Χέλλε

Σε μια διαδρομή 400 χλμ με το αυτοκίνητο, στην οποία σκεφτόμουν πολλά πράγματα και κυρίως την Χέλλε Τόρνινγκ Σμιτ, διεπίστωσα πως το να ταξιδεύεις σού δίνει εκείνη την υπέροχη αίσθηση του να σε προσπερνούν και του να προσπερνάς.

Μπορεί να πει κανείς πως και τα δυο δίνουν μια ξεχωριστή ευεργετική αίσθηση. Το να προσπερνάς σε γεμίζει ντοπαμίνη, σε κάνει να θες να επαναληφθεί αυτό, ξανά και ξανά. Το να σε προσπερνούν σού τροφοδοτεί όλα τα αρχέτυπα συναισθήματα αδικίας. Ακόμα και η δικαιότερη ήττα σε κάνει να σκεφτείς: "Κι άλλα πράγματα είναι δίκαιο να συμβούν αλλά δεν συμβαίνουν... Έπρεπε να ηττηθώ εγώ για θριαμβεύσει το Δίκαιο;;;". Και τότε, πάλι δυναμώνεις.

Πιο μετά -πάντα με την αίσθηση πως η Χέλλε με παρακολουθεί και μοιράζεται τις σκέψεις μου- συμπέρανα (χωρίς να μπορώ να το αποδείξω) πως, αν η διαδρομή είναι κούρσα, τότε πρέπει να διαλέξεις ένα άλογο όπου θα ποντάρεις όλα σου τα λεφτά. Κι επειδή εδώ μιλάμε για ΟΛΑ σου τα λεφτά, καλύτερα να καβαλήσεις εσύ ο ίδιος το άλογό σου. Να απορρίψεις την επιλογή τής συμμετοχής σου αλλάζοντας πολλά γαϊδουράκια, το ένα μετά το άλλο. Δεν το αναφέρουν πουθενά αλλά...ξέρω γω... είναι φανερό πως "εννοείται".

Στις 8.00 μμ, μέσα στην τηλε-ενημέρωση, ο πλούσιος Βορράς θα νιώσει ζεστή την ανάσα τού φτωχού πεινασμένου Νότου, μέσα σε μια ατμόσφαιρα Μονεταριστικού Ρομάντσου κι όλα θα θυμίσουν εφηβεία, όνειρα και τσεκούρια. Όνειρα κοινά για όλους: για μένα που ζεσταίνομαι κάτω από τον ήλιο τής Μεσογείου και για κείνην που φευγαλέα διαβάζει μια εφημερίδα, μέσα στο ψυχρό κλίμα τής Δανίας. 

Ευτυχώς υπάρχει το Παρίσι

We' ll always have Paris
(Casablanca)

> Σε κάνουν να νιώθεις λίγος και ανασφαλής, ε; Τόση ώρα τις κοιτάς με ένα βλέμμα...

> Ποιές κοιτάζω; Τις γάμπες σου, λες;

> Ναι...σου φαίνονται προκλητικές από ό,τι καταλαβαίνω. Τι συναίσθημα σού γεννούν τώρα, τώρα που τις βλέπεις λεπτές, μυώδεις και καλλίγραμμες;... Σκέφτεσαι πως θα μπορούσε να τις έχει άλλος για δική του ευχαρίστηση; Τι σού έρχεται στο νου;

> Θα ήθελα...πραγματικά θα ήθελα, να μην υπάρχεις ή να μην ξέρω πως υπάρχεις...

> Θα μπορούσες να με σκοτώσεις; Πες μου, θα με σκότωνες και ύστερα τι; Θα έκρυβες το πτώμα μου ή θα μετάνιωνες αμέσως και θα σε καταλάμβανε πανικός. Στοιχηματίζω πως θα σε έβρισκε η αστυνομία σε κανένα εφημερεύον νοσοκομείο με κρίση πανικού!

> Δεν θα το έκανα ποτέ εδώ. Θα πηγαίναμε μια εκδρομή μακριά...μια οργανωμένη εκδρομή, στο εξωτερικό ίσως. Έχω σκεφτεί κι άλλες φορές, δηλαδή το έχω φαντασιώσει - μη με παρεξηγείς... Φανταζόμουν να σού δίνω μια σπρωξιά και συ να πέφτεις από ψηλά, καμιά τρακοσαριά μέτρα. Μα για φαντάσου: σχεδόν σαν να πέφτεις από την κορυφή τού πύργου τού Άιφελ.

> Ρομαντικό! Αλλά εσύ δεν είσαι ικανός ούτε να αγοράσεις ένα ασυνήθιστο δώρο, να κάνεις μια  έκπληξη τέλος πάντων. Τόσο προβλέψιμος, τόσο στερεότυπος! Πάντα με τα ίδια ρούχα, το ίδιο ωράριο...

> Μα εσύ πρέπει να με σέβεσαι όπως είμαι, μαλα.ισμένη! Πού ξέρεις αν εγώ θα κάνω την έκπληξη αύριο ή μεθαύριο...ή σε δυο χρόνια; Κοίτα, δεν θέλω να μαλώνουμε, δεν θέλω να σου χώσω κάμερα ανάμεσα στα μπούτια για να ελέγχω τι γίνεται εκεί, θέλω να μοιράζεσαι μαζί μου τα πάντα, να είμαι εγώ ο σπουδαιότερος για σένα κι ας σε πηδάνε άλλοι δέκα!

> Μ' αυτόν τον τρόπο που μου μιλάς, θες να είσαι κι ο σπουδαιότερος για μένα!!! Απορώ πώς δεν σε πέταξα έξω ακόμα...

> Όχι... δεν μπορείς να το κάνεις αυτό. Θα ήταν σκληρό, παράλογο...Εγώ είμαι ένας άνθρωπος-εγγύηση, εγώ έχω κατασταλάξει στο τι θέλω. Μπορώ να προσφέρω πολλά εγώ. Όλα θα αλλάξουνε. Δεν είναι πως δεν μπορώ να είμαι σαν τους άλλους...είναι που δεν θέλω, ΔΕΝ ΘΕΛΩ! Θα δεις, θα αλλάξουμε ζωή. Θα αλλάξω ρούχα, στυλ...δεν θα με αναγνωρίζεις- θα φεύγουμε τριήμερα, θα αρχίσουμε τα ταξίδια. Θα σου δείξω τι ικανότητες, απεριόριστες, έχω για να κάνω την έκπληξη. Σε δυο βδομάδες, κανόνισε, αρχίζουμε ένα γύρο τής Ευρώπης: Ρώμη, Μιλάνο, Παρίσι. Ξέρεις πόσο καιρό ονειρεύομαι να πάμε;    

Σοφιστείες περί καλλιτεχνίας (Ο Αντιχείριστος)

Όταν ο πόνος εκείνος επανέλθει, την επόμενη φορά, δεν θα φερθώ αμυντικά. Η θεραπεία είναι στάση αμυντική. Το μέλος που πονάει δεν θέλει καλόπιασμα και χάδια. Θέλει χτυπήματα, τρυπήματα, κοψίματα... Έτσι, που λες, κ. πρόεδρε κάνε κι εσύ. Δεν θέλω να πιστέψω πως δεν έχεις παπίδια. Απλώς πονάνε, είναι άρρωστα, λίγο μικρά. Πονάνε κι εσύ τα χαϊδεύεις, σαν να τα ανταμείβεις.

Ήμουν ένα παράδειγμα προς αποφυγήν έως ότου εμφανίστηκε κάποιος χειρότερος από μένα κι όλοι λέγαν, για κείνον τώρα, πως κανείς δεν πρέπει να τού μοιάσει. Ύστερα ήλθε ένας χειρότερος κι έπειτα ένας άλλος χειρότερος, ο χειρότερος από όλους. Αξιώθηκε αυτός, να κατακυριεύσει τον Πλανήτη. Παράλληλα με τον Χείριστο ευδοκίμησαν κι άλλα παρόμοια είδη που στο τέλος υπέκυψαν στη δύναμή του. Το σύνολο ονομάστηκε Σύγχρονος Άνθρωπος.

Γνώρισα δυο δημιουργούς...ή τρεις. Εεεε περίπου πενήντα. Ένας αυτοκτόνησε. Έκτοτε θεωρήθηκε ο "απόλυτος δημιουργός" και κληροδότησε τους ομοίους του με το ... καθήκον τής αυτοκαταστροφής. Το καθήκον αυτό έγινε θεματολογία, δημιουργία. Η αυτοκαταστροφή έγινε μέρος τής δημιουργίας. Τρελά! Τρελά! Ο ποιητής δεν αναγεννάται στο έργο του αλλά αναγνωρίζεται σαν δημιουργός ΜΕΣΑ από την αυτοκαταστροφή του (παράδοξο). Η αλήθεια είναι πως ΕΞΑΡΤΑΤΑΙ από την αυτοκαταστροφικότητά του. Γίνεται θλιβερός, λυπητερός και μετά μονότονος. Αααα όχι έτσι, όχι...άλλο το αλλόκοτο, άλλο το κλαψιάρικο.

Έτσι που λες ...ο πόνος δεν θέλει χάδια και μαλθακότητες. Ο πόνος επιδοτείται μόνο στις περιπτώσεις τών αναπήρων καθώς και στην επαιτεία, όπου αυτή επιτρέπεται.  

Οι κουβέντες της

Μπερδεύω τώρα τα λεγόμενά σου
Όποιαν ανοησία κι αν ακούσω
μοιάζει πως ήτανε δική σου ρήση
ή τής μητέρας μου νουθεσία
γυναίκας τού άλλου κόσμου

Ύστερα πάλι είναι έργο δύσκολο
να θυμηθώ σε ποιονε κάτι είπα
τη μια κουβέντα ή την άλλη
Πότε, πού; Ποιος ήταν, ποιά;
Σε ποιά πλευρά τού Ιόνιου;

"Προς τι αυτή η ενασχόληση;"
σ' ακούω ήδη να ρωτάς

Ξέρεις οι λέξεις μοιάζουν λύματα
σκορπάνε μες τις θάλασσες
και δηλητήρια γίνονται
ξύλα, συντρίμμια ναυαγίων
ξεβράζονται απ' τα κύματα

Σαν Ευνούχος

Κάτω από αυτές τις συνθήκες για μένα το καλύτερο είναι να πέσω για ύπνο. Αν κάνω άσχημα όνειρα δε θα φοβηθώ κι αν όμορφα δω, θα πω πως είμαι ξύπνιος. Είμαι "ελεύθερος" απόψε, δεν κυνηγάω νεράιδες και ξωτικά...Δεν πετάω όπως αυτές οι ανόητες χρυσαλλίδες, γύρω από ελκυστικά λαμπιόνια κάποιας παραλίας γιατί, τι ευκολότερο από το να καείς μέσα σ΄ ένα πολύχρωμο φως;

Όταν οι νύχτες έχουν αναπάντεχα πολλές απαιτήσεις κι οι φωταψίες είναι στους δρόμους περισσές, φρόνιμο είναι να προτιμήσεις να φυγομαχήσεις. Δεν είμαστε πάντα έτοιμοι για το καινούργιο και το χτες καμιά φορά φαντάζει φοβερό. Σε τέτοιες περιπτώσεις που οι φίλοι σε τραβούν κι οι νύχτες, σαν πολιτικάντηδες υπόσχονται πολλά, άστα! Μην μπλέξεις με ιστορίες για λακκάκια στο πηγούνι, βλέμματα που σε ζαλίζουν και κυλοττίτσες σε κοινή θέα.

Ίσα ίσα... διώξε τους φίλους, δώσε και ρεπό για απόψε σ' αυτό το χαρέμι από σκιές που ήθελε να σε πείσει πως τάχα είσαι πασάς. Ησύχασε επιτέλους και φέρσου όπως πρέπει, φέρσου σαν Ευνούχος.