Ένα φλυτζάνι, ενθύμιο τουριστικό, βρίσκω κάπου στην κουζίνα. Φιγούρες και σκιές ζωγραφίζει πάνω στα τοιχώματά του ο ζεστός καφές, δεν κάνει κρύο έξω... μπορώ να τον πιώ μονορούφι πριν καν να φέξει. Πέντε και μισή π.μ. η ώρα και σε αθλητικά παπούτσια πολυκαιρισμένα δένω σφιχτά τα κορδόνια. Κι έπειτα ανοίγω την πόρτα, βγαίνω στο λυκαυγές, πεζοπόρος που πάει να συναντήσει τον ήλιο .
Πηγαίνω όλο και πιο γοργά λες και περπατώ μαζί σου. Σαν να με είχες προσπεράσει από ώρες σε βλέπω αχνά μακριά μπροστά μου. Μέσα στο ελαφρύ μου λαχάνιασμα, στις γρήγορες αναπνοές, επιταχύνω ξαφνικά και αρχίζω μια μάντρα:
"Να με πας, να με πηγαίνεις, να σε βλέπω μπροστά μου, κάνε την καρδιά μου να χτυπά για να σε ακολουθώ για πάντα, να μην φτάνουμε ποτέ πουθενά και να παίρνει η καρδιά μου αίμα από το δικό σου"
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου