Χάπια, σορόπια, ενέσεις

Το είχαμε κάνει σλόγκαν και το λέγαμε με το ύφος και το αξάν τού Χαβιέ Μπαρδέμ :

"Παστίλιες για τον πόνο του άλλου. Εσύ τις παίρνεις, κάπχοιοι άλλοι σταματούν να πονάνε."

Μόνο που μερικοί, όσο και να θέλουν να γίνουν άνθρωποι, δεν μπορούν. Κι άρχισαν τις αηδίες: Πάρε, λέει, παστίλιες για τη δυσκοιλιότητα τού άλλου...
Πάρε ένα αγχολυτικό για το άγχος τού άλλου...
Πάρε και βιάγκρα για την στυτική δυσλειτουργία τού άλλου. Εσύ το παίρνεις, κάποιοι άλλοι πηδάνε σαν τα κουνέλια.

Έχουμε καθιερώσει τη πολυφαρμακοληψία και έχει γίνει κομμάτι τής καθημερινότητας. Το συνηθισμένο "ξέχασμα" γίνεται προάγγελος άνοιας. Ο "ντροπαλός τύπος" έγινε άτομο με Κοινωνική Φοβία. Η κοπέλα που δεν τρώει τον άμπακο, μήπως έχει Ψυχογενή Ανορεξία; Στις μέρες πριν την περίοδο όλες λένε "Έχω Προεμμηνορυσιακό Σύνδρομο". Ο παλιός καλός Βουχέσσας έχει χαρακτηριστεί "Βουλιμικό Άτομο" κ.ο.κ.

Όλα αυτά, αφού είναι παθήσεις, χρειάζονται θεραπεία..."Γιατρέ μου, έχω αέρια...συνέχεια πρρρ και πρρρ. Έχει τίποτα να πάρω για το Μετεωρισμό;"  Γραφικές, νοσταλγικές οικογενειακές στιγμές, με την χαρακτηριστική κλανιά τού πατέρα τών περασμένων γενεών θα εκλείψουν. Ε, δεν πάει να  ταλαιπωρείται ο άνθρωπος, με τόσα αέρια μέσα του ...Μεθάνιο, Βουτάνιο... (Α.Ο.Ζ.)

Άνοιξέ μου την καρδιά σου

Λιγομίλητος αλλά αμείλικτος, σαν τον Βρώμικο Χάρρυ, έδειξε ότι δεν "μασάει" με τα Μάγκνουμ. Ύφος τύπου "θα σου ανοίξω την καρδιά να τη φάω..."

Άρα:

Άνοιξέ μου την καρδιά σου

Έλα βρε, πάμε έξω μια βόλτα. Για ένα καφέ, έναν περίπατο στην παραλία, λίγο ρομάντζα. Αγκαλιές θα σε γεμίσω και φιλιά. Θα σ' ακούσω να μου λες πως είσαι τόσο μόνη. Και πόσα βάσανα, κακόμοιρο, σου έχουνε συμβεί! Ύστερα επιστρέφοντας σπίτι μου αποβραδίς, τα λόγια σου θα θυμάμαι κι όλα όσα μου έχεις εκμυστηρευτεί. Τώρα ...σίγουρα κάτι απ' όλα -ποιος ξέρει γιατί- θα μου φανεί πολύ-πολύ αστείο. Λες και δεν συναντήθηκα με άνθρωπο, αλλά με μια καρικατούρα, ένα καρτούν τού οποίου δεν μπορώ τα συναισθήματα να πάρω στα σοβαρά και να τα κάνω και δικά μου. Αντιθέτως, με ξενίζει όλος αυτός χείμαρρος  που βγαίνει μέσα από ένα στόμα που του ζήτησες ν' ανοίξει την καρδιά του.

Total Eclipse

Σταλακτίτες

                                     
                                      Μόνο με την Χούφτελ "τα βρήκε" ο Τσίπρας...




Σταλακτίτες πάγου

Μέρες χειμώνα και δαύτες,
Όμοιες με άλλες κρύες, παγωμένες
Η μιά πίσω απ' την άλλη σχηματίζουν ουρά
Ουρά πασαρέλα από ωραίες γυναίκες
                  -
Ζω σε ένα δωμάτιο με σταλακτίτες
Παρόλα αυτά τολμώ να ονειρεύομαι
Τη μέρα που οι μέρες θα γίνουν δικές μου
Πόσες γυναίκες, ποιαν θα διαλέξω;
                   -
Περιμένοντας καρτερικά
Φυσώ τα χνώτα μου μέσα στις χούφτες
Τις τρίβω με δύναμη ηδονικά
Η ζέστα λιώνει τους σταλακτίτες

Κάτω από τις Αψίδες

Φωνάζει παθιασμένα ο Καίσαρ
Στην κίνησή του διακρίνεις έναν σταρ
Τινάζεται, υποκλίνεται, τα γόνατα λυγίζει
Στρέφει το βλέμμα του δεξια-αριστερά
Κατόπιν καρφώνει εσένα
Εσένα που μένεις εκεί στη σκιά
Είναι το φως εκείνος, είναι ο Ήλιος
Κι εσύ που πολέμησες στον ιερό του αγώνα
Τότε, σε θυμάμαι να φωνάζεις:

Προχώρα μπροστά
Γίνε ο Ποιμήν μου, Αδόλφε, Τσε
Ιησού, Μπενίτο, Ιωσήφ
Δείξε μου νέο μακρινό ορίζοντα
Πορεία σε δρόμο ευθύ, πλατύ
Οδήγησέ με, Καθαγιασμένε Μακελλάρη
Κάτω από αψίδες και μπαλκόνια

Ούτως και εγένετο...
Τους ακολούθησες όλους ώσπου εκείνοι
Κουρασμένοι από σένα που όλο ζητούσες
Σε ξεφορτώνονταν ο ένας στον άλλο
Στεναχωρήθηκες μόλις το είδες
Ο Καίσαρ φαίνεται τόσο μικρός!
Από Φύρερ, Σύντροφους και Τσάρους
Έχεις απομείνει ορφανός
Ένας επαίτης κάτω απ' τις Αψίδες