Το κενό

Κάποιος που εξαφανίζεται, λένε, κάνει χώρο σε πολλούς. Όμως κανείς πιά δεν πατάει εκεί που κάποιος άφησε κενό. Έτσι έλεγα και τότε -είχε εξαφανιστεί ένας αδερφός από τούς εννέα που ζούσανε μαζί, εννιά μαστόρια- και είχα δίκιο.

Χρόνια μετά την εξαφάνιση τού λεβέντη, κάποιος πήρε τηλέφωνο στο μαγαζί και τον ζήτηξε. Φυσικά τούπανε πως ο μάγκας είχε από καιρό ρίξει μαύρη πέτρα πίσω του...κι άμα αυτός που πήρε τηλέφωνο ζήτηξε κάποιον Γιώργη (ένας από τ' άλλα αδέλφια), τούπανε πως αυτό το παιδί πια δε μιλιέται.

-Κανέναν από τους υπόλοιπους θέτε;

-Ήθελα αυτόν, αυτόν που ζήτηξα, τον καλό.

Με το πέρασμα δυό-τριών χρόνων όλοι ξέρανε πως ο λεβέντης δεν έβγαινε ποτέ στο τηλέφωνο. Κι όχι μόνο στο τηλέφωνο. Γενικώς δεν έβγαινε κι ούτε τον έβρισκες για καμμιά δουλειά, καθώς τα αδέλφια ήσανε μαστόροι. Απώλεια; ΔΥΟ μαστόροι. Απώλεια, καθώς έριξε μαύρη πέτρα και ο δεύτερος αδελφός. Είπώθηκε πως βρήκανε άλλες δουλειές, ειπώθηκε πως έφυγαν για αλλού.

Μέσα σε δέκα χρόνια, από τα αδέρφια είχε μείνει μόνο ένας....ένας μάστορας από τους εννιά και κανένας δε θυμότανε ποιος από όλους ήτανε.

-Πώς τονε λέγανε αυτόν;

-Ποιος τα θυμάται αυτά; Ο τρίτος στη σειρά δεν είναι;

-Δεν είναι εκείνος που μια φορά κι έναν καιρό είχε εξαφανιστεί από προσώπου γής;

-Μα εκείνος δε γύρισε ποτέ...ή γύρισε; Γύρισε κι έφυγε πάλι;

-Εγώ εκείνον δεν τον θυμάμαι να ξαναγύρισε. Μπορεί βέβαια να γύρισε για πέντε-έξι μήνες, τότε που το μαγαζί το κράτησε ένας από τους εννέα μονάχος του.

Γι' αυτό πάντα λέω, όπως έλεγα και τότε: το κενό τις πιο πολλές φορές, αντί να κλείσει με νέους ανθρώπους, τις πιο πολλές φορές ανοίγει παραπάνω. Ερημώνει ολότελα για πολύ καιρό. Δεκάδες χρόνια...

Αργότερα έρχεται ολότελα νέος κόσμος και παίρνει τη θέση τού κενού, που ξεκίνησε από την απουσία τού ενός.