Μέσα στο κλουβί είναι δυό πουλιά, τσακώνονται καθημερινά και έχει καθένα την γωνιά του όπου πάει και κάθεται μετά το καυγαδάκι τους. Σε ένα τόσο όμορφο κλουβί, με κάγκελα χρωματιστά και στιλπνά, καθένας μας θα ξέχναγε τα βάσανά του καί τα όνειρά του ακόμη, αυτά από τα οποία ποτέ δεν θα απαλλαγεί. Με ένα "δεν βαριέσαι, έχουμε καιρό, ες αύριον τα σπουδαία" περναει ο καιρός και μοιάζει θάλασσα χωρίς βυθό. Μα μιας και το κλουβί αυτό κρεμασμένο είναι σε ένα τρίκυκλο που όλο και ταξιδεύει, αναρωτιέμαι αν τα δυο πουλάκια φευγαλέα αισθάνονται τον φόβο ότι όλα αυτά θα τελειώσουν αιφνιδίως. Η ταχύτητα τού τρικύκλου μετρά τον χρόνο, όχι οι καυγάδες τους.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου