Προειδοποίηση

Αυτός στεκόταν ακριβώς στη μέση τής σειράς, σαν την Τετάρτη μες τη βδομάδα, ψηλός σαν γιώτα κεφαλαίο. Εκείνη ξέφυγε από το Σαββατοσημείο και η κίνησή της ήταν σπασμωδική, με ένα στυλ ζιγκ-ζαγκ α λα πάκμαν, χωρίς έκπληξη, χωρίς απρόοπτα. Η βροχή τών 0 και τών 1 τής ψηφιακής εκείνης μέρας απέδωσε μπόλικο ρομαντισμό.

Η περίεργη φωνή από ψηλά, θηλυπρεπής και κραγμένη...έστειλε την ζηλόφθονη απειλή της:

- Α χάα! Φτιάξατε κιόλας το δικό σας, ξεχωριστό κόσμο, βλέπω. Κοιτάξτε μην παθιαστείτε υπέρ του δέοντος. Έρωτες και κάτι τέτοια οδηγούν νομοτελειακά στο προπατορικό αμάρτημα.
  

Προσεχώς

(Μονορούφι, με μια πρώτη ανάσα)
Στριμώχνονται και βρίζονται μπροστά σε πόρτες με κολλημένες ανακοινώσεις και χαρτιά, ΦΕΚ, ενημερώσεις για τις καινούργιες υπηρεσίες που θα τους παρέξουν προσεχώς. Τα πιο καλά γιατρικά θα γίνουν πιο φτηνά, θα εφεύρουν και πιο νέα που τα παίρνεις και ξεχνάς. Θάνατο δε θα θυμάσαι, νεκρό αδελφό θα λησμονάς. Να, βγάλαν ένα χάπι, λέει, που διατηρεί από τις αναμνήσεις μόνο τις καλές, ενώ από τις λύπες σε φυλάει σαν αγκαλιά. Σαν μητέρα ακριβώς και ακόμη πιο καλά...

(Μονορούφι, με μια δεύτερη ανάσα)
Κι έτσι, δεν ήταν δικό μου λάθος που άκουγα να μαλώνουν, να μιλούν ο ένας στον άλλο προσβλητικά "...Εγώ ήρθα πιο νωρίς κυρά μου"..."Άρρωστοι είμαστε όλοι για να βρισκόμαστε εδώ...". Και πλανάται μια ιδρωτίλα, μια μυρωδιά από φαγητό, τηγανητές πατάτες, ψάρια. Κλειδιά στο χέρι χτυπάνε δεύτερα λεπτά, δεύτερες ώρες, μήνες, χρόνια, δεύτερη ζωή. Χάντρες από κομπολόγια μετράνε τον καιρό ώσπου το φάρμακο να βγει...

(Αργά, λαχανιασμένα)
Καημένοι -κάποτε δυνατοί κι ωραίοι- φιλόσοφοι γιαλαντζί, ρήτορες αγοραίοι...Άντρες, γυναίκες, νέοι και γέροι, στρατός από φανατικούς λάτρεις τής Αλ-πρα-ζο-λάμ.

Wish you were here - Gibb

Η βιασύνη τής ζωής

Ζω τη ζωή μου στο μάξιμουμ, με χίλια 
Δεν ξαπλώνω ούτε στον οδοντογιατρό 
Βγάζω τα δόντια μου στα όρθια 
Ο πόνος δεν πρέπει να σε βλέπει καθιστό 
ή πρηνή 
Δε χρειάζεται και πολλή ξεκούραση 
η κούραση είναι ντροπή

Ζώντας έτσι, πλησιάζεις σύντομα στο τέλος 
Λες και βιάζεσαι να φύγεις...
Από δω, από κει, από παντού!
Ζώντας σε ψηλές ταχύτητες, ζώντας επικινδύνως, 
Ε;... Το ξέρω.

Μα το αργό, το αβίαστο και το νωχελικό 
έχουν νόημα μόνο σαν σαβουάρ βιβρ, σαν στυλ αριστοκρατικό
Αλλά πάλι...πλησιάζοντας στο τέλος, τι καλύτερο σου απομένει; 
Τι σου ταιριάζει πιο πολύ;

Όλο και πιο πολύ να ζω στο μάξιμουμ, 
να ζω με χίλια. 
Ούτε ξεκούραση
Όχι ανάπαυλα, διάλειμμα ούτε διακοπή.

Ο Ματάκιας