Η συνήθεια του φιλιού

Φιλούσε εκείνα τα χείλη για ώρες και ώρες τις χειμωνιάτικες βραδιές. Τα φιλούσε από συνήθεια μα και για να μη χάσει τη συνήθεια τους. Δεν το έκανε τόσο σα συνταγή δοσμένη από μύστες του έρωτα όσο σαν πείραμα σε ένα ερωτικό εργαστήριο που φωτιζόταν από το φεγγάρι μοναχά. Φιλιά κι άλλα φιλιά...Φιλιά: το μόνο που ήξερε για αυτά ήταν αυτό που του είχε πει μια ερωτευμένη επαγγελματίας τού έρωτα : ξέρεις πως αυτό που αξίζει πιο πολύ σ' ένα φιλί είναι εκείνη η στιγμή που τα χείλη ξεκολλάνε αργά-αργά, όταν το ένα στόμα αφήνει τ' άλλο;

Δίπλα μου είναι ένα κρυστάλλινο ποτήρι που μου θυμίζει τη φωνή μιας mezzo soprano.Ρίχνω μέσα νωχελικά τη φωνή του τενόρου κι ο θόρυβος τού κρασιού που βρέχει το κρύσταλλο απλώνει πάνω στο δέρμα μου απαλά το τραγούδι που ερμήνευαν οι δύο τους ένα βράδυ πολύ μακριά από το εδώ και το τώρα:  "for you and I / have a guardian angel / our true love..."

Απόψε εδώ βρέχει δυνατά και είμαι βέβαιος πως θα βρέχει παντού και αύριο. Ο ουρανός μέσα στο καταχείμωνο φτύνει τις θεομηνίες του φέροντας εις πέρας το άχαρο καθήκον του. Μακριά, πολύ μακριά από μένα όμως, μπορώ να δω το τέλος της νεροποντής, εκεί που γέροι κάθονται γελαστοί και αναπολούν ρομάντζα και οδομαχίες εφήβων του έτους 2008, ιστορίες ανδραγαθιών στους δρόμους, ιστορίες ερώτων περασμένων, πτήσεων πάνω από τον Ατλαντικό-ποιος θα μπορούσε να μη νιώσει αγαλλίαση μ' όλα αυτά;

Όταν κάποιος ξαναρχίζει τη ζωή του ,ξαφνικά, περασμένα μεσάνυχτα με μια ειρωνεία για τα πάντα, κάνει μία μεγάλη αρχή. Είναι μια έκπληξη αυτή η αρχή κι η μια έκπληξη φέρνει την άλλη. Η πορεία του θα είναι ίδια με κείνη του Καζανόβα σ' ένα καρναβάλι και το θέατρό του η πλατεία του Αγ. Μάρκου με τις καρέκλες και τα τραπεζάκια των καφέ αναποδογυρισμένα από τα νερά που ανεβήκανε. Αν δειλιάσει και πάρει το δρόμο που οδηγεί στους έρωτες της Γένοβας κάνει τεράστιο λάθος. Ανακατεύει την τράπουλα των στιγμών του όπως ανακατεύει τις ερωμένες του. Στο τέλος καταλήγει πιθανότατα-ψευτοαλχημιστής- έγκλειστος στο κάστρο του Chillon.

Η βροχή συνεχίζεται και λίγες σταγόνες πέφτουν στα ποτήρια των καλεσμένων της δεξίωσης, ανακατεύονται με το ακριβό κρασί τους. Η ανήλικη προσκεκλημένη-διασκεδάστρια δε νοιάζεται και στην τεράστια ταράτσα ξεδιπλώνει το χορό της, φορώντας ψεύτικα βραχιόλια και σκουλαρίκια. Με τις κινήσεις της χαρίζει στη νύχτα της μεγάλης πόλης τη μεγαλύτερη αλήθεια των νυχτερινών ωρών: Τα βραχιόλια της που χτυπιούνται μεταξύ τους: Ding-dinga-li-nga…

Αν ξαναρχίσεις τη ζωή σου ξαφνικά μια νύχτα, μετά τα μεσάνυχτα, θυμήσου την ταράτσα εκείνη κι έχε δίπλα σου δύο κρυστάλλινα ποτήρια κι ένα γλυκό κρασί. Θα συναντήσεις κάποια που θα μοιάζει σ' εκείνη την νεαρή. Θα χορέψει για σένα ένα χορό-πρόταση γάμου εκεί, στην πλατεία του Αγ. Μάρκου. Αν τα νερά έχουν ανέβει, δέξου την πρόταση. Καλά τα μαντάτα. Θα μάθεις κι από πρώτο χέρι πως το πιο όμορφο μέρος του φιλιού είναι στο τέλος του, όταν τα δύο στόματα αφήνουν το ένα τ' άλλο, παίρνοντας ανάσα.

Κι αν η βροχή σας μουσκεύει, θυμήσου εμένα, κάπου μακριά θα δεις τον τόπο όπου τελειώνει η καταιγίδα. Μόνο που, αν δεν είσαι ανυπόμονος όπως ήμουν κάποτε εγώ, μπορεί να μη σε νοιάξει διόλου πότε θα σταματήσει η νεροποντή. Συνεχίστε τα φιλιά και μην αφήσετε ποτέ αυτή τη συνήθεια να χαθεί.