Απόγευμα, πολυκοσμία, σαν από ζώα κακοσμία στούς δρόμους της κωμόπολης. Νέες ιδέες, χάμω πεταμένες μέσα σε φύλλα εφημερίδων πλάι στα πόδια αγαλμάτων των μικρών πλατειών της επαρχίας. Προτομές ηρώων που πάνω τους στάζουν, χρωματιστά ρυάκια από τα σπρέυ των αγοριών, στέκονται θαρραλέες κι όμηρες τής μανίας της ανίας του δήμου και βάφονται κοκκινοκίτρινα. Των πτηνών τα περιττώματα στις τιμημένες τους στολές πέφτουν όλη μέρα.
Λένε πως τα αγάλματα, όταν ο κόσμος τη νύχτα κοιμάται, κάθονται όλα μαζι απόμερα και κλαίνε. Χωρίς το θάρρος τών μαχών τους αποσύρονται, λιποψυχούν, έτοιμα είναι ν' ατιμαστούν - λιποτάκτες και στο φως της μέρας να μην παλέψουνε ξανά. Την παράξενη σκοπιά να μη φυλάξουν ποτέ πιά άλλη μέρα.
Τόσα λένε για τ' αγάλματα... Πως δεν είναι μόνο μάρμαρα, πως έχουν και ψυχή. Πως κάπου-κάπου σκέφτονται ότι καλύτερη από τούτη τους άξιζε αιώνια μοίρα.
Όμως, σαν έρθει η μέρα κι ο ήλιος βγει ξανά, ευθύς ως οι καρέκλες τών καφενείων πάρουν τις θέσεις τους πλάι στα καθαρά μεταλλικά τραπέζια κι απάνω τους στηθούν οι πρώτες μάχες, με τών ζαριών τα πρώτα χοροπηδήματα πάνω στο τάβλι, τα αγάλματα θα βρούνε βιαστικά τις θέσεις τους, με τα κεφάλια τους πάλι ψηλά θα περιμένουν τον υπάλληλο τού Δήμου να τ' απαλλάξει από τις πιό μεγάλες στεναχώριες:
Εκείνες οι ιδέες οι καινούργιες που είναι χάμω, μέσα στα χιλιοπατημένα κομμάτια απ' τις φυλλάδες, εκείνες είναι που δε θέλουνε καθόλου, εκείνες τα στενοχωρούνε πιό πολύ.
7 σχόλια:
Πολύ καλό. Θεματικά αγγίζει πολλά που χρήζουν βαθύτερης σκέψης και ανάγνωσης πίσω από τις γραμμές. Μορφολογικά έχει εσωτερικό ρυθμό και μουσικότητα που αδικούνται πιστεύω με την πεζή μορφή. Είναι ένα ποίημα αυτό- είτε το θέλετε, είτε όχι!
Τι έχει ψυχή και τι δεν έχει κανείς δεν ξέρει τελικά.Εμείς κομπάζουμε πως είμαστε έμβια όντα με συνείδηση και νου καθάριο , και φτιάχνουμε αγάλματα με τα χέρια μας , και φτιάχνουμε παιδιά απ΄τη σάρκα μας..τι τάχα δίνει πιο πολύ ψυχή ? κι'αυτή η φούρια μας να γίνουμε πιο άξιοι(λες κιή αξιότητα ζυγίζεται με μέτρα και σταθμά) μας κάνει να μη βλέπουμε τις φυλλάδες τις πεσμένες στο πάτωμα.
Άξια η αναφορά σας.
Δοκίμασα να γράψω ένα πεζό με εσωτερικές μουσικές και ρίμες σκεφτόμενος "γιατί μόνο ποιήματα ΧΩΡΙΣ ρίμα κι όχι και πεζά ΜΕ ρίμα;".
Η φούρια πως ζυγίζεται;
η αξιότητα ζυγίζεται , τώρα άμα θές να ζυγίσεις και τη φούρια ... κατά βούληση.
η φούρια σε μώλωπες. Η αξιότητα σε τυχαίες διαπιστώσεις.
Σου έχω ξαναπεί για την οπτική του συγκεκριμένου, είναι πρωτότυπη και άξια. Δεν είχες φούρια σαν το δημιουργούσες απο τις μοριοδιασπάσεις του ναού σου. Εξάλλου αυτό είναι που κάνει το συγγραφέα, η ιδιόμορφη οπτική σε τετριμμένες και καθημερινές εικόνες. Το άγαλμα του Κολοκοτρώνη που βρίσκεται μέσα στην κουτσουλιά σε ευχαριστεί και ελπίζει ποτέ σου να μην νιώσεις μέσα στα περιττώματα. Αδιάφορα να περνούν από μπροστά οι τουρίστες παρατηρώντας αν κάτω από την φούστα ο γλύπτης έκανε όλες τις "λεπτομέρειες".!
Βλέπω πως σε "άγγιξαν" τα περιττώματα...
Έλα όμως στη θέση του πτηνού. Στις εκκλησίες τούς απαγορεύουν να κάνουν την ανάγκη τους (βάζουν εκείνες τις ακίδες για να καρφώνονται), πάνω στα αυτοκίνητα δεν πρέπει γιατί χαλάει η βαφή, στα μπαλκόνια κρεμάνε cd για να τα σκιάξουν, να τα διώξουν. Τώρα ούτε στα αγάλματα;
Αν πάλι τα περιττώματα πέσουν πάνω σου, λένε, πως άνοιξε η τύχη σου.
Δεν το θέλουν το σύμβολο της ειρήνης. Ορμώμενος από τα ανωτέρω αυτό αντιλαμβάνομαι.
Δημοσίευση σχολίου