Γιατρικά

17 Σεπτεμβρίου: Σοφίας, Πίστεως, Ελπίδος.( Εορτολόγιο )

Η νεαρή φίλη μου ήταν σαφής στην εξιστόρηση των γεγονότων όπως ακριβώς τα μεταφέρω:

Ο γάμος της πήγαινε καλά αν παραλείπαμε ένα πρόβλημά της πού, εκείνη την εποχή στην οποία αναφερόμαστε, επηρέασε τις ερωτικές σχέσεις του ζευγαριού. Κατ’ επέκταση και την εν γένει ζωή τους βέβαια. Δούλευε σκληρά η άμοιρη κι "έσκαγαν" τα χέρια της. Πονούσαν και πια δεν αισθανόταν τίποτα. Αργότερα χειροτέρεψε. Αγκάλιαζε τον άντρα της και πονούσε! Πονούσε τόσο πολύ που σταμάτησε πια κάποτε να τον θέλει. Δημιουργήθηκε τέτοιο θέμα που οι φίλες της τη συμβούλεψαν να πάει στο γέρο σοφό του χωριού, να πει το πρόβλημά της. Πολλές φορές αυτός τούς είχε δώσει τη λύση, έλεγαν οι ντόπιες…

Έτσι κι έγινε. Αυτός έσκυψε πάνω στο πρόβλημα και πρότεινε τη λύση: μια κρέμα θα έβαζε η νεαρή κάθε απόγευμα και μέχρι το επόμενο πρωί όλα θα ήταν -παροδικά- εντάξει. Αποδείχτηκε σοφός ο γέρος γιατί όλα πήγαιναν καλά. Το σεξ κρατούσε όλη τη νύχτα και γινόταν κάθε νύχτα!
Για πόσο όμως θα κρατούσε αυτό;- αναρωτιόταν ο γαμπρός. Η κούραση ήταν μεγάλη κι άρχισε να εξαντλείται. Μοιράστηκε το πρόβλημα με τους φίλους του οι οποίοι τον παρέπεμψαν αμέσως να συμβουλευτεί -κι αυτός- το γέρο σοφό.
Τους φίλους τούς άκουγε και πήγε να εκθέσει το θέμα. Ο γεράκος πρότεινε τη λύση και την εφαρμογή της λεπτομερώς. Έπρεπε ο νέος κάθε νύχτα να αλείφει τα ακροδάχτυλα της γυναίκας του, όταν αυτή κοιμόταν, με μιαν άλλη κρέμα ώστε η μία να αντιστρέφει τη δράση της άλλης.

Τον πρώτο καιρό φάνηκε ότι η κατάσταση εξισορροπούσε. Ανέκτησε δυνάμεις το παλικάρι, άλλαξε όψη και τα παράπονα της γυναίκας ότι τα νύχια της είναι χάλια όλοι τα θεώρησαν σαχλές ιδιοτροπίες. Μεγάλωναν, λέει, πάρα πολύ γρήγορα κι ήταν γερασμένα και βρώμικα, σαν του ζώου.  Το παρατήρησαν όμως και οι άλλοι μετά. Όλοι. Δεν μπορούσε πια να κρύβεται ο γαμπρός κι εξομολογήθηκε όλα τα περί κρέμας που έκανε καθώς και το λόγο που τα έκανε. Φυσικά σταμάτησε τις κρυφές επαλείψεις αμέσως χωρίς όμως αποτέλεσμα… Πάλι οι φίλοι έδωσαν τη λύση στο νέο αδιέξοδο:
- Να πάτε στο γέρο σοφό κι οι δυο…   - Α μπράβο. Κάτι θα βρει να μας δώσει αυτός!

Αυτός, όταν άκουσε την καινούργια τους δυστυχία, εκνευρίστηκε από το πόσο εύκολο το ‘χαν να βρίσκει εκείνος συνέχεια κρέμες κι άλλα τέτοια που του ζητούσαν…
Σηκώθηκε από την καρέκλα του και τους έδιωξε όλους ,κακήν κακώς, λέγοντάς τους:

«Άνθρωποι, να ξέρετε πως εγώ ποτέ δεν είπα πως δίνω γιατρικά ούτε πως όλοι οι καημοί σας  είναι αρρώστιες. Κι εξ άλλου απ όλες τις αρρώστιες οι πιο μικρές μόνο γίνονται καλά.
Πηγαίνετε λοιπόν . Δεν  μπορώ πια ούτε καν να σας γυρίσω πίσω εκεί που ήσασταν πριν με γνωρίσετε.Τώρα πια με γνωρίσατε κι η ζωή σας θα’ ναι σκληρή. Θα χρειάζεστε συνέχεια ένα γέρο σοφό για να τον συμβουλεύεστε. Τέτοια κακή συνήθεια αποκτήσατε!»

Λες και τους καταράστηκε…Από τότε άσπρη μέρα δεν είδαν. Κι από τις τρεις κόρες που με χίλια βάσανα μέσα στα επόμενα χρόνια απόκτησε το ζευγάρι, κοντά τους έμεινε μόνο η κουτσή, η Σοφία. Η Πίστη έφυγε σε ξένη χώρα και την Ελπίδα τους την πήρε ο γέρος ισοβίως για παραδουλεύτρα σαν αμοιβή για τις υπηρεσίες του . Μια κουτσή Σοφία και μια… λειψή σοφία τους έμεινε  μετά από όλο εκείνο το περιστατικό…Έτσι τουλάχιστον μου διηγήθηκε τα γεγονότα η ίδια η αγαπητή μου φίλη και λόγο για να δυσπιστώ δεν έχω.

Αποδράσεις

Αυτά τα πανάκριβα χάπια που του είχε πριν τρεις ώρες συστήσει ο ψυχίατρος και που με τόση λαχτάρα στην αρχή είχε αγοράσει από το φαρμακείο, τώρα τα έβλεπε και σκεφτόταν: «Μα αυτή είναι η σωτηρία μου; Θα μου διώξουν αυτά  τη στενοχώρια; Δε θέλω πια να σκέφτομαι αυτά που πέρασα, να γίνομαι μίζερος, να με αποφεύγουν οι φίλοι μου. Θέλω να σκεφτώ μια καλή μέρα, χωρίς στενοχώριες, μόνο ευχαρίστηση. Να τι χρειάζομαι ...κάτι ευχάριστο.»

Η έκφραση "κάτι ευχάριστο" ήταν πολύ αόριστη. «Διακοπές, ίσως. Γιατί να πρέπει, όμως, ντε και καλά να σηκωθώ να φύγω από δω, από  την πόλη μου; Ή γιατί πρέπει πάλι φέτος να τη βγάλω εδώ με τις μπίρες  και τα τσιγάρα;». Έπιασε στα χέρια του ένα φυλλάδιο που του πάσαραν βιαστικά στο δρόμο. Γεμάτο φωτογραφίες ήταν. Α! Η λέξη-κλειδί : ΑΠΟΔΡΑΣΕΙΣ!

Άρχισε να ξεφυλλίζει αργά-αργά αυτό το φυλλάδιο με τις «αποδράσεις» στην Πάρο, τη Νάξο, τη Σαντορίνη, με τις ηλιοκαμένες καλλονές, τις πολύχρωμες μπάλες και τα φωταγωγημένα μπαρ με τα πυροτεχνήματα. Δέκα  μέρες οχτακόσια ΕΥΡΏ με ημιδιατροφή. Τα ναύλα σας πληρωμένα (τα δικά σας και των δαιμόνων που κουβαλάτε ο καθένας σας).

 «Ε! Κι αυτοί οι δαίμονές μου, που τελειωμό δεν έχουν! Άφησα μερικούς στη Ρώμη, κάτι άλλους κάπου στη Νάπολη. Επίσης και στη Νίκαια πρόπερσι και στο Παρίσι, την «πόλη του φωτός», ξεφορτώθηκα στο Σηκουάνα αρκετούς μπας και πνιγούνε και γλιτώσω από δαύτους. Έλα όμως που τους περισσότερους τους είδα μπροστά μου, μόλις γύρισα φρέσκος-φρέσκος από την καλοκαιρινή μου άδεια!»

«Πω- πω! Ναύπλιο, Σάμος, Λήμνος. Ωραία, τα γύρισα αυτά. Πάλι όταν επέστρεψα, οι αναθεματισμένοι δαίμονες πάλι με κάνανε μαρτυρικά να περάσω.»
(Ασυναίσθητα στη μια παλάμη κρατούσε ένα ροζ χάπι και στη δεξιά παλάμη το ορθάνοιχτο φυλλάδιο.)
Κάποια στιγμή, ίσως από τη ζέστη, τα μάτια του άρχισαν να κλείνουν σιγά-σιγά και το χέρι του έπεσε πάνω στα ψίχουλα που είχαν απομείνει από το μεσημεριανό του τοστ.
Περνώντας οι ώρες, χωρίς να το καταλαβαίνει, άρχισε να κόβει σε χαρτάκια το φυλλάδιο- φτιάχνοντας χωνάκια- και να αδειάζει τα χαπάκια στο τραπέζι μπροστά του μοιράζοντάς τα σε ισομερείς ποσότητες.

Είχε πια νυχτώσει, ξέχασε από πού είχε αρχίσει όλη αυτή η προεργασία και συνέχισε γεμίζοντας με χάπια τα καλοφτιαγμένα χωνάκια μέχρι που όλα ήταν πια στη θέση τους.
Μάλιστα παράχωσε μαζί με τα χάπια και κάτι απομεινάρια του τοστ ( ή τα απομεινάρια της ημέρας του;)

Α! απόψε δεν θα την «έβγαζε» με μπίρες  και με τσιγάρα…Θα ονειρευόταν!
Έλεγε πως θα έβρισκε μιαν άκρη με αυτό που του πάσαραν πάλι σήμερα: χάπια και φωτογραφίες. Για μια μεγάλη καλοκαιρινή απόδραση… Ανόητος που ήταν !

Τσίρκο

Αν εξαιρέσουμε μια θρησκεία, μια πατρίδα και μια οικογένεια…όλα τα υπόλοιπα τα έχω. Έχω τα μεσημέρια της Κυριακής, με θερινό ωράριο και φοινικόδεντρα με μαϊμούδες-παιδάκια και βρέφη, τέκνα γεννήματα τής αρρώστιας τών τέλειων γονέων.

Έχω τρία ονόματα. Το ένα είναι Ιησούς,το άλλο Εωσφόρος. Το τρίτο και πραγματικό, που με αυτό θα με φωνάζετε, ακόμα δεν το ξέρω. Έχω την επίγνωση του τι είμαι και τι μπορώ να κάνω. Έχω την εικόνα της ζωής μου, τουλάχιστον από τώρα έως την αιωνιότητα. Μου λείπει μόνο το κομμάτι ανάμεσα στο τώρα και το τέλος. Έχω δυνατές γνωριμίες στον άλλο κόσμο που μεσολαβούν για μένα στον δήμιο-Δημιουργό για να καθυστερήσουν το τέλος μου μέχρι εγώ να το σχεδιάσω όπως το θέλω.
Έχω γονείς μυστηριώδεις, του ίδιου φύλου, που σε ένα από τα χιλιάδες συμπαντικά παράδοξα καταχώρησαν και τη δική μου σύλληψη και γέννηση ως φυσιολογική. Έχω μια πολύ σπουδαία εικόνα για τον εαυτό μου που κάθε τόσο τη διαλύω σε κομμάτια για να την ξανασυναρμολογήσω ακριβώς ίδια. Και αυτό είναι που την κάνει τόσο σπουδαία.

Έχω τη συνήθεια,όταν κάνω κάτι τέλειο, να το κάνω μια και έξω - ένα πυροτέχνημα, όταν κάνει την πτήση του, δεν την κάνει κομματιαστά, αλλά από την εκτόξευση έως το πλήρες θέαμα. Ξέρω από τώρα την αποτυχία μου και έχω έτοιμη τη δικαιολογία γιατί ποτέ δεν αναβάλλω τίποτα. Έχω επίσης όλα τα ταλέντα του ανθρώπου του ταπεινού μου επιπέδου.

Αρκετά όμως. Θα ήμουν υπερόπτης αν συνέχιζα να αραδιάζω τις διαφορές μου από τους άλλους. Θα νόμιζαν όλοι πως πάω να φανώ ανώτερος τους ενώ εγώ,αντίθετα, θέλω να τους μοιάσω. Η μάλλον αυτοί να μου μοιάσουν. Κακό δεν είναι αλλά εξαγριώνει τον κόσμο που δεν έχω τίποτα να μοιράσω μαζί του αλλά ούτε και να μοιραστώ μαζί του.

Ας τα ξεχάσουμε όλα, φίλοι μου. Ώρα για ανακωχή. Ελάτε σπίτι μου να δείτε μια όμορφη παράσταση. Σε ένα μικρό κουτί έχω δεκάδες μικροσκοπικούς Gene Kelly που ξεχύνονται και χορεύουν, αυτοσχεδιάζοντας ο καθένας τους ανεξάρτητα από τον άλλο, το “singin in the rain”, πάνω σε ένα καντράν χαλασμένου ρολογιού τοίχου.  Κάθε απόγευμα,τις Κυριακές, τότε που οι γονείς βαριούνται τη ζωή τους.
Όλοι, μικροί και μεγάλοι, ευφυείς και ανόητοι, γελάμε το ίδιο, πηγαίνοντας στο τσίρκο.

Και οι τοίχοι

Νεράιδες

Εκείνο το πρωί που η γυναίκα πήγε να ξυπνήσει τον 12χρονο γιό της το Μάριο για να ετοιμαστεί για το  σχολείο, πρώτη φορά τον βρήκε ήδη ξύπνιο και καθιστό πάνω στο κρεβάτι του.

-"Μα-ά", είπε εκείνος. -Έτσι πρόφερε τη λέξη μαμά, από μικρός που ήταν. Συνέβαλλε σ' αυτό και η οριακή νοημοσύνη του.
-Τι είναι μωρό μου; ξύπνησες κιόλας...μπράβο!
-Μα-ά , μήπως θυμάσαι πού βάλαμε εκείνη τη φυσαρμόνικα που είχα πάρει πρόπερσι;
-Δεν ξέρω ,μωρό μου,πώς σού 'ρθε τώρα η φυσαρμόνικα; Ντύσου γρήγορα,να πιείς κι εσύ το πρωινό σου με την ησυχία σου μιά φορά.

Ντύθηκε ο Μάριος κι έφυγε , η αλήθεια είναι, πιό χαλαρός για το σχολείο. Στην επιστροφή από το σχολείο ανακατεύοντας το φαγητό στο πιάτο σκεφτικός ρώτησε πάλι τη μάνα του:
-Μα-ά, τη βρήκες; Τη φυσαρμόνικα που σού είπα το πρωί, το ξέχασες;
-Είχα δουλειά παιδί μου. Μα τι σ' έπιασε με τη φυσαρμόνικα πάλι; Για φυσαρμόνικες είμαστε τώρα...Εχεις να διαβάσεις , το απόγευμα έχεις Αγγλικά κιόλας. Θα σου τη βρώ. Μα τι τη θες; Δε θες να μού πεις;

Με το πιό φυσικό ύφος ο Μάριος εξήγησε στη μητέρα του πως τον τελευταίο καιρό ,τα βράδια πού έπεφτε γιά ύπνο, έρχονταν από το παράθυρο κοντά του δύο κοπέλες που τού τραγουδούσαν γλυκά, έπαιζαν μαζί του, ανέβαιναν στο κρεβάτι και που και που τον χάιδευαν κιόλας. Τόσο όμορφα τον χάιδευαν που ανάμεσα στα πόδια του ένιωθε μιά τόσο ευχάριστη ζεστασιά. Φοβόταν μήπως τον βαρεθούν οι δυό κοπέλες κι ήθελε να μάθει να παίζει μουσική για να τις κρατά κοντά του περισσότερη ώρα.
"Πονηρέ! τα βράδια κοιμόμαστε. Δε χαιδευόμαστε.Δεν αφήνεις τις ιστορίες με τις ...νεράιδες; Από τώρα αρχίσαμε να χουμε το μυαλό στο κάτω κεφάλι!" χαμογέλασε ανασηκώνοντας τα φρύδια της η μαμά.

Παρά τις ενστάσεις της μαμάς ο Μάριος τα βράδια πήγαινε πιό νωρίς γιά ύπνο κι έχοντας βρεθεί η περίφημη φυσαρμόνικα ακούγονταν από το δωμάτιό του μερικές νότες ανάκατες με γελάκια. Όλα αυτά κάποια στιγμή υπερέβηκαν την ανοχή της μητέρας του κι όταν στο μικρό οικογενειακό περιβάλλον συζητήθηκε το γεγονός, ακούστηκαν οι προτάσεις. Κατ' αρχήν κάτι έπρεπε να γίνει. Δηλαδή με άλλα λόγια έπρεπε ν'αρχίσει το τρέξιμο.
Ο παπάς της ενορίας λέει είχε τον τρόπο του να συμβουλεύει τα αγόρια να κάνουν υπομονή και να μην το παρακάνουν με το μέρος του σώματός τους αυτό. Λένε πως τους έδειχνε το δικό του μόριο που είναι τόσο άσχημο επειδή κι αυτός μικρός έκανε τα ίδια.

Άδικα ο Μάριος έλεγε και ξανάλεγε πως αυτό που τον ενδιέφερε πιό πολύ ήταν να ευχαριστήσει τις νεραιδούλες με τη φυσαρμόνικά του, αυτός να παίζει κι αυτές να τραγουδάνε.
Ανέλαβαν μετά τις...ευθύνες τους,ένας-ένας, και οι υπόλοιποι:
"Ψυχολόγο θέλει το παιδί μωρέ! Τι παπάδες και βλακείες...στο μεσαίωνα είμαστε;" είπε φωναχτά ο θείος του Μάριου, συνεχίζοντας,"να μάθουμε τι ρόλο παίζει κι η φυσαρμόνικα. Κάτι θα σημαίνει.Να δεις ότι κάποια σχέση έχει μ'αυτό που λέμε: παίζω το πουλί μου".

Στο γραφείο του ψυχολόγου Τάδε, M.D. ο Μάριος ήταν νευρικός. Έπαιζε στα χέρια του τη φυσαρμόνικα και την έδειξε στον ψυχολόγο λέγοντάς του ότι δεν συμβαίνει κάτι το κακό αφού έχει περιορίσει και τα χάδια όπως τού είχε πει ο παπάς αλλά δε θα ήθελε με τίποτα να χάσει τη βραδινή του παρέα, αυτά τα αέρινα πλάσματα που έμπαιναν στο δωμάτιο και με κλειστά τα τζάμια ακόμα.
"ΕΣΥ θέλεις να βλέπεις τις κοπέλες,είναι σαν να ονειρεύεσαι ξύπνιος Μάριε, αλλά φυσικά δεν υπάρχουν. Παίζε πάντως φυσαρμόνικα να περνάει η ώρα σου" είπε με επαγγελματικό χαμόγελο ο M.D.
Σε 5 λεπτά ενημέρωσε τη μητέρα και το θείο ότι η περίπτωση είναι εκτός αρμοδιότητός του και πρέπει να απευθυνθούν σε ψυχίατρο διότι η περίπτωση απαιτούσε τη χορήγηση φαρμακευτικής αγωγής. "Ψύχωση έχει το παιδί. Αποδιοργανωτικού τύπου με ψευδαισθήσεις και ερωτομανιακό παραλήρημα. Με την κατάλληλη αγωγή θα φύγουν όλα αυτά: οι νεράιδες,αυτά τα ερωτικά στοιχεία κ.λπ."

Ο ψυχίατρος Δείνα M.D. πήρε τη σκυτάλη μιά βδομάδα αργότερα :
-Καλώς το Μάριο, τι ομάδα είμαστε Μάριε;
-Παναθηναικός.
-Τέεελεια! Για πες μου Μάριε τι γίνεται με αυτές τις νεραιδούλες; Δε θέλεις να κάνουμε μαζί μιά συμμαχία να τις διώξουμε κι εσύ θα βρεις μετά αληθινές κουκλίτσες να βγαίνετε να χουφτώνεις όποια θες,ε;
"Κυρία μου λίγα φαρμακάκια και τελειώσαν οι νεραιδοέρωτες. Σε δυό μέρες δε θα ακούτε πιά ούτε γελάκια ούτε φυσαρμόνικες βραδιάτικα" είπε στη μαμά.

Ο γιατρός είχε δίκιο. Τίποτα πιά δεν ακουγόταν από το δωμάτιο του Μάριου. Τον επισκέφτηκαν τον M.D. πάλι για να του πούν τα καθέκαστα και να τον ρωτήσουν αν ήταν αναμενόμενο το γεγονός ότι ο Μάριος τώρα στράβωνε και τραβολογούσε τη φυσαρμόνικα.
-Τώρα δεν έρχονται πιά οι νεράιδες ,κύριε, είμαι μόνος τα βράδια και δε μού αρέσει. Μήπως δεν παίζω πιά καλά; Θυμώνω με τη φυσαρμόνικα...δεν μπορεί να φέρει πίσω τα κορίτσια, δεν έχει πιά χαρές τα βράδια
-Δε χρειάζεται να σπάσεις τη φυσαρμονικούλα, Μάριε. Πρόσεχε γιατί ξεκολλάνε τα μέταλλα εδώ στα πλάγια κι είναι επικίνδυνο να κοπείς. Είναι κοφτερά ξέρεις."

Το επόμενο βράδυ στο σπίτι ο Μάριος είπε μόνο ένα πράγμα :
-Μα-ά, οι νεράιδες δε θα ξανάρθουν. Το ξέρω. Εγώ μπορώ να πάω να τις βρω, αν μάθω πού έχουν πάει;
-Ναι ,μωρό μου,μπορείς.
-Με τη φυσαρμόνικα;
-Ναι ,μωρό μου.

Την επόμενη μέρα , όταν η γυναίκα πήγε να ξυπνήσει το Μάριο, για να μην αργήσει στο σχολείο,τον βρήκε κοντά στο παράθυρο πεσμένο κατάχαμα, μέσα στα αίματα, με το πέος του κομμένο από τα πλαινά κοφτερά μέταλλα της φυσαρμόνικας. Έφταιγε αυτός που πείραζε τις νεράιδες και το μουσικό όργανο που είχε πάρει για να τις ξελογιάσει. Τιμώρησε λοιπόν τη φυσαρμόνικα σπάζοντάς την και με τα κοφτερά της κομμάτια τιμώρησε εκείνο το μέρος του εαυτού του που πιό πολύ χαιρόταν.
Η αιμορραγία είναι μεγάλη σ' αυτές τις περιπτώσεις και θανατηφόρα κι έτσι ο Μάριος δεν κοιμήθηκε πιά σ' εκείνο το άδειο το δωμάτιο, χωρίς νεράιδες, χωρίς χαρές και μουσική.

