Σπίτι μακριά από τ' άλλα σπίτια
εκεί περνούσαν οι μέρες
παράθυρο ορθάνοιχτο απ' τον αέρα
οι κουρτίνες γκρίζες σημαίες
Κοιτούσα το χωριό που σκούριαζε
καθώς έπεφτε ο ήλιος
κόσμος ολόκληρος το δωμάτιο
παλιά παιγνίδια και χειροτεχνίες
Με το πρόσωπο μες τις παλάμες
ψιθύριζα τις προσευχές μου
οι τραχειές φωνές των βοσκών
σκόρπιζαν τις λίγες γραμμές μου
Όταν η ώρα περνούσε, οι καμπάνες
σήμαιναν το θάνατο της κάθε μιας μέρας
έφτανε η ώρα να στήσω τ' αυτί μου
ανασαίνει τάχα ακόμα ο πατέρας;
Ελευθέρωνα έπειτα την ψυχή μου
την άκουγα να φεύγει μονάχη
με ένα θρόισμα μακρόσυρτο
σπουργιτιών πέταγμα μέσα στα στάχια
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου