Επί σκηνής

Το καλύτερο και για τους δυο μας θα' ναι ένα μοίρασμα τών ρόλων. Να σκέφτεσαι πώς θα ήταν αν ήμουν εγώ ο κουφός κι εσύ ο μουγκός...εγώ ο μουγκός κι εσύ ο κουφός. Φαντάσουμε σαν κωφάλαλο ή δοκίμασε να μην μιλάς. Για λόγους τακτ να επιδεικνύουμε τις αναπηρίες μας εκ περιτροπής. Διαμαρτίες συγγενείς, αναπηρίες επίκτητες μας κάνουνε ανθρώπους. Αυτή είναι η σοφία τής ζωής: η αδυναμία τού ηθοποιού είναι η διασκέδαση, η ασφάλεια τού θεατή. Κοίτα τον ηθοποιό στο μονόπρακτο...Ήθος ποιεί, λέει...
Ο περισσότερος χρόνος χάνεται τελικά όχι στις ερμηνείες τών ρόλων αλλά σ' αυτό το ευγενικό καθώς πρέπει τών εναλλαγών των θέσεων. Ο χρόνος κυλά αργά επί σκηνής.

Το βαλς τού Πίρλο

Υπηρεσίες Υγείας

Όσον ακούς την τρεμάμενη φωνή μου
Να προπορεύεται ασθμαίνουσα, έστω και δίχως να με βλέπεις
Αντιλαβού και παραδέξου: ο δρόμος συνεχίζεται

[ Υπάρχει ακόμη κείνο το "παραπέρα"
Για το οποίο τίποτε δεν αρκούσε να σε πείσει ]

Αν και το ξέρω, ακόμη δύσπιστος θ' απορείς:

"Τι δουλειά έχει η "Φωνή βοώντος" μου
Ανάμεσα σ' άλλες φωνές, σε βουητά αναχωρήσεων;"


Ολούθε αιτήματα απελπισμένων που, ίδιοι με πουλιά
Σκάζουν στα τζάμια κλεισμένων παραθύρων
Προσδοκώντας τη δωρεάν απολαβή Υπηρεσιών Υγείας.

Information

Συ ξέρεις πότε φυτρώνει το αγγούρι, πώς μυρίζει η γαζία, πώς είναι ο ήχος που κάνει το κλανοπούλι όταν ζευγαρώνει. Καλοκαιριάτικα δε βρίσκεις κουτσομούρα, στη στεριά δε ζει το ψάρι κ.ο.κ. Σημαντικά όλα τούτα, τόσον όσον να πούμε "ποιο είναι το όνομα τού τελευταίου ποντίφηκος;". Εγώ πάλι, πέντε πράματα που ξέρω, δεν μπορώ να πω πως είναι απαραίτητα...Ο καθρέφτης με τα σύννεφα, εικόνα που συχνά αλλάζει αλλά και πάλι η ουσία ίδια μένει.

Annabella

Παιδικοί φίλοι

- Μα ποιος τον θυμάται αυτόν;

Ο μεγαλοπρεπής

Είμαι τίμιος, δε σηκώνω κουβέντα πάνω σ' αυτό. Ποτέ δεν λιγουρεύτηκα  200 ή 1000, δε ζήτησα από κανέναν τίποτε παραπάνω από αυτό που ήθελε να μου δώσει. Ίσα ίσα που πολλές φορές σκόρπισα από δω, σκόρπισα από κει...και τις υπηρεσίες μου προσέφερα πολλάκις δωρεάν. Τι είχα να χάσω; Ήταν όμως ισάξια με τών άλλων, η δική μου η γαλαντομία;

Μπάαα...

Τις πιο αλλόκοτες απεργίες ακολούθησα, συμπαραστάθηκα σε τούτους και στους άλλους, οι οποίοι χαίρονταν να ξέρουν πως συμπαράσταση έχουνε από την αφεντιά μου. Από μένα τον τίμιο, τον ιδεαλιστή, τον Τίμωνα τον Αθηναίο. Ποτέ δε ζήτησα πίσω κανένα δανικό πεντακοσάρι και ίσως και χιλιάρικο. Βλέπεις τα ποσά φαίνονταν τόσο μικρά που περισσότερο άξιζε, αντί να εισπράξεις τιποτένιες οφειλές, να αφήνεις πίσω σου μεγαλοπρεπείς χειρονομίες.

Καμιά φορά σκέφτομαι να δοκιμάσω την περιφρόνηση που έχω για το χρήμα...Πόσο εχθρός τού χρήματος θα ήμουνα αν με τη μια βρισκόμουνα χωρίς "χαρτί" στο χέρι;  

Λόγια

Τα λόγια είναι λόγια, τα έχουμε για να μιλάμε...Ναι αλλά μερικές φορές λέγονται και ανοησίες. Ανοησίες που λέγονται κατά κανόνα από τους πιο άσχετους, με παλιοκουβένες σκόρπιες εδώ κι εκεί. Μιλάνε και κάτι επίκτητοι συγγενείς, κάτι "εξ αγχιστείας", κάτι άλλα σημαίνοντα πρόσωπα, κάτι άνθρωποι με κύρος: θεσμικοί παράγοντες, δηλαδή κοινοί αθρώποι που απλά μάθανε να μιλάνε (δε μάθανε να αντέχουν να μη μιλάνε). Αυτοί συνήθως, όταν χρειάζεται να μιλήσουν δηλώνουν πως η αποστολή τους δεν είναι να παρεμβαίνουν και να παίρνουν το μέρος τού ενός ή τού άλλου. Όταν πάλι δεν νοιάζεται κανείς για τη γνώμη τους -γιατί είναι αυτονόητη, κοινότυπη- τότε ανοίγουν το στόμα και βγάζουν λόγια. Όταν μια λέξη τελειώνει σε -α, χασμουριούνται αργά, με ταχύτητα περίπου 10 καρρέ ανά λεπτό. Κατέληξα να παρατηρώ με προσοχή, όταν κάποιος μιλάει, όχι πια τα λόγια του, αλλά το εσωτερικό τού στόματός του, τα δόντια, τη γλώσσα και τα χείλη του... Καθένας χαμογελά διαφορετικά...άλλοτε αποκαλύπτονται τα πάνω κι άλλοτε τα κάτω δόντια.

Ferry & Knopfler : Valentine

Έχετε μια κάρτα;

Α...Ναι, δουλεύω... κι εγώ εργάζομαι
Εργάζομαι τη νύχτα μόνος, μες το κρύο
Αποκλειστικά χωρίς λεφτά
Μέρος τού επαγγέλματός μου είναι η αμισθία
Κουστούμι μου η κακομοιριά
Γραβάτα με κόμπο σφιχτό η μιζέρια

Τι δουλειές αναλαμβάνω;
Κάτι αποστολές που κατά κανόνα αποτυγχάνουν
Όπου ήδη έφαγαν τα μούτρα τους πολλοί
Θέλω να μη στερηθώ τη γεύση τής αποτυχίας
Αυτή τη συμπόνια που δείχνουν σχεδόν όλοι
Για κείνους που το πρωί αποσύρονται καμπουριαστοί

Προειδοποίηση

Αυτός στεκόταν ακριβώς στη μέση τής σειράς, σαν την Τετάρτη μες τη βδομάδα, ψηλός σαν γιώτα κεφαλαίο. Εκείνη ξέφυγε από το Σαββατοσημείο και η κίνησή της ήταν σπασμωδική, με ένα στυλ ζιγκ-ζαγκ α λα πάκμαν, χωρίς έκπληξη, χωρίς απρόοπτα. Η βροχή τών 0 και τών 1 τής ψηφιακής εκείνης μέρας απέδωσε μπόλικο ρομαντισμό.

Η περίεργη φωνή από ψηλά, θηλυπρεπής και κραγμένη...έστειλε την ζηλόφθονη απειλή της:

- Α χάα! Φτιάξατε κιόλας το δικό σας, ξεχωριστό κόσμο, βλέπω. Κοιτάξτε μην παθιαστείτε υπέρ του δέοντος. Έρωτες και κάτι τέτοια οδηγούν νομοτελειακά στο προπατορικό αμάρτημα.
  

Προσεχώς

(Μονορούφι, με μια πρώτη ανάσα)
Στριμώχνονται και βρίζονται μπροστά σε πόρτες με κολλημένες ανακοινώσεις και χαρτιά, ΦΕΚ, ενημερώσεις για τις καινούργιες υπηρεσίες που θα τους παρέξουν προσεχώς. Τα πιο καλά γιατρικά θα γίνουν πιο φτηνά, θα εφεύρουν και πιο νέα που τα παίρνεις και ξεχνάς. Θάνατο δε θα θυμάσαι, νεκρό αδελφό θα λησμονάς. Να, βγάλαν ένα χάπι, λέει, που διατηρεί από τις αναμνήσεις μόνο τις καλές, ενώ από τις λύπες σε φυλάει σαν αγκαλιά. Σαν μητέρα ακριβώς και ακόμη πιο καλά...

(Μονορούφι, με μια δεύτερη ανάσα)
Κι έτσι, δεν ήταν δικό μου λάθος που άκουγα να μαλώνουν, να μιλούν ο ένας στον άλλο προσβλητικά "...Εγώ ήρθα πιο νωρίς κυρά μου"..."Άρρωστοι είμαστε όλοι για να βρισκόμαστε εδώ...". Και πλανάται μια ιδρωτίλα, μια μυρωδιά από φαγητό, τηγανητές πατάτες, ψάρια. Κλειδιά στο χέρι χτυπάνε δεύτερα λεπτά, δεύτερες ώρες, μήνες, χρόνια, δεύτερη ζωή. Χάντρες από κομπολόγια μετράνε τον καιρό ώσπου το φάρμακο να βγει...

(Αργά, λαχανιασμένα)
Καημένοι -κάποτε δυνατοί κι ωραίοι- φιλόσοφοι γιαλαντζί, ρήτορες αγοραίοι...Άντρες, γυναίκες, νέοι και γέροι, στρατός από φανατικούς λάτρεις τής Αλ-πρα-ζο-λάμ.

Wish you were here - Gibb

Η βιασύνη τής ζωής

Ζω τη ζωή μου στο μάξιμουμ, με χίλια 
Δεν ξαπλώνω ούτε στον οδοντογιατρό 
Βγάζω τα δόντια μου στα όρθια 
Ο πόνος δεν πρέπει να σε βλέπει καθιστό 
ή πρηνή 
Δε χρειάζεται και πολλή ξεκούραση 
η κούραση είναι ντροπή

Ζώντας έτσι, πλησιάζεις σύντομα στο τέλος 
Λες και βιάζεσαι να φύγεις...
Από δω, από κει, από παντού!
Ζώντας σε ψηλές ταχύτητες, ζώντας επικινδύνως, 
Ε;... Το ξέρω.

Μα το αργό, το αβίαστο και το νωχελικό 
έχουν νόημα μόνο σαν σαβουάρ βιβρ, σαν στυλ αριστοκρατικό
Αλλά πάλι...πλησιάζοντας στο τέλος, τι καλύτερο σου απομένει; 
Τι σου ταιριάζει πιο πολύ;

Όλο και πιο πολύ να ζω στο μάξιμουμ, 
να ζω με χίλια. 
Ούτε ξεκούραση
Όχι ανάπαυλα, διάλειμμα ούτε διακοπή.

Ο Ματάκιας

Πενθών Αιγέας

"Ταξίδια", για μένα, ήταν εκείνα τα καράβια που παίρναν μαζί τους καθένα κι από ένα κομμάτι τού σώματός μου, ακρωτηριασμένο, τυλιγμένο σ' ένα μαντήλι κι εκτεθειμένο στη βροχή τού καταστρώματος, στην πηχτή ατμόσφαιρα που πλανάται πάνω από τη ρότα. Το κύμα που χτυπά στα πλευρά το πλοίο σπάει σε σταγόνες, γίνεται πρίσμα.

Ξέρω πως η εικόνα μου που φτάνει εκεί μακριά στον παρατηρητή, δείχνει ψεύτικες μορφές, ολόκληρο κουφάρι κατασκευάζει από ένα μονάχα απόκομμά μου. Και το κουφάρι μου διατυμπανίζει πως από μένα δεν έχει απομείνει ζωντανό τίποτα πια. Μέσα στο νερό, πίσω από την ομίχλη, κάτι πετούν οι ναύτες μέσα στη θάλασσα, κάτι πέφτει και χάνεται στο κύμα.

Όλα είναι θλίψη για όλους. Απορία και αμήχανη διάθεση νιώθω για λίγο. Για έναν Αιγέα που εκεί ψηλά πιστεύει πως χάθηκα και θρηνεί για το χαμό μου, τίποτε δε νιώθω. Τον βλέπω να πέφτει... Κολυμπάω αργά αργά, ώσπου να φτάσω κοντά του - χωρίς πολλή πολλή βιασύνη.