Θα κάνω την ίδια διαδρομή
(όπως τότε)
με μία μονάχα διαφορά:
Τώρα είμαι πλούσιος
τόσο πλούσιος που μπορώ
να λαχταρώ
να ξαναζήσω
τής νοσταλγίας τον πόνο
Φαίνεται αλλόκοτο που εγώ
(ο λεφτάς)
μετά από τόσα χρόνια στης πατρίδας μου την αγκαλιά
πεθύμησα ξανά να αντικρύσω
από μακριά
όπως τότε, την πρώτη φορά
τών Δακρύων την Νήσο
Η Καρχηδόνα πρέπει να καταστραφεί ...Η Καρχηδόνα πρέπει να καταστραφεί ....Η Καρχηδόνα πρέπει να καταστραφεί ...
Στο τέλος κάθε αγορεύσεως η ίδια επωδός... Μα ποια Καρχηδόνα; Αυτούς τους δέσαμε χειροπόδαρα, τόσο σφιχτά που δεν τολμάνε να κάνουν πόλεμο ούτε υπό την απειλή τής Νουμιδίας. Δεν έχουν ούτε την ελευθερία να επιλέξουν τον πόλεμο. Αν το επιτρέψει η Ρώμη, τότε καλώς να αμυνθούνε. Αλλιώς, θα τους υποτάξουμε.
Βεβαιότητα...Έτσι κι αλλιώς, χαμένοι είναι. Άσε τους...
Κι όμως, αθώα Ερηνούλα ...Η Καρχηδόνα - πρέπει - να - καταστραφεί!
Έτσι κι εγώ έχω τις εμμονές μου. Κι όπως οι μέρες πλησιάζουν, θα κολλήσω πάλι αξιολύπητα στη σκέψη πως η δική μου Καρχηδόνα πρέπει να καταστραφεί.
Στο τέλος κάθε αγόρευσης. Όσο μιλούσες σκεφτόσουν στο τέλος να πεις ότι...
Κάθε βράδυ μια γραία βγαίνει στο μπαλκόνι Με μια γόπα ανάμεσα στα ζαρωμένα χείλη Φυσάει ο αέρας και την κάφτρα ζωπυρώνει Επιστρέφουν τα νιάτα, ο γιός κι ο άντρας Ύστερα ο αέρας σταματά και την αφήνει μόνη
