Κ. Κλάββας / Ν. Ζαχά

Άλλη ζωή

Ήταν κάποιος και ζούσε στην ίδια γειτονιά με κάποιον άλλον. Και οι σχέσεις τών δυο ήταν όλο έριδες, ένα μίσος τελικά, που όμως οι δύο δεν άφηναν να "βγαίνει προς τα έξω". Οι γύρω τους παρόλα ταύτα περίμεναν ανά πάσα στιγμή να αρπαχτούν οι δυό τους, ευκαιρίας δοθείσης.
Κι όμως τίποτα. Ποτέ τίποτα, έως τη μέρα που ο ένας από τους δύο απεβίωσε. Δειλά δειλά τότε ο άλλος που είχε απομείνει, άρχισε καθημερινά να βρίζει αναφανδόν χυδαία τον άλλον.
Ο περίγυρος άρχισε πάλι να ασχολείται με αυτό το μίσος. Λες και τώρα που δεν ανήκαν στον ίδιο κόσμο, είχε φουντώσει ο πόλεμος.
Κάποτε πέθανε και ο δεύτερος, έχοντας διατηρήσει άσβεστο το μίσος για τον πρώτο μέχρι το τέλος.
"Άν υπάρχει άλλη ζωή και συναντηθούν οι δυό τους, στοιχηματίζω πως εις τους αιώνας τών αιώνων δε θα σταματήσουν να κατασπαράζονται. Αν συναντηθούν, βέβαια...". Όλοι έκαναν αυτή τη μαντεψιά...
Και υπήρχε άλλη ζωή (αποδείχτηκε πως αυτή που ζούμε δεν είναι παρά ένα προσχέδιο, μια προσομοίωση τής άλλης) και οι δυό τους συναντήθηκαν πολύ σύντομα στους ουρανούς. Μόνο που δεν ασχολήθηκαν ο ένας με τον άλλον περισσότερο από όσο ασχολιόντουσαν, ούτε βέβαια αλληλοκατασπαράχτηκαν. Την ίδια στάση τήρησαν ο ένας απέναντι στον άλλον, αποδεικνύοντας πως δεν αλλάζει χαρακτήρα και συνήθειες ο άνθρωπος, ακόμα κι όταν περάσει σε άλλη ζωή.

Ο Ντολτσεβίκος

Κάποτε κατηφόρισαν τα όρη
με βήμα βαρύ και άγρια όψη
οι μπολσεβίκοι
και είχαν μπροστά τους έργο τραχύ
να σωθούν όλης τής γης οι φτωχοί
τού Λαού είναι η νίκη

"Αν τον κόσμο πλέρια γνωρίζεις
μπορείς από μένα να πιαστείς
να πιστέψεις πως θα σε σώσει
μόνο ένας βέρος κομουνιστής"

Είχε πιο πολλά από διακόσια κουστούμια
συλλογή από πίπες ο αρχηγός
πανάκριβες μάρκες από ρολόγια
ακριβά γούστα, ένας ντολτσεβίκος σωστός

Το νέο σπίτι (τελευταία κατοικία;)

Μην το κάνεις αυτό με την οθόνη τής τηλεόρασής μου. Κάθε μέρα, με αυτό
το πράσινο φώς που μού στέλνεις, με τρομάζεις. Με τρομάζεις με τα όνειρά σου,
με τα χρόνια που πέρασες περιμένοντας να έρθει η στιγμή που θα μπορέσεις κι εσύ
να ονειρευτείς. Για μένα είναι πολύ στενάχωρο να σε βλέπω με εκείνα τα γκρίζα γένια, με
την παλάμη σου ακουμπισμένη στο στήθος, την αγωνία στα μάτια, σαν να άρχισε
εκείνος ο πόνος στο στήθος...Η ηλικία έφερε και τη στηθάγχη. Ύστερα η γκρίνια, το
παραλήρημα πως σε κατατρέχουν...αγρίεψε το βλέμμα σου, σαν τού παρανοϊκού, που
κοιτά λοξά.
Τόσα χρόνια, τόσα δάκρυα...τόσες άσπρες τρίχες στα γένια σου. Περίμενες το σπίτι
σου. Έρχεται τώρα μα εσύ έχεις πια γεράσει. Δείχνεις λες και άργησες τόσο πολύ...

Θεός φυλάξοι

Η ζωή έχει μια τάξη, μια σειρά...δεν παραπονιέμαι, τέλος πάντων. Οι σχέσεις μας,
οι κινήσεις μας έχουν μια αρμονία.Τίποτε στην τύχη...παίρνω για παράδειγμα την
επιστροφή τού καθενός από μας στο σπίτι του. Να, για παράδειγμα, επιστρέφοντας
βλέπω κάποιον να μπαίνει στην πολυκατοικία, οπότε σταματώ μια δεκαριά μέτρα
πίσω του, έως ότου περάσουν μερικά λεπτά και πάρει το ασανσέρ. Τότε μπαίνω εγώ στην πολυκατοικία και περιμένω το ασανσέρ. Περιμένοντας κοιτάζω μια δεκαριά μέτρα πίσω
μου και βλέπω κάποιον να κρυφοκοιτάζει ανυπόμονα προς το μέρος μου, περιμένοντας
τη σειρά του να μπει. Έως ότου έρχεται η σειρά μου να πάρω το ασανσέρ. Μπαίνω και
πιέζω το κουμπί.

Είμαι σίγουρος πως τώρα μπροστά στην πόρτα τού ασανσέρ στο ισόγειο, καθώς και μια
δεκαριά μέτρα πιο πίσω θα στέκονται -αντίστοιχα- δυο άνθρωποι...Και θα στέκονται όλη μέρα.
Σε μια τάξη...

Έγκλημα με άρωμα πολιτικής

Το θύμα εκείτετο αιμόφυρτο σε πρηνή θέση με τα άνω άκρα του σε διάσταση, όταν μπήκαν στον χώρο τού εγκλήματος ο υπαστυνόμος Φ και ο προϊστάμενός του Α. Από το πάνω διαμέρισμα ακούγονταν μουσική lounge και φωνές...
"Στοιχηματίζω ένα μπάτσελορ πάρτυ", είπε ο Φ. στρέφοντας το βλέμμα του προς τα πάνω και ύστερα προς τον Α. Ξαφνικά παρατήρησε πως στα αριστερά τού πτώματος υπήρχε ένας σωρός κοπράνων, η οσμή τών οποίων και η όψη είχε αλλοιωθεί από τις διάφορες οξειδώσεις που υπέστησαν τα περιττώματα.
Στον υποφωτισμένο χώρο πλησίον τής δεξιάς χειρός τού θύματος επτά-οκτώ παξιμάδια ήταν τοποθετημένα εις δύο στοιβάδες.
Πέντε λεπτά πέρασαν μέσα σε απορία, ναυτία, προσπάθεια να ευρεθεί σημειολογική τις απόπειρα, έως την στιγμήν που το πρόσωπο τού Φ έλαβε μιαν λευκοτέραν χροιάν τού λευκού, όπως λέγει γνωστόν λαϊκόν άσμα τής Μ. Βρετανίας.
"Έγκλημα πολιτικόν" ανέκραξε. "Σκότωσαν υπουργόν, κύριοι!!!"
- Μα τι στο διάτανο...τι είναι αυτά που λες; Ποιός υπουργός ήτο;
- Μα δεν βλέπετε; το θύμα παρεσκεύαζε "από το σκατόν, παξιμάδιον". Όλοι γνωρίζουμε πως τοιαύτας μεταβολάς μόνο είς συγκεκριμένος υπουργός τής κυβερνήσεως δύναται να επιτύχει. Μάλιστα εις το παρελθόν μετέτρεψε νήσον εις ελβετικόν τοπίον! Ρακένδυτους εις επενδυτάς!
Εδώ θα εδυσκολεύετο;
- Άρα ευρισκόμεθα προ εγκλήματος με "άρωμα πολιτικής"...
- Τώ όντι...παρά την σκατίλαν, φαίνεται πως έχετε δίκαιον υπαστυνόμε Α.

Δέκα το πρωί

- Δέκα η ώρα κανονίσαμε, εντάξει τελικά; Δέκα το βράδυ, όχι το πρωί!

- Δεεεν πειράζει...θα ερχόμουνα στην τύχη...το βράδυ. Ή πάλι ποιός ξέρει, ίσως στην τύχη ερχόμουνα το πρωί.

- Μα τι λες... τώρα...χαζομάρες...

- Είχα τρεις ανιαρές συναντήσεις μέσα σε μια μέρα, στο τελευταίο 24ωρο. Ξέρεις τι το κοινό είχαν μεταξύ τους;

- Κάποια κατήφεια; Κάποια συζήτηση τού συρμού περί προσφύγων; Για τις συντάξεις; Για τον πατριωτισμό; Είδες που όλοι έχουν προκύψει πατριώτες, θρήσκοι; 

- Όχι, όχι. Για μένα ήταν η συζήτηση. Σιγά, τρόπος τού λέγειν "συζήτηση". Για στιχομυθίες επρόκειτο, φράσεις που δεν είχαν κάποια φανερή σύνδεση μεταξύ τους παρόλα ταύτα περίμενε κανείς πως θα πέσουν στο τραπέζι η μια δίπλα στην άλλη. Γιά παράδειγμα, χωρίς λόγο, και οι τρεις συνομιλητές μου, ξεχωριστά ο ένας από τον άλλον, με βρήκαν αλλαγμένο, τους φάνηκα παράξενος και πιο απόμακρος από ό,τι συνήθως.

- Μα συνήθως είσαι "πιο απόμακρος από ό,τι συνήθως" και δεν ξέρω εάν αυτό δίνει πλέον την αίσθηση τού παράξενου. Τον τελευταίο καιρό τουλάχιστον...

- Για κάποιον που γίνεται πιο απόμακρος, αναρωτιέται κανείς αν φταίει κάτι στον εσωτερικό του κόσμο. Θεωρείται δεδομένο πως "έγινε παράξενος" είτε λόγω ηλικίας είτε επειδή τρελάθηκε. Κανένας δεν σκέφτεται πως κάποιος μπορεί να σιχαθεί ξαφνικά  τους φίλους, τους συναδέλφους, τις καθημερινές σκέψεις και διαδρομές...Ασήμαντα πράγματα, τόσο ασήμαντα που δυσκολεύεσαι ακόμα και να τα αγνοήσεις.

- Είχα την αίσθηση τής αποστροφής προς τις "ασήμαντες" λεπτομέρειες τη στιγμή που σού διευκρίνισα πως εννοούσα "δέκα το βράδυ" κι όχι "δέκα το πρωί". Στραβομουτσούνιασες εκείνη τη στιγμή!

- Α...Όχι, δεν ήταν αυτός λόγος να στραβομουτσουνιάζεις και να απομακρύνεσαι. Νιώθει κανείς πιο απόμακρος από τον κόσμο όταν δεν προσφέρει στον κόσμο αυτό, το ένα και μοναδικό που ο κόσμος περιμένει - ή που νομίζει ότι ο κόσμος περιμένει από αυτόν. Δεν είναι αλήθεια πως νιώθουμε αποξενωμένοι όταν δεν "παίρνουμε".

- Σωστά, όμως... οι άνθρωποι ακόμα κι αν περιμένουν κάτι από σένα, ξέρουν πως δεν θα κρατήσει αυτό για πάντα. Δεν πρόκειται κανείς λοιπόν να σου βάλει το πιστόλι στον κρόταφο επειδή δεν προσφέρεις. Οι άλλοι περιμένουν να σε δουν κάποτε να γερνάς, να στερεύεις, να ησυχάζεις στο τέλος. Δεν τους ξενίζει, ίσως το επιθυμούν...

- Με τον τρόπο που το περιγράφεις και με τη χροιά τής φωνής σου, είναι σαν να μιλάς για μια ανακωχή, μια ειρήνευση ανάμεσα σε αντιμαχόμενα μέρη. Λες και ήταν αυτό που περίμενε κανείς, λες κι αυτό είναι ο στόχος. Μα...στόχος δεν ήταν η πάλη, οι αντιθέσεις. Ή μήπως ήταν στόχος αυτή η ησυχία, λες;

- Δεν ξέρω...ή το ένα ή το άλλο. Ή η εξοντωτική πάλη ή η ανακωχή...ή η αδιάκοπη κίνηση ή η στάση...ή το συλλογικό ή το ατομικό...

- Κατάλαβα: Όπως Δέκα το πρωί ή δέκα το βράδυ. Στην τύχη θα έρθω το πρωί.

Το θέατρο που παίζει η καρδιά τους