Χωρίς μπόνους

Άλλο μεγάλο πρόβλημα! Άστα να πάνε...Στην μεταβατική κυβέρνηση συμμετέχουν και στελέχη τού Λ.Α.Ο.Σ.!

Μείζον πρόβλημα, λέει, τι θα γίνουμε τώρα που έγιναν υπουργοί οι φασίστες; Έφτασαν σε κυβερνητικά πόστα οι ρατσιστές, έχουμε υπουργούς υπερδεξιούς! Σχεδόν μας κυβερνούν οι ακροδεξιοί κι όπου να 'ναι θα καταλύσουν το σύνταγμα. Οι ΕΠΕΝίτες, λέει, αυτοί που δεν έχουν στην ούγια τη σφραγίδα "Προοδευτικός", "Αριστερός", "Γενιά τού Πολυτεχνείου".

Κατά βάθος απορρίπτονται άνθρωποι επειδή δεν είχαν Αριστερό παρελθόν, όπως παλιότερα απορρίπτονταν άλλοι επειδή δεν είχαν Δεξιό κι Εθνικόφρον παρελθόν. Τώρα λοιπόν κινδυνεύουν όλα τα κεκτημένα δικαιώματα από τη Μεταπολίτευση και μετά: Έρχεται η κατάργηση τού πολιτικού γάμου, η κατάργηση τής ισότητας τών δυο φύλων, η κατάργηση τού δικαιώματος να πολιτεύεται κι ο εγγονός ακόμα τού Αγωνιστή τής Εθνικής Αντίστασης, όντας σίγουρος πως θα εκλεγεί ο άνθρωπος!

Θα πρέπει κι αυτός να επιχειρηματολογήσει, να τρέξει, να πείσει κόσμο πως υπερέχει έναντι τού Υπερδεξιού αντίπαλου υποψηφίου; Ε γαμώ το...Μέχρι χτες ακόμα την είχαμε σίγουρη την εκλογή, η υπεροχή ήταν εξασφαλισμένη για τον γόνο τού (κατά δήλωσή του) Αριστερούκλα. Τώρα άντε να ξεκινάμε από την αφετηρία όλοι μαζί, χωρίς μπόνους. Χωρίς μπόνους για τους γόνους. Πρώτα, ξεκίναγε ο αριστερός ταυτόχρονα με τον υπερδεξιό. Ταυτόχρονα αλλά λίγα μέτρα πιο μπροστά...

Σοφιστείες

Σκεφτόμουν...Να το πιάσουμε από την αρχή. Εν αρχή ήν ο Λόγος, η Σκέψη. Ως γνωστόν, μόλις κάποιος αρχίζει να σκέφτεται, να 'σου και η Ομιλία, να ΄σου κι ο Διάλογος. Θέλει να τα πει ο άνθρωπος. Τι είναι όμως ο Διάλογος; Δυο παράλληλοι μονόλογοι; μια συζήτηση; μια κουβέντα που "σηκώνει τσιγάρο";


Όχι, Διάλογος είναι ο αντίλογος κι ο καλός διάλογος πρέπει να έχει νικητή και ηττημένο. Ξεκάθαρο πρέπει να είναι το αποτέλεσμα τού Διαλόγου. Ή μήπως πραγματικός διάλογος είναι η αντιπαράθεση φράσεων που επιτρέπεται να λέγονται με φράσεις που δεν επιτρέπεται να λέγονται;


Αν λέγονται μόνο όσα επιτρέπεται να λέγονται, τότε είναι άδικο. Αν, πάλι, όλα είναι επιτρεπτό να λέγονται, τότε δεν έχει νόημα να λέγονται. Μπερδεύτηκα...


Σκέφτομαι το Χριστιανισμό (άσχετα) - κοίτα πως σμπαραλιάστηκε η θρησκεία τών φτωχών μόλις την ασπάστηκαν κι οι πλούσιοι. Κοίτα τον Τσε, τους Μπητλς, τη Σεξουαλική επανάσταση, το ποδόσφαιρο, το χοτ ντογκ...Ειδικά το τελευταίο είναι κακέκτυπο τού αυθεντικού.

Igor

Made in ...

Αυτό που δε συγχώρησα ποτέ στους γονείς μου είναι ότι μ' έφτιαξαν με τ' αχαμνά τους.  

Ένα Εγώ που παχαίνει

"Τι αχόρταγο ον!", θα αναφωνήσεις γνωρίζοντάς τον. Αχόρταγο όσον αφορά τις φιλοφρονήσεις και τα μπράβο. Ακόμα και τα πιο χοντροκομμένα κοπλιμέντα γίνονται τροφή γι' αυτόν. Κι όπως ο άνθρωπος δε ζει χωρίς τροφή, έτσι το ον αυτό -εκτός από ψωμί- δε ζει χωρίς φιλοφρονήσεις. Τα χειροκροτήματα, τα μπράβο γίνονται σαν το φαγητό κι αυτά. Κάποτε πεινά πιο πολύ, κάποτε λιγότερο, θα έρθει όμως η στιγμή που πρέπει να τραφεί. Αλλιώς το πιάνει κάτι σαν ...υπογλυκαιμία, σαν στερητικό σύνδρομο. Αργά ή γρήγορα θα αισθάνεται για τα "μπράβο" όπως και για το φαγητό: "Φάε το, δεν το πετάνε το φα'ί'..." ή "Πάρε το και φύλαξέ το, δεν πεινάς τώρα. Θα το φας αύριο" ή "Τώρα τρώγεται αυτό, ύστερα χάνει τη γεύση". Αποτέλεσμα: ένα Εγώ που παχαίνει, παχαίνει, γίνεται δυσκίνητο, πλαδαρό κι εξαρτημένο.

Εμ, μετά, το ον αυτό αποκτά σιγά σιγά (στο θέμα των επιβραβεύσεων) όλες τις κακές συνήθειες που έχουν καθιερωθεί για το φαγητό. Ανθυγιεινές ψευτοτροφές, φαγητό μέχρι σκασμού, μοναχοφαγοσύνη και ακρότητες. Υποφέρει όταν βλέπει άλλον να τρώει κάτι που θα μπορούσε να το φάει εκείνο. Αν γινόταν, θα άρπαζε τα "μπράβο" που πάνε σε κάποιον άλλον, για να τα "φάει" αυτό. Από το στόμα να του πάρει τη μπουκιά, δεν θα δίσταζε καθόλου. Δεν είναι σπάνιο να το ακούσεις να κλαίει σαν μωρό όταν το στομαχάκι αδειάζει.

Για υποβοήθηση στις λίγες αυτές αράδες: Tears on my pillow.