Μέρα με τη μέρα σβήνεται και ξεθωριάζει, σαν τις λευκές γραμμές στο οδόστρωμα, η γραμμή που ξεχωρίζει τον Ιππότη από τους καβαλάρηδες, τον Αλέκτορα από τα κοκόρια, τον Γίγαντα από τους μαντραχαλάδες, τον Ένα από τον καθένα, τον Μάγο από τις καφετζούδες, τη Γιορτή από τα πανηγύρια. Η Πτήση ξεπέφτει σε αδέξιο πέταγμα, η Πορεία με τις μάχες στ' ανοιχτά πεδία καταντά φυγή σε κρυφά μονοπάτια. Ο Πόλεμος αναβάλλεται χάριν εξευρέσεως καθοδήγησης αποδεκτής από όλους κι η ελπίδα για τη Νίκη εναποτίθεται στον Από μηχανής θεό.
Ο όλος ξεπεσμός περιβάλλεται από φωνασκίες, κακόφωνους ύμνους, συλλαβές ανόητες όπως εκείνες τών γηπέδων και τών στρατιωτικών γυμνασίων ή πάλι φληναφήματα γραιών που ικετεύουν για ησυχία "κι ας πάει στον εξαποδώ η Ειρήνη". Ακούς μεγαλόστομες απειλές που λέγονται από το στόμα τού ενός μέσα στο αυτί τού άλλου. Στα σπίτια ακούς βρυχηθμούς λεόντων -μεγάλες πράξεις που θα γίνουνε την επομένη μέρα ή άντε το πολύ πολύ, ίσως, την μεθεπομένη. Τού χρόνου, όμως, σίγουρα! Ε...ευκαιρίας δοθείσης!
Όταν θα έχει κοπάσει αυτός ο περιττός ο θόρυβος, οι βρισιές και τα "Ζήτω!", τα "Ήμαρτον!" και τα "Θεέ μου!", όταν θα έχουνε λυθεί οι παρεξηγήσεις όπως "Δεν μιλούσα επειδή πίστευα πως δεν θα μ' άκουγε κανείς"...Τότε θα μιλήσουμε όλοι όπως τ' ονειρεύομαι εγώ, με τη λακωνική ομιλία, τα ειρωνικά λεγόμενα, τη μαθηματική ακρίβεια στη γλώσσα, με διαβήτη και κανόνα, χωρίς πολλές ευγένειες, χειροφιλήματα και φιλοφρονήσεις τών γιαλαντζί ιπποτών, τουτέστιν των λιμοκοντόρων.
Γιατί, να αδερφέ μου, που μάθαμε να κουβεντιάζουμε ήσυχα, ήσυχα κι απλά ...αλλά δεν εμάθαμε ακόμα τι να κάνουμε όταν τα λόγια ξαστοχούν και φέρνουν τους πολέμους.