Ενθύμια

Μετά την επιστροφή μου από τις καλοκαιρινές διακοπές,βράδια ολόκληρα, καθόμουν και κοιτούσα την απέναντί μου πολυκατοικία με απορημένα μάτια. Καθώς οι γνωστοί και φίλοι μου δεν είχαν επιστρέψει ακόμη, περνούσα τις βραδιές μου μόνος στο μπαλκόνι και δεν είχα τίποτα άλλο να κάνω παρά υποθέσεις περί του ποία μπορεί να είναι η εξήγηση του γεγονότος ότι δεν έβλεπα απέναντι κανέναν από τους ενοίκους που έμεναν εκεί. Ούτε ο μεσήλικας που έλυνε τα σταυρόλεξά του φαινόταν πια να σπάζει το κεφάλι του ούτε η νεαρά που πότιζε τις γλάστρες της επιμελώς έκανε πιά την εμφάνισή της. Ακόμη κι η γηραιά κυρία που χάζευε, παρέα με τις γάτες της,τα τηλεοπτικά προγράμματα μέχρι πρωίας δεν φαινόταν στον καναπέ της.

Ομαδική αποχώρηση; Στεγαστικά δάνεια που είχαν μείνει απλήρωτα;
Όχι, δεν έστεκαν όλα αυτά: από τα ανοιχτά μπαλκόνια μπορούσα να δω καθαρά την επίπλωση των διαμερισμάτων που ήταν ακριβώς όπως πριν τις καλοκαιρινές άδειες. Τα φώτα επίσης άναβαν τις συνήθεις ώρες.

Είχαμε φτάσει στον Οκτώβρη μήνα κι οι μόνες μου πληροφορίες έρχονταν από την αλλοδαπή καθαρίστρια της πολυκατοικίας η οποία συνέχιζε να προσφέρει τις υπηρεσίες της εκεί. Νεοεισελθούσα στη χώρα μας μιλούσε αξιολύπητα Ελληνικά.
-Συγνώμη ,κυρία, σας βλέπω τόσες μέρες να καθαρίζετε τα σπίτια κι ήθελα να σας ρωτήσω αν αυτοί που μένουν μέσα είναι εδώ κι αν είναι καλά.
-Καλά είναι, κύριος.Είναι όλη μέρα μέσα, συγγυρίζουν…ψάκνουν παλιά τους πράγγματα αυτοί.Πρέπει όλα κάνω εγγώ: κουρατσένιε, λουλούντια…

Πρέπει να ήταν η έβδομη φορά που ρώτησα εναγώνια για το καλώς έχειν των απέναντι όταν η καθαρίστρια -για να με καθησυχάσει- μού έφερε μια παλιά φωτογραφία που είχε βρει κατά τα συγυρίσματά της η γηραιά κυρία,όπως μου εξήγησε. Με ευχαριστούσε πολύ για το ενδιαφέρον μου και μου έστελνε μια παλιά φωτό στην οποία την είχαν απαθανατίσει καμιά  20ριά χρόνια πριν, σε κάποιο στιγμιότυπο με τις τότε γάτες της. Σκέφτηκα «και τότε το ίδιο άσχημη ήσουν ,κακομοίρα…». Πάντως ησύχασα και για μια βδομάδα τουλάχιστον γλίτωσε από μένα και η αλλοδαπή.

Επειδή όμως από τη φύση μου είμαι κολλημένος κι όταν μου μπει μια ιδέα  δε φεύγει εύκολα, άρχισα να τρώγομαι με το τι απέγινε ο κυρ-Σπαζοκεφαλιάς. Αχ μωρή κυρούλα, να μου έφερνες και κανένα σταυρόλεξο λυμένο από τα χεράκια του ,όπως έκανες και με τη φωτό της γηραιάς Γατομάνας…Να ησυχάσω κι από την έννοια μπας κι έπαθε τίποτα ο άνθρωπος και δε μου το λέτε!
Η κυρούλα φρόντισε, αφού δεν μπορούσε να με ικανοποιήσει με αυτό που ήθελα, να μου φέρει μια παραπλήσιας ηλικίας φωτό στην οποία ο σταυρολεξολάγνος...έλυνε γρίφους. Η καρδιά μου χτύπησε χαρούμενα. Ε,βέβαια, ο άνθρωπος μου έστελνε φωτό από τα παιδικάτα του με τα χαιρετίσματά του και την υπόσχεση πως όταν τελειώσουν όλα αυτά θα είμαστε πιο πολύ δεμένοι μεταξύ μας εμείς οι γείτονες.
Επανελήφθη βέβαια η ανεκδιήγητη συμπεριφορά μου που, αυτή τη φορά, αφορούσε την νεαρά με τα άνθη της (πιστέψτε με: καταντράπηκα γιατί η καθαρίστρια σίγουρα θα πίστεψε πως ήθελα καμιά φωτό τής κοπέλας σε στυλ Λολίτα)

Ουδέν πρόβλημα: την επόμενη μέρα κιόλας κρατούσα στα χέρια μου μια προ 5ετίας φωτογραφία στην οποία απαθανατιζόταν μια πολύ καλλίγραμμη κοπέλα,στη θάλασσα, με το μαγιό της- για να ακριβολογούμε με το κάτω μέρος του μπικίνι της. Έμοιαζε με τη…Λολίτα αλλά δεν ήταν αυτό το επιδιωκόμενο από μένα, πιστέψτε με!
«Πάρε κι αυτό να ησυχάσεις, κύριος» είπε η καχύποπτη ξένη μ’ ένα πονηρό χαμόγελο.
Πάντως ,λίγο με τις χάρες που πρόθυμα μού έκανε η καθαρίστρια, λίγο με τις ανησυχίες που τόσο εύκολα μού καθησύχαζε (έστω και παροδικά) κατάφερε να μού γίνει συμπαθέστατη. Αποτέλεσμα τούτου αλλά και της τσαπατσούλικης δουλειάς που έκανε η δικιά μου οικιακή βοηθός, ήταν να τής ζητήσω δειλά δειλά τής αλλοδαπής να γίνει και δική μου καθαρίστρια. Κι όχι μόνον! Σιγά-σιγά ανακάλυψα πως είχε το χάρισμα να διευθετεί τις υποθέσεις μου κατά τον λιγότερο αγχογόνο για μένα τρόπο: «Κύριος,τις φωτό που κρατάς όλη μέρα στα χερια σου τα τις βαλλω στο τοίχος απέναντι από τραπέζι σου, ε;»
Στο πι και φι κορνιζάρισε και κάρφωσε τις 3 πολύτιμες για μένα εικόνες στο καταλληλότερο σημείο. Κούνησα το κεφάλι μου επιδοκιμαστικά και έμεινα να τις κοιτώ με τις ώρες και να τις θαυμάζω κιόλας. Μπορώ να μη σας ντραπώ ,αφού πια με ξέρετε, και να εξομολογηθώ ότι ώρες-ώρες τα κάδρα αυτά για μένα έπαυαν να είναι απλά κάδρα. Ήταν κανονική παρέα για μένα. Έτσι όπως ο καιρός είχε αρχίσει να κρυώνει περιόρισα τις εξόδους μου στο μπαλκόνι και μετέφερα τις δραστηριότητες μου μέσα στο σπίτι, ως επί το πλείστον μέσα στο δωμάτιο που φιλοξενούσε τα κάδρα εκείνα.

Μια μέρα ζήτησα από την καλή μου και δαιμόνια υπηρετριούλα να κάνει άνω κάτω και τα τρία μου πατάρια και να ψάξει πολύ καλά να βρει και καμια δική μου παλιά φωτογραφία, καμιά δεκαριά καλές, να τις κορνιζάρει με το ίδιο ακριβώς ξύλο, σαν τις άλλες και να τις καρφώσει δίπλα -δίπλα. "Να βρεις το ίδιο ξύλο ακριβώς" της τόνισα: "καφέ σκούρο,σχεδόν μαύρο."
Καθώς όμως μου είχε κολλήσει η ιδέα ότι όλες οι κορνίζες έπρεπε να περιέχουν παρόμοια θέματα αποφάσισα να ανέβω ο ίδιος στα τρία πατάρια μου γιατι σίγουρα αυτηνής κάτι θα της διέφυγε. Σκάλιζα λοιπόν με τις ώρες τα παλιά αντικείμενα εκεί μέσα με αξιοθαύμαστο ζήλο. Κατέβαινα από κει πάνω μόνο όταν είχα αποκάμει κι έπεφτα να κοιμηθώ!

