Σε τέτοιες εποχές, ασφαλώς και δεν χρειάζεται τέχνη. Το γνωρίζουν όλοι πως ένα έργο τέχνης είναι παραπανίσιο προϊόν. Όσοι πουλάνε τέχνη ισχυρίζονται περίπου τα ίδια:
"Μα, το έργο αυτό είναι διαχρονικό, είναι επίκαιρο, μοιάζει να γράφτηκε σήμερα...". Δύστυχοι, ρυπαροί παραγωγοί, αλλόκοτοι. Τυχάρπαστοι ως επί το πλείστον.
"Ξέρεις, στην ηλικία μου, τα δόντια δεν είναι γερά και λευκά όπως όταν είσαι 35...είναι πιο κίτρινα, ίσως λείπει και κάποιο από δαύτα. Ε, έτσι και σε μένα συμβαίνει...Αλλά, προς Θεού, όχι όπως στους άλλους... σε μένα πολύ λιγότερο!". Αυτά λέγονται μεταξύ τυρού και αχλαδιού, μεταξύ ενός άντρα και μιας γυναίκας, σε ένα τραπεζάκι καφέ-μπαρ.
Τραπέζι παραδίπλα, όπου κάθεται και η αφεντιά μου.
Πού πήγε το μπόι τών ανθρώπων; Όσοι πλησιάζουν το τραπέζι, ίσα που φαίνονται...να, από τα μάτια και πάνω, η κορυφή τού κεφαλιού τους φαίνεται μονάχα. Κοντοί, φοβισμένοι, αδρανείς, μοιάζουν στωικοί μέχρις απαθείας, όμως ο χορός τών καρωτίδων τους, τους προδίδει. Τι τους αναστατώνει;
Δεν αντέχουν την οργή μερικών που αποφάσισαν να παρακάμψουν πρωτόκολλα, ιεραρχία, καθωσπρεπισμούς και είπαν "ΘΑ ΦΩΝΑΞΩ ΕΓΩ ΚΑΙ ΣΥ ΘΑ ΑΚΟΥΣΕΙΣ".
Διπλανό τραπέζι:
"Ξέρεις, στην ηλικία μου, η καρδιά δεν αντέχει πολλά...ταράζεται εύκολα, γίνεται νωθρή και μαλθακή. Συμβαίνει σε όλους! Έτσι συμβαίνει και σε μένα...Όχι στον ίδιο βαθμό με τους άλλους, μη νομίσεις, ε;... Συμβαίνει και σε μένα, αλλά πολύ λιγότερο!"
Δείτε τον άνθρωπο,
τον ήρωα τής ιστορίας μας
τής καθη-
με-
ρι-
νήηης...
Αν διαφωνούν κάποιοι
με θάρρος τούς λέω:
Μα και σήμερα "ΚΑΠΟΙΟΣ ΕΠΡΕΠΕ ΝΑ ΤΡΕΛΑΘΕΙ!"
Και αυτός που ήταν
συνεπής σε αυτά που τού είπαν
έπαιρνε σοβαρά ό,τι λεγόταν
πάντα μακριά ...από αυτό που απαγορευόταν
(πιάνο παίζει μέσα στο κρανίο του, λίγο δεξιά
έπειτα λίγο αριστερά κι είναι προφανές πως πονά όταν μετακινείται ένα πιάνο μέσα στα κόκαλά σου)
Μέσα στο πιάτο από πορσελάνη
είναι μια κάψουλα γυαλιστερή
κατά μήκος της, μια κόκκινη γραμμή
Περίεργο!...Αστείο!...
Στο τραπέζι πολύ κομφετί
Τι τσιμπούσι θα είναι αυτό!
Πού είναι οι καλεσμένοι;
Οι φίλοι;
ΑΡΓΟΥΝ!
Ουφ! Θα μάθαν πως δεν έχω πιά τόσα πολλά
Δεν πάνε τόσο καλά
-είναι αλήθεια-
τα οικονομικά...
(μελαγχολικά τσιρίζει ένα βιολί μες το κρανίο του
πότε δεξιά, πότε αριστερά, τα τύμπανά του πάνε να σπάσουν)
Οι αρχοντάνθρωποι δεν το βάζουνε κάτω
σηκώνονται όρθιοι
κι όταν οι άλλοι αργοπορούν
εκείνοι ουρλιάζουν:
Πάμε...Έναρξη τής τελετής!
Χορεύουν
μια κουρτίνα κρατώντας απαλά
με ένα καντηλέρι αγκαλιά
με ένα βιβλίο στα χέρια παίρνουν στροφές
Εσύ...εσύ. Το τέρας, ε;
Εσύ δεν είσαι τέρας! Εσύ είσαι ένας πολίτης...
Νομοταγής, ευσυγκίνητος πολίτης. Δημοκράτης, φιλελεύθερος, πάντα με μερικά αριστερά ιδανικά που σου εξασφαλίζουν ένα γοητευτικό προφίλ ανεκτικότητας ισοδύναμης με εκείνη τού Χριστού. Εκείνο το ιδιόρρυθμο "αγαπάτε αλλήλους" αλλά και το δικαίωμα στην οργή. Μια οργή ολύμπια, οργή τού Δία...ξέρεις: κεραυνοί, κατολισθήσεις βράχων και τα τοιαύτα. Από το βουνό έρχεται η νέμεσις.
Η τιμωρία ερχόταν, έρχεται και θα έρχεται από ψηλά, από το βουνό. Εκεί είναι η Κυβέρνηση τού βουντού, "τού βουνού" ήθελα να πω. Σε πετροβολεί ο Βελουχιώτης, με πέτρες και πετρούλες. Ό,τι και να κάνεις θα τιμωρείσαι. Αυτό το βουνό σε έχει στοιχειώσει. Πάντα να σου προσάπτουν είτε το "καθόλου δημοκρατία" είτε το "πολλή δημοκρατία". Διαρκής ενοχή και αυτολύπηση. Υπεροψία και μοναξιά. Ταπεινωμένοι και καταφρονεμένοι. Ούτε μια παρτίδα πόκερ με τον Βόλφγκανγκστερ δεν μπορείς να παίξεις.
Όλοι σκέφτονται κάτι αγώνες κατς στη λεωφόρο. Δεκαετία '60.
- Υπαστυνόμε, δεν υπάρχει ούτε ένα στοιχείο εναντίον τής πρώτης γνώμης που εξέφρασα. Το θύμα, λέω...Ένας από τους γνωστότερους νταβατζήδες τής Ελλάδας.
- Φαίνεται πως έτσι είναι. Και ποιά εφημερίδα εξέδιδε αυτό το τομάρι;
- Όχι, υπαστυνόμε. Εννοούσα κανονικός νταβατζής. Γυναίκες εξέδιδε, όχι εφημερίδες.
"Μοιάζουμε άρρωστοι, σε καλή κατάσταση όμως. Σε μια παροδική ύφεση, εντυπωσιακή, σαν η ομηρία μας να επρόκειτο να λήξει. Σύντομα τα νέα αλλάζουν, η πορεία μας ιχνογραφείται με "σκληρότερο" μολύβι. Άρα, πίσω στα ίδια. Αυτή η ύφεση, και η έξαρση που την ακολουθεί, σχηματίζουν ένα διάγραμμα που μοιάζει με τροχιά τρένου ή θερμοδιάγραμμα.
Και τι θα γίνει με μας, που τώρα υπερισχύουμε, κερδίσαμε τα περάσματα; Να μην αρχίσουμε τις αναλύσεις, τις μελέτες και τις στατιστικές...δραστηριότητες ανασφαλών μαθητευόμενων μάγων. Γιατί αυτοί που μελετούν, μελετούν για πάντα; Εμείς πάντως, μιας και βρισκόμαστε σε πλεονεκτική θέση, χάρη στην εντρύφηση στις θεωρίες, τώρα πετάμε ό,τι παλιό χρησιμοποιήσαμε.
Είναι αυτό το δέσιμο με το παρελθόν, που κάνει το όποιο ανέβασμά μας να μην είναι τίποτε άλλο παρά μια "ύφεση", που ακολουθείται από μια έξαρση, μια υποτροπή. Ένα θερμοδιάγραμμα, χρονικό μιας νόσου.