Διηγηθείτε

                                             Πιο γρήγορα... Τάχιστα... Και εν ολίγοις όλα!

Εβδομήντα

Μέσα στον ύπνο του
-πληρωμένο όνειρο-
άκουγε κάθε βράδυ
φωνούλα σιγανά να λέει
"κι εγώ άνθρωπος είμαι...
έχω ανάγκη από αγάπη"
Τότε απάνω πεταγόταν
φόβος τον έπιανε γιατί
είχε ακούσει πως στον κόσμο
όποιος ζητάει λίγη αγάπη
θέλει όλο και πιο πολλή 
όλο και πιο πολλή...
Όση περισσέψει την πετάει

Va pensiero

Πέτα νου μου, με φτερά ολόχρυσα
ακούμπησε απαλά τις πλαγιές
και τους λόφους όπου ευωδιάζουν
χλιαρές και αιθέριες
τής πατρίδας οι αύρες γλυκές

Τού Ιορδάνη τις όχθες χαιρέτησε
και τής Σιών τα ερειπωμένα κάστρα

Ω, πατρίδα μου, τόσο όμορφη και χαμένη!
Ω, ανάμνηση μοιραία κι αγαπημένη!

Χρυσή λύρα τών θεϊκών βάρδων,
γιατί σιωπάς στην ιτιά κρεμασμένη;
Τις θύμησες στις καρδιές άναψε πάλι
διηγήσου τους περασμένους καιρούς

Όμοια με του Σολομώντα τις αποφάσεις
ένα φοβερό βροντοφώναξε θρήνο
Ο Θεός ας σου εμπνεύσει μιαν αρμονία
να μπολιάσει το μαρτύριό μας μ' αρετή


Μια απόδοση τής χορωδίας  "Va pensiero..." από τον Nabuccodonosor τού Βέρντι.

Σαν το σκύλο με ...το λύκο.

Όλα άρχισαν τη στιγμή που ο σκύλος παίρνοντας το δρόμο τής επιστροφής προς τη γειτονιά του, αφήνοντας την εξοχή, συνάντησε το λύκο ο οποίος τον κοίταξε λοξά. Ο σκύλος ανταπόδωσε το στραβοκοίταγμα αλλά αυτό τού στοίχισε μια λεκτική αψιμαχία:

-Πίσω στους ανθρώπους, λοιπόν, Σκύλος; Τέλειωσε η εκδρομή, γέμισαν οι μπαταρίες, όλα τα ωραία τελειώνουν κάποτε κ.λπ. Ή όχι; Μήπως είσαι από τα ζώα που γουστάρουν την παρέα τών ανθρώπων;

-Ακριβώς, Λύκος. Με χαρά επιστρέφω από την εκδρομή μου και πάω κοντά στους ανθρώπους. Τους έχω ανάγκη όσο με έχουν αυτοί. Μου δίνουν τροφή, κατοικία κι εγώ τους παρέχω ασφάλεια. Τίμιο πάρε δώσε, Λύκος...

-Ναι, υπάρχει κι ένα ρητό, κάτσε να το θυμηθώ...α, ναι: "αν θα είμαι καλό σκυλάκι, θα μου πετάξουν κι ένα κοκαλάκι". Κι αν δεν είσαι καλό σκυλάκι; Αλήθεια, πώς είναι ένα όχι-καλό σκυλάκι; Και πώς πάει το πράμα, δεν μου εξηγείς; Πώς γίνεται κι ο σκύλος είναι ο καλύτερος φίλος τού ανθρώπου είτε καλός είτε κακός είναι ο άνθρωπος; Τα καταφέρατε τελικά και γίνατε "τα καλύτερα τετράποδα τής φύσης" μετά από τα "συμπαθή γαϊδουράκια"!

-Ε, ξέρεις τώρα...κουνάμε λίγο την ουρά μας, τρέχουμε όταν μας φωνάζουν με τα ονόματά μας, όταν πλησιάζει κάποιος ξένος γαυγίζουμε, μαθαίνουμε και κανένα παιγνιδάκι, παλεύουμε μεταξύ μας κι αυτοί στοιχηματίζουν για το ποιός θα νικήσει. Όλοι έχουμε μάθει να "χαιρετάμε" τα σκυλιά τού άλλου φύλου κι άλλα πολλά που αρέσουν στους ανθρώπους.

-Σαν τους σκλάβους δηλαδή. Μιμείστε τους ανθρώπους, σας εκπαιδεύουν κιόλας, μαθαίνω. Σας τρέχουν στους γιατρούς όταν δεν τρώτε. Στοιχηματίζω, Σκύλος, πως ακόμα και τηλεόραση βλέπετε μαζί τους. Ένας λύκος δεν θα ήταν τόσο υποκριτής...Μα πώς νιώθετε όταν σας "πουλάνε" και λένε "Το βιβλίο είναι ο καλύτερος φίλος τού ανθρώπου";

-Ε, καλά τώρα...δεν παίρνουμε και τόσο σοβαρά τις ανοησίες τών ανθρώπων! Αυτοί μπορεί να πουν πως και "Ο ηλεκτρισμός είναι ο καλύτερος φίλος τού ανθρώπου". Και λοιπόν; Τι θες να κάνουμε...να σκίσουμε τα βιβλία τους και να χαλάσουμε τα ηλεκτρικά τους; Ο άνθρωπος, Λύκος, είναι τέτοιος που δεν μπορεί να έχει μόνο έναν "καλύτερο φίλο". Νομίζω πως είναι μόνο μια φιλοφρόνηση.

-Εγώ προτιμώ να είμαι διαρκώς ένας "εχθρός" για τον άνθρωπο παρά τη μια φορά να είμαι ο καλύτερος, την άλλη ο καλός, την άλλη ένα κοπρόσκυλο. Θα ένιωθα γελοίος να κουνάω την ουρά μου, να γυρίζω ανάσκελα για να μου χαϊδέψουν την κοιλιά και να με τρέχουν στο γιατρό όταν κάθομαι στη γωνιά μου κατσούφης. Και πάνω απ' όλα δε θα μου άρεσε να ζω με τους ανθρώπους ξέροντας πως αυτοί δε θα με φοβόνταν όταν κάτι θα με εξόργιζε.

-Μα κι εμάς φοβούνται οι άνθρωποι, όταν αγριεύουμε κι αρχίζουμε το γαύγισμά μας το άγριο...

-Και τότε, Σκύλος, τρώτε το ξύλο τής ζωής σας ή σάς πετούν έξω απ' τα σπίτια τους. Ίσως, αν το παρακάνετε, σάς διώχνουν και με τις κλωτσιές. Δεν σας φοβούνται οι άνθρωποι, καμώνονται πως είναι έτσι...κι όταν κανείς δεν φοβάται το φίλο του, φίλος του δεν είναι αγαπητέ μου. Όσο για την σιγουριά που νιώθεις, κάλπικη είναι και αυτή.

-Τι θες να πεις;

-Θέλω να πω: μην κρύβεσαι πίσω απ' το δάχτυλό σου. Δε σάς φοβούνται οι άνθρωποι, στα ψέματα το κάνουν. Δεν ξέρεις πώς είναι ο φόβος τους, τη γλώσσα τους δεν γνωρίζεις. Πήγαινε τώρα σπίτι σου και, μόλις πέσει η νύχτα, τέντωσε τα αυτιά σου: θα αφήσω από μακριά ένα ουρλιαχτό που όλη τη νύχτα, εσένα και τους φίλους σου, ξύπνιους θα σάς κρατήσει όλους.

Ο σκύλος πήρε το δρόμο του κατηφής. Λένε πως, με διαφορετικό τρόπο αν εξηγήσεις τα πράγματα σε κάποιον, ο άλλος κατσουφιάζει κι ίσως τη ζωή του αλλιώτικα την δει. Έτσι κι ο σκύλος, αργότερα τη νύχτα εκείνη, μόλις ακούστηκε τού λύκου το ουρλιαχτό κι όλοι κιτρίνισαν από το φόβο, σκιάχτηκε κι αυτός κι αμέσως μετά ζήλεια ακατανίκητη και θαυμασμό ένιωσε για τον απογευματινό συνομιλητή του.

Αχ! Το πατρικό το χέρι (Ah!... La paterna mano)

Αχ τέκνα μου, παιδιά μου

που από τον Τύραννο εκείνο

ένα-ένα χάσατε τη ζωή σας

και, μαζί με σας, η δύστυχή σας μάνα

Ω!...Ανάμεσα στα σουβλερά δόντια τής τίγρης 

άφησα εγώ μια μάνα μαζί με τα παιδιά της; 

Ωιμέ...το πατρικό το χέρι

ασπίδα δεν εστάθηκε, παιδιά μου αγαπημένα

ενάντια στους μοβόρους μισθοφόρους

που θανάσιμα σας πληγώσαν!

Ενώ εσείς εμένα, τον κρυμμένο φυγάδα

καλούσατε, καλούσατε ματαίως

με το στερνό λυγμό

και τη στερνή ανάσα

Φέρε με ενάντιο με τον Τύραννο, Κύριε!

Κι αν από μένα ξεφύγει

τότε Εσύ ας μπορέσεις

για εκείνον να ανοίξεις

της συγχώρεσής Σου την αγκάλη.

Κι αν από μένα ξεφύγει

τότε Εσύ, Κύριε, ας μπορέσεις

για εκείνον να ανοίξεις

της συγχώρεσής Σου

την φιλεύσπλαγχνη αγκάλη!

         ...

Μια απόδοση τής άρια  "La paterna mano..." από τον Μάκβεθ, του Βέρντι.