Το νέο σπίτι (τελευταία κατοικία;)

Μην το κάνεις αυτό με την οθόνη τής τηλεόρασής μου. Κάθε μέρα, με αυτό
το πράσινο φώς που μού στέλνεις, με τρομάζεις. Με τρομάζεις με τα όνειρά σου,
με τα χρόνια που πέρασες περιμένοντας να έρθει η στιγμή που θα μπορέσεις κι εσύ
να ονειρευτείς. Για μένα είναι πολύ στενάχωρο να σε βλέπω με εκείνα τα γκρίζα γένια, με
την παλάμη σου ακουμπισμένη στο στήθος, την αγωνία στα μάτια, σαν να άρχισε
εκείνος ο πόνος στο στήθος...Η ηλικία έφερε και τη στηθάγχη. Ύστερα η γκρίνια, το
παραλήρημα πως σε κατατρέχουν...αγρίεψε το βλέμμα σου, σαν τού παρανοϊκού, που
κοιτά λοξά.
Τόσα χρόνια, τόσα δάκρυα...τόσες άσπρες τρίχες στα γένια σου. Περίμενες το σπίτι
σου. Έρχεται τώρα μα εσύ έχεις πια γεράσει. Δείχνεις λες και άργησες τόσο πολύ...