Η Επιβολή τού Δικαίου

Σκεφτόταν: 
"Το Δίκαιο, εκτός από Λογικά παραδεκτό, δεν θα έπρεπε να είναι κι Αισθητικά παραδεκτό; Ή μήπως η καταστρατήγηση τής Αισθητικής είναι ένας από τους τρόπους τού Δικαίου να επιβάλλεται;" 

Όλες λέγονται "Κυρίες"

Καλά τα είχα πάει ως εκεί. Για πρώτη φορά στη ζωή μου είχα φορέσει γυναικεία ρούχα χωρίς ενδοιασμούς και μάλιστα ρούχα που γυάλιζαν στο σκοτάδι. Κι όχι μόνον αυτό. Επρόκειτο για ρούχα που θα "τραβούσαν" το βλέμμα τού διαβάτη  πάνω τους, αναπόφευκτα, ακόμα κι αν περπατούσε σκυφτός στο δρόμο ενώ εγώ θα βρισκόμουν στο μπαλκόνι τού 3ου, κρεμασμένος από τα κάγκελα.

Η αιτία που γίνονταν όλες αυτές οι αστείες πράξεις ήταν αφ' ενός η απόφασή μου να βάλω ένα τέρμα στην ανούσια ζωή μου που μόνο απογοητεύσεις μού είχε χαρίσει απλόχερα. Το λένε  "frustrations" στα ξένα και μού ηχεί πολύ ταιριαστά στ' αυτιά αυτή η παρήχηση τών f,r,s,t. Σαν αλύπητο μαστίγωμα όπως όλη η ζωή μου υπήρξε. Πετυχημένος δεν ήμουν, όμορφος ούτε, για την εξυπνάδα μου δεν φημιζόμουν.

Αφ' ετέρου, όμως, ήταν ευκαιρία να ζήσω, από τη μεριά τού πρωταγωνιστή, αυτή την τετριμμένη ακολουθία κινήσεων: "κάποιος βλέπει τον επίδοξο αυτόχειρα - πιστεύει πως μπορεί να τον σώσει - ίσως ήρθε κι η στιγμή να κάνει κάτι σπουδαίο στη ζωή του ούτως ώστε αυτή να έχει κάποια αξία - και τι πιό σπουδαίο υπάρχει στη ζωή από το να σώσεις μια άλλη ζωή;".

Τέλος πάντων, τηλεόραση και κινηματογράφος, αυτό διηγούνται και οι ειδήσεις αυτό μας μαθαίνουν. Όταν κάποιος κρέμεται από τα κάγκελα τού μπαλκονιού εσύ πρέπει να τον σώσεις, ειδικά αν πρόκειται γιά νέα γυναίκα που κλαίει και που, όσο γυμνασμένη και να είναι, τα απαλά της χέρια τελικά θα αφήσουν τα τραχιά σκουριασμένα κάγκελα.

Για καλή μου τύχη ο "διαβάτης" που έμελλε να ενδιαφερθεί για το διάβημά μου ήταν μια δεσποινίς που αργότερα, αφού ανέβηκε στο μπαλκόνι, μού συστήθηκε σαν ψυχολόγος ειδικευμένη σε τέτοιου είδους "Παρεμβάσεις σε Κρίση", δηλ. στην αποτροπή αυτοχειρίας νέων γυναικών που απέτυχαν επαγγελματικά αφ' ενός και αφ' ετέρου δεν είχαν και πολλές ελπίδες για οικογένεια.

Πιάσαμε την πάρλα, αφού ανέβηκα στο μπαλκόνι και μού έκαναν μια στεντόν και -μέχρι να αντιληφθεί πως δεν ήμουν γυναίκα- μού έκανε ένα σωρό φιλοφρονήσεις για τα ρούχα μου. Με ρώτησε πού τα πήρα, πόσο τα πήρα κ.λπ. Ταίριαζαν τα γούστα μας πολύ κι όταν έφυγαν όλοι εκείνη άκόμα δεν είχε σταματήσει να επαινεί το γούστο μου όσον αφορούσε τη διακόσμηση τού διαμερίσματος.
Στο τέλος, όταν κι οι δυό παραδεχτήκαμε πως είμαστε αδελφές ψυχές, συστηθήκαμε:
_ Ευάγγελος Α., κι εσείς;

_ Δεσποινίς Ιουλία Μάρτη, ψυχολόγος.

Αυτό ήταν:  γυναίκα, ψυχολόγος, ειδικευμένη στην αποτροπή αυτοχειρίας, με αγάπη για το συνάνθρωπο. Με τον καιρό γνωριστήκαμε και παντρευτήκαμε. Έγινε η κ. Ιουλία Μάρτη.  Πρέπει να το ομολογήσω πως πολύ καλή εντύπωση μού είχε κάνει το ότι μού είχε συστηθεί ως "Δεσποινίς". Σπάνιο αυτό! Εδώ στην Ελλάδα μετά τα 18 τους όλες τους θέλουν να λέγονται "Κυρίες". Το "Δεσποινίς" είναι ...υποτιμητικό. Παράξενο, παντού στον κόσμο θα βρεις την μις, την σινιορίνα, τη μαντμουαζέλ, τη φροϋλάιν, τη σενιορίτα, οι οποίες δεν είναι βέβαια όλες τσόκαρα. Εδώ, όλες λέγονται "κυρίες".

Fred Bongusto

Ο Fred Bongusto (1935) δεν θεωρήθηκε ποτέ ένας από τους μείζονες Ιταλούς τραγουδιστές. Δεν προέρχεται από κάποια σχολή τών cantautori, δεν υπήρξε στρατευμένος στιχουργός, δεν πολυασχολήθηκε με τη μοναξιά και την επανάσταση. Επίσης δεν πειραματίστηκε ποτέ, δεν έκανε avant-garde music, progressive, alternative κ.λπ. 

Χα! Μα τι λέω;! Ο Fred θα γελούσε αν με άκουγε...Θα μού έλεγε "Ma vaaa...". Αντίθετα, μαζί με τον συνονόματό του Buscaglione, παρέμειναν φανατικοί θιασώτες του Αμερικάνικου ήχου και στίχου τού μεταπολέμου που άφησαν πίσω τους οι Αμερικάνοι. Τραγούδησε, ανενδοίαστα κι ανερυθρίαστα, "απλά" ερωτικά τραγούδια σε εποχές που η Ιταλία διέθετε, από άποψη φωνών, ό,τι καλύτερο πέρασε ποτέ από την υφήλιο (προσωπική μου γνώμη).

Υπερθέαμα

Οι ανόητοι πολίτες κοιτάζουν τα βεγγαλικά καθώς στέκονται σε μιας ταράτσας δίχως κάγκελα την άκρη. Τι όμορφα που είναι! Αχ! Πότε θα δουν τέτοια παράσταση ξανά, τόσα χρώματα και τέτοια φωταψία; Κοιτάζουν με τα στόματα ανοιχτά. Το βαθύ μπλε πυροτέχνημα, το κόκκινο το πιο ωραίο, να κι άλλο πανέμορφο, το πράσινο σαν το φωσφόρο! Αχ! Πότε πάλι θα ξαναδούν τέτοιο υπερθέαμα στην πόλη; Και να πιο άκρη στην ταράτσα πάνε, σπρώχνοντας ο ένας τον άλλονε σιγά-σιγά. Να το μωβ, και το κίτρινο, το χρυσαφένιο το βεγγαλικό, να κι ένα ποτ πουρί από χρωματισμούς. Μη σπρώχνετε παιδιά, περάστε μπρος οι πιο κοντοί, γυναίκες και παιδάκια, προσοχή είπαμε, δεν έχει κάγκελα, κενό είναι από κάτω κι είμαστε ψηλά. Και τέλος να το πυροτέχνημα που στον ουρανό σχέδιο αξιοθαύμαστο, σαν άνθος σχηματίζει, έχει μέσα άσπρο με ροζ, φούξια και τυφλό λευκό, αλλάζει πορεία ξαφνικά και τινάζεται λοξά. Λοξά πέφτουν ένας-ένας στο γκρεμό κι οι θεατές που προλαβαίνουν αστραπιαία να σκεφτούν: Αχ! Πότε άραγε θα δουν ξανά τέτοιο υπερθέαμα στην πόλη; 

Το καπέλο τής Ελπίδας

Περπατούσα ώρες σε έρημο τοπίο με έδαφος σκεπασμένο από πέτρες πολυεδρικές με προεξοχές που σου τρυπούσανε το βλέμμα. Οδοιπόρους συνάντησα να περπατάνε κορδωτοί κι είχαν στο κεφάλι του καθείς κι από ένα αστείο καπέλο, πολύχρωμο με κορδέλες υφασμάτινες που μπλέκονταν στα πόδια τους. Και τότε εκείνοι πέφταν και πληγιάζαν τα γόνατά τους τόσο πολύ που μερικοί δε μπορούσαν πιά να προχωρήσουν. Σταματούσαν και με την κοιλιά τους προς τον ουρανό στραμμένη σωριάζονταν στο τραχύ έδαφος που τούς τραυμάτιζε και την πλάτη.

Έμεναν εκεί και, μ' ένα πικρό χαμόγελο, μερικοί από αυτούς γύριζαν το κεφάλι και ρωτούσαν τον πεσμένο διπλανό τους " Ήταν βαριά για σένανε η Ελπίδα σου; Βλέπω πως κάτω σ' έριξε σαν να μην άντεχες το βάρος της...".   Του απαντούσε ο άλλος " Ναι μωρέ, πολύ ψηλά σημάδεψα με το τόξο μα τούτο το καπέλο προς τα πίσω έγειρε τον κορμό μου, την ισορροπία μου έχασα και σωριάστηκα σα σακί γεμάτο χώμα".

_ Να ανταλλάζαμε καπέλα, λες...μήπως εσύ να άντεχες το βάρος τού δικού μου;

_ Και μήπως εσύ, καλύτερα από μένα να σημάδευες ψηλά χωρίς κατάχαμα να σωριαστείς αδέξια; Τι λες;

_ Γρήγορα να κάνουμε την ανταλλαγή, η κεφαλή μου δεν αντέχει πολύ χωρίς το καπέλο μιάς Ελπίδας, όσο βαρύ κι αν είναι αυτό!

_  Ναι, στο πι και φι να ανταλλάξουμε καπέλα...τουλάχιστον μπας και μπορέσουμε όρθιοι να σηκωθούμε.

_ Ευτελίστηκε η ελπίδα και το καπέλο, που αυτή μας αναγκάζει να φορούμε στο κεφάλι, μοιάζει γελοία, πλαστική περικεφαλαία που φορούν μικρά παιδάκια τον καρνάβαλο για να ντυθούνε Ρωμαίοι στρατιώτες.

_ Ναι, ευτελίστηκε η Ελπίδα...Ενώ το καπέλο της φορέσαμε για να ανεβούμε στα ψηλά, στο τέλος καταντήσαμε να προσδοκούμε από τη Χάρη της μονάχα στα πόδια μας να σταθούμε.

Παρ' όλα αυτά εγώ, που τη γελοιότητά τους από κοντά την έζησα και το ανώφελο τής συνήθειάς τους αντιλήφθηκα αμέσως, δεν μπόρεσα να κρατηθώ:
Ευθύς πήγα κι εγώ από πλανόδιο πωλητή ένα καπέλο Ελπίδας να προμηθευτώ κι αν και το πούλαγε ακριβά, για να αποφύγω τα ρεζιλίκια που είχα δει, αγόρασα και δεύτερο πιο πρόχειρο από το πρώτο. Συμβαίνει συχνά, ξέρετε, μόνη προσδοκία σου να είναι όρθιος πάλι να σταθείς στα πόδια σου πατώντας.