Ο χρόνος για μένα είχε συμπτυχθεί στις ώρες που ασκούσα αυτή την ιδιόμορφη αρχαιολογία."Τι ενδιαφέρουσες κρυψώνες που αφιερώνουμε στο πέρασμα του χρόνου!", σκεφτόμουν μια μέρα που κάποιος χτύπησε το κουδούνι και περιχαρής η -πλέον- οικονόμος μου, ανήγγειλε: «Ο κ. Κώστας, συνάντελφός σας. Έχει έρτει  5 φορές μέχρι τώρα να σάς ντει!!!»
«Ωχ! Πάλι …πες του πως δεν μπορώ, έχω δουλειά!» της είπα απότομα.
«Μα…ανησυχεί για σας. Έχει πολύ καιρό να σας ντει. Τι να του πω;»
«Εεε…δεν ξέρω είπα αδιάφορα. Πες του πως συγυρίζω. Ευχαριστώ που ήρθε αλλά τώρα δεν μπορώ. Δώσε του εκεί πέρα μια φωτογραφία μου και πές του ότι είναι δώρο από μένα με αγάπη και…θα τα πούμε κάποτε, άλλη φορά»
Ο Κώστας έφυγε μουρμουρίζοντας κάτι που μάλλον αφορούσε εμένα, μόνο που δε με ένοιαξε καθόλου. Ανακουφίστηκα κιόλας γιατί δεν είχα όρεξη να ακούω τα ίδια και τα ίδια. Κατέβηκα από κει πάνω κρατώντας υπό μάλης μια 10ριά παλιές φωτογραφίες μου-τα ευρήματά μου.

Μετά πέντε μέρες, προς το μεσημέρι έμπαινε στο σπίτι η κυρούλα μου, η κυρά μου και με προσοχή ακούμπησε μπροστά μου 10 μικρά καδράκια με τα πιο ευτυχισμένα στιγμιότυπα της ζωής μου…Τα τοποθέτησα προσεκτικά στους τοίχους ολόγυρά μου και τα θαύμασα.
Πόσες στιγμές ευτυχισμένες είχα περάσει…και πόσο ακόμα πιο όμορφες φαινόντουσαν κλεισμένες γύρω γύρω από εκείνο το σκούρο καφέ, σχεδόν μαύρο, ξύλο.
Πρέπει να ομολογήσω ότι, παρ' όλο που πιά όλοι οι γνωστοί μου βρίσκουν περίεργη τη συμπεριφορά μου,περνώ όλο τον ελεύθερο χρόνο μου ανάμεσα σ' εκείνα τα στιγμιότυπα τα οποία περιεργάζομαι συνέχεια ανακαλύπτοντας όλο και καινούργιες λεπτομέρειες που αρχικά μού είχαν διαφύγει: κάποιο πρόσωπο που έχω καρό να συναντήσω,μιά περίεργη γκριμάτσα, ένα γλυκό χαμόγελο.Κάθε άλλη δραστηριότητα μοιάζει να είναι ασήμαντη, ανιαρή και ενοχλητική.

Με αυτό το πνεύμα και για να μπορώ να αφοσιώνομαι απερίσπαστα σ' αυτή μου την ασχολία,απομάκρυνα και την οικονόμο μου,την τελευταία ουσιαστικά παρουσία που έδινε κάποια κάποια ζωή στο σπίτι φροντίζοντας τα στοιχειώδη. Έμαθα μάλιστα πως έπιασε δουλειά σε κάποιο άλλο σπίτι αφού ούτε εγώ ούτε κι οι απέναντί μου τη χρειαζόμασταν πιά.

Το σφηνάκι

Γαλλία

Όταν κερδίζει εκλογικά η λεγόμενη Άκρα Δεξιά, τότε "ο λαός παρασύρθηκε από την ανεργία, από τους ξένους, ψήφισε με το θυμικό κ.λπ.".
Αντιθέτως, όταν κερδίζει η λεγόμενη Αριστερά "ξημερώνει νέα εποχή, ο λαός ξυπνά κ.λπ.".


Γιατί;
Ποιός ξέρει;
Ανεξήγητο...όπως
γιατί Γαλλία με 2λ και Πορτογαλία με 1;

Εξυπνάδες! Ας σοβαρευτούμε: τι θα κάνουμε τώρα με την Άκρα Δεξιά στη Γαλλία;;;

ΟΛΟΙ ΤΟΥΣ ΣΤΗ ΦΥΛΑΚΗ, ΠΡΙΝ ΚΑΤΑΛΗΞΟΥΜΕ ΣΕ ΣΤΡΑΤΟΠΕΔΟ ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΕΩΣ ΣΤΙΣ ΒΕΡΣΑΛΛΙΕΣ!