Mia Martini - Minuetto

Μα αλλάζει ο εγκέφαλος;

Κάποια μέρα, όλα όσα συμβαίνουν τώρα, μου φαίνεται πως θα τα δούμε σαν έργο που κάποιος θα ανεβάσει στο θέατρο. Κάποιος θα τα γυρίσει ταινία, άλλος θα γράψει βιβλίο με θέμα το πώς περνούσαμε τις μέρες μας, πώς διαχειριστήκαμε το ρίσκο τών γενεών. Κι οπωσδήποτε θα υπάρξουν πολλές συζητήσεις...

- Μα είχε εκλείψει την εποχή εκείνη εξ ολοκλήρου η κοινή λογική;
- Καθόλου ρομαντική εποχή, δύσκολοι καιροί για πρίγκιπες ήταν εκείνοι τελικά!
- Η Νέμεσις ... η Νέμεσις ...
- Η Εποχή τού Υδροχόου!
- Από τις τόσες ενοχές τους φαντασίωναν το τέλος τού πλανήτη... χι χι.

Παρόλα αυτά, όπως όλοι ξέρουμε, ο εγκέφαλος αλλάζει. Με το πέρασμα τών αιώνων, άλλα κομμάτια του αδρανοποιούνται, άλλα αθόρυβα δραστηριοποιούνται. Στα μεν η μοίρα επιφυλάσσει κάποιο εντυπωσιακό όνομα, κάποια συσχέτιση με το οικουμενικό/συλλογικό ασυνείδητο, κάποια συγγένεια με το ένστικτο τού φιδιού ή με την όσφρηση τού σκύλου. Στα δε η μοίρα επιφυλάσσει εκείνη τη σαστιμάρα, εκείνη την αίσθηση τού αλλότριου και ξένου που νιώθει κανείς παρόλο που έχει μπροστά του -αν και in vitro- συγκεκριμένο χρονικό κομμάτι τής διαδρομής του. Τής δικής του διαδρομής.

Είναι αυτή η σαστιμάρα, το να μην αναγνωρίζεις τον ίδιο σου τον εαυτό τού παρελθόντος, που δημιουργεί την απορία που γίνεται Τέχνη.

Κενά στη μνήμη

Τα παιδιά κατέστρεψαν το μαγαζάκι μου, το 2008. Ευτυχώς οι κυβερνήσεις μετά βοήθησαν να ορθοποδήσει η επιχείρησή μου...



Κενά στη μνήμη

Καθένας από εμάς κάθεται τρεμουλιάρης
στην άκρη τού μονού κρεβατιού του
Σαν τα γερόντια στους οίκους ευγηρίας
καταλαμβάνουμε την τελευταία θέση μας επί γης
Υπάρχει κάποιος που δε βλέπει, άλλος  που δεν ακούει
άλλος που πάνω του κατουρεί
Ο διπλανός μου δεν καταλαβαίνει τίποτε πια
όλα τού φαίνονται ανεξήγητα καινούργια
λες και τα βλέπει για πρώτη φορά
Άδεια η μνήμη, ανημπόρια και μελαγχολία
Γερόντια που προσπαθούν να ξαναμάθουν
στράτα- στρατούλα να περπατούνε
Δρόμο ανηφορικό που έχουν μπροστά τους
όσοι προσπαθούν να θυμηθούν!
Πέφτουν στα γόνατα, χτυπάνε
γίνεται όλο και πιο δύσκολο να σηκωθούν

Η κραύρωση

                                                
Λες να ήταν Εκείνη, η γυναίκα που είδα χτες; Εννοώ εκείνη τη γυναίκα που χαχάνιζε επί ώρες με την παρέα της στο καφέ... Για δες που μετά τριάντα χρόνια θυμόμουν ακόμη πως ήταν αριστερόχειρας. Αυτή που είδα χτες πάντως, τα κατάφερνε και με τα δυο χέρια.

Μμμ, δεν κατέληξα σε ασφαλές συμπέρασμα παρόλο που παρατηρούσα από απόσταση τους καρπούς της... Στον αριστερό καρπό δεν φορούσε ρολόι, όπως και τότε. Ο χρόνος δεν ήταν πιεστικός ποτέ γι' αυτήν, τίποτα δεν ήταν "θέμα χρόνου". Είδα όμως καθαρά και αμέσως πως τα χρόνια που πέρασαν την είχαν "περιποιηθεί" για τα καλά στο πρόσωπο.

Σαν σκελετός αμετάβλητος είχε παραμείνει το γέλιο της και η ομιλία της... ίδια η εκκωφαντική μουσική τών συγκεντρώσεων, ο ρυθμός τής ντουντούκας. Καμιά αλλαγή. Ίσως και τα μαλλιά της, παρά το τεχνητό τους χρώμα, διατηρούσαν τον χοροπηδηχτό τους χαρακτήρα, εκείνο το τυπικό κούνημα τών κομμώσεων που προτιμούν οι "εύκολες". Έδωσα στο νου μου ένα σκούντημα, θέτοντας σοβαρά υπόψη μου (επί τούτου) την πλέον πολύ πιθανή κλιμακτήριό της.
Για να αμβλύνω τη διάθεσή μου για πισωγύρισμα, εφηύρα μια προχωρημένη κραύρωση στο παθητικό της.
Ώ του θαύματος...Ουφ! Επιτέλους, κατάφερα να αηδιάσω με αυτήν.

"Κάποτε θα με απαξιώσεις, θα με απομυθοποιήσεις κακήν κακώς..." μού είχε πει. Κι εγώ είχα πιστέψει τότε πως ήθελε να πει ότι θα την ξεχάσω ή θα μαλώσουμε με παλιόλογα και προσβολές. Ποτέ δεν πίστευα πως, εκτός από το να κρατήσω ταριχευμένο το υπέροχο χαμόγελό της, θα ξεκολλούσα -σε μικρές μερίδες- τις νεανικές ακόμα (φευ!) σάρκες από το σώμα της.

Έλλις Άϊλαντ

Θα κάνω την ίδια διαδρομή
(όπως τότε)
με μία μονάχα διαφορά:

Τώρα είμαι πλούσιος
τόσο πλούσιος που μπορώ
να λαχταρώ
να ξαναζήσω
τής νοσταλγίας τον πόνο

Φαίνεται αλλόκοτο που εγώ
(ο λεφτάς)
μετά από τόσα χρόνια στης πατρίδας μου την αγκαλιά
πεθύμησα ξανά να αντικρύσω
από μακριά
όπως τότε, την πρώτη φορά
τών Δακρύων την Νήσο