Dream a little dream of me

Από το αεροπλάνο

Οινοχόος

Εφ' όσον παίρνω πια μόνος, τελείως μόνος αυτό το δρόμο,τότε ας πλάσω έναν κόσμο: το δικό μου κόσμο. Βλέπεις...ακόμα και με το δίδυμο αδελφό μου τραβάμε χωριστούς δρόμους τώρα και δεν πρόκειται να ανανταμώσουμε ποτέ.

Τι κρίμα,αλήθεια! Ας μη μου ξεφύγουν τουλάχιστον οι αναχωρήσεις, οι αποκαλύψεις, οι απάτητες γωνίες ενός κόσμου-δέντρου που φυλλορροεί. Τους ανθρώπους τους άφησα πίσω μου. Ήδη κοιμούνται στα σπίτια τους. Πάντως έχω την αίσθηση πως το βράδυ που αναχώρησα τους αποχαιρέτησα. Δεν έφυγα κρυφά. Δεν απέδρασα.

-"Δεν αναναρωτιέσαι το γιατί;... Τι σε κινεί;;"

Η ανία είναι ένας τόνος ιστού αράχνης που μ' έχει καταπλακώσει. Εσύ αποκάλεσέ την όπως θες ή αγνόησέ την, αν μπορείς. Πάντως, αν της δώσεις ένα όνομα, να ξέρεις πως θα πρέπει και να διαπραγματευτείς μαζί της. Σε ποια δίνη παρασυρόμαστε τώρα; Θα μπορούσε να είναι ο λαιμός μιάς κλεψύδρας. Πόσο χρόνο θα πάρει μέχρι να ρουφηχτούμε όλοι;

Μερικές φορές σκέφτομαι,όλο και πιό αραιά βέβαια,τα παλιά τα χρόνια κι έχω την αίσθηση πως κάποια στιγμή αντικαταστάθηκα από κάποιον άλλον. Αδιάφορο...Τώρα τι μένει;
Μια ιδέα είναι να χτίσω το ήσυχο σπίτι μου στους πρόποδες ενός λόφου και να κοιτάζω από το πίσω παράθυρο το νερό της βροχής που κατεβαίνει απ' την πλαγιά μονότονα φτιάχνοντας ρυάκια που πνίγουν τις μικρές πέτρες ή σπάζουν στα δυο από τις μεγάλες.

-"Δεν υπάρχει λόγος να προσποιείσαι πως τάχα ονειρεύεσαι μιαν ήσυχη ζωή!”

Ναι,έτσι κι αλλιώς κανείς δεν είναι πιά τριγύρω κι ούτε κανείς θα δει ποτέ αυτό που γίνεται εδώ, στη γη των ατιμώρητων . Υπάρχω μόνο εγώ. Σ' αυτό που πρόκειται να γίνει  εγώ θα είμαι ο θύτης και το θύμα μαζί και ταυτόχρονα ο αδιάφορος περαστικός που τα είδε όλα. Θα λείψει βέβαια μια δίκη κι όλη η σχετική, παροδική δημοσιότητα. Πλεονασμός: παροδική δημοσιότητα. Ας πούμε πως πρόκειται για ένα αδίκημα μικρό, λόγου χάριν μια κλοπή ενός μικροποσού από μια γριά,σ΄ ένα σκοτεινό δρομάκι.

-"Ένα σπίτι σε περίμενε αλλά εσύ δεν είχες σπίτι.Έτσι είπες.Το θυμάμαι καλά."

Πιθανόν αυτό να είχε ειπωθεί σε στιγμές που η άρνησή μου είχε άλλο χαρακτήρα. Η διατύπωση μού φαίνεται πολύ μεμψίμοιρη τώρα.

Μα που είχαμε μείνει; Ναι, τελικά ο θύτης σκοτώνει το θύμα και τον αδιάφορο περαστικό επίσης. Σ' αυτά δεν χωράνε αδιάφοροι περαστικοί. Συνεργούς θα τους θεωρήσω. Εξάλλου μέσα στο μυαλό μου διαπράττονται χειρότερα εγκλήματα. Το πρόσωπό μου είναι γεμάτο χλωμές σκιές γιατί το φως που άφησα πίσω μου είναι αμυδρό κι αμφιλεγόμενο. Μια έντονη σκιά απαιτεί και ένα πολύ δυνατό φως.

-"Σε αντιστάθμισμα της δυστυχίας των άλλων, εσύ πληρώνεις το μερίδιό σου με ανία,νομίζω. Όλο αυτό είναι ένα παιχνίδι ενοχών."

Μα… τώρα θα ήθελα να τα ξεχάσω όλα. Ίσως να το κατορθώσω αν πετάξω από πάνω μου ό,τι μου αμβλύνει την αίσθηση της ταπεινότητάς μου. Καλύτερα να χάσω την αυτονομία μου, την ανεξαρτησία μου, την ελευθερία μου κι όλες αυτές τις ανοησίες που δικαιώνουν και καταξιώνουν τη συντήρηση κάθε μετριότητας.Δεν πιστεύω πως αυτά είναι οι ανώτεροι στόχοι που μπορει κανείς να βάλει. Μάλλον είναι απλώς δημοφιλείς προσδοκίες.

Με αυτές τις σκέψεις μού ανοίγει η όρεξη για δράση. Το να σκέφτομαι δε σημαίνει τίποτα κι εξάλλου οι κακές σκέψεις καταλήγουν στην ευχαρίστηση της αυτοτιμωρίας. Θέλω να παραχωρήσω το δικαίωμα της τιμωρίας μου σε μια λιγότερο νωθρή από μένα δύναμη. Θα μου άρεσε να περιπλανηθώ στις αχανείς εκτάσεις της Ρωμα’ι’κης ή της βραχύβιας και μεγίστης Μογγολικής Αυτοκρατορίας. N' αρχίσω εκεί ένα νέο οδοιπορικό που θα με οδηγήσει στην πρωτεύουσα. Ίσως εκεί κατάφερνα να γνωρίσω το Αυτοκρατορικό ζεύγος. Ένας ξένος γοητεύει πάντα τους ισχυρούς. Ίσως με γαλιφιές μου ανατεθεί κάποιο ξεχωριστό καθήκον -λανθασμένη βέβαια επιλογή. Θα μπορούσα να γίνω για ένα μικρό χρονικό διάστημα ο δοκιμαστής των κρασιών τους  κι ο οινοχόος τους. Ποιος θα συνωμοτούσε επιδεξιότερα αφού από τα δικά μου ποτήρια θα έπιναν ξένοιαστοι και χωρίς ίχνος υποψίας οι Βασιλιάδες; Άλλωστε εγώ έχω τη γνώση και τις ουσίες για να τους κάνω να γελάνε, να μελαγχολούν, να ονειρεύονται ή να πεθαίνουν - Κατά βούληση.  

-“Κι ύστερα τι; Τι θα έχεις να προσδοκάς απ’ τη ζωή σου;”

Άλλες αυτοκρατορίες, κάστρα, πόλεις-κράτη. Ο δρόμος που πήρα είναι πολύ κατωφερής,τόσο κακοτράχαλος και μακρύς. Άλλα αμπέλια θα συναντήσω, καινούργιες σοδειές κρασιών θα δοκιμάσω στο διάβα μου και περισσότερο πολυμήχανος θα γίνω μέχρι την επόμενη συνάντησή μου με τους ανθρώπους που θα’ βρω πάλι κοιμισμένους.

Αυτοϋποτίμηση

Αναρωτιόμουν γιατί οι πολιτικοί και τα Μ.Μ.Ε. μας, σε όλες τις πράξεις βίας στις Ελληνικές διαδηλώσεις, βλέπουν προβοκάτορες και εγκάθετους ενώ τουναντίον σε ανάλογες καταστάσεις στο εξωτερικό αναφέρονται σε "ακτιβιστές", εξοργισμένους πολίτες κ.λπ.
Αθωώνουν έτσι -κατά τη γνώμη τους- το Ελληνικό πολιτικό σύστημα; Μάλλον το υποβιβάζουν εκτιμώντας ότι στην Ελλάδα και μόνο ανθεί ακόμα ένα αίσχος: οι προβοκάτορες και οι "γνωστοί άγνωστοι" ενώ στον υπόλοιπο κόσμο υπάρχουν και ενεργοί πολίτες.

Ο καλεσμένος από μακριά

"Your bonds are strong enough
 I will break them
 Then we'll laugh!"

Ξεκουραζόμουν χωρίς καμιά έγνοια  στο αναπαυτικό κρεβάτι του ξενώνα που μου είχε παραχωρήσει ο πολυαγαπημένος μου φίλος στο κάστρο που περνούσε τις μέρες του. Ήταν απόγευμα προς βράδυ όταν άκουσα αυτά τα στιχάκια τραγουδισμένα από τις δυο του κόρες. Δυο κοριτσάκια με μάτια γαλανά κι αφηρημένα, με κατάξανθα μακριά μαλλιά. Γνωρίζοντας πως η οικογένεια φιλοξενούσε κι άλλον εκτός απο μένα -κάποιον ξένο που είχε έρθει απο μακριά- σκέφτηκα πως επρόκειτο για κάποιο δάσκαλο της Αγγλικής ή για κάποιο περιπλανώμενο παράξενο ποιητή. Αυτός θα έμαθε στα παιδάκια εκείνο το τραγουδάκι, εξήγησα στον εαυτό μου. Κλειστός τύπος και λιγομίλητος καθώς ήταν, δεν έλεγε ποτέ τίποτα για τον εαυτό του. Παρακολουθούσα συχνά τις αργές του κινήσεις καθώς και την  αφοσίωση με την οποία τον άκουγαν τα δυο μικρά κορίτσια. Έτσι εκείνο το πρωί κάθησα να ακούσω κι άλλους στίχους, ελάχιστα λυρικούς.



 "You have no father and no mother
  You don't have no family
  You shall not love other but me"
 
Τα λίγα Αγγλικά που εγνώριζα με έβαλαν σε συναγερμό. Τρελάθηκα προς στιγμήν! Μα, ξέρει ο άμοιρος ο φίλος μου τι λόγια ξεστομίζει αυτός ο άτιμος; Ηταν φανερό πως σ'όλα αυτά κάτι το νοσηρό υπήρχε. Πρώτα απ' όλα είπα πως φρόνιμο θα ήταν να αρχίσω να παρακολουθώ απο κοντά τι στο καλό συνέβαινε. Απο το βράδυ εκείνο άρχισα να έχω σκέψεις ανόητες μα και παράξενες μαζί, ρίγη και αλλόκοτους εφιάλτες. Σταμάτησα πια να κοιμάμαι τις νύχτες για να μένω ξύπνιος, τον παραμικρό θόρυβο να αφουγγράζομαι. "Μόνο εγώ ξέρω πως εδώ κάτι συμβαίνει. Ο καλοκάγαθος φίλος μου σίγουρα νομίζει πως όλα αυτά είναι αθώα παχνίδια". Εγώ, όμως, τις νύχτες στ' άγρυπνα όνειρά μου έβλεπα το φιλικό μου ζευγάρι να κείτεται στο πάτωμα χαμογελαστό, ακίνητο και χλωμό.




   "I'm talking to you
    Though I only speak to them
    Do you hear me,you old man?"

Στην ψυχή μου έπεσε η νύχτα πριν καλά-καλά έρθει το βράδυ! Πήγα να βρω το φίλο μου που είχε βουλιάξει στην ευφορία του κρασιού και της μουσικής. "Μα ποιός είναι ο ξένος; Πες μου!", ρώτησα ανάστατος,σχεδόν τρέμοντας. Ηρεμος εκείνος μου απάντησε: "Διαβλέπω μιαν ανησυχία στα μάτια σου, φίλε μου αγαπητέ, μα χωρίς λόγο. Ηρέμησε και δες αυτόν τον άνθρωπο με πολλή συμπάθεια, με αγάπη κιόλας. Η γυναίκα μου κι εγώ έχουμε, εδώ και καιρό ,όλα όσα μπορεί να ποθήσει η ψυχή ενός ανθρώπου. Αλλά φουντώνει μέσα μας σφοδρή η επιθυμία να αφήσουμε αυτή τη ζωή, ξέρεις. Αυτός ο άνθρωπος, που λες,είναι κάποιος που ξέρει να σπάει τους δεσμούς που δημιουργεί κάθε αγάπη ακόμα και η πιό άδολη. Για να μας απαλλάξει απο το βάρος της αγάπης και των δεσμών της, ήρθε απο πολύ μακριά μετά απο πρόσκλησή μας. Μας κρατούν μακριά απο τις δυνατότερες επιθυμίες μας, ξέρεις, ακριβώς αυτοί που πάρα πολύ αγαπούμε"




  "The whole story about us
   The old man has now revealed
   They're allowed,now,to be killed"

Αστραπές παραφροσύνης! Αθλια σκηνοθεσία,οι χειρότερες στιγμές μου! Ο φίλος μου θέλησε να είμαι παρών και,αφού κάλεσε τη σύζυγό του εκεί, ξάπλωσαν και οι δυο στο πάτωμα. Πολύ σύντομα ήταν εκεί και ο ξένος με τα δυο κοριτσάκια που χαμογελούσαν προχωρώντας αργά. Το κατάλαβα: πολύ σύντομα θα φτάναμε στη φρίκη. Θέλησα να μην είμαι εκεί αλλά, μη μπορώντας, έκλεισα τα μάτια. Για λίγη ώρα ή για πολλή, δεν ξέρω...Οταν τα άνοιξα αντίκρυσα ήρεμα χαμόγελα στα προσωπάκια των κοριτσιών που κείτονταν δίπλα στο ακίνητο, χλωμό και χωρίς ζωή ζευγάρι. Παράξενη ηρεμία επικρατούσε,σαν αυτή ενός δωματίου παιδιού που κοιμάται. Δεν κατάλαβα καλά τι και πως είχε συμβεί κι ούτε κανένας ξαναμίλησε ποτέ για τα γεγονότα αυτά, όπως ήταν φυσικό. Θυμάμαι μόνο που είδα εκείνο τον απόκοσμο ξένο να ξεμακραίνει κατεβαίνοντας τις σκάλες και τον άκουσα να τραγουδάει λαχανιασμένος:

    Everyone who plays this game
    Might then need someone to blame
    And all the people know my name
    I am "The One From Faraway"