Καλύτερα να αθροίζαμε τις ενοχές μας από τις διάφορες εκείνες στιγμές, όταν μας έβλεπαν οι άλλοι και τους ερχόταν να ξεράσουν πάνω μας ή να μας λοιδωρήσουν, ακόμα και να μας λιντσάρουν...Θα φτιάχναμε με αυτές τις στιγμές ενοχών ένα ανθολόγιο.
Ένα Ανθολόγιο...Σαν άλμπουμ με φωτογραφίες, σαν μετανοούντες που υποφέρουν από τα χτυπήματα τού φραγγέλιου.
Στιγμές...
Να, εδώ είναι που φέρθηκα σαν δειλός λες και δεν είχα το στοιχειώδες θάρρος που έχει ακόμα κι ένα δεκάχρονο παιδάκι.
Άλλη σελίδα...Ωχ! Αυτό πάλι πώς το είχα ξεχάσει; Που φέρθηκα με τόσο αναίδεια, σαν τον χωριάταρο που ριψοκίνδυνα κινείται, ώσπου να συλληφθεί κλέπτων οπώρας ...Στα περβάζια, από μπαλκόνι σε μπαλκόνι.
Εδώ ενσάρκωνα το μάγο; Φθόνος, βασκανία, χολή. Οι άλλοι έτσι, οι άλλοι αλλιώς. Ανάθεμα! Ζωή...Ναυτία...Ζωή...Ναυτία.
Ως ψεύτης δε...
Ε, μα πώς να τον πω τον τύπο εκείνον που μιλάει λίγο;...Μιλάει όποτε μπορεί να είναι ειλικρινής. Είναι ειλικρινής γιατί δεν λέει ψέμματα αλλά πάλι μιλάει τόσο λίγο που φαίνεται πόσο μικρή διάρκεια έχει η φιλαλήθειά του.
Σελίδες διαφόρων ενδιαφερόντων κι ύστερα σελίδες κενές. Κατά καιρούς κατασκευάζει κανείς τέτοια "Τύψεων και Ενοχών" συναξάρια. Μα όλα μοιάζουν μεταξύ τους και νόημα δεν θα είχε...Παρά μόνο μια υποσημείωση που να εξηγεί γιατί οι σελίδες που έπονται θα μείνουνε κενές.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου