Τοίς εκατό

Εκείνο το "όλοι σε αγαπούμε" και το "νοιαζόμαστε για σένα", "να προσέχεις", με νανούριζαν γαλήνια και ένιωθα σαν στην κούνια μου καθώς έφτανα πολύ κοντά στο να τα πιστέψω και να παραδοθώ σε αυτά. Έμοιαζε με αυτές τις δημοσκοπήσεις που προέβλεπαν αόριστα αλλά σίγουρα πως:
1."θα νικήσουμε": πολύ-τοίς-εκατό,
2."θα τούς τσακίσουμε": πάρα-πολύ-τοίς- εκατό
3."θα τούς υποστούμε κι άλλο λίγο": ε και;-τοίς-εκατό
4."Δ.Ξ./Δ.Α.": ξέρω-μα-δε-λέω-τοίς-εκατό

Το "ε καί;" είναι η απάθεια...η απάθεια η Σωκρατική. Σχηματίζω φράσεις συνδέοντας
δημοφιλείς λέξεις και βάζοντας εδώ και εκεί ένα βαθυστόχαστο "ααα...", σαν γκάρισμα
γερασμένου γαϊδάρου που πλάγιασε στον στάβλο, και περιμένει. Έρχονται οι νέοι με
απορίες και ερωτηματικά:
Ποιός ήταν ο Μπαλογιάννης; Λέγε, ρε...τι ξέρεις και από πού το ξέρεις; Και ο Μιζέριας
ποιός ήταν; Τι ξέρεις και από πού το ξέρεις; Τι σού μάθανε γερογάιδαρε; Ποιός ήταν ο δάσκαλός
σου;
Η μορφή τού γάιδαρου προκαλεί οίκτο. Γλιτώνει πολύ ξύλο.

F. Battiato

Το κενό

Κάποιος που εξαφανίζεται, λένε, κάνει χώρο σε πολλούς. Όμως κανείς πιά δεν πατάει εκεί που κάποιος άφησε κενό. Έτσι έλεγα και τότε -είχε εξαφανιστεί ένας αδερφός από τούς εννέα που ζούσανε μαζί, εννιά μαστόρια- και είχα δίκιο.

Χρόνια μετά την εξαφάνιση τού λεβέντη, κάποιος πήρε τηλέφωνο στο μαγαζί και τον ζήτηξε. Φυσικά τούπανε πως ο μάγκας είχε από καιρό ρίξει μαύρη πέτρα πίσω του...κι άμα αυτός που πήρε τηλέφωνο ζήτηξε κάποιον Γιώργη (ένας από τ' άλλα αδέλφια), τούπανε πως αυτό το παιδί πια δε μιλιέται.

-Κανέναν από τους υπόλοιπους θέτε;

-Ήθελα αυτόν, αυτόν που ζήτηξα, τον καλό.

Με το πέρασμα δυό-τριών χρόνων όλοι ξέρανε πως ο λεβέντης δεν έβγαινε ποτέ στο τηλέφωνο. Κι όχι μόνο στο τηλέφωνο. Γενικώς δεν έβγαινε κι ούτε τον έβρισκες για καμμιά δουλειά, καθώς τα αδέλφια ήσανε μαστόροι. Απώλεια; ΔΥΟ μαστόροι. Απώλεια, καθώς έριξε μαύρη πέτρα και ο δεύτερος αδελφός. Είπώθηκε πως βρήκανε άλλες δουλειές, ειπώθηκε πως έφυγαν για αλλού.

Μέσα σε δέκα χρόνια, από τα αδέρφια είχε μείνει μόνο ένας....ένας μάστορας από τους εννιά και κανένας δε θυμότανε ποιος από όλους ήτανε.

-Πώς τονε λέγανε αυτόν;

-Ποιος τα θυμάται αυτά; Ο τρίτος στη σειρά δεν είναι;

-Δεν είναι εκείνος που μια φορά κι έναν καιρό είχε εξαφανιστεί από προσώπου γής;

-Μα εκείνος δε γύρισε ποτέ...ή γύρισε; Γύρισε κι έφυγε πάλι;

-Εγώ εκείνον δεν τον θυμάμαι να ξαναγύρισε. Μπορεί βέβαια να γύρισε για πέντε-έξι μήνες, τότε που το μαγαζί το κράτησε ένας από τους εννέα μονάχος του.

Γι' αυτό πάντα λέω, όπως έλεγα και τότε: το κενό τις πιο πολλές φορές, αντί να κλείσει με νέους ανθρώπους, τις πιο πολλές φορές ανοίγει παραπάνω. Ερημώνει ολότελα για πολύ καιρό. Δεκάδες χρόνια...

Αργότερα έρχεται ολότελα νέος κόσμος και παίρνει τη θέση τού κενού, που ξεκίνησε από την απουσία τού ενός.

Ο Κλέφτης

Όταν άρχισα να κλέβω (άν μπορώ να το ονομάσω έτσι) ήξερα καλά τι κάνω και γιατί το κάνω. Συνήθως αυτό που αφαιρούσα εγώ, κατά κάποιο παράξενο τρόπο, δεν φαινόταν να λείπει από αυτούς που το έχαναν οριστικά..."Το ξέχασα" έλεγαν, "κάπου το έβαλα, εδώ μέσα στο σπίτι θα είναι...πάντως έξω δεν το πήρα μαζί μου ποτέ, να δεις πως εκεί που δεν θα το περιμένω θα το βρώ".

Ασφαλώς και τίποτα δεν είχε κλαπεί από κανέναν. Όλα "χάνονταν"...
Έχασα το στιλό μου
Έχασα το κασκόλ μου
Έχασα τα κλειδιά μου και μερικά κέρματα
Κάπου τα έχω ξεχάσει

Όταν άρχισα να καταλαβαίνω πως έτσι κι αλλιώς η κλεψιά ήταν ένα χάρισμα που είχα χωρίς να το έχω αντιληφθεί, προχώρησα σε πράξεις πιο γενναίες, πράξεις που σού φέρνουν χτυποκάρδι, ίλιγγο, φόβο για το "μετά".

-Πού στο διάβολο είναι το σακάκι μου; Εδώ το είχα αφήσει!
-Α...φτάνει, κύριε. Το σακάκι σας με όλα τα έγγραφά σας ΚΛΑΠΗΚΕ! ΚΛΑΠΗΚΕ!!!
-Αποκλείεται...αποκλείεται...Κάπου το έχω ξεχάσει.

΄Όταν απέκτησα την ευχέρεια να κλέβω, βλέποντας τους άλλους, τα θύματα, να μην παραδέχονται ότι τους σούφρωσαν κάτι, μού ήρθε η επιθυμία να κλέψω κάτι που να ταρακουνήσει κάποιον. Μα πώς θα τα κατάφερνα;

Με τρόπους ραφιναρισμένους κατάφερα να κλέψω ακόμα πιο σπάνια πράγματα: ειδικεύτηκα μάλιστα στην κλοπή ψυχών. Ραφιναρισμένες τεχνολογίες έκαναν το έργο μου εύκολο...
Παρ' όλα αυτά κανέναν δεν ταρακούνησα. Όλοι το ίδιο έλεγαν στο τέλος...όλοι τάχα κάπου κάτι είχαν χάσει.
- Κύριε, σάς έκλεψαν. Να τώρα έκλεψαν και την ψυχή σας
- Μπα...Αποκλείεται, αποκλείεται. Είμαι βέβαιος πως κάπου την έχω ξεχάσει. Θα την βρώ κάποια στιγμή, εκεί που δεν θα το περιμένω.

Χούς εί...

Περνούσα τακτικά από εκεί και κάθε φορά σκεφτόμουν (ή μού έστελνες την σκέψη σου;) πως κι εσύ από χώμα δημιουργήθηκες και σε χώμα θα καταλήξεις.

Ήθελες να μού πείς με λίγα λόγια, πως χωρίς να το περιμένω, κάποια μέρα δεν θα σε βρώ στην θέση σου ή θα σε βρώ τόσο πολύ αλλαγμένη...Τόσο πολύ...Μα δεν υπήρχε πρόβλημα: έως τότε, κάθε μέρα θα σε βρίσκω διαφορετική, με άλλη διάθεση, άλλο χαμόγελο, σε άλλη στάση.

Μά από χώμα είχες φτιαχτεί...μήπως από χώμα τρεφόσουν κιόλας. Μα από χώμα είχες φτιαχτεί και έτσι όπως φυσούσε πάνω σου ο αέρας, άλλαζες έκφραση και σιλουέττα. Μήπως για να κάνεις τα δικά μου κέφια;

Έκανες τόσο τα κέφια μου, ήσουν κάθε φορά διαφορετική! Νόμισα πως επρόκειτο για κάποια συμπεριφορά με σκοπό κάποιο συμφέρον. Αλλά...ποιος ηθοποιός συνειδητοποιεί πως ο τωρινός του ρόλος θα παραμείνει αξεπέραστος, ποιος χειρουργός αντιλαμβάνεται  πότε τέμνει πιό περίτεχνα παρά ποτέ στη ζωή του ένα ναρκωμένο σώμα, ποιος γνωρίζει το ύψος τού ζενίθ του;

Μια μέρα σε βρήκα εκεί όπου σε συναντούσα πάντα και σε βρήκα κοιμισμένη. Δεν ξύπνησες ούτε στις πιο δυνατές φωνές μου ίσως από την κούραση, ούτε με τα σκουντήματά μου. Εκείνες οι λίγες στιγμές ήταν που ξερίζωσαν βαθιά μέσα από το μυαλό μου εκείνο το "χούς εί και εις χούν απελεύσει".