Συναναστροφές με τους ανθρώπους

Ένας πατέρας είχε τέσσερα παιδιά και πολύ συχνά οι άλλοι τον ρωτούσαν ποιό απ' όλα αγαπάει περισσότερο. Εκείνος  απαντούσε "Τον τέταρτο φυσικά που είναι ωραίος κι έξυπνος, ο πρώτος είναι χαζούλης κι άσχημος, η δεύτερη είναι μόνο όμορφη και ούτε δουλειές ξέρει να κάνει, ο τρίτος μόνο έξυπνος αλλά καθόλου όμορφος".

Κάποια ο μέρα ο θεός πήρε από τη ζωή το τέταρτο παιδί τού ανθρωπάκου -το έξυπνο και όμορφο μαζί- και τον άφησε με τα υπόλοιπα τρία. Σύντομα ο περίεργος περίγυρος άρχισε να ρωτά τον χαροκαμένο πατέρα ποιό από τα τρία παιδιά που τού 'μειναν τώρα αγαπάει περισσότερο. Εκείνος απαντούσε "Το έξυπνο γιατί, αν και άσχημο, βοηθάει στα προβλήματα τής ζωής, προτείνει κάποιες λύσεις ειδικά τώρα που η ζωή έχει γίνει τόσο δύσκολη".

Κάποια μέρα ο θεός πήρε από τη ζωή και τον έξυπνο γιό τού ανθρώπου κι εκείνος απέμεινε με τα υπόλοιπα δύο του παιδιά: την  όμορφη αλλά καθόλου έξυπνη κόρη και το άσχημο, θεόχαζο αγόρι. Διπλό χτύπημα είχε δεχτεί ο πατέρας αλλά μετά από λίγο καιρό ο αχόρταγος περίγυρος άρχισε πάλι να τον ρωτά ποιό από τα δυο παιδιά που τού 'μειναν αγαπάει τώρα πιό πολύ. Ο διπλοχτυπημένος πατέρας απαντούσε πως εκείνος προτιμούσε την όμορφη κόρη γιατί, αν και δεν ήταν άξια για τίποτα, τουλάχιστον ομόρφαινε το ρημαγμένο σπίτι με το χαριτωμένο, αγγελικό πρόσωπό της και το φωτεινό της χαμόγελο που παρέμενε εκεί παρ' όλα τα βάσανα που είχαν χτυπήσει την οικογένεια.

Κάποια μέρα, όπως ήταν αναμενόμενο, ο θεός πήρε από τη ζωή και το όμορφο κορίτσι. Το χαμόγελό του, λέει, το πήρε ο διάολος σαν αντάλλαγμα για να συναινεί στα βάσανα που ο κάθε θεός στέλνει στους ανθρώπους. Έτσι ο πατέρας έμεινε μόνος με το άσχημο και χαζό του το παιδί, να κοιτούν ο ένας τον άλλον, ανίκανοι να τα βγάλουν πέρα και χωρίς καμμιά ομορφιά να στολίζει πιά το σπίτι. Άργησε να ξαναμιλήσει σε άνθρωπο ο πατέρας...

Όταν όμως συνήλθε λίγο, άρχισε πάλι τις συναναστροφές με τους ανθρώπους, που τρανά αποδείχτηκε πως είναι τα πλάσματα τα πιό επιδέξια στο να ξύνουν τις πληγές που ο κάθε θεός ανοίγει. Και δεν ήταν μόνο αυτό. Αποδείχτηκε επίσης πως οι άνθρωποι είναι οι απεσταλμένοι, οι κατάσκοποι τού κάθε θεού που με τις  -τάχα γεμάτες ενδιαφέρον-  ερωτήσεις τους "ψαρεύουν" τις αδυναμίες τών άλλων ανθρώπων, ώστε να ξέρουν οι θεοί πού πρέπει να χτυπήσουν.

Pain killers

Αυτός ο ενοχλητικός πόνος είχε αρχίσει να παίρνει το πάνω χέρι στην μεταξύ μας σχέση μόνο και μόνο επειδή ήταν δικός μου πόνος. Είμαι ένας pain killer μα μόνο όταν πρόκειται για κάποιο ξένο πόνο. Για τους δικούς μου είμαι ένας αδαής, σκράπας εντελώς. Μπορώ μόνο μικρά πονάκια να εξολοθρεύσω πάνω μου. Ναι, πολλοί λένε πως για τα βάσανα τών άλλων είμαστε  -εμείς, οι pain killers-  αποτελεσματικοί στο έπακρον αλλά για τα δικά μας, έστω και μικρά βασανάκια, είμαστε εντελώς άχρηστοι. Έτσι είμαστε αναγκασμένοι να απευθυνόμαστε σε άλλους ομοειδείς μας. Μα ούτε αυτοί, πολλές φορές αποδεικνύονται επαρκείς.

Είναι η μόνη λύση τότε να καταφύγουμε σε πιο απαλές μεθόδους: μες την δεδομένη σκληραγωγημένη μας ύπαρξη, θα ψάξουμε κρυφά αυτούς που, με τα απαλά τους χέρια, με ένα άγνωστο σε μας άγγιγμα, μια προσευχή ή ένα από τα τόσα βότανα που εμείς υποτιμητικά πατούμε, θα μας πλησιάσουν στοργικά σαν να πλησιάζουν ένα παιδί και θα αποθέσουν το δικό τους γιατρικό πάνω στο δικό μας πόνο.

Το δικό τους γιατρικό που αργότερα, ψωροϋπερήφανοι, θα καμωθούμε πως ποτέ δεν έχουμε γνωρίσει. Γιατί;  Ε...γιατί; Γιατί έτσι εμάθαμε να κάνουμε όλοι οι "μεγάλοι pain killers".

Principessa delle rose

Ο πόνος στη ράχη

Μελλοντικός τοπικός άρχοντας!...Τι στο καλό τού είχαν πει μόλις πριν λίγα λεπτά οι  δύο Δυστοπιανοί Αυτοδιοικητικοί Παράγοντες; Ήταν τόσο κουρασμένος και ταλαιπωρημένος από την αϋπνία τών τελευταίων ημερών, που δεν κατάλαβε τίποτα άλλο παρά ότι τού είχε εντελώς απρόοπτα γίνει πρόταση να εκτεθεί στις αυτοδιοικητικές εκλογές, μια και κάποιοι έκριναν ότι η καθημερινή τριβή του με εκατοντάδες πολίτες τού εξασφάλιζε σημαντική δημοτικότητα.

Αυτή η δημοτικότητα ήταν πολύτιμη στο Κυβερνητικότυπο Σκέλος τού Δυστοπιανού Κόμματος. Το άλλο σκέλος, το Αντιπολιτευτικότυπο Σκέλος τού Δυστοπιανού Κόμματος είχε επιλέξει ήδη τον μελλοντικό ηττημένο των εκλογών, κάποιον αντιπαθή μεγαλέμπορο τής περιοχής, τού οποίου η ήττα θα έφερνε ψυχική ανάταση κι αίσθηση δικαίου στους ψηφοφόρους.

Ακόμη όμως κι αν ήθελε να παραβλέψει την ασχετοσύνη του όσον αφορά τα αυτοδιοικητικά πράγματα, ακόμη και τότε δεν θα ένιωθε χαρά με την διανομή τών ρόλων που τού είχε μόλις ανακοινωθεί. Ακούμπησε το μέτωπό του στο γραφείο μπροστά του κι άκουσε, μέσα στην ησυχία τών πρώτων νυχτερινών ωρών, φωνές από το διπλανό διαμέρισμα: "Δεν γίνεται η επανάσταση έτσι. Δεν μπορούν να σκοτώνονται αθώοι άνθρωποι..." έλεγε ο ένας. "Θα χάσουν κάθε λαϊκό έρεισμα...πρέπει αυτός που θέλει να ανατρέψει το καθεστώς να έχει μαζί του την κοινή γνώμη, τον παππού και τη γιαγιά!", συπλήρωνε ο άλλος.

Μες το μυαλό του γύριζαν όλα αυτά και το ένα πολεμούσε το άλλο: Η ευγένεια "σήμαινε" αποδοχή τού Δυστοπικού τρόπου ζωής και ερμηνευόταν σαν συμμόρφωση και διάθεση θεοποίησης αυτού τού τρόπου ζωής στις συνειδήσεις τών πολιτών. Από την άλλη δεν μπορεί κανείς στα καλά καθούμενα να γίνεται αγενής, πολεμώντας έτσι το σύστημα...η ευγένεια και η αγένεια δεν είναι πολιτικές στάσεις. Κι αυτός, ευγενικός εκ φύσεως ήταν αλλά πέρα από αυτό δε χωρούσε άλλη ερμηνεία για την καθημερινή του συμπεριφορά. Ήταν εντελώς πλανημένος όποιος γνωρίζοντας τον χαρακτήρα του συμπέραινε πως είναι θιασώτης τού καθεστώτος.

Ο πόνος στη ράχη του τον ανάγκασε να ισιώσει τον κορμό του πάνω στο κάθισμα κι έτσι να βρεθεί οπτικά αντιμέτωπος με την on line εργασία του πάνω στην γλώσσα και λογοτεχνία γειτονικής χώρας, την οποία έπρεπε να υποβάλει διαδικτυακά ώστε -σε περίπτωση επιτυχίας- να γίνει δεκτός ως ισότιμος υπήκοος τής εν λόγω χώρας. Σε τι θα μπορούσε να ενδιαφέρει εκείνον οποιουδήποτε τύπου εμπλοκή κι ενασχόληση με τα "κοινά" τής Δυστοπίας ; Όλον αυτόν τον τελευταίο καιρό ονειρευόταν, αλλά κι ετοίμαζε, την οριστική φυγή του, εκείνο το "back on monday...", το ...ύπουλο κι οριστικό "άντε γειά" που μερικοί αφήνουν πίσω τους, με μια μεγάλη ποσότητα πηχτής χολής η οποία είναι αλήθεια πως γρήγορα εξατμίζεται, ξεχνιέται. Έτσι, μια ολόκληρη συναισθηματική απόδραση καταλήγει υπόθεση αρχειοθετημένη χωρίς πρώτα να ερμηνευθεί.

Κάθε βράδυ

Το βράδυ περνά πάνω από μια μητέρα που διαβάζει ένα παραμύθι στο παιδί της. Πόσο μεγάλα είναι τα παραμύθια που μιλάνε για την καλοσύνη τών φτωχών, τη σκληράδα τών πλουσίων, το θρίαμβο τής αγάπης, τις αιώνιες φιλίες!

Το διάβασμα τέλειωσε για σήμερα, η μητέρα σκεπάζει το παιδί της και μένει μόνη της με το βιβλίο. Κουρασμένη καθώς είναι πιάνει ένα μολύβι και το ξύνει αργά λες και δε θέλει πολύ θόρυβο να κάνει.

Πάνω στις επόμενες λευκές σελίδες πρέπει να γράψει τη συνέχεια τού παραμυθιού από κει που απόψε το άφησε, όπως και χτες το βράδυ έγραψε αυτό που διάβασε απόψε. Έχει ακόμη να αποφασίσει το πού, το πώς και πότε το παραμύθι θα τελειώσει.