Μυστικό

Εκείνο το ανομολόγητο μυστικό μου μόνο σαν μυστικό δεν το κρατούσα
Ίσα-ίσα, το υπονόμευα με όποιο τρόπο μπορούσα...Και το φώτιζα με προβολείς
τις νύχτες στο μπαλκόνι, έτσι που να το μισοβλέπουν όλοι - μα όλοι! Και τάχα
το φρόντιζα επιμελώς, φορώντας γάντια πυρίμαχα, σκάφανδρο και γαλότσες...
Παρόλα αυτά το ευτέλιζα ολημερίς όπου και να βρισκόμουν και "δεν είναι τίποτα,
μια ανόητη ιδιοτροπία" έλεγα, με ένα υπομειδίαμα και χαμηλωμένο το κεφάλι,
με το ύφος κάποιου που επιμελώς θέλει να κρύψει μια ραδιουργία φοβερή, κάτι
σα χτύπημα να πούμε στην καρδιά τής Τάξης. Η αιτία ήταν για όλα αυτά ότι
ήθελα με τον κόσμο να είμαι έτοιμος για πόλεμο -ισορροπία τού τρόμου και
τα τοιαύτα. Μα για τούτο έπρεπε να φαίνεται πως έχω στην κατοχή μου όπλο
ισχυρό, δύσκολο να αποκρούσεις, αν και όχι μαζικής καταστροφής. Όλα καλά
πηγαίνουνε και με πολύ μικρό το κόστος: στους δρόμους δεν πολυκυκλοφορώ
και τις νύχτες δήθεν λαδώνω τεράστια γρανάζια, βαρούλκα ισοσταθμίζω,
μετακινώ μέταλλα βαριά...κι αυτό είναι όλο.
Α! κάθε νύχτα σκεπάζω αυτό το μυστικό, αυτό το τέλος πάντων όπλο με μια
νιτσεράδα από αυτές τών ναυτικών, για πιο πολύ μυστήριο.