Ο πρακτικός

Του έδωσε πιο πολλά η διαίσθηση (ή μήπως η αμέριμνη παρατήρηση;) παρά η μπουντρουμιασμένη μελέτη τών βιβλίων και η επανάληψη τών πειραμάτων του. Αγάπησε περισσότερο με το κλείσιμο τών ματιών μέσα στα μάτια παρά με τα λόγια του (τα λόγια που έλεγε και άκουγε δεν έβγαιναν από μέσα του ούτε έμπαιναν εντός του, μόνο τρυπώναν σε χάλκινους σωλήνες κι εκεί εχάνονταν).

Ε και λοιπόν; Πού οφειλόταν όλη εκείνη η καπατσοσύνη του; Ποιά η διαφορά του από τον πρακτικό;
"Πρακτικός"...έτσι δεν αποκαλούν εκείνον που, όσο ικανός κι αν είναι, δεν διαθέτει όλα εκείνα τα άπειρα διαπιστευτήρια, δεν αμείβεται αδρά, δεν είναι ξιπασμένος;

Ποιά η διαφορά; Καμμία. Ήταν όντως ένας "πρακτικός" και άρα δε χρωστούσε σε κανέναν να αποδείξει πως δεν είναι. Θα ήταν βιρτουόζος ψεύτης αν κατόρθωνε να αναδείξει κάποια διαφορά.