Μαμά

Κοιτάζω ψηλά στον ουρανό, νιώθω πως κάποιος από κει με βλέπει. Μια μαμά είναι κει από νωρίς το πρωί αλλά κάθε τόσο κρύβεται, χρειάζεται τον καθρέφτη της όλο και πιο συχνά. Ξαναχτίζει έτσι μια μέτρια ομορφιά, γεμάτη φροντίδες και σκοτούρες. Ποτέ δεν καταφέρνει να λάμψει. Καμιά φορά πέφτει από κει πάνω, κρύβει τις ρυτίδες της βουτώντας στη θάλασσα, βρέχοντας τα μαλλιά της. Έτσι, την συναντώ στην ακτή το απόγευμα - παλιόγρια, μαυροντυμένη, τυλιγμένη μες στα φύκια.

Τέτοιο πλήθος

"Τέτοιο πλήθος είστε που αν σας βεβαιώσω ότι δεν έχω απογόνους, θα αρχίσετε όλοι, καθένας μέσα του, να πιστεύει πως τάχα είναι κείνος ο μόνος απόγονός μου. Κι αν πάλι σας δείξω στοργή, σαν να ήσασταν όλοι παιδιά μου, τότε καθένας μέσα του θα πιστέψει ότι είναι το παιδί μου το πιο αγαπημένο.

Πίσω από τη μωρία σας, κακία δεν υπάρχει. Υπάρχουν μόνο ψεύτρες και ξιπασμένες μάνες που δεν ήθελαν άλλο, παρά μόνο να βαυκαλίζονται πως έφεραν στον κόσμο τον ένα, κάποιον Ένα, τον μοναδικό, ανάμεσα σε ίσους."

Και αυτόν να φοβάστε...

Το στενό κόκκινο χαλί που προθυμοποιήθηκαν να στρώσουν κατά την άφιξή του, είχε αξία συμβολική. Άνθρωπος για τον οποίο αίμα πολύ είχε χυθεί και κείνος μέσα στο αίμα είχε περπατήσει προκειμένου να γνωρίζουν όλοι με ποιον έχουν να κάνουν και τι καταβολές έχει. Τα υποδήματά του όποιος κοίταζε υποκλινόμενος, έβλεπε τη διαδρομή του.

Ναι μεν κατασταλαγμένος τώρα πιά, έσφιγγε ολονών τών παρατεταγμένων τα χέρια, αλλά η σπουδαιότερη συμφωνία που θα μπορούσες να συνάψεις μαζί του ήταν εκείνη που γίνεται ανάμεσα σε έναν ισχυρό κι ένα έρμαιο αδύναμο. Σε κάποιον που είτε θα σου επιτεθεί είτε θα σου πετάξει ένα κοκαλάκι, λίγη βεβαιότητα για ειρηνική συμβίωση.

Αυτό ήταν όλο...Οι πόλεμοι που είχε κάνει σε ανύποπτο χρόνο, τα αναίτια μακελειά και η σκληρότητα απέναντι στους ανυπεράσπιστους, δεν ήταν μια διασκέδαση γι' αυτόν. Πάρεργο και ψυχοφθόρο, ενάντιο στις αρχές του ήταν οπωσδήποτε. Ήξερε όμως καλά πως έπρεπε μέρα με τη μέρα, με κάτι απάνθρωπο να χτίζει μια εικόνα. Για να βαδίζει στα κόκκινα χαλιά των υποδοχών αλλά μακριά, πολύ μακριά, από τα χνώτα των συμμάχων.

Siberia (Diaframma)

Παντοιοτρόπως

Todo modo είναι η σκληράδα που πρέπει να έχουν οι ιδέες, εκείνη τη στιγμή που τις πιστεύεις ενώ είναι ακόμα νεογέννητες, ασχημάτιστες, χωρίς τη διπλωματία που έχουν οι ιδεολογίες. Χωρίς καθοδήγηση. Είναι κάθε ρήξη που μπορείς να φανταστείς και όλη η αναίδεια που μπορείς να επιδείξεις στους δάσκαλους σου, που λένε πως δεν είναι δυνατόν να ψάχνεις για όλο και βαθύτερες ρίζες. Τα γιατί δεν τελειώνουν. Είσαι διατεθειμένος γι' αυτό το "πάση θυσία";

Κι αφού βλέπω τόσο μακριά, μόνο γι' αυτό, συμπεραίνω πως έχω αναρριχηθεί και στέκομαι πάνω σε ώμους γιγάντων - γελοίων, αλλά γιγάντων. Παραπάνω κι από ύψος γιγάντων είναι αυτό. Ζάλη μού φέρνει να βρίσκομαι στους ώμους γιγάντων με κοθόρνους καθώς κάνουν το γύρο τους στη σκηνή απέναντι σ' ένα κοιμισμένο κοινό .

Todo modo είναι "σ' αφήνω να λες ό,τι θες" αλλά ούτε να το σκεφτείς πως "θα περάσει το δικό σου". Τίποτα δε θα συζητηθεί. Τη φύση θα τη δεις μέσα στη σύσπαση των μυώνων κατά το ζευγάρωμα, την πληγή τής μάχης, στο μυαλό σου που έχει ποτιστεί (βλέπεις τη δύναμη που το κρατάει ακίνητο αλλά κι ανήσυχο μέχρις εξαντλήσεως)...Άρα είναι η επιμονή και η σταθερότητα τής δύναμης, αυτό που μετράει.

Έχω ένα όνειρο: Αυτός ο κόσμος, αυτό το είδος, κάποτε δε θα θέλει πια να μιλάει. Αργότερα θα χάσει και τη δύναμη να το κάνει.