Νιοστή συνεδρία

 

ΝΙΟΣΤΗ ΣΥΝΕΔΡΙΑ

 

Εδώ; Να καθίσω εδώ, στο συνηθισμένο κάθισμα της ιδιόμορφης επαναλαμβανόμενης ανακρίσεως που τερματίστηκε απότομα πριν ένα χρόνο, όταν αποφάσισα πως κάτι έκανε άχρηστη την μεταξύ μας σχέση; 

 Σας βλέπω να γνέφετε καταφατικά, λέτε και είναι εύκολο πράγμα! Ξανάρχεται εκείνη η αίσθηση του επικείμενου ορυμαγδού των ερωτήσεων που "μόνο τους προορισμό είχαν εμένα". Και ήταν πολλές οι ερωτήσεις. Πώς τα πάω με τη μαμά και το μπαμπά, αν τους βλέπω και τους δυο, πώς πάει η δουλειά, αν κοιμάμαι καλά.

 

Τελικά όμως θα καθίσω, ο κύβος ερρίφθη.

 

Χωρίς καλά-καλά να κοιτάξω αν το γνώριμο κάθισμα είναι πίσω μου, λυγίζω τα γόνατά μου και κάθομαι απέναντί σας. Έχω την αίσθηση πως η συνάντηση αυτή που ακόμα δεν άρχισε, ήδη βαίνει προς το τέλος της. Σαν να λέμε, την έκανε την ένεση ο οδοντογιατρός, από δω και πέρα δεν θα νιώθω τίποτα και τα 45-50 λεπτά θα περάσουν αβασάνιστα. Ως δια μαγείας θα είμαι καλύτερα μετά, για το υπόλοιπο της ημέρας ή απλώς για όσο σου παίρνει να φτάσεις με το ασανσέρ από τον τέταρτο όροφο ως το ισόγειο και να βρεθείς στον έξω κόσμο. Όπως σας αρέσει να λέτε αυτοσαρκαστικά, στον πραγματικό κόσμο.

Πολλοί οι αυτοσαρκασμοί και λειτουργούσαν σαν ύψιστη μορφή μετριοφροσύνης. Αντιθέτως δεν γινόταν ποτέ λόγος για τις αρετές σας, όπως την ικανότητα της αδιάκοπης προσοχής και του τέλειου timing.

Μα για πείτε μου εν προκειμένω, στ' αλήθεια, πώς καταφέρνετε να έχετε τον έλεγχο του χρόνου χωρίς να κοιτάζετε ούτε να κρυφοκοιτάζετε κανένα ρολόι; Σκέφτηκα κάποτε πως οι ατάκες σας ήταν από πριν υπολογισμένες πόσο χρόνο θα κρατήσουν, όπως είχα επίσης σκεφτεί ότι οι διακοπές που κάνατε στη διήγησή μου γίνονταν σε προκαθορισμένα χρονικά διαστήματα ώστε να εκτροχιάζετε τον ειρμό μου. Απέρριπτα τις σκέψεις μου τότε ως υπερβολικές αλλά αυτή την στιγμή μου φαίνεται πολύ φυσικό το ότι μου έρχονταν.

 

Υπήρχαν φορές, όχι λίγες που ήθελα να σας αντιστρέψω πολλές από τις ερωτήσεις σας. Όχι για να σας φέρω σε δύσκολη θέση αλλά να σας υπενθυμίσω πως κι εσείς είστε ένας θνητός, δεν κάνετε μόνο εσείς ερωτήσεις. Άλλοτε πάλι θα σας ρωτούσα διάφορα επειδή νοιαζόμουν για εσάς. Και τώρα νοιάζομαι, μόνο που δεν ξέρω με ποιο τρόπο και υπό ποια έννοια. Είδα εκείνη την ημέρα ότι το πουκάμισό σας είχε ένα σημαντικό λεκέ στο μανίκι σας. Σκέφτηκα πως ίσως σας έφερνα σε δύσκολη θέση αν σας το επεσήμανα. Σκέφτηκα επίσης πως με δοκιμάζετε. Θέλατε μήπως να δείτε αν σας νοιάζομαι ώστε να  φροντίσω να αλλάξετε ρούχο.

 

Σίγουρα έχετε ακούσει για εκείνους τους άτυχους καρκινοπαθείς για τους οποίους διηγούνται οι άλλοι πως " Τον άνοιξαν οι χειρουργοί αλλά ήταν γεμάτος μεταστάσεις και αμέσως τον ξανάκλεισαν". Πολλές συζητήσεις μας ήταν έτσι. Τις ανοίγαμε μα κάτι χαοτικό κι ανεπανόρθωτο παρουσιαζόταν και η απόφαση ήταν κοινή. Τίποτε δεν επρόκειτο να βγει. Ας μην ταλαιπωρούμε αδίκως τον ασθενή. Σωστή απόφαση. Όμως ο ασθενής ήμουν εγώ.

 Η προσοχή σας βέβαια , τόσο καθησυχαστική, δεν το αρνούμαι, ήταν πάντοτε τόσο αδιάκοπα εστιασμένη στον άνθρωπο που είχατε μπροστά σας, ώστε ακόμη και την δόνηση του κινητού του τηλεφώνου αντιλαμβανόσασταν κι ας ήταν μέσα στην τσάντα του. Πόσο αλαζονική αυτή η επίδειξη εγρήγορσης που κάνατε ευκαιρίας δοθείσης.

Πατρική παρεμβατικότητα, άραγε; Κάτι το γεροντίστικο. Ναι, αυτό! Μετά βίας τολμά κάποιος να σας μιλά στον ενικό. Εγώ, βλέπεις, πάλεψα πολύ για να το καταφέρω κι αυτό ύστερα από δική σου αφόρητη σχεδόν επιμονή. Και ακόμα ορισμένες φορές, δίχως να αντιληφθώ, τα σεις και τα σας μου ξεφεύγουν.

Κάτι περίεργο, σε μένα τουλάχιστον έκανε εντύπωση, είναι ότι τα μάτια σου ανοιγοκλείνουν πολύ λίγες φορές, πολύ αραιά. Ίσως λιγότερες από 4 ή 5 φορές το λεπτό. Ασκαρδαμυκτί που λέμε. Τι αφοσίωση στα ενίοτε αδιάφορα ή στερεότυπα που σας εκθέτει ο συνομιλητής σας! Άβολα νιώθει κανείς κάποιες φορές. Θα έδινε τα πάντα να στρέφατε το βλέμμα σας αλλού. Σκέφτηκα πως δεν έψαχνες να μάθεις τις μύχιες σκέψεις μου. Έμοιαζε να θέλεις να κλέψεις την ψυχή μου!

 Ένα ποντίκι. Ένα ποντίκι μέσα στο δωμάτιο ένιωθα κάποιες στιγμές που η σοφία σας είχε εκραγεί μέσα στον χώρο και με είχε σώσει από τις αμφιβολίες μου και τις ανασφάλειές μου. Μα δυστυχώς ήταν τόσο λίγες αυτές οι στιγμές! Καμιά φορά δεν ήξερα αν ήταν προτιμότερη η αγωνία ή η λύτρωση στην κατάστασή μου.

 Δεν θέλω βέβαια να υποβαθμίσω την προσφορά της επιστήμης σας. Είναι μικρή δεν το αρνούμαι αλλά είναι ίσως το ανθρώπινο κομμάτι της αυτό που περιέχει την αίσθηση εκείνη που νιώθεις, πώς δηλαδή έχεις σύμμαχο και σύντροφό σου έναν σημαντικό άνθρωπο, έναν bodyguard τον οποίο μοιράζεσαι με άλλους σαν εσένα. Ανά πάσα στιγμή όμως θα είναι μαζί σου και όχι με τον άλλον.  Μια ψευδαίσθηση ναι μεν αλλά πολύ αποτελεσματική. It works, που λένε.

Τα συνειδητοποιεί κανείς αυτά αλλά τότε η ψευδαίσθηση δεν του χρειάζεται πια. Όταν όμως κάποιος βρεθεί πάλι στην ανάγκη σας, όπως εγώ σήμερα, είναι έτοιμος να ζήσει πάλι από την αρχή την αίσθηση ότι έπεσε σε καλά χέρια, ότι ευτυχώς εσείς δεν είστε «σαν τους άλλους»

Κι έτσι καθένας είναι έτοιμος με τρεμάμενα πόδια να σας κοιτάξει σχεδόν ικετευτικά και να ρωτήσει όπως τώρα εγώ:

Εδώ; Να καθίσω πάλι εδώ;