Όταν άρχισα να κλέβω (άν μπορώ να το ονομάσω έτσι) ήξερα καλά τι κάνω και γιατί το κάνω. Συνήθως αυτό που αφαιρούσα εγώ, κατά κάποιο παράξενο τρόπο, δεν φαινόταν να λείπει από αυτούς που το έχαναν οριστικά..."Το ξέχασα" έλεγαν, "κάπου το έβαλα, εδώ μέσα στο σπίτι θα είναι...πάντως έξω δεν το πήρα μαζί μου ποτέ, να δεις πως εκεί που δεν θα το περιμένω θα το βρώ".
Ασφαλώς και τίποτα δεν είχε κλαπεί από κανέναν. Όλα "χάνονταν"...
Έχασα το στιλό μου
Έχασα το κασκόλ μου
Έχασα τα κλειδιά μου και μερικά κέρματα
Κάπου τα έχω ξεχάσει
Όταν άρχισα να καταλαβαίνω πως έτσι κι αλλιώς η κλεψιά ήταν ένα χάρισμα που είχα χωρίς να το έχω αντιληφθεί, προχώρησα σε πράξεις πιο γενναίες, πράξεις που σού φέρνουν χτυποκάρδι, ίλιγγο, φόβο για το "μετά".
-Πού στο διάβολο είναι το σακάκι μου; Εδώ το είχα αφήσει!
-Α...φτάνει, κύριε. Το σακάκι σας με όλα τα έγγραφά σας ΚΛΑΠΗΚΕ! ΚΛΑΠΗΚΕ!!!
-Αποκλείεται...αποκλείεται...Κάπου το έχω ξεχάσει.
΄Όταν απέκτησα την ευχέρεια να κλέβω, βλέποντας τους άλλους, τα θύματα, να μην παραδέχονται ότι τους σούφρωσαν κάτι, μού ήρθε η επιθυμία να κλέψω κάτι που να ταρακουνήσει κάποιον. Μα πώς θα τα κατάφερνα;
Με τρόπους ραφιναρισμένους κατάφερα να κλέψω ακόμα πιο σπάνια πράγματα: ειδικεύτηκα μάλιστα στην κλοπή ψυχών. Ραφιναρισμένες τεχνολογίες έκαναν το έργο μου εύκολο...
Παρ' όλα αυτά κανέναν δεν ταρακούνησα. Όλοι το ίδιο έλεγαν στο τέλος...όλοι τάχα κάπου κάτι είχαν χάσει.
- Κύριε, σάς έκλεψαν. Να τώρα έκλεψαν και την ψυχή σας
- Μπα...Αποκλείεται, αποκλείεται. Είμαι βέβαιος πως κάπου την έχω ξεχάσει. Θα την βρώ κάποια στιγμή, εκεί που δεν θα το περιμένω.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου