με ένα κέρμα χοροπηδούν δέκα λεπτά. Χοπ - χοπ... Ένιωθε τόσο βαριά, λες και είχαν σκαρφαλώσει τρία παιδάκια πάνω της. Τρία γκρινιάρικα βρωμόπαιδα. Τρία βάρη. Ή εκείνη ένιωθε τρεις φορές πιο κοντή...ή η καρδιά της χτυπούσε τρεις φορές πιο αδύναμα;

Το σπίτι έμοιαζε άδειο και εχθρικό. Χωρίς γλυκόλογα, χωρίς κάποιον να της λέει ότι δε φταίει σε τίποτα, ότι τη ρημάζουν οι κακοί...εκείνην, την αθώα περιστερά, εκείνην που την βρήκαν καλή και την εκμεταλλεύονται. Όλοι αυτοί οι τύποι στην τηλεόραση είχαν αλλάξει τροπάριο. Πρώτα τής απαλύνανε τη μοναξιά και τώρα να, συνέχεια "τής τη λένε"...

Και το μισό σπίτι αντηχεί: Εσύ φταις...Εσύ φταις...Εσύ φταις! Και το άλλο μισό ακολουθεί: Για όλα...Για όλα...Για όλα....

Ισορροπείς ή πέφτεις

Στάθηκε με τα πόδια στην ημιανάπαυση ("Ημιανάουουου!" είναι ό,τι πιο τρυφερό μπορείς να ακούσεις από ένα λοχία).

Είχε πιστέψει στην επάρκειά του, ώσπου οι δυο κοτύλες έσκασαν μέσα στη λεκάνη του κι εκείνος "έσκασε" με το σακατεμένο (τώρα) πισινό του κάτω, στο βρεμένο πάτωμα.

Έτσι που βρέθηκε, δεν τού έμενε παρά να ταλαντεύεται δεξιά/αριστερά, σαν όρθια κάμπια ή μετρονόμος μουσικής μελέτης, φαλλός ή κάτι τέτοιο.

Είχε κάποιο ρυθμό, πράγματι, συγκεκριμένο. Μα πάνω απ' όλα δεν γινόταν πια να είναι ένας οσφυοκάμπτης, ένας γλείφτης. Χωρίς πόδια δεν σκύβεις. Ισορροπείς ή πέφτεις. Συνήθως πέφτεις.

Προβοκάτσια

Τότε, στα καλά καθούμενα, ενώ όλοι είναι παρόντες και ήρεμοι...Ενώ κανείς δεν σκέφτεται καμιά αναχώρηση...Ενώ όλοι και καθένας έχουν αφεθεί στη γαλήνια αποστασιοποίηση τού ενός από τον άλλο...Τότε, ας αποχαιρετιστούμε. Εκείνη τη στιγμή την τυχαία.

Της αναχώρησης οι χαιρετούρες  -τι τα θες;-  είναι πάντα συναισθηματικά φορτισμένες. Λίγο πολύ είναι υποχρεωτική η συγκίνηση. Ε, δε θα γλυκάνει το πρόσωπό σου; Δε θα μαλακώσει το ύφος σου; Το μάτι σου δε θα γίνει θολό σαν τού μπαγιάτικου ψαριού, όταν ο άλλος σού πει "Φεύγω...";

Εκεί λοιπόν που καθόσαστε, όμορφα κι ωραία και σας παίρνει η νύστα, σηκωθείτε βρε. Αποχαιρετίστε προκαταβολικά. Προκαταβολικά ή σαν πρόβα. Πρόβα ή προβοκάτσια.

Ενοχών και Τύψεων το Ανάγνωσμα

Καλύτερα να αθροίζαμε τις ενοχές μας από τις διάφορες εκείνες στιγμές, όταν μας έβλεπαν οι άλλοι και τους ερχόταν να ξεράσουν πάνω μας ή να μας λοιδωρήσουν, ακόμα και να μας λιντσάρουν...Θα φτιάχναμε με αυτές τις στιγμές ενοχών ένα ανθολόγιο.

Ένα Ανθολόγιο...Σαν άλμπουμ με φωτογραφίες, σαν μετανοούντες που υποφέρουν από τα χτυπήματα τού φραγγέλιου.

Στιγμές...

Να, εδώ είναι που φέρθηκα σαν δειλός λες και δεν είχα το στοιχειώδες θάρρος που έχει ακόμα κι ένα δεκάχρονο παιδάκι.

Άλλη σελίδα...Ωχ! Αυτό πάλι πώς το είχα ξεχάσει; Που φέρθηκα με τόσο αναίδεια, σαν τον χωριάταρο που ριψοκίνδυνα κινείται, ώσπου να συλληφθεί κλέπτων οπώρας ...Στα περβάζια, από μπαλκόνι σε μπαλκόνι.

Εδώ ενσάρκωνα το μάγο; Φθόνος, βασκανία, χολή. Οι άλλοι έτσι, οι άλλοι αλλιώς. Ανάθεμα!  Ζωή...Ναυτία...Ζωή...Ναυτία.

Ως ψεύτης δε...
Ε, μα πώς να τον πω τον τύπο εκείνον που μιλάει λίγο;...Μιλάει όποτε μπορεί να είναι ειλικρινής. Είναι ειλικρινής γιατί δεν λέει ψέμματα αλλά πάλι μιλάει τόσο λίγο που φαίνεται πόσο μικρή διάρκεια έχει η φιλαλήθειά του.

Σελίδες διαφόρων ενδιαφερόντων κι ύστερα σελίδες κενές. Κατά καιρούς κατασκευάζει κανείς τέτοια "Τύψεων και Ενοχών" συναξάρια. Μα όλα μοιάζουν μεταξύ τους και νόημα δεν θα είχε...Παρά μόνο μια υποσημείωση που να εξηγεί γιατί οι σελίδες που έπονται θα μείνουνε κενές.

Cavatina

He was sooo beautiful...

Χασομέρης

Χθες, μια μέρα που φυσούσε ακόμα και στού μπόντικα τη φωλιά, ξεσηκώθηκα νωρίς και νιώθοντας μια μεγάλη λαχτάρα να δω τους φίλους μου, τράβηξα κατά τού Γιώργη. Τον πήρα και κινήσαμε για τού Θανάση που τόσο καιρό είχα να ντονε δω. Ο Γιώργης έπειτα από λίγο έφυγε για το σπίτι του κι εγώ με το Θανάση πιάσαμε την κουβέντα για το Σπύρο που πριν ένα χρόνο είχε πέσει κι ήτανε κλινήρης ένα μήνα, όπου και τονε γράψανε όλοι στα τέτοια τους και δε μπήγε κανένας να ντονε δει. Πήγαμε το λοιπόν να τονε δούμε γιατί...γαϊδουριά, ξέρω γω...

Ο Σπύρος αφού γκρίνιαξε κάμποσο που τονε ξέχασα, έβρισε και το Θανάση που καιρό τού καθότανε στο στομάχι κι ύστερα δέχτηκε να ντυθεί για να πάμε για καφέ (ο Θανάσης προσβάλθηκε το παιδί και πήγε στο κομμωτήριο λέει γιατί είχε γίνει σα γιεγιές). Ο Σπύρος κι εγώ κάτσαμε στη "Γλυκιά γωνιά" όπου συναντήσαμε τον Κώστα  που μια ζωή τα 'χε με την τύχη του, όλο με λάθος γυναίκες έμπλεκε. Την έκανε ο Σπύρος που κάτι τέτοια τα βαριέται, είπε πως είχε εισιτήριο για τον Ολυμπιακό και γω πήγα τον Κώστα για φαΐ.

Κι αρχίνισε αυτός με την Ιωάννα που "είναι έτσι, είναι αλλιώς" μέχρι που ήρθε η κοπέλα Ιωάννα (μια χαρά άνθρωπος) και το βούλωσε ο Κώστας και μετά μισή ώρα έφυγε, φανερά φέρθηκε έτσι για να τελειώνει πια η σχέση τους. Είπε μπας και την ξεφορτώσει σε μένα που δεν αρνήθηκα την πρόκληση κι είπα κι ένα ΕυχαριστωτοΘεό που βρήκα άνθρωπο να γκρινιάξω. Ύστερα αυτή με πήγε ως το σπίτι γιατί έβρεχε αλλά η Ιωάννα το 'ξερε από πρώτα και κράταγε ομπρέλα.

Στο σπίτι, μόλις που είχα αλλάξει κι έλεγα μέσα μου "σκέτη τρέλα να κυκλοφορείς με αυτόν τής Παναγίας τον αέρα και τη βροχή", να 'σου που χτυπάει το θυροτηλέφωνο. "Ποιός;"..."Έλα ο Δημήτρης είμαι, είσαι να πάμε καμιά βόλτα; Σε πεθύμησα..."
"Άσε ρε Δημήτρη, άσε με...φυσάει και βρέχει παντού. Και στη φωλιά τού πόντικα..."

Γέροι

Κάθε που ήθελε να μάθει
αν κάποιος άραγε έχει πεθάνει
ήξερε ποιους να ρωτήσει:

Τους Γέρους ρώταγε
και κείνοι του 'διναν ραπόρτο

Ποιον ρουφιανέψανε στο Χάρο
Ποιανού κλέψανε τα χρόνια
Ποιανού οδοιπόρου δώσανε
επίτηδες, τάχα για κατάλυμμα
τού Άδη την αντρέσσα

Ο Ευπρεπής Χαιρετισμός

Θέμα: Πώς θα μπορούσα να εκδηλώνω τη χαρά μου (αν είχα) προς το πλήθος (αν υπήρχε) χωρίς να θεωρηθώ ασεβής.
................................................................................................................................................

1. Με τη γροθιά (αριστερή ή δεξιά) υψωμένη και το βραχίονα στις 45 μοίρες.

2. Με τη δεξιά γροθιά σφιγμένη και την παλαμιαία επιφάνεια προς τα πάνω ενώ η αριστερή παλάμη χτυπάει λίγο πιο πάνω από τον αγκώνα (εσωτερικά).

3. Πάλι με σφιχτή γροθιά που εκτελεί ταλάντωση σε σχεδόν κάθετον άξονα (κατά Huftermann).

4. Φωνάζοντας "yesssssssssssss!" ή "γιουχουουου" ή "wow"

5. Με οριζόντιον, τώρα, ταλάντωσιν τής άκρας χειρός (Δεξιάς ή Αριστεράς ή αμφοτέρων) με τον Μέσο δάκτυλο σε ελαφράν κάμψιν και φοράν παράλληλον με την φοράν τής ταλαντώσεως.

6. Δια τών άκρων χειρών σύλληψις τού οσχέου και με ελαφράν ανόρθωσιν/προβολήν αυτού ούτως ώστε να "βλέπει" προς το πλήθος. Optional η κραυγή "Νααα!"

7. Τα δυο άνω άκρα εις κάμψιν -παλαμιαία επιφάνεια προς τα πάνω, σφιγμένες γροθιές- και απότομον, ταυτόχρονον τράβηγμα τών χειρών προς τον κορμόν.

Τελευταία επιθυμία (μετά θάνατον ζωή)

- Ε δε θα πεθάνουμε κιόλας!


Η γκιλοτίνα στήθηκε και περιμένει
να δούνε όλοι πόσο εύκολα
πάραυτα
κανείς πεθαίνει
όταν τού κόβεις το κεφάλι

Ο δήμιος φόρεσε τα καλά του
στέκει σε στάση προσοχής
Φορώντας τη στολή τής τελετής
θα περιφέρει αργότερα ένα γύρο στην πλατεία
το στρογγυλό απόκομμα
που στάζει φρέσκο αίμα
Λιγάκι ο κόσμος να χαρεί

Έπειτα, η δημοπρασία
Όχι μόνο έγκλημα και τιμωρία
Κεφαλή 1...
κεφαλή 2...
κεφαλή 3...

Κατακυρώνεται η κεφαλή
στην κυρά που στέκει ακίνητη παρακεί

Τέλος τής περιφοράς
και ανυπόμονη η κυρία
αρπάζει την κάρα απ' τα μαλλιά
τη χώνει κάτω απ' το φουστάνι
Τελευταία τού μακαρίτη επιθυμία

Diaframma - Amsterdam

Νέα βόδια

Κιόλας ξύπνησαν και μεταλλάσσονται, ο καθένας κλώνος ξέχωρα απ' τους άλλους. Του ενός ανθίζουν οι πλάτες, ο άλλος πόδια σαν της χήνας και μόνιμο χαμόγελο βοδιού έχει ήδη αποκτήσει. Μα να...και η φωνή τους μοιάζει οιμωγή ζώου που το τραβάνε. Αυτά όσον αφορά εκείνους που πρόκειται να ζήσουν λίγο σαν ζώα, λίγο σαν φυτά. Κουτσά στραβά προβλέπεται γι' αυτούς μια μακροχρόνια πορεία.

Έχουμε όμως και τους τρελούς. Αααα ...τι θα κάνουμε άραγε με αυτούς; Λες κι έχουν μουλαρώσει, θολώνουν την κλινική εικόνα μην τυχόν και τους τσακώσουμε ή τους τσακίσουμε. Άπαξ και μπει η διάγνωση...Μη! Όχι με το ζόρι θεραπεία.

Άρα ήδη αρχίζει αυτό το οποίο φοβόμασταν από καιρό; Όχι...Το αντίθετο, λίγη ώρα μόνο μένει, στο περίπου. Για το διάστημα τα νέα βόδια ξεκινούν: 5,4,3,2,1

Μένει στη γη ένα τρέμουλο, ένας πυρετός γαντζωμένος στην περιφέρεια τού πλανήτη. Τι ζητάνε όλοι αυτοί; Δε θέλουνε να φύγουν ούτε καλά να γίνουν. "Ένταξη; Όχι, ευχαριστώ". Μόνο κάθονται στο κατάστρωμα ενός πλοίου στιβαγμένοι και φτιάχνουν προτάσεις, νέες λέξεις. Σαξόφωνο παίζει κάπου. Πλαγιοκοπεί το κύμα, βρέχεται το όργανο κι ως το βράδυ θα έχει γίνει ησυχία.

Average

Περί το απόγευμα, δεν θυμάμαι τι ώρα, άνοιξα την πόρτα στον διαφημιστή των Υγειονομικών Υπηρεσιών ΥΨΙΛΟΝ, παρά τη συνήθειά μου να μην ανοίγω σε διαφημιστές. Μετά από 10' ήμουν κιόλας καθισμένος στο πάτωμα με ένα θερμόμετρο στη μια μασχάλη, ένα πιεσόμετρο συνδεδεμένο στο άλλο χέρι και μια συσκευή σπιρομέτρησης στο στόμα. Άλλα 2 λεπτά και ο διαφημιστής χρησιμοποιώντας τρεις σταγόνες από το αίμα μου, συμπλήρωσε ένα δελτίο πολύχρωμο, βάζοντας ένα x στο κουτάκι [x]average. Ανησύχησα:

- Γράψατε αβεραγκ[x]; Δεν είμαι καλά, δηλαδή...σίγουρα δεν σημαίνει πως σφύζω από υγεία...

- Σεις νιώθετε να σφύζετε από υγεία; Πάντα υπάρχει ένα "πιο καλά", θεωρητικά δηλαδή. Κάποιος πονοκέφαλος, κομμάρες, ένα παροδικό σβήσιμο δεν σας ταλαιπωρεί ποτέ;

- Ουου...και τσιμπήματα στο στήθος, σφάχτες στην πλάτη, καούρες στο στομάχι...ξέρω όμως πως αυτά είναι πολύ συνηθισμένα και πρακτικά -στην εποχή μας- δεν υπάρχει άνθρωπος που να μην έχει κάτι από όλα αυτά.

- Μπορείτε όμως να δουλεύετε. Το βασικό είναι να υπάρχουν οι δυνάμεις να πηγαίνετε στη δουλειά σας, να μην κάνετε χοντρά λάθη, να φέρεστε καλά στους συναδέλφους, να μη σας παίρνει ο ύπνος. Στη δουλειά κοιτάμε τι γίνεται.

- Στη δουλειά κοιτά-τε-τι-γί-νε-ται...Πιστεύετε όμως πως κι εγώ, ένας από τα μεσαία αμειβόμενα στρώματα, μπορώ να είμαι πιο ευδιάθετος, πιο ευκίνητος, πιο ..., πιο ...πολυδιάστατος; Θέλω να είμαι ρομαντικός, ιδεαλιστής, πνευματικός, να νιώθω καθαρός...Ιδρώνω πολύ. Συνέχεια κάτι μυρίζει. Είναι άραγε το στόμα μου; Μυρίστε. Χααά...χααά!

- Όχι, προφανώς η περιοχή σας έχει πολλά στάσιμα νερά. Ακούτε θορύβους στους νεροχύτες;

- Αυτό είναι πολιτικό σλόγκαν τώρα; Τι θα πει "Α-κού-ω  Θο-ρύβους  στους  Νε-ρο-χύτες";

- Όχι, καθόλου...αλλά κι έτσι να είναι, εσείς αρχίσατε όταν επαναλάβατε τη φράση μου. Τι θα πει "Στη  Δου-λειά  Κοι-τάμε τι  Γί-νεται!";

- Αστειευόμουν...

- Όχι. Εσείς κλιμακώνετε την αντιπαράθεση, ε; Έτσι έχετε μάθει εσείς οι τάχαμου ρομαντικοί. Θέλετε να πάρετε το μυαλό σας από τη δουλειά και να γίνετε όλοι ιππότες. Δον Κιχώτες, ε;! Αυτό έχεις στο μυαλό σου, σιγανοπαπαδιά; Μα κοίτα κάτι μούτρα, που ήθελε να πετύχει βαθμολογία "above the average"...

- Αυτό θέλω, κακό είναι; Δηλαδή ... δεν είμαι σίγουρος. Το κεφάλι μου είναι γεμάτο από τις ιστορίες τών άλλων. Τόσες πολλές και τόσο μεγάλες που δεν φτάνει ο χώρος ούτε για να τις μετακινήσω, να τους αλλάξω θέση. Έχουν φρακάρει οι ζωές τών άλλων. Κάτι εμποδίζει τις εισόδους και τις εξόδους μέσα στο κεφάλι μου. Δεν αναπνέει το κρανίο μου, τότε με πιάνει η ζάλη.

- Ε αυτό λέμε τόση ώρα. Αυτό σημαίνει η βαθμολογία σας, αυτή είναι η υπόστασή σου. Αυτό είναι το ρεζουμέ. Αυτό ακριβώς σημαίνει το "Average".

Ίσα κι όμοια

- Μήπως υπερβάλλεις σ' αυτή σου την προσπάθεια να εκπροσωπήσεις την Αριστερά, να κρατήσεις τις ισορροπίες σ' αυτό το πολιτικό σχήμα;

- Άντε καλέ. Εσύ έχεις ξεπεράσει τον εαυτό σου στη σκληράδα και την κακία. Ύστερα, εδώ δεν είναι Άγρια Δύση κι αηδίες. Εδώ το να είσαι ανυποχώρητος είναι κάτι το απαιτούμενο.

Ο Ταχυδρόμος

- Αυτό που έκανες τώρα είναι μια "μεταφορά"!
- Όοοχι!

Πελλά...πελλά!

Κι έτσι...
Από τις διδασκαλίες για το "ευ ζην" περάσαμε στα σχέδια σωτηρίας. Από τις ευγενείς προσπάθειες να εξυψώσουμε το πνεύμα μας (να ψηλώσει καμιά δεκαριά πόντους), βρεθήκαμε στην εξάσκηση κουβαλήματος τού σαρκίου μας χωρίς όμως να ξεμεσιαστούμε κιόλας. Επαγγελματικός αθλητισμός; Το μεγαλείο τού αθλητισμού δέχεται κι εκείνο πλήγματα ...Από τον Δήμαρχο Πιστόριους έως τον Φτερωτό Ανάπηρο.

"Και κανείς δε λέει τίποτα!" έκρωξα σαν το αρπακτικό που πέφτει πάνω στα κουφάρια. Τα βλέπει από ψηλά (μοιάζουν κι αυτά μια ζωγραφιά) κι εφορμά καταπάνω τους, σχηματίζοντας τις σπειροειδείς τροχιές σαν τα ξερά φύλλα που πέφτουν από τα δέντρα. Και κανείς δε λέει τίποτα. Πόσο αγγίζει τις επαναστατημένες καρδιές αυτή η φράση! Υπερεκτιμημένη (αυτός που τη χρησιμοποιεί, ήδη δε λέει τίποτα).
Σ' αυτό το ξέσπασμα η κλασική Κυπριακή ομορφιά σκίρτησε:

- Πελλά...πελλά!

- Μα τι μπελά μου λες;

- Λέγω: Τρελά!

Σύνθημα ήταν; Σκέφτηκα πάντως πως στ' αλήθεια δεν περνά πια κανείς από το χωριό μας για να μας πει πώς πρέπει να μεγαλώσουμε τα παιδιά μας, τι να τους μάθουμε, τι να περιμένουμε από αυτά...Πότε να τους δώσουμε εκείνη την περίφημη "μια ξυλιά στον πισινό". Κανείς πια δεν μας λέει ποια προσευχή πρέπει να λένε. Στο σκοτάδι μας έχουν αφημένους. Λες και τώρα, τέτοια ώρα, αυτό μας μάρανε και όλα τα 'χε η Μαριορή...η παίδων ανάπλασις τής έλειπε!

Και τελικά ...πάλι κράζω: Κανείς δεν λέει τίποτα;