Πόσοι ακόμη ασήμαντοι

Πόσοι ακόμη ασήμαντοι χρειάζεται να πεθάνουν για να τους θυμηθούμε ή να διαπιστώσουμε
ότι ήσαν ακόμη ζωντανοί και εμείς πιστεύαμε πως είχαν πεθάνει;

- Τα έμαθες, ε; Πέθανε ο Μπερενέγιας...
- Μα αυτός δεν είχε πεθάνει πριν 10-12 χρόνια; Πριν ένα μήνα περίπου έβλεπα στην τηλεόραση
ένα αφιέρωμα στην ζωή του. Γενικά στην δράση του κατά τον Β' Π.Π., στην καλλιτεχνική του διαδρομή κ.λπ.
- Μάλλον μπερδεύτηκες. Πιθανόν άκουσες την είδηση τού θανάτου του και νόμισες ότι άκουσες
κάτι επετειακό.
- Ε όχι. Φαίνονταν στην τηλεόραση όλοι οι παλιοί γνωστοί...ο Γουβανέλης, ο Σβουράς, ο Ραντάλας...Αυτοί μεσουρανούσαν τότε. Μεσουρανούσαν, μεσοκηδειούσαν, μεσοβαφτίζανε, μεσογαμούσαν. Τώρα που το λες πάντως, φορούσαν χειμερινά ρούχα στην κηδεία, οπότε ίσως ο άνθρωπος"έφυγε" αυτές τις μέρες. Εγώ θυμόμουν ότι ήταν καλοκαίρι. Ήμασταν στη θάλασσα, στην Ύδρα λέει...
- Τσ! Όχι...Αυτό που θυμάσαι ήταν τότε που έγινε η επιστράτευση. Όχι ...ίσως η κρίση στα Ίμια.
- Κι εσύ; Ε; Κι εσύ;
- Κι εγώ τι;
- Νιώθεις πως το κεφάλι σου δεν χωράει άλλα...πως όλα όσα έγιναν έχουν γίνει πολλές φορές...πως μερικά από αυτά που θυμάσαι ήταν απλά επιθυμίες και δεν μπορείς να ξεχωρίσεις...
- Ούτε καν τα ταξίδια μου
- Τα τόσο αγαπημένα σου ταξίδια!