Η άγραφτη όπερα

Ο Φαφφούττι κι ο Τζιγκουνέττι είναι δυο λιμπρεττίστες, από αυτούς δηλαδή που γράφουν τα λόγια που λένε τραγουδιστά στις όπερες οι τενόροι, οι σοπράνο κι οι μπάσοι. Ο πρώτος τσακώνει τον δεύτερο με ένα λευκό χαρτί μπροστά του κι έτοιμος είναι να τον περιπαίξει. Ο Τζιγκουνέττι κρύβει το χαρτί και προσποιείται πως έτοιμη έχει σχεδόν τη μισή όπερα, καμώνεται μάλιστα πως φοβάται μην τού κλέψουν την ιδέα.



Στην "πραγματικότητα" οι δυο λιμπρεττίστες δεν είναι παρά τα πρόσωπα μιάς όπερας κι όχι εκείνοι που τη γράφουν. Είναι, λέει, δυο συγγραφείς σε κόντρα διαρκή. Υποφέρουν όταν δε γράφουν και σ' αυτό το περίεργο, κωμικό ζευγάρι, η ενσάρκωση τής κριτικής -ο διάβολος ο ίδιος- είναι ο ένας για τον άλλον. Έχουμε λοιπόν δυο μπάσους: Τι άλλο θα ήταν ο διάολος σε μια όπερα;! 
Αρχίζει ο Φαφφούττι, περιπαίζει ο άλλος σ' ένα ντουέττο αληθινό.



-Θα ήθελα να σου το δείξω μα δεν μπορώ
 Πραγματικά είναι περίφημο, άσε το εδώ!

-Τι έγραψες πάλι
  αρτίστρα μεγάλη;

-Έγραψα κείμενο μικρό
  σαν το μαχαίρι αιχμηρό!

-Ω, τους κλασικούς θ' αντέγραψες πάλι
 μήπως και σε θαυμάσουν όλοι οι άλλοι;

-Πνεύμα ταγμένο στην αντιλογία
 ξένη σού είναι τού συγγραφέως η αγωνία!

-Γιατί παιδεύεις τον εαυτό σου
 δεν βγάζει σήμερα ούτε ένα στίχο το μυαλό σου...

-Τι να το κάνω, όταν έχω στίχους ένα σωρό...
  στην ανομβρία, αν επιζήσω, θα διακριθώ!

-Καλλιτέχνη μεγάλε, το δράμα μας
 κανείς δεν καταλαβαίνει άλλος
 o πόνος στην καρδιά είν' μεγάλος
 όταν ένα ποίημα
 ή μια άρια δεν βγαίνει

-Στην ανομβρία, αν επιζήσω, θα διακριθώ!

-Στην ανομβρία, αν επιζήσω, θα διακριθώ!

Οι δυο λιμπρεττίστες, αφού συμφώνησαν πως το δύσκολο είναι να γράφεις όταν δεν έχεις ιδέες, φεύγουν αγκαλιασμένοι. Η αυλαία πέφτει. Η πράξη τελειώνει. Στην επόμενη πράξη, όπως πάντα, ο τενόρος θα κατορθώσει τ' ακατόρθωτα κι η όπερα θα γραφεί.

Περαστικός στον κόσμο σου

Έμαθα σήμερα, εντελώς συμπτωματικά, ότι εξέλιπε εδώ και καιρό ο Κώστας Καφάσης. Δεν είπαν γι' αυτόν τίποτα στην TV - κι αυτό βέβαια δεν σημαίνει ότι ήταν μεγάλος παρεξηγημένος καλλιτέχνης, ότι ο νεκρός δεδικαίωται κ.ά. βλακείες. Στο Μοσχάτο έβλεπα τον Καφάση κι όλοι οι παλαιότεροι θυμόνταν διάφορα περιστατικά/φήμες που τον συνόδευαν. Στο youtube είδα πως έχει φανατικούς θαυμαστές. Έκανα λοιπόν κάποιες σκέψεις πάνω σ' αυτά.

Μπροστά σε όλο αυτό το ποικίλο υλικό (όπερα, τζαζ, σάουντρακς, ελαφρά ιταλικά) που παρακολουθώ, πολλές φορές σκέφτομαι το χαρακτηρισμό "Τα χρόνια τής αθωότητος".

Αθώο το ένα, αθώο το άλλο...

Όλα τα χρόνια είναι αθώα ή όλα ένοχα, δικασμένα ερήμην τους. Εμείς είμαστε αυτοί που άλλοτε τα αποκαλούμε "της Αθωότητας" άλλοτε "Πέτρινα" κι ας μιλάμε όλο για τα ίδια χρόνια. Ο καθένας μας μιλάει διαρκώς για κάποια χρόνια, γύρω από κει περιστρέφεται η ύπαρξή του.

Μερικά από αυτά έχουν ζυμωθεί με τα μουσικά μας βιώματα. Τα χρόνια που προανάφερα λ.χ. για μένα ζυμώθηκαν με "Το Μόριο" του Κ. Καφάση που τραγουδούσαν τότε οι συμμαθητές, "Το παιδί με τα γυαλιά" που ψευτοτραγουδούσε ο αδελφός, το "Με σκότωσε γιατί την αγαπούσα" (Διονυσίου πολύς) που τραγουδούσε ένας συνάδελφος πανβρώμικος, αξύριστος, κοντόχοντρος, με γυαλιά.  Άσχετος παντελώς φώναζε πως δεν έβλεπε την ώρα να αρχίσει τα χειρουργεία(!).

Όπως είθισται θα μπει εδώ, σ' αυτήν την ανάρτηση, ένα τραγούδι τού Κ.Κ. Καθυστερημένο αφιέρωμα αλλά τώρα το έμαθα πως πέθανε. Επαναλαμβάνω: δεν γίνεται γι' αυτό μεγάλος καλλιτέχνης.

Ωριμότητα

                                 Πρώιμη κι όψιμη ωριμότητα: ακριβώς το ίδιο κακό.

Ππρπ-ρόρρ-οδοος

Η γυναίκα κοιτούσε την τηλεόραση με όλη της την προσοχή εστιασμένη στην υπόθεση, μακρινές ιστορίες αγάπης, I had a farm in Africa. Ο άντρας κοίταζε το καθρέφτισμα τής οθόνης πάνω στο γυαλιστερό πάτωμα κι αυτό που έβλεπε τού θύμιζε κάτι σαν ιστορία αγριάδας και αγάπης, Appaloosa.

Τη γυναίκα την έβαλε ο διάολος να ταράξει τα νερά κι είπε ξαφνικά:
-Κοίτα πώς καταντήσαμε...καρφωμένοι στην τηλεόραση και οι δυο. Άλλοτε θα ήμασταν μέσα στο ζεστό κρεβάτι αγκαλιασμένοι.

-Δεν' τίποτα. 'Νταξ. Φυσιολογικό είναι με το πέρασμα τού χρόνου.

-Τι φυσιολογικό, ρε Σούλη; Ο παππούς μου κι η γιαγιά μου ήταν, λέει ερωτευμένοι μέχρι τα τελευταία τους.

-Άλλοι καιροί τότε, σου λέω. Άσε να δούμε τώρα το Απαλούζα. Άμα περάσει ο καιρός τα ζευγάρια περνάνε φάσεις. 'Νταξ...

-Έχουμε θέμα εδώ, αγόρι μου!

-'Νταξ!

Η γυναίκα δεν είπε πως κατά τη γνώμη της ο καιρός δεν τα κάνει όλα μαντάρα στο πέρασμά του αν και σκέφτηκε να το πει. Πάντως -και πάνω απ΄ όλα- το φιλμ ήταν το "Πέρα από την Αφρική". Τι έλεγε ο αργόστροφος, τώρα...Κι επέμενε κιόλας πως ήταν το Απαλούζα!

Οι γυναίκες είναι πλάσματα εκδικητικά όπως και οι άντρες, μόνο που αυτές ξέρουν να περιμένουν.

Πέντε χρόνια αργότερα, ένα βράδυ, το ζευγάρι ήταν μπροστά στην τηλεόραση. Ο άντρας έβλεπε μια ταινία αγάπης στην ερημιά, βασισμένη σε καποιανής την ιστορία. Έπαιζαν ο Ρέντφορντ και η Στρηηπ. Άρχισε τότε ο Σούλης να φωνάζει ενθουσιασμένος, πάνω στο αναπηρικό του αμαξίδιο:
-Κάααρ-ρεν, Κάρτ-εεεν!

Δεν μπορούσε να θυμηθεί το επώνυμο, όμως ήταν ικανοποιημένος που ανακάλεσε το μικρό της όνομα. Πιο χαρούμενος ήταν που μόλις δυο χρόνια μετά την αιμορραγία που τού είχε προκαλέσει ένα ανεύρυσμα στο αριστερό ημισφαίριο τού εγκεφάλου θυμήθηκε (αν και αδυνατούσε να θυμηθεί τον τίτλο τού φιλμ ούτε κάτι άλλο σχετικό) το μικρό όνομα τής συγγραφέως στο βιβλίο τής οποίας βασίστηκε το φιλμ! Και το άρθρωνε κιόλας! Πρόοδος! Ανέκραξε:

-Πρρρ-οδ-όος, πρόρδ-δος, ππόρ-ρδοςς! Θθθυμ-μμάμ-μμαι-μαι!

Βρήκε ευκαιρία, τότε, η γυναίκα του η οχιά και τον κάρφωσε:
-Ακόμα τίποτα, Σούλη μου, θάλασσα τα κάνεις! Άσε το, αγόρι μου...Κάρεν, λες εσύ και μάλλον εννοείς την Κάρεν Μπλίξεν. Μα αυτό το φιλμ, αγόρι μου, καμία σχέση δεν έχει με τη Μπλίξεν. Αυτό είναι το Απαλούζα.

Un amore cosi' grande