Zingara

Νεοταξίτες

Ένας νέος ήχος προστέθηκε απόψε στην ησυχία. Φεύγουμε - Οι μηχανές ζεσταίνονται. Γράφονται αυτές οι γραμμές. Όπως και άλλες, τελευταίες, προτού έρθει η ώρα να θαφτεί η γλώσσα.
Αν και, όπως φαίνεται, κανείς δε θα ξαναπεράσει από δω, προτιμάμε τον τάφο να τον αποκαλούμε "κρυψώνα".
Κι αν μοντερνιστές μας λένε, Νεοταξίτες, επιλήσμονες κι απάτριδες;
Δεχόμαστε την καταδίκη, το όνειδος, την ξεφτίλα. Από την άλλη απολογούμαστε:
Πόσο επιπόλαιοι θα ήμασταν αν φεύγαμε παίρνοντας μαζί μας την παλιά λογική, τη γλώσσα που μιλούσαμε, τις αρχαίες μας συνήθειες;

Ελαστικά μαθηματικά

Είπε, με ύφος Ριχάρδου:

Άκου, φίλε, το 2 κάποτε μπορεί να πάψει να είναι Δύο και το 3 μπορεί κάποτε να μην είναι Τρία. Το γινόμενό τους όμως θα είναι πάντα Έξι.
Παντού στον κόσμο αυτό. Στα Τρίκαλα, στο Βόλο και στην όμορφη Λάρισα.

Εμπάργκο

Ποια μάνα δεν είναι καλή; Τι κάνει η μάνα, που εμείς (λάθος) είμαστε βέβαιοι ότι είναι έργο τού πατέρα;
Εκβιάζει και τρομοκρατεί.

Μα ο πατέρας δεν είναι εκείνος που εκφοβίζει, εκείνος που ρίχνει τις φοβερές σφαλιάρες, που επιπλήττει με την αγριοφωνάρα του, με τις παλιοκουβέντες; Φάε αυτή τη σφαλιάρα και κάτσε καλά, μη φας κι άλλη!

Ο άνθρωπος δε φοβάται τον πατέρα, εξάλλου στα 14 χρόνια του μπορεί ήδη να ανταποδώσει τις σφαλιάρες στον πάλαι ποτέ ακμαίο πατέρα.

Η μάνα όμως παραμένει μια τιμωρητική, αυστηρή και κατηφής (όσο γερνάει) φυσιογνωμία, που ξυπνάει στο παιδί της εκείνο το απαίσιο εμπάργκο γάλακτος που γινόταν είτε από τιμωρητική πρόθεση είτε από κούραση. Είτε επειδή την είχε τσαντίσει ο πατέρας είτε επειδή δεν ήθελε διαρκώς σκοτούρες στο κεφάλι της.

Έτσι, σήμερα η μάνα που είναι "μια", είναι συν τοις άλλοις (ακόμα και σήμερα) εκείνο το πρόσωπο που, βάζοντας μέσα το βυζί της, δημιουργούσε κάποτε πραγματική δυστυχία. Είναι να μην την τρέμεις, σαν να ήταν ένας δικτάτωρ;

Quelle idee

Ποστιές

Πες μου τη γνώμη σου

Πες μου, σου άρεσε; Στ' αλήθεια όμως!

Ξέρεις πως εγώ θέλω μόνο αλήθειες. Όχι να μου λες "Μού άρεσε" συνέχεια

Πες μου τη γνώμη σου και θα το συζητήσουμε, μπορεί πιο καλή ιδέα να έχεις κατεβάσει

Μη γίνεσαι μονότονος με τα "ωραίο" και τα "μπράβο"

Τα αντέχω όλα...και τα μπινελίκια

Με ξέρεις τώρα, τι εκτίμηση σου έχω

Και το πόσο σ' αγαπώ κι αυτό επίσης το γνωρίζεις

Έλα λοιπόν μα πρώτα από όλα

Πως δεν είσαι ρομπότ να μου αποδείξεις

                  3xy8d

Τσούχτρες και σαλούφες

Η πόλη ήταν όμορφη και στην παραλία της έμαθα, εβδομήντα χρόνων πια, να κολυμπάω. Είχα όλη την ησυχία μου και, ελλείψει περιέργων, μπορούσα να πηγαίνω με μια ανθοδέσμη στη θάλασσα κάθε απόγευμα. Κάποτε άρχισα να προφέρω σκόρπιες λέξεις, φράσεις, κωμικές ατάκες τού σινεμά και εξυπνάδες.

Φιλόξενη είναι τις πιο πολλές φορές η θάλασσα...ανεκτική είναι. Μπορείς απέναντί της να μιλάς, να φλυαρείς λέγοντας ανοησίες κι ας μην έχεις πει ποτέ σου τίποτα σωστό, καμιάν αλήθεια. Συνήθως στη ζωή πρώτα λες χιλιάδες σοφά πράγματα κι ύστερα κατακτάς το δικαίωμα να πεις δυο-τρεις ανοησίες.

Αυτές τις δυο-τρεις ανοησίες που τα κύματα από χέρι σού συγχωρούν (μέχρι τού σημείου να αρχίσεις να φωνάζεις λ.χ. "είμαι παντοδύναμος" ή "δεν υπάρχει για μένα τέλος") τις βάζεις για τα καλά μέσα στο μυαλό σου. Γίνονται συνήθεια οι μεγαλόστομες ανοησίες. Τις εκστομίζεις πια, όπου βρεθείς κι όπου σταθείς. Σε μέρη ακατάλληλα τις λες...

Όλοι τότε κατανοούν το πρόβλημά σου: Σού έλειψε κείνη η ερημιά, η συνήθεια τής ανθοδέσμης, οι απογευματινές συναντήσεις, η θάλασσα εν ολίγοις, αυτό το γαλάζιο αίμα που πέρα-δώθε μέσα του, παθητικά ταλαντεύονται, οι τσούχτρες και οι σαλούφες, τον Αύγουστο, πριν φθινοπωριάσει.

"Έχουμε πόλεμο..."

Αφήστε τον να δουλέψει τώρα.

Η οχλαγωγία τών γερόντων που δεν ξέρουν να εκφράσουν τον πόνο τους, την φθορά τού νού τους
(-Τί έχεις;  -Δε ρωτάς καλύτερα τι δέν έχω!) τον έχουν όλα κουράσει μα, προσωρινά, κόπασαν...

Τού πήραν χρόνο, τού έφαγαν τη μισή ζωή. Μένει αυτό το υπόλοιπο ζωής, που εκείνος θέλει να πιάσει στον αέρα, σαν κέρμα, πριν πέσει κάτω. Πριν πέσει κάτω αυτός ο ίδιος, όχι το κέρμα.

Του είπαν να μην τον ενδιαφέρει τί κάνει ο άλλος στο κρεββάτι του. Τού είπαν να μην τον ενδιαφέρει αν ο άλλος είναι άλλης ράτσας. Τού είπαν να μην ενδιαφέρεται για το ποιος τον κοροϊδεύει, ποιος τον κλέβει. Τότε όλα θα είναι μια χαρά.

 Αυτός απάντησε: "Τώρα θα μου πείτε και για ποιο πράγμα να ενδιαφέρομαι;"

Τού ανέθεσαν τότε αυτό το μάτσο γέρους που λέγαμε πιο πάνω. Τίμιοι άνθρωποι, δε λέω, αλλά κουραστικοί: ο ένας έχει κολλήσει σε ένα φάντασμα επανάστασης, ο άλλος βαυκαλίζεται πως είναι καλλιτέχνης, ο άλλος σκληρά προϊδεάζει "Δε με νοιάζει τι θα σκεφτείς!- Μπαααμ!"

Αλλά ο πιο κοιμισμένος από όλους είναι κείνος που, μέσα στη σιωπή, φαντάζεται πως (ακόμα) έχουμε πόλεμο. Εναντίον ποιανού; Εεεε...τι σημασία έχει;

Συντήρηση

Είτε αλητεύεις εκτός οικίας είτε οχυρώθηκες εντός της, ανοιγόκλεινε την πόρτα σου, ώστε η κλειδαριά της να λειτουργεί όπως πρέπει.

Assaje

Με τους φόβους σου (έχει ακόμα δρόμο)

Έτσι αν το δεις, καλά. Αν το δεις αλλέως, άστα να πάνε. Αρχίζουν όλα να θυμίζουν εκείνες τις ποδοσφαιρικές προβλέψεις που σε προετοιμάζουν: Αν ο α. κερδίσει τον β., τότε ο α. προκρίνεται, εάν βέβαια ταυτόχρονα ο γ. υπερισχύσει τού δ. με διαφορά 3 τερμάτων.

Όπως, δηλαδή, περιγράφει κάποια καλόγουστη βιομηχανία φίλτρων νερού...

"Αναμειγνύουμε το νερό μας με κοπριά, το χτυπάμε -shakerato- με μικρή ποσότητα σκυβάλων και έπειτα, μετά την επεξεργασία δια τού φίλτρου, το πίνουμε..."

Μα μόνο το πίνουμε; 
Πρέπει να έχουμε πίστη: Αυτομπουγελλωνόμστε με το μείγμα, τραβάμε και μια selfie, το βάζουμε στο facebook το στιγμιότυπο. Έτσι, λίγο αλά Αμερικαίν.. Αυτό το μάμπο μού δίνει κέφι, μού δίνει στυλ. Εκείνο το στυλ που σε προδιαθέτει να ζήσεις ΜΕ τους φόβους σου.

Διότι, αφού ζεις με βοθρόλυμα κεκαθαρμένο...εεε, στον Έμπολα θα κολώσεις. Τι; "Ο Χριστός σταμάτησε στον Έμπολα"

Στο Έμπολι...Τι έρχεται από κει; Ο ιός έρχεται από τη Θλιβερία. Κάθε μέρα. Όχι εδώ.

Σηκώστε τα ποτήρια, ρε...Και άσπρο πάτο, ούτε την κοπριά δεν νικά η πίστις σας; Φαντάσου στα δύσκολα τι έχει να γίνει!

Ο Γέρων

Ο Γέρων
αυτός ο φαντασμένος δίχως ταίρι
θέλει από τα πριν να ξέρει
όταν πεθάνει, πού θα καταλήξει
Θα το θάψουν το κουφάρι
δίπλα σε κάποιο παλικάρι;
Δε θέλει χούφταλο δίπλα του ο Γέρων
θέλει νιάτο να' χει κοντά του
να το ροκανίζει σαν το σκουλήκι
και να το θωπεύει άθελά του
Όταν πεθάνει ο Γέρων
θέλει να ξέρει πώς θα καταλήξει
Θα βλέπει τάχα προς την Ανατολή
ή θα κοιτάζει προς τη Δύση;
Αν πλησίον του κείται συγγενής
θα είναι τάχα συμπαθής
ή κάποιος μίζερος και κατηφής
κακάσχημος ή προπετής
που τα χνώτα των δεν θα ταιριάζουν;
Όλα τούτα σκέφτεται ο Γέρων
κι έτσι περνούν οι τελευταίες του μέρες
Εν τω μεταξύ
τα κοντινά κοιμητήρια γεμίζουν
με άσχημους, κατηφείς και προπετείς
"Τί όχλος! Τι συρφετός!", αναφωνεί ο Γέρων
και αναβάλλει την ταφή του.

Συσκευές

Μα νόμιζα το είχες καταλάβει πως τα τραντάγματα τού κρεβατιού κι η ζεστή ανάσα που ένιωθες στο πρόσωπό σου, ήταν έργο τών παιδιών τού σπιτιού, κάτι σαν φάρσα. Άλλαζες συνήθειες και κοιμόσουν σε καναπέδες, σε πολυθρόνες, μέχρι να περάσει 02.00 και ύστερα ξάπλωνες στο δικό σου το κρεβάτι. Πολλές φορές 02.01 ήσουν κιόλας έτοιμη να ξαπλώσεις. Εύστοχη ενέργεια: ποτέ δε σε ενοχλούσαν τα παιδιά όταν η ώρα είχε προχωρήσει.

Αααχ ρε μάνα...Ξέρεις πώς είναι οι μηχανές...τα μηχανήματα, οι συσκευές, τα ρολόγια και πάει λέγοντας: πριν σταματήσουν (που θα πει "πεθάνουν"), αρχίζουν να ρετάρουν, πέφτει η απόδοσή τους. Όμως, αν το προσέξεις, πριν ακόμα αρχίσουν να ρετάρουν, για δέκα-δεκαπέντε μέρες δουλεύουν σε ένα ρυθμό φρενήρη, τέλειο, ανεξέλεγκτο. Και είναι τότε που πρέπει να καταλάβεις πως έρχεται το τέλος τους.

Guarda che luna

Λακτίζειν προς κέντρα

Ώ έργο τής τέχνης μου, άνθρωπε, υπόδημα τού ποδιού μου, θα σε υποβάλω στις πιο προχωρημένες δοκιμασίες αντοχής προτού σε παραδώσω στη σκληρή ζωή. Μεγάλος απογαλακτισμός θα είναι τούτος...

Θα σφίξω τα κορδόνια σου με όλη τη δύναμή μου. Θα κλωτσήσω πάνω σε καρφιά φορώντας σε. Θα περπατήσω μέσα στις λάσπες κι ύστερα θα σε αφήσω να ξεραθείς στον καυτό ήλιο.

Εσύ, φυλάξου! Μη λιώσεις, μη φθαρείς. Ούτε το πόδι μου, όμως, μη διανοηθείς να στενέψεις και τις κινήσεις του να δυσκολέψεις.

Καμπίνα 7095

Πρώτη σκέψη πρωινή, στο δρόμο: Η ΓΥΝΑΙΚΑ ΤΟΥ ΚΑΙΣΑΡΟΣ κ.λπ.

Λέω λοιπόν, μετά: Και η πουτάνα δεν αρκεί να είναι πουτάνα αλλά πρέπει και να φαίνεται πουτάνα. Θες για την τέρψη τών οφθαλμών, θες για την τέλεια απαρτίωση τών ιδιοτήτων και τών ερεθισμάτων, πρέπει να φαίνεται ότι είναι αυτό που είναι. Ούτε συζήτηση πάνω σε αυτό.

Δεν θα ήμασταν και τόσο αυστηροί αν λέγαμε ότι και η μυρωδιά τής πόρνης οφείλει να εναρμονίζεται με το φόρεμα, με τον ιδρώτα, με το χαμόγελο, το λεξιλόγιο και με τις δήθεν ανθρώπινες ευαισθησίες που δεν είναι απίθανο να έχουν οι πόρνες - Φίλος μου υποστήριζε πως νεαρή πόρνη τον είχε ερωτευθεί και τού έλεγε εκείνο το δακρύβρεχτο "Είμαι κι εγώ άνθρωπος κι έχω αδυναμίες. Μία από αυτές είσαι εσύ"

Έβαλε ο φίλος κάποιον δικό του να "πάει" με την νεαρή πόρνη και δεν άργησε να μάθει πως αυτή είχε κι άλλες δακρύβρεχτες αδυναμίες. Και πάει λέγοντας...
Τα σκεφτόμουν όλα αυτά, ταξιδεύοντας στο φέρρυ, στην καμπίνα 7095. Ίσως, αν είχα πάρει το αεροπλάνο...θα έχανα αυτές τις περί το κλασσικόν ανησυχίες.
Επίσης σκεφτόμουν πως ο άνθρωπος τού μέλλοντος δεν θα φοβάται να πεθάνει.

Στριμωξίδι

Είμαι εδώ...Ήρθα για να μείνω.

Έτσι είπα και αφού διαγκωνίστηκα με τους υπόλοιπους, στάθηκα κι εγώ σε μια γωνία. Τι όμορφα που μαζευτήκαμε όλοι εδώ, ο ένας πάνω στον άλλον, ιδρωμένοι, με όλη την ξηροστομία που μας προκαλεί αυτό το συνεχόμενο άγχος, η σκέψη χωρίς καρπό και συνοχή...η αμφιθυμία στην επιλογή ανάμεσα στο "μια ζωή την έχουμε και πρέπει να τη ζήσουμε καλά" και στο "μια ζωή είναι κι ας περάσει όπως-όπως".
Και περνά ο καιρός... Οι γλώσσες μας κολλάνε στον ουρανίσκο, σαλιώνουμε τα χείλη.

-Τράβα πιο κει, να έρθω πιο δεξιά...με σπρώχνουν από αριστερά. Τι;...δεν χωράμε; Όλοι χωράμε. Όλοι οι καλοί χωράνε. Και πιο άνετα χωράνε αυτοί που σπρώχνουνε τους άλλους. Με σπρώχνουν προς τα έξω, ώσπου βρίσκομαι στο δρόμο. Αφήνω πίσω μου όλα αυτά, με την απληστία που χαρακτηρίζει εκείνους που "δεν θέλουν τίποτα".

Ανεγκεφαλοποίηση

Αυτή των τραπεζών; Όχι, αυτές κάνουν Ανακεφαλαιοποίηση. Απλώς, για να γίνει αυτό πρέπει να προηγηθεί η δική σου Ανεγκεφαλοποίηση